Bagna

Od kilku dni z głębi boru słychać było tajemnicze, wyjątkowo głośne lamenty, przez co cały obóz zastanawiał się, co też dokładnie się wydarzyło. W końcu został ogłoszony skład drużyny, która miała sprawdzić to niepokojące zajście i jak się okazało Matthew stał się jej częścią. Podczas kolacji poprzedzającej wymarsz chłopak wrzucił kilka sporawych kawałków mięsa do ogniska w ofierze Aresowi, ale stwierdził, że „pomodli się” do swojego ojca dopiero przed samą misją.
Zapadał zmierzch, toteż Ainsworth naprędce spakował plecak. Zważywszy na źródło hałasu droga nie była aż tak daleka, toteż zrezygnował ze śpiwora czy namiotu. Stwierdził natomiast, że mały prowiant nigdy nikomu jeszcze nie zaszkodził. Przygotował więc dwie duże kanapki z pastrami i chutney’em z czerwonej cebuli, a także wrzucił do środka plecaka litrową butelkę wody mineralnej, licząc na to, że ta nie zamarznie. Poza tym miejsce w jego bagażu znalazł także notes z długopisem i portfel – nie wiedzieć czemu, bo w leśnym gąszczu dokumenty czy nawet złote drachmy raczej nie były mu potrzebne. Chłopak założył na siebie bojówki z wieloma kieszeniami, ciepły sweter i kurtkę snowboardową. Może i mało eleganckie zestawienie, ale silny i porywisty wiatr, siarczysty mróz i ciągłe opady śniegu niejako wymusiły na nim taki dobór stroju. Poza tym musiał postawić na coś wygodnego, bo kto mógł przewidzieć, z czym przyjdzie im walczyć.
Pozostała jedynie kwestia broni – w tym przypadku wybór nie był trudny. Nałożył na palce u obu dłoni dwa sygnety o dumnej nazwie Ostrakismos, Przy pasie umieścił zaś z jednej strony Xiphos, a z drugiej dwie bronie palne: Colta M1991A1 i SIG Sauera P320. Po kieszeniach bojówek pochował zaś po dwa zapasowe magazynki oraz scyzoryk. Było tego sporo, ale jako dzieciak Aresa raczej nie miał problemu z uniesieniem takiego ciężaru. Zresztą, gdyby cokolwiek z jego ekwipunku miało stać się balastem, zawsze mógł odrzucić część osprzętu w śnieg na czas ewentualnej walki.
Ekipa miała zebrać się przy wschodnim wyjściu z obozu, toteż właśnie tam się udał. Pech chciał, że na miejscu znalazł się jako pierwszy. Cóż, trudno. Miał tylko nadzieję, że nie będzie musiał zbyt długo czekać na resztę. Nie przepadał za spóźnieniami i sam także starał się być zawsze i wszędzie o czasie. Korzystając natomiast z chwili samotności, przymknął oczy, wyobrażając sobie tak dawno niewidziane oblicze Aresa.
„Ojcze…” – Odezwał się jego własny głos, ale usta nawet się nie poruszyły. Mówił do niego w myślach, bo niekoniecznie chciał, by któryś z przybyłych na wyprawę obozowiczów słyszał jego rozmowę z boskim rodzicem. Poza tym po tym pierwszym słowie zawahał się. Niespecjalnie przepadał za rozmowami z kimś tak nienamacalnym, ale jednocześnie zdawał sobie sprawę z tego, że pomoc Aresa podczas tak niebezpiecznej misji jest warta więcej niż miliony złotych drachm.
„Po prostu miej oko na mnie i moich towarzyszy. Dzięki.” – Dodał w myślach niezwykle krótko i zwięźle. Miał ochotę na dłuższą rozmowę, jasne, ale gdyby rzeczywiście spotkali się twarzą w twarz, a nie oszukujmy się, takie sytuacje należały do rzadkości. Spoglądając na światło księżyca, zastanawiał się nad tym, co zastaną i czy ich misja zakończy się powodzeniem. Wiedział, że głównodowodzącą ma być Pandora, co właściwie dawało mu pewne odczucie ulgi. W pamięci nadal miał w końcu tę misję, podczas której stracił swoją towarzyszkę, ukochaną przez niego córkę Eola. Po tamtych wydarzeniach długo jeszcze paraliżował go strach i poczucie winy. Te uczucia nigdy nie zniknęły, ale z biegiem czasu wyraźnie osłabły. Z jednej strony cieszył się więc, że wraz z innymi z drużyny Dionizosa ma szansę się wykazać, ale jednocześnie był rad z tego, że największa doza odpowiedzialności spada tym razem na kogoś innego. Jego samego ostatnie lata wiele nauczyły, toteż zamierzał być ostrożny i nie miał nic przeciwko temu, by zaufać pannie Reyes. Szczególnie, że ta sprawiała raczej wrażenie stanowczej i rozsądnej osoby.

