Ogrody Demeter

#1

#1

Codzienna rutyna w szpitalu wydawała się czasami chłopakowi dłużyc. Chociaż nie skupiał się na przygotowywaniu lekarstw, to dzisiaj miał okropny dzień. Wszystko wyślizgiwało mu się z rąk, a prowadzenie kartotek lekarskich nie należało do najprzyjemniejszych czynności wykonywanych przez bruneta. Nie bez powodu pismo lekarskie to były bazgroły. Połowa herosów, którzy pełnili rolę medyków przy pisaniu posługiwali się własnym system znaków, i odczytanie ich hieroglifów nie należało do najprostszych czynności.
Po całym dniu spędzonym w szpitalnych czterech ścianach, mógł spokojnie ruszyć do swojego mieszkania, gdzie jedyne o czym teraz marzył to cisza i spokój. Oczywiście kiedy już wychodził ze szpitala, pierwsze co usłyszał to trzepot skrzydeł i hukanie sowy. No tak, była noc. Czego innego mógł się spodziewać po bogini nocy. Przyzwyczaił się już do tego, że w jego mieszkaniu przez całą noc dało się słyszeć uderzanie dziobem o szyby. Nie zastawiając się długo naciągnął kaptur na głowę i pobiegł wprost przed siebie. Chciał jak najszybciej trafić do jakiegokolwiek pomieszczenia.
Do jednej sowy, dołączył inny ptak, potem kolejny i tak za chwilę nad chłopakiem pojawiała się prawdziwa chmara nocnych zwierzątek. Zatrzymał się gdzieś próbując je odgonić przy okazji ściągając sygnet z palca by móc jakoś się obronić, gdy po chwili usłyszał jak nad jego głową trzaska bicz. Po chwili gromada ptaków odleciała, zaś Isaac niezbyt ufając chwili oddechu, zdjął jedną ze strzał z kołczana, by po chwili tylko przenieść wzrok na brata.
- Wiesz, że nie próbowałem? Świetny pomysł! - odpowiedział z sarkazmem w głosie by po chwili tylko wypuścić powietrze z ust i dodać - Wybacz, ale powoli mam dosyć tego ciągłego pilnowania się przed zmierzchem. Dzięki za pomoc...
Dziękował mu z całego serca. W końcu nie chciał by jakaś sowa wydłubała mu oko, albo zniszczyła fryzurę, nad którą spędził dzisiaj prawie godzinę, dążąc do tego artystycznego nieładu, który gościł na jego głowie każdego dnia.

- Nie dodawaj sobie aż tyle. Przeprosiny były nie raz, nie moja wina, że ich nie przyjmuje. - skierował słowa w stronę brata, by potem tylko poprawić włosy, które ucierpiały od nadmiernego wysiłku. Nie nakładał dzisiaj na nie żadnego lakieru, więc obecnie były wygięte we wszystkie strony świata, a on sam nie chciał widzieć teraz w lustrze swojego odbicia. Obejrzał się na księżyc, na którym rzekomo bogini obserwowała świat w nocy, by po chwili tylko wrócić wzrokiem na brata.
Isaac doskonale zdawał sobie sprawę ze swojej urody. Niejednokrotnie wykorzystywał ten atut w rozmowach czy prywatnych sprawach. Co prawda w ilości zdobytych kobiet i mężczyzn, daleko stał za Alejandro. Nie był w porównaniu do swojego brata, aż tak mocno kochliwy, jednak chyba znacznie bardziej to Isaac przeżywał wszelkie zdrady. Niejednokrotnie potrafił traktować osobę jak powietrze, tylko dlatego, że raz nadszarpnęła jego zaufania.
O chwilowym zauroczeniu bratem, nie tylko Alejandro miał problem. Ukrywany przez Isaaca mały sekret polegał