Rosa canina et Philadelphus coronarius - causa studiis

Kiedy wszystko kwitło wokół, serce Rose zawsze biło mocniej, rozwijała swoje płatki i tańczyła wśród ciepłych promieni, wykorzystując chwilę najmocniej jak tylko potrafiła. Lato było idealną okazją do łączenia się z naturą, do spacerowania bosymi stopami po mchu, do uwolnienia się od melancholijnego nastroju, tak często ciążącego po zimie. Nie żeby Rosie nie lubiła zimy, miała swoje zalety, ale wolała zespalać się z kwitnącymi kwiatami niż puchatymi pierzynkami śniegu - w tym tak bardzo różnili się z Aidenem, ale czegóż oczekiwać można po synu Chione. Jednak przeciwieństwa się przyciągają, a córka Demeter zdecydowanie miała talent do rozmrażania chłodnych istot, bo w końcu Aiden nie był jej pierwszym bałwankiem, którego ukochała jak własne rodzeństwo.
Korzystając z okazji, postanowiła zostawić swojego psiaka Cameronowi, ponieważ o ile ubóstwiała Bobby'ego to nie wyobrażała sobie pikniku z wielkim psiakiem, który natychmiast mógłby doprowadzić do powodzi z wina na jakże gustownym kocyku. Tak też przywdziana w zwiewną suknię, podskakiwała wesoło podążając za przyjacielem, co jakiś czas zatrzymując się przy dorodniejszych kwiatach, zrywając je i wplatając do wianka, zaś za każdym jej krokiem rośliny zdawały się... piękniejsze? Przedziwne to było zjawisko, jednak prawdziwe.
Gdy wybrali już miejsce swej „biesiady” Rose uczynnie pomagała przyjacielowi w rozstawianiu wszelakich dobroci, oczywiście w międzyczasie podjadając truskawki. Nie przepadała za chipsami, czy chrupkami – zawsze raniły jej dziąsła i podniebienie, toteż tę część uczty wolała zostawić Aidenowi. Z resztą jeśli zabraknie owoców, zawsze mogła użyć swoich mocy i zaoferować najdziwniejszą roślinę jaka przyszłaby jej tylko do głowy. W końcu spoczęła na kocu i kończąc wianuszek zmierzyła wzrokiem butelki, które oferował chłopak.
- Zaszalałeś! – stwierdziwszy to wymownie poruszyła brwiami, by w następstwie zaprezentować skończony wianuszek, z różnorakich kolorowych kwiatów. Oczywiście wianek nie był dla kogo innego jak dla samego Aidena, bo przecież zawsze robiła wszystko dla innych, a potem zaś myślała o sobie – żałowała jedynie, że nie mogła zrobić wianka z samego jaśminu, ponieważ to był według niej kwiat najbardziej pasujący do przyjaciela. Jednak kwiaty polne miały tę frywolność – polot, którego akurat ta dwójka potrzebowała by rozluźnić się do granic możliwości i zaszczycić okoliczną florę oraz faunę swymi umiejętnościami śpiewackimi. Rosie nie zważając na okoliczność wyciągania laptopa, można kolokwialnie stwierdzić, że władowała się na kolana Aidena.
- Mianuję cię na księcia Aidena Pierwszego Tego Imienia, Księcia Chabrów, Maków i Pierwiosnków. Władcę Przebiśniegów. Lorda Czterech Pór Roku. Najwyższego Lorda Krainy Lodu – mówiąc podniośle tytuły usytuowała wianek na głowie przyjaciela oraz uklepała jego włosy tak aby kwiaty ładnie w nich wyglądały. Następnie wstała, złapała pierwszy lepszy patyk leżący w pobliżu i uklęknęła na kolano, wspierając się na patyku niczym na mieczu - co swoją drogą wyglądało dosyć komicznie w jej długiej sukience.
- Totalnie chciałam walnąć jakąś przysięgę rycerską ale wypadło mi z głowy jak taka przysięga by brzmiała – zaśmiała się i odłożyła patyk na bok. – Popsułam, wybacz.