Poczucie absurdu zawładnęło nią na równi z gniewem, który prędko zatruł myśli i krew. Na wieść, że wręcz wydano jej polecenie przejęcia roli kapitana zespołu na czas trwania misji, zaniosła się podmytym drwiną śmiechem, próbując przekonać samą siebie, że był to tylko kiepski żart. 

Mimo to, nikt poza nią się nie śmiał… I słusznie.
Zrzucenie na jej barki podobnego obowiązku nie tylko wydawało jej się istnym szaleństwem, ale i godziło wielce w jej naturę - wymusiwszy nań odpowiedzialność za innych, niejako zmuszono ją jednocześnie do działania wbrew sobie.  Folklore znał ją jednak tak dobrze - co powiedzieć o sobie mogło doprawdy niewielu - że opanował już dźwięki każdej ze strun parszywego charakteru. Ta, którą trącił, wygrywała fałszywą melodię chciwości, ambicji i potrzeby dominacji. Podszedł ją na sposób, którego nie zdołałby skonstruować nawet sam Dionizos.
Pandora Reyes prawdziwie odpowiedzialna za czyjś los… Parodos tego dramatu rzewnymi słowy zwiastowałoby rychłą klęskę…

Na miejscu pojawiła się o czasie, wypatrując pozostałych. Widząc Matthew, skinęła mu tylko głową i oceniającym spojrzeniem przesunęła po sylwetce. Podobnie postąpić miała z każdym, kto się pojawił, zwracając uwagę na widoczne oznaki przygotowania do zadania.

Jako że preferowała walkę w zwarciu, ochrona była dlań równie istotna, co stosowne środki ataku - nie posiadając szczegółowych danych na temat przeciwnika, jego słabości, atutów oraz spectrum możliwości, założyła swój ciemny, niezwykle trwały i odporny kevlarowo-zylonowy kombinezon. Wykonane z oktagonalnych płytek osłony powierzchni stroju przypominały wężową skórę, która doskonale zabezpieczała, acz nie krępowała ruchów. Wzmocnienia te przesłaniały klatkę piersiową i plecy, przednie powierzchnie ud i goleni oraz wierzch ramion i przedramion.
Osłoniętą czernią kevlaru szyję kobiety zdobił charakterystyczny dla niej srebrny torkwes zamieniający się w jednoręczny miecz. Drugi - o krótkim ostrzu - spoczywał w pochwie przy prawym biodrze, zaś przy lewym uwiązany miała swój bicz. W kaburach zmodyfikowanych szelek taktycznych tkwiły dwie Beretty 92FS, a poniżej - po dwa pełne magazynki schowane w łatwo dostępnych pokrowcach. Zapięty na okalającym talię pasie przybornik zawierał dwa bandaże, niewielkie nożyczki, małą buteleczkę octaniseptu, garść krakersów, kilka pasków suszonego mięsa, podręczny zestaw do szycia ran oraz menażkę z wodą.
Wykończeniem całości były wojskowe buty i rękawiczki bez palców.

Widok ghula nie stanowił zaskoczenia - raczej zdawał się być naturalną konsekwencją woni, jaką przesiąknięta była okolica. Uniósłszy przedramię w niemym poleceniu zatrzymania się, oszacowała odległość od bestii i przyjrzała się dokładnie jego bezpośredniemu otoczeniu - jak rysowała się rzeźba terenu, czy obecne były naturalne osłony bądź miejsca, w których z powodzeniem mogłaby ukryć się niepostrzeżenie większa grupa. Czy śniegowa pokrywa przesłaniała równo cały obszar, czy może gdzieś topniała, zdradzając podmokły, grząski grunt. W tym czasie nasłuchiwała również otaczających ich dźwięków.
Bagna bywały wszak zdradliwe, co mogło być pułapką, ale i atutem.
Następnie spojrzała na Matta i sekwencją gestów zaproponowała ominięcie zajętej pokraki, przy jednoczesnym zbadaniu okolicy. Mogliby zajść bestię po łukach, z dwóch przeciwnych stron. Jeśli ghul był sam, jego obecność nie stanowiłaby wyzwania, lecz nie mogli mieć pewności, że atak nie ściągnie na nich większej liczby tego cholerstwa.
Uniosła brwi w zapytaniu czy zrozumiał, co próbowała mu przekazać. Żałowała, że żadne z nich nie ma ze sobą łuku, bowiem ciche zdjęcie przeciwnika zapewniłoby im zarówno bezpieczeństwo, jak i możliwość stosunkowo swobodnego zbadania terenu.

Nie musiał zbyt długo czekać na Pandorę, a kiedy tylko ta pojawiła się w zasięgu jego wzroku, skinął jej na przywitanie. Nie rozmawiali, bo i nie było sensu debatować nad taktyką w chwili, w której nie wiedzieli nawet jeszcze, co ich czeka. Trzeba jednak przyznać, że ich małą misję rozpoczął niezbyt przyjemny akcent, mianowicie na miejscu zbiórki nie pojawił się ani Noah ani Connor. Jak to się mówi, czas to pieniądz, więc wyglądało na to, że muszą wyruszyć w duecie. W mniejszej grupie z pewnością łatwiej było się porozumieć, ale zważywszy na to, że nie mieli pojęcia, jakiż to potwór znalazł sobie gniazdo w borze, utrata wsparcia dwóch członków drużyny zdawała się dość niepokojąca. Mimo tego Matthew nie wspomniał o nich nawet słowem, aby nie zbijać przywódczyni z tropu.
Wędrówka przez las w siarczystym mrozie, przy wyjątkowo porywistym wietrze… nie był to chyba szczyt marzeń żadnego z herosów. Ba, Ainsworth miał może jakieś umiejętności w zakresie tropienia zwierzyny czy potworów, ale przy tak intensywnych opadach śniegu szczerze wątpił w to, że uda mu się odnaleźć jakieś ślady. Mieli jednak trochę szczęścia w nieszczęściu – lament był na tyle głośny, że mogli posłużyć się innymi zmysłami. Te zaś zaprowadziły ich na grząski, bagienny teren, który nie napawał optymizmem, jako że stanowił jeszcze większą przeszkodę niż śnieg czy zamrożone kałuże. Chłopak zdawał sobie sprawę z tego, że przy takich warunkach trzeba uważać na każdy kolejny krok, a kiedy dojdzie do tego walka z jakimś monstrum, sytuacja pewnie skomplikuje się jeszcze bardziej. Narzekać można było na wiele rzeczy, poza pogodą w szczególności na paskudny smród, przywołujący na myśl obraz śmierci. Dokładnie tak, waliło tutaj trupem, co mogło chociaż pomóc we wstępnym zidentyfikowaniu potwora, który niepokoił obóz. Po chwili Matt dostrzegł ghula, toteż to jedno spojrzenie potwierdziło jego przypuszczenia. Nie było najgorzej, ale musieli się mieć na baczności. Ten tutaj ich nie zauważył, ale nikt nie powiedział przecież, że nie przywiódł ze sobą również wygłodniałych kumpli.
Odwrócił na chwilę wzrok w kierunku Pandory, mając nadzieję, że złapie z nią jakiś kontakt. Nie pomylił się, choć musiał dokładnie przeanalizować jej gestykulację, by zrozumieć co ma na myśli. Okazało się jednak, że łączą ich podobny plan i obawy. Pewnie oboje chętnie sięgnęliby po swoją broń i załatwili to jak najszybciej, ale ryzyko było zbyt duże. Najpierw trzeba było zbadać teren, bo gdyby zostali nagle otoczeni przez bandę wygłodniałych potworów, do obozu mogliby wrócić nie z tarczą, a na tarczy. Skinął głową do dziewczyny, zgarniając drugą flankę. Szerokim łukiem obszedł potwora z przeciwnej strony niż panna Reyes, starając się przedzierać przez bagna na tyle cicho, by nie zwabić ghula. Rozglądał się także uważnie w poszukiwaniu jego potencjalnych przyjaciół, a także próbował sobie przypomnieć wszystko to, co wiedział o tego rodzaju stworach. Wrażliwe na ogień… to im niespecjalnie pomagało. Nie wiedział jak Pandora, ale on nie zabrał nawet ze sobą zapalniczki. Poza tym wszystko wokoło było tak wilgotne, że i tak ciężko by było o jakąś pochodnię, którą mogliby postraszyć padlinożercę. Żałował natomiast, że nie pomyślał o latarce, która przy ewentualnym starciu mogłaby się przydać do oślepienia potwora. Teraz jednak nie zamierzał płakać nad rozlanym mlekiem. Zapamiętał, by następnym razem ją ze sobą zabrać, ale w tym momencie musieli sobie radzić z tym, co mieli. I uważać na pazury. Tak, zdecydowanie musieli uważać na pazury.
Rzeczywiście przydałby im się łuk albo noże myśliwskie. Cokolwiek, czym można by było zaatakować cicho, niepostrzeżenie i z dystansu. Kusiło go, żeby sięgnąć po broń palną, ale miał świadomość tego, że nie jest to najlepszy pomysł. Odgłos wystrzału mógł tutaj zwabić inne krwiożercze bestie. Dlatego też skoncentrował się na przeczesywaniu pobliskiego terenu, nie tylko w poszukiwaniu innych potworów, ale i ewentualnych „asów w rękawie”, choćby w postaci kryjówek, z których można byłoby uderzyć z zaskoczenia czy schronienia, jeżeli coś miałoby pójść nie tak jak sobie to zaplanowali. Starał się jednak nie spuszczać na zbyt długo z oczu ucztującego przeciwnika, jak i samej Pandory. Nie chcieli się przecież w tym gąszczu rozdzielać czy też pogubić. Był na tyle skoncentrowany na swoim zadaniu, że nie dostrzegł póki co skradającej się za nimi Efrosyni – być może też dlatego, że nie spodziewał się, że ktokolwiek z obozu pomyśli o wysłaniu im jakiegoś wsparcia.