Zwinnie znalazła się ponownie na swoim miejscu wybierając spośród owoców truskawki. Rose nie miała preferencji względem temperatury picia wina – zasada był jedna: nie mogło śmierdzieć taniością. Jakkolwiek by to snobistycznie nie brzmiało, taką właśnie miała zasadę. Jeśli już czymś się truć, to czymś dobrym i smacznym. Ostatecznie kiwnęła głową w kierunku białego wina, a następnie przetoczyła się na brzuch i na leżąco starała się operować touchpadem laptopa. Majtając nogami w powietrzu rozważała od czego można by zacząć – coś spokojnego? Radosnego? A może całkowicie od czapy? Zmarszczyła brwi i weszła intencjonalnie w sekcję muzyki lat osiemdziesiątych, powoli najeżdżała kursorem na hit „Modern Talking - Cheri Cheri Lady”, uśmiechając się zawadiacko w kierunku Aidena.

Dziewczyna naprawdę rzadko zdawała sobie sprawę, że może wprawić kogoś bliskiego w zakłopotanie swoim wylewnym zachowaniem. Z drugiej strony już nie raz została upomniana przez Meryline za takie właśnie gesty, które choćby w przypadku Aidena wywołały falę rumieńców. Mimo wszystko nie potrafiła z nich rezygnować, były dla niej zbyt naturalne i wplecione w światopogląd. Każdego obozowicza traktowała jak rodzinę, którą w rzeczywistości byli! Nie zapomnijmy przecież o fikuśnych związkach między bóstwami – idąc boskim drzewem genologicznym, to pewnie byli jakimś kuzynostwem, taką siódmą wodą po kisielu. To by wyjaśniało ich nić porozumienia!
Nigdy nie wątpiła w to, że w czasie takich inscenizacji teatralnych zostanie osamotniona. Choć sama się poddała, to jej oczy zabłysnęły niczym dwa ogniki pląsające po bagnach, w momencie gdy ujrzała jak Aiden podniosłym tonem wymówił jej imię, przyozdobiony w powiewającą koco-pelerynę. Zawsze słysząc pełną wersję swojego imienia, doznawała przedziwnego ucisku w żołądku, który można porównać do uczucia małego dziecka, właśnie nakrytego na kombinowaniu czegoś niecnego. Zwykle to uczucie znikało po kilku chwilach, jednak tym razem wciąż pozostawało, a nawet rosło z każdym wypowiedzianym słowem, jakie wypływało z ust blondyna. Wszystkiemu powagi dodawał lodowy miecz, który natychmiast zdawał się także rozsiewać chłód – za pewno on był winny tej gęsiej skórce drepczącej po Rosie. Przez to wszystko omal nie zapomniała o ponownym przybraniu pozycji godnej rycerza. O mały włos nie wywracając wszystkiego z koca, ponownie uklęknęła na kolanko pochylając w uniżeniu głowę. Cała duma jaką na nią spadła zdawała się tak realistyczna, że prawie zapomniała jakoby jej namacalna powłoka nie była rycerzem w kwiecistej zbroi. Jedynie mróz, który wylądował na jej gołej skórze w postaci miecza sprowadził ją na ziemię, było to niczym zetknięcie się dwóch warstw powietrza, sprowadzające burzę. Jednak w przypadku Rosie, pioruny zastąpił chichot, natychmiast zerknęła w dotknięte miejsca i zauważyła, że na ramionach pozostały zimne krople. Nie śmiała ich jednak ścierać, z resztą po chwili zrobiły to ramiączka sukienki gdy powstała jako Rycerz Jaśminowego Stołu. Ostrożnie pochwyciła rękojeść miecza, oczywiście tłumiąc w sobie przejawy jakiegokolwiek grymasu związanego z zimnem jakie przelało się na jej dłonie.
- Będę dzielnie ci służyć, mój panie – mówiąc to wykonała piruet z mieczem, następnie zaś wbiła go w ziemię. Ukrywając drżące i czerwone od lodu ręce wprawiła w ruch swą magię. Powoli na lodowym ostrzu zaczęły wspinać się pnącza wyrastające z ziemi. Wyglądało to przedziwnie gdy w tak prędkim tempie pnącza nagle wypuściły pąki, a po chwili cały oręż ozdabiały przepiękne bordowe, drobne kwiaty. Tak też powstał lodowo-kwiecisty miecz – Rose pokiwała dumnie głową wyobrażając sobie taki miecz na herbie, wystarczyła też chwila by jej wyobraźnia pognała w kierunku wyszywanego herbu na sukniach, wytłoczonego w laku na ważkich listach, a także na fladze zwiastującej pokój na świecie.