Bagna w zastanych warunkach pełne były osobliwości, których Pandora nie pojmowała. Pogoda, rodzaj terenu oraz wynikające z nich niuanse zdawały się wzajemnie wykluczać, utrudniając analizę sytuacji, zaś przewidywania nie całkiem odnajdowały swe pokrycie w rzeczywistości.
Kobieta, korzystając z dziedziczonej po matce zdolności postrzegania mimo ciemności, rozejrzała się ponownie po okolicy - prędko, lecz uważnie. Wrażliwe zmysły bezustannie skanowały otoczenie w poszukiwaniu woni, dźwięków i ruchu, na który przede wszystkim reagowało oko wśród statycznego krajobrazu.
Pewna mogła być jednakże jednego: ghul znajdował się na wzniesieniu. Wzniesienie zaś nie pozwalało im z ich odległości dostrzec tego, co znajdowało się za nim.
Wciąż mieli za mało informacji o otoczeniu, toteż kolejną serią gestów dała znać Mattowi, że  zamierza zwiększyć łuk i obejść wzniesienie aby sprawdzić, co znajdowało się za nim, acz z zachowaniem bezpiecznego - jak zakładała - dystansu. Chłopakowi zaś wskazała na krzak i następnie na ghula, licząc, że pojmie w lot niewypowiedzianą sugestię.

Przez cały czas się skradała, próbując stąpać jak najciszej w śnieżnej pokrywie, bądź synchronizując kroki z naturalnymi dźwiękami. Stale obserwowała okolicę, zwracając również uwagę na Matta. Była przygotowana do ewentualnego uformowania cienistej kuli i ciśnięcia nią w ghula, gdyby ten z jakiegoś powodu zwrócił na nich uwagę, co - w przypadku trafienia - mogło dać im chwilę na wykonanie kolejnego ataku.


________
NC: Proszę o opisanie odległości pomiędzy postaciami a ghulem oraz wskazanie wysokości wzniesienia.

Z każdym krokiem powietrze wokół  kobiety zdawało się gęstnieć od narastającego napięcia, a jej naturą coraz silniej władał pierwiastek Eris. Metodyczne działania budziły sprzeciw cichego szeptu, który sączył między myśli swe jadowe słowa. Pragnienia kłębiły się głęboko na dnie umysłu, czerpiąc z przywar odziedziczonych po matce. Chaos i niezgoda stanowiły trwałą dominantę charakteru Pandory.
Nie chciała ukradkowych działań i planowania - pomatczyna scheda pchała ją ku wykonaniu jednego ruchu, który roznieciłby ogień braku kontroli i rozpętał burzę.
 Gdy więc ryk ghula przeciął powietrze, natura kobiety odpowiedziała, a dreszcz wstrząsnął jej ciałem. Pragnęła konfrontacji. Pragnęła tego, czego za wszelką cenę starali się uniknąć - chaosu.
Kolejne dźwięki dosięgły jej uszu - serce jakby potknęło się w swym pościgu i na ledwie mgnienie zgubiło rytm. Prędko rozejrzała się dokoła, chcąc ocenić skąd dokładnie dobiegały dźwięki poddającego się lodu.

Utopce…
Odruchowo - choć z baczeniem na podłoże, po którym stąpała - spróbowała cofnąć się, by zwiększyć dystans pomiędzy sobą a wypełzającą z topieli grupą, jednak niemal tuż obok wyrósł kolejny. Wytężone zmysły zbierały bodźce, a dłonie splotły cienistą kulę i posłały ją pełnią mocy w kierunku pokraki.
Jeśli tylko miała możliwość - ponownie nadłożyłaby dystansu, by móc choćby zwiększyć teren, jaki obejmował wzrok. Sięgnęła też do szyi, zamykając palce na srebrnym torkwesie. Zimno przeniknęło przez materiał rękawiczek i musnęło odsłonięte palce, mrowieniem zmuszając do zwiększenia uścisku. Czuła jak splot zwiększa swą objętość, a łuk wydłuża się i prostuje, zmieniając środek ciężkości broni. Wnet w jej dłoni znajdował się jednoręczny miecz. Druga dobyła krótszego ostrza. Głęboki oddech zgrał się w pełnym wyczekiwania unisono ze szczękiem stali.
Ciemnowłosa stałaby się jednym z cieniem, by niewidziana spróbować zajść od tyłu tego osobnika, który jako pierwszy wysunąłby się naprzód i choć nieznacznie oddalił od pozostałych. Mogłaby tedy wprost wyłonić się spomiędzy warstw rzeczywistości, skąpana w ciemności, i zatopić klingi - jedna przy drugiej - w szyi utopca, a potem płynnym ruchem rozerwać ją szarpnięciem w przeciwnych kierunkach i na powrót zniknąć pośród kłębów cienia.

Choć zapadła już ciemność, to przynajmniej Pandora mogłaby śledzić zgrabny, idealny łuk szybowania strzały, która już teraz trafiła idealnie w prawą gałkę iczną ghula, przebijając na wylot jego mózg i skutecznie go unicestwiając. Odgłos jego padania był jednak zbyt cichy w porównaniu do hałasu, jaki roznosił się po całych moczarach, gdy czwórka utopców przebiła warstwę lodu i śniegu jakieś 20 metrów od wniesienia i z dzikim wrzaskiem, słyszalnym jakby spod powierzchni wody, wylały się na powierzchnię bagien i zaczęły na oślep biec w stronę wzniesienia i Pandory, która ogłuszyła cienistą kulą utopca, który przed chwilą wyrósł tuż przed nią, w porę jednak zniknęła w otaczających ciemnościach, a następnie wynurzyła się z nich, by z sukcesem ukrócić swoim jednoręcznym mieczem o głowę jedną z nadbiegających bestii. Następna z nich jest tuż obok z ostrymi pazurami gotowymi do ataku, zwinnie unikając krótszego ostrza, którym pogroziła mu panna Reyes, następnie doskakuje do niej, chybiając zaledwie o milimetry od skóry jej twarzy. Dotychczas ogłuszony utopiec, wpełzł właśnie pod powierzchnię wody, szykując się zapewne na atak z ukrycia. Dwójka utopców odłączyła się od swoich towarzyszy i rozpoczęła wspinaczkę po śliskim i stromym zboczu wniesienia do miejsca, w którym stał Matthew z trupem ghula i nie do końca pożartą połową ciała. Jeden z utopców wyskoczył w powietrze zirytowany mozolną wspinaczką i upadł tuż u stóp młodego herosa pazurami sięgając do nogawki jego bojówek, zwinność syna Aresa pozwala jednak uniknąć wbicia ostrego jak brzytwa pazura, który jedynie ucina kawałek materiału. Drugi z nich nadal kontynuuje wspinanie się, nadal jest jednak poza zasięgiem dorwania któregokolwiek z herosów.
Efrosyni, po wysłaniu celnej strzały postanawiasz zignorować hałas wywołany przez utopce i odwracasz się, by obejrzeć miejsce zbrodni. Na oko, zwłoki mają od czterech do pięciu dni. Jelita, które wcześniej rozdeptałaś pociągnięte są przez większość drogi dzielącą tę połowę ciała od drugiej z nich, która znajduje się na wzgórzu. Masz okazję przyjrzeć się jeszcze precyzyjnemu cięciu przez środek brzucha ofiary, zanim okropny odór zwłok wywołuje u ciebie odruch wymiotny. Możesz wywnioskować, że było to jednorazowe cięcie wykonane z dużą siłą, poza nim nie widać innych śladów walki. Kozie nogi wskazują na to, że ofiarą był najprawdopodobniej jakiś satyr płci żeńskiej, co jednak tutaj robił i dlaczego został zabity, musicie wywnioskować sami. Okropny hałas na bagnach odwraca twoją uwagę od zwłok, zwłaszcza, gdy ogłuszony wcześniej utopiec postanowił znaleźć sobie łatwiejszą ofiarę i przebija się przez lodową pokrywę jakieś dwa metry od ciebie, wykorzystując element zaskoczenia, wyskakuje w twoim kierunku, a jego pazury przecinają materiał twojej kurtki, wraz z twoją skórą a wysokości lewego bicepsu, pojawia się co prawda krew, która tryska na jedną ze śnieżnych zasp, jednak rana ta nie zagraża twojemu życiu, musisz jednak wykonać zwinny przewrót w tył, żeby uniknąć kolejnych ataków ze strony potwora.

Gdy strzała znalazła się w zasięgu jej wzroku, poświęciła jej ledwie przelotne spojrzenie. Pośród skupienia pojawiła się świadomość, że najpewniej w  okolicy jest ktoś jeszcze, co mogło skutecznie zwiększyć ich szanse w tym starciu. Zaczęła więc przemieszczać się po łuku w stronę Matta, bacząc nie tylko na pułapki podłoża, ale i znajdujących się w jej zasięgu przeciwników.
Gdy jeden z nich zamachnął się, a świst tnących powietrze pazurów w nagłym podmuchu odbił się od skóry jej twarzy, odruchowo wzniosła przed sobą szeroką, nieprzenikalną ścianę cienia, by spróbować zyskać na czasie i móc oddalić się na bezpieczną odległość.
Jeśli tylko Matt w którejś chwili zerknął ku niej, dałaby mu znak, by wycofał się w jej stronę, dzięki czemu spotkaliby się w pół drogi. Wspólna walka wiązała się ze skupieniem na nich uwagi całej grupy, lecz miało to również zaletę - mogli skuteczniej ową grupę kontrolować.
Gdyby udało jej się wytworzyć choć kilkumetrowy dystans, podjęłaby próbę wpłynięcia na instynkty bestii, od której dzieliłaby ją najmniejsza przestrzeń.
Nie przestając się przemieszczać, stworzyłaby myślowy konstrukt i przyoblekła go w znamiona intencji, aby zmusić choć jedną z pokrak do zaatakowania otaczających ją pobratymców. Utopce nie były równe ludziom i ich umysłom, lecz posiadały instynkt - i to właśnie na tenże Reyes chciała wpłynąć; przekonać się czy możliwym było zmanipulowanie tak podstawowych, a zarazem pierwotnych dyspozycji jaką były potrzeby natury. W przypadku ewentualnego ataku, starałaby się wykonać unik bądź zablokować cios.

Krzyk Ainswortha nie ostudził erisowej natury, a jedynie wzmógł kotłujące się w Pandorze żądze. Przez krótką chwilę, ledwie mgnienie, zawahała się. Uwięziony i ranny Matt skupiłby wszak na sobie uwagę przeciwnika, dając jej i strzelcowi czas na oddalenie się w bezpieczne miejsce. A jednak świadomość, że kapitan na nią liczył, nie dawała jej spokoju, sącząc między myśli jadowe krople.
Upewniwszy się więc, że będzie mieć czas na bezpieczne odciągnięcie chłopaka, ruszyła w jego stronę, przeklinając życie rannego herosa.
W duchu ważyła ciężar konsekwencji, jakie poniosłaby, podejmując najbardziej kuszącą ją decyzję: porzucenie go. Nim wróciłaby do obozu, z jego truchła zapewne zostałyby ledwie parujące jeszcze resztki. Jego wzrok nie przenikał ciemności, toteż nawet, gdyby się oswobodził, nie zaszedłby daleko. Lecz czy rana była na tyle poważna, by go osłabić i utrudnić wędrówkę? Gdyby zdołał powrócić... Zbyt wielkie poniosłaby ryzyko. Mogła go również zwyczajnie dobić, lecz każda z rozważanych możliwości miała jeden mankament: świadka. Świadka, którego należałoby się pozbyć, co zaś czyniło wszelkie starania całkiem nieopłacalnymi.

Zbliżywszy się do Matta, upewniła się ponownie, że oboje są chwilowo bezpieczni i wzniosła  przed nimi kolejny, półkolisty mur. Tym razem znacznie szerszy; równie co poprzedni nieprzenikalny, lecz ciemność go wypełniająca nie była tak samo gęsta - pozwalała jej oczom badać swą głębię i mieć baczenie na to, co działo się po drugiej stronie.
Dopiero, gdy od przeciwnika dzieliła ich stosowna odległość, oceniła, jak głębokie były rany Ainswortha oraz czy przerwano którekolwiek z dużych naczyń.
- To nie są warunki do walki...
Stwierdziła, prędko wyjmując z przybornika buteleczkę octeniseptu i bandaże. Nie mieli czasu nawet na prowizoryczne zszycie ran, a i naprawa nie była jej domeną. Tąż był dlań chaos. Nie mogła więc zaoferować mu wiele.
- Powinniśmy się wycofać i przynajmniej przeczekać noc. Nie dasz rady walczyć w ciemności.
O ranie, zbyt oczywistej, nawet nie wspomniała.
- Widziałeś strzelca? Wiesz kto to?
O ile znała Matta i zakres jego możliwości, postać łucznika była jej całkiem obca.
- Ruszaj się. Wydostańmy się między drzewa, lecz tak, żeby widzieć polanę. Może nie odejdą zbyt daleko od skupisk wody. Wśród drzew powinno być jej mniej. Nie wiemy nawet, ile tego ścierwa jest, lecz na każdego zabitego, kolejny wyłazi spod tafli. Potrzebujemy planu.
Nie czekała na jego odpowiedź. Oszacowawszy miejsce wystarczająco odległe i bezpieczne, podążyłaby w tamtym kierunku, wskazując jednocześnie ewentualnie grząskie i podejrzanie wyglądające miejsca w podłożu - chłopak przecież nie widział jak ona.
Miała też nadzieję, że strzelec dostrzeże ich i dołączy do nich prędko. Wtedy będą mogli prawdziwie się przegrupować i podjąć ostateczne decyzje.
Gdyby jakiekolwiek zagrażające im stworzenie jakoś przedostało się przez mur, cisnęłaby w nie czerniącym się pociskiem, by nie dopuścić do zmniejszenia dzielącego ich dystansu.

Pandoro, twój niesamowity urok i czar pozwoliły ci na wyjątkowo długi czas zniewolić umysł topielca, który nadal próbował w twoim imieniu uporać się z dwójką pozostałych bestii na moczarach, które teraz jawiły się jakoby pole walki. W tym czasie postanowiłaś wbrew swojej naturze, pomóc młodemu herosowi, który przez swoją nieuwagę odniósł rany i z sukcesem udało ci się wstępnie opatrzeć jego ranę, która krwawiła obficie przez co nie udało ci się dokładnie dojrzeć jak poważnie ucierpiał. Niemniej jednak polanie rany octeniseptem i założenie prowizorycznego opatrunku wystarczy na tę chwilę, ale  syn Aresa wymaga możliwie jak najszybszej interwencji medyka, który odpowiednio opatrzy i pozszywa ranę. Zanim udaje wam się podnieść i wejść między drzewa, dobiega do was zdyszana Efrosyni, która informuje was o nadchodzącym niebezpieczeństwie. Postanawiacie więc w miarę możliwości się ukryć i początkowo idzie wam nieźle. Sam Matt, choć stara się być twardy, jak to na herosa przystało i w pośpiechu porusza się za wami, mimo skręconej w wyniku wpadnięcia w kałużę kostki, to po przejściu jakichś 100 metrów odkąd przeskoczyliście ścianę lasu, osuwa się na pierwsze najbliższe drzewo z jęknięciem. Cały jego bandaż przesiąkł krwią, a chłopak bełkocze coś pod nosem. Słyszycie kolejny ryk nowego przeciwnika i parę zgłuszonych jęków umierających utopców, potem następuje kompletna cisza, dosłownie na kilka minut, bo bestii udaje się zwietrzyć zapach świeżej krwi Matta, więc zaczyna podążać tym tropem robiąc duże, zdecydowane kroki. Sam Matthew chyba właśnie odpłynął od rzeczywistości. Możecie go tutaj zostawić na pastwę bestii i spróbować uciec od potyczki z nieznanym przeciwnikiem, albo zostać tutaj z nieprzytomnym rannym i stawić czoła bestii. Wybór należy do Was. Byle szybko.

Gdy znaleźli się między drzewami, czas jakoby się dla niej zatrzymał - trwało to ledwie mgnienie; chwila była równie ulotna co moment dzielący kolejne uderzenia serca. A jednak pomiędzy wspomnieniami  zagościła miękka ciemność; jej śladem zaś podążyła sceneria niezwykle podobna do tej, w jakiej się znaleźli: równie ciemna noc, równie zimna, równie pełna potworów czających się śród cieni. Z tą różnicą, iż wówczas to nie jej życie było zagrożone... To nie ona musiała oglądać się przez ramię - kreatura przybrana w ludzkie afekty kroczyła bowiem wtedy tuż obok, zaś spojrzenie tejże, które wypaliło swe odbicie pod  powiekami Pandory, znajdowało teraz ujście w jej własnych oczach. Ziejącą z nich początkowo pustkę wypełniła świadomość zbliżającego się końca. Do niej zaś należała decyzja, czyim ów będzie. I to właśnie owa myśl zasiała ziarno powleczonej pogardą ekscytacji.
Ryk jaki rozdarł przestrzeń wyrwał jej widmo z okowów przeszłości, osadzając na powrót w rzeczywistości.
I tylko jej wzrok pozostał niezmieniony... Patrzący na osuwającego się Matta w ten sam sposób, w który łupił widok rozpościerający się niegdyś na horyzoncie Victora. Zupełnie jak gdyby brocząca krew zbudziła więcej niż jedną bestię...
- Ty - zwróciła się do Efrosyni głosem pozbawionym emocji. - Jak dobrze widzisz w ciemności?
Kolejny ryk nieznanego przeciwnika dosięgnął ich uszu, przywołując nagląco do działania.

Pandora walczyła... Próbowała doprawdy nie poddać się temu, co zacisnęło swe pazury na spragnionej należności naturze.
Nie mieli czasu. Matt nie miał sił. Krwawił obficie, a ona nie zamierzała poświęcać własnego życia za tak niewielką cenę. Ona albo on. Równanie było proste, a odpowiedź rysowała się przed nią wyraźnie pomimo prób zapanowania nad jątrzącym myśli chaosem.

Nie czekała na odpowiedź łuczniczki. Upewniwszy się, że mają jeszcze chwilę - jakoby w osobliwym transie - uklękła przy rannym herosie i objęła go czule; niczym matka tuląca do piersi swe dziecię.
- Marzniesz...
Powiedziała cicho, próbując zasłonić jego postać swym ciałem tak, by Efrosyni nie mogła widzieć, co dokładnie robi. Pandora natomiast ostrożnie sięgnęła po przesiąknięty krwią bandaż i wręczyła go nieznajomej.
- Unurzaj w niej groty i wystrzel daleko. Być może kilka zdoła odwrócić od nas uwagę bądź chociaż zmyli którąkolwiek z pokrak.
Gdyby kobieta nie odebrała materiału, Reyes odrzuciłaby go na bok i na powrót zajęła się Mattem.
Pochylona nad nim, jak gdyby dzieląc się z nim własnym ciepłem, chwyciłaby go delikatnie za szyję, nucąc szeptliwie jakąś kołysankę. Jej wskazujący palec poczerniałby i wydłużył się znacznie, przybierając postać  utkanego z ciemności szponu o nierównej powierzchni. Zamierzała zatopić go w tkance - przebić się do tętnicy szyjnej i pozwolić ciemności dotrzeć do serca, by stopniowo opleść je ciasnym kokonem i zapobiec jego biciu. Nowo powstała rana utoczyłaby więcej posoki, ścieląc biel śniegu barwą najgłębszej ze wszystkich czerni - tylko szkarłat nabierał tej cechy pozbawiony rzucanego nań światła.
Nuciłaby stale, spychając jaźń herosa na dno otchłani, z której nie było powrotu. Może nawet zakołysałaby jego więdnącym ciałem w geście podobnym do troski. Jego poświęcenie należało docenić...

Wszystko to trwałoby tyle co oddech głęboki - a zmysły Pandory wciąż szukałyby w otoczeniu zagrożenia. Gdyby Oneiros spróbowała jej przeszkodzić, cisnęłaby w nią splataną za sylwetką rannego kulą.
Chciała wstrzymać serce chłopaka właśnie teraz, gdy utrata krwi wpędzała go w błogi sen. W obliczu nowego niebezpieczeństwa nie widziała innego wyboru. On albo ona. Życie łuczniczki było jej wszak zupełnie obojętne. Walka i próba ocalenia Ainswortha być może okazałaby się heroicznym czynem, ale erisowa córa nie była bohaterem. Dla niej liczyło się tylko przetrwanie.
Jeno jej oczy mogły zdradzać zaspokojoną naturę - spowite wypełniającym ją mrokiem, przybrały barwę zwietrzałego onyksu.
Pora uciekać...