Gdy obróciła się do Aidena obdarzyła go szerokim uśmiechem i chwytając kieliszek wzniosła toast razem z nim.
- Za królestwo! – upiła łyk trunku… i kolejny… aż opróżniła całość delektując się cudownym smakiem. Wesoło odłożyła kieliszek i ponownie legła na kocu. Właśnie takie chwile upewniały ją w tym, że za nic w świecie nie zamieniłaby się z kimkolwiek – nawet Królową Elżbietą – na miejsca. Nie rozumiała jak NoGods mogą robić sobie sami krzywdę uznając obóz za wrogów na śmierć i życie, przecież… byli dobrzy, mogliby wspólnie cieszyć się życiem. Ale! Przecież nie o smutkach mowa, Rose westchnęła by wypuścić z siebie te wszelkie myśli i oddać się zabawie.
Kiedy rozbrzmiały pierwsze słowa piosenki, dziewczyna natychmiast położyła się na plecach i godnie naśladując mimikę Thomasa Andersa zaczęła śpiewać pierwszą zwrotkę. Do całego występu dołożyła także wdzięczne machanie rękami i nogami w zwolnionym tempie – jakby dosłownie grała w jakimś teledysku. Refren oddała Aidenowi, a sama wróciła ze swoim wokalem dopiero gdy nastał kolejny wers.
- I get up, I get down. All my world turns around – wraz ze słowami wstała i położyła się ponownie, a następnie z pleców przewróciła się na brzuch. Patrząc z boku to aż dziw, że Rosie nie miała jakichś teatralnych korzeni, bo doprawdy widowisko było ciekawe. Choć wciąż miała problem z tym by na imprezach zatańczyć i nie wyglądać przy tym śmiesznie, tak coś co podchodziło pod swego rodzaju performens artystyczny, dawało jej tyle radości, że jakoś brak umiejętności tanecznych zanikał, a w jego miejscu pojawiał się… zacny ruch? Być może to był ten nieodgadniony sposób na nauczenie Rose tańca? Kto wie…
Po zakończeniu pierwszej piosenki, lekko zdyszana Rosie rosiała po łące swój śmiech, pozostawiają Aidenowi wybór następnego utworu. Podparła się na łokciach i rozejrzała po okolicznych kwiatach, jakby zatapiając się nagle w jakichś melancholijnych myślach.

W czasie krótkiej przerwy między wyciem od jednego hitu do drugiego, Rosie wykończyła prędko kolejny kieliszek, który zaoferował jej Aiden. Dziewczyna nigdy nie miała mocnej głowy, toteż powoli zaczynała odczuwać skutki procentów jakie wprowadziła do swojego organizmu. Ciepło rozpływało się po ciele, głowa zdawała się być lżejsza, a mięśnie rozluźniały się przyjemnie, dając poczucie wolności. Nie miała pojęcia, czy przyjaciel odczuwa skutki trunku jako podobny wachlarz wrażeń, jednakże widziała w nim pewien otulający go spokój ducha, póki co to wystarczało.  
Przyglądając się Aidenowi znad kieliszka, zdała sobie także sprawę, że poczyniła niebanalną drogę docierając do tego, z początku chłodnego, płatka śniegu. Dobrze pamiętała gdy zamieniali pierwsze słowa, jak każde dziecko Chione, chłopak był nieufny, zamknięty – ale jednocześnie z jego oczu emanowała chęć nawiązania kontaktu, wewnętrznie czuła, że choć twarzyczkę miał oprószoną mrozem i połyskliwym szronem, tak serduszko w głębi było niczym wulkan, przelewający magmę. Gdyby tylko przyjaciel był Islandczykiem, to taka metafora byłaby jeszcze trafniejsza; przecież właśnie na Islandii pod obszarami pokrytymi grubą warstwą lodu, kotłuje się nieprzenikniony ogień. Z zamyślenia wyrwała ją złożona propozycja – no i masz, wulkan wylazł spod lodu, powodując panikę, prawie jak w Pompejach. Uciec? Odmówić? Zgodzić się i spłonąć ze wstydu, gdy rozdepcze Aidena? Ale przecież nie mogła popsuć tej chwili!
- Nie odpowiadam za jakiekolwiek siniaki i uszkodzenia – podsumowała i podała dłoń. Rosie nigdy nie miała konkretnie sprecyzowanego gustu muzycznego, można rzec, że słuchała wszystkiego, dlatego wybór utworu nawet ją ucieszył, bo dosyć dawno nie pląsała do tak skocznej i młodzieżowej muzyki. Zdecydowanie ostatnio brakowało imprez w obozie… Wtórowała Aidenowi w śpiewaniu, a na każdy gest odpowiadała wymowną teatralnością utrzymując ten teledyskowy klimat. Zaś samo tańczenie nie wychodziło jej tak najgorzej – w żaden sposób nie uszkodziła przyjaciela, więc to wszystko wyszło na plus!
Idąc w ślad za chłopakiem, po tej małej potańcówce, również usiadła na kocu. Dysząc zdała sobie sprawę, że przydałoby się teraz coś wolniejszego, pozwalającego na pośpiewanie, a jeśli nie to leżenie i wgapianie się w niebo. Hm… Lana Del Rey? Tak, to byłby odpowiedni wybór. Najpewniej wszystko poszłoby zgodnie z planem gdyby nie… paczka papierosów, po które postanowił sięgnąć Aiden. Niby pomysł ciekawy, ale nie w jej obecności. Primrose nigdy nie paliła papierosów, a każdego kto raczył zanieczyszczać powietrze dymem zapraszała na darmowy wykład, o tym jak szkodliwa to była używka. Widząc paczkę skierowaną w jej stronę zmarszczyła brwi, żadna muzyka nie zabrzmiała więc narastające napięcie stopniowały jedynie świerszcze ukryte w trawie. Chwilę biła się z myślami, nie chciała zepsuć Aidenowi wieczoru, ale też czuła potrzebę by mu pomóc w uzależnieniu – a nuż jej się uda. W dodatku oboje byli zdyszani, oddychali pełnią możliwości swoich organów, miałaby pozwolić by przyjaciel skrzywdził w ten sposób swoje wnętrze?
Westchnęła i przeniosła spojrzenie z papierosów wprost na zielone oczy przyjaciela. Położyła delikatnie dłoń na oferowanym „poczęstunku” i przymusem zmusiła rękę chłopaka aby położyła paczkę na kocu.
- Aiden… proszę, nie rób tego przy mnie. Jesteś dla mnie ważny, nie chcę patrzeć jak się zatruwasz. Szczególnie czymś takim, co wprowadzić cię może w obrzydliwy nałóg. Ja wiem, że to może być ciężkie, powstrzymać się od czegoś takiego. Nie chcę ci psuć zabawy, ale jeśli będzie trzeba to zrobię z ciebie buritto z koca. A wierz mi! Jestem w stanie. – Ostatnie słowa wypowiedziała z lekkim śmiechem, jednak wciąż miała poważną minę. Delikatnie ścisnęła dłoń przyjaciela, a następnie spuściła wzrok jakby czuła się winna za to co właśnie powiedziała. Może nie powinna? Zaczęła się denerwować własnym niezdecydowaniem co odbiło się w jej oczach – choć może winny był alkohol – w każdym razie, jej zderzające się emocje jak fale podczas sztormu doprowadziły do tego, że moc uzależniła się od tych uczuć, skutkiem czego jej tęczówki zaczęły mienić się kolorami od czerwieni po błękity, przez żółcie, zielenie i fiolety; mieszały się ze sobą tak jak zmieszane były jej emocje.
Pokręciła jednak w pewnym momencie głową i zaśmiała się do siebie, machnęła ręką i wygrzebała kilka ostatnich truskawek spomiędzy owoców. Odwróciła się do laptopa i zaczęła scrollować piosenki Lany, w poszukiwaniu czegoś spokojnego, ale nie smutnego – oj, obdarowanie tej sytuacji czymś dobijającym byłoby strzałą w kolano. Choć i tak już sytuacja wyglądała jak wyglądała, mleko się rozlało. Odetchnęła głęboko, próbując przywołać ponownie na swą twarz szeroki uśmiech.

Wzrok dziewczyny spoczął na powoli topniejącym lodowym mieczu, który tworzył już wokół siebie konkretną kałużę – szkoda tego było, tak piękny pomnik, który powinien tu zostać już na zawsze, zmieniał się w zaledwie wspomnienie. Jej strategia legła w gruzach, ten widok był równie smutny, jak twarz Aidena, od której właśnie próbowała uciec. Oczy rozedrgane kolorami utkwiła w jej prywatnym „kocie ze Shreka”, zaś gdy ten się odezwał poczuła się jeszcze bardziej winna za to wszystko. W końcu mogła przeczekać aż dym się ulotni, a wtedy chłopak byłby chyba… szczęśliwszy? Zaczekała aż przyjaciel upije spokojnie łyk alkoholu, by potem pospiesznie go przytulić nie wytrzymując tego dystansu, który poniekąd sama stworzyła.  
- To ja przepraszam, naprawdę. Jesteś moim najlepszym przyjacielem, Aidenku – powiedziawszy to odkleiła się od niego i przetarła oczy, które już zdążyły się zaszklić. Płacz był tu niepotrzebny, ale wzruszyła się odrobinę jego słowami, rzadko kiedy coś takiego słyszała – wbrew pozorom. Prawdopodobnie poczucie winy i obwinianie się nie zniknie w niej bardzo długo, a nawet jutrzejszy wieczór pewnie spędzi nad strofowaniem się za takie zachowanie, niemniej jednak teraz wiedziała, że musi się pohamować i zrobić to o co prosi ją przyjaciel. Poprawiła jego wianek i musnęła dłonią policzek, jak matka, która właśnie odprawia dziecko do szkoły, upominając o założenie czapeczki. Uśmiechnęła się ciepło i podała Aidenowi poziomki, oczywiście mogła zaoferować coś innego, ale akurat truskawki się już skończyły – zaś poziomki były symbolem niebiańskiego pokarmu, pasowało to idealnie do kontynuowania inscenizacji Jaśminowego Stołu.
Upiła łyk wina i zerknęła na przysuniętego w jej kierunku laptopa, potrzebowała zaledwie chwili by podjąć decyzję co takiego wybierze, jako kolejny utwór. Odrzuciła całkowicie Lanę Del Rey – nie potrzebowali spokojnej przerwy, zrobili ją sobie sami w postaci, krótkiego momentu smutku. Dokładnie wiedziała co takiego polepszy humor obojgu, ale przede wszystkim Aidenowi – musiało być i francusko, i wesoło. Nie udało jej się znaleźć wersji karaoke, ale z drugiej strony wolała nawet by podkład tuszował jej niedoskonałości w śpiewaniu po francusku – w końcu Rose nie posługiwała się biegle w tym języku, a nawet niewiele potrafiła powiedzieć poza przedstawieniem się, powitaniem i paroma zwrotami grzecznościowymi. W każdym razie, dziewczyna wybrała wdzięczny utwór, bo z Rock Opery Mozarta „Tatoue-moi”, dość odważny tekst był dobrany wprost proporcjonalnie do ilości spożytego wina. Doskonale pamiętała gdy po raz pierwszy została uraczona tymże musicalem, oprócz wspaniałej muzyki, zakochała się w dekoracjach i strojach – cała oprawa i atmosfera przedstawienia zawsze budziła wewnątrz niej swego rodzaju pociąg, jakiego wyjaśnić nie mogła. Lubieżne, a jednocześnie estetyczne wykreowanie mogło porwać każdego, tak też porwało i ją – choć znała tych, którzy sugerowali jakoby musical stąpał po granicy z kiczem, ale dla niej to nie była przywara, a ogromna zaleta, bo to oznaczało jasny zamysł twórców, którzy w majestatyczny i elastyczny sposób operowali właśnie po tej granicy.    
Zaprawiwszy się kolejnym kieliszkiem, dziewczyna sprawnie wstała wraz z rozpoczynającą się muzyką, nie wnikając w swoje umiejętności próbowała tym razem zatańczyć w rytm muzyki, przypominając przy tym Isadorę Duncan. Jednocześnie obok miejsca w którym tańczyła, wyrósł kwiecisto-krzewiasty posążek jakiejś damy, do której Rosie zaczęła wyśpiewywać bezwstydny i nieprzyzwoity tekst.
- Divine, candide, libertine, ce soir je viens m’inviter dans ton lit. Laissons dormir les maris, allons nous aimer – zaśpiewała pierwszą zwrotkę sprawnie, naśladując brawurę Mozarta. No takiej Rose to jeszcze nikt nie widział, jakby próbowała uwieść nie tylko sam posążek z krzewów, ale wyimaginowanego Salieriego – bo tak na dobrą sprawę, Rosie zawsze zakładała, że Mozart Salieriego uwodził, w perfidny i przepiękny sposób. Być może jej naśladownictwo nie wynikało z samego talentu aktorskiego, a zahaczało to o moce odziedziczone po matce? Kiedyś zastanawiała się, czy gdyby skupiła się dostatecznie mocno, to zmiana wyglądu zaszłaby aż w rejony przemiany w inną płeć. Nigdy zaś nie miała okazji spytać się o to swojego rodzeństwa, może powinna? Wtedy nie miałaby sobie równych w naśladownictwie. Zbliżając się ku ostatnim słowom wersu, Primrose wystawiła dłoń w kierunku Aidena, zachęcając go do powstania z koca. Miała plan ponownie oddać mu refren, choć tak kochała tę piosenkę, że ciężko było jej się powstrzymać.  

Uśmiechnęła się wesoło, gdy chłodne usta blondyna dotknęły jej czoła, czuła się jakby starszy brat właśnie wyprawiał ją w daleką podróż i żegnał ją z życzliwością. Było to wręcz śmieszne, bo tak na dobrą sprawę to Rose była tutaj starsza, jednak absolutnie się tak nie czuła. Paradoksalnie, mimo chłodu Aidena – dziecka Chione – czuła falę ciepła jaka zalewa jej ciało i duszę na dźwięk wypowiedzianych słów przez chłopaka. Choć wypity alkohol też mógł mieć w tym jakiś swój udział.
Względem tradycji – pogańskich czy nie – Rosie była zawsze nastawiona pozytywnie, często z ojcem wyjeżdżali na różne imprezy organizowane na rzecz starodawnych świąt, w dużej mierze sprzedając tam wówczas kwiaty, niemniej jednak dziewczyna nie wzbraniała się przed uczestniczeniem w zabawach i rytuałach – nie zawsze w nie wierząc lub też wierząc i modląc się w kierunku mamy. Primrose uśmiechnęła się zagadkowo na widok wstążki, jednak nie podniosła jej, na początek wolała zabawić się w Mozarta, a dopiero później dokładnie ustalić co takiego zamierzają uczynić z połyskliwym materiałem. Oczywiście Rose miała w planach taniec, w którym dwójka trzymając wstążkę wyśpiewuje piosenki ale też ciekawym pomysłem mogło być zrobienie sobie ciekawych ozdób na włosy, które chroniłyby przed „Złym Okiem”.
- Myślę, że to genialny pomysł, ale najpierw jeszcze chwilę poszalejmy.  
Z rozbawieniem w oczach przyglądała się śpiewającemu przyjacielowi, widząc jak róż wzbiera na jego policzkach, zdała sobie sprawę, że tekst mógłby zawstydzić pół obozu, a drugie pół nie wiedziałoby jak zareagować. Momentami perwersyjne słowa, w jakiś pokrętny i dziwaczny sposób pasowały do Aidena pląsającego w kolorowym wianku. Brakowało mu jedynie białej togi, by w pełni mógł uczestniczyć w rzymskich Bachanaliach, jako ucieleśnienie Apolla. W pełni oddała się piosence, wyśpiewując kolejną zwrotkę, nie wstydząc się słów ani trochę. Parę razy zdążyła się zachwiać, co było sprawą wina, które robiło już swoje w jej organizmie.  
Przetańczywszy całą piosenkę, padła ostatecznie na koc, pozwalając krzaczastej rzeźbie rozrosnąć się, tworząc najzwyklejszy w świecie krzak – ukrywając to co przed chwilą się tu wydarzyło. Upiła łyk wina, podjadła kilka poziomek, aż w końcu ujęła w dłonie czerwoną wstążkę, zaś po chwili rozwinęła całą szpulę i podrzuciła materiał do góry, tak aby ten swobodnie na niej opadł. Co miało to na celu? Nic, kompletnie nic, po prostu chciała zostać przez chwilę całkowicie pokryta wstążką.
- No dobrze, to co konkretnie proponujesz? Tylko tańce? Ozdoby chroniące? A może jeszcze coś innego? – mówiąc to, ciągle bawiła się wstążką, aż w pewnym momencie owinęła nią sobie całą dłoń i rękę, tworząc całkiem gustowną, elegancką „rękawiczkę”. Spojrzała pytająco na przyjaciela, czy on również uważa twór za ciekawy, po czym pozwoliła wstążce ponownie opaść z jej ręki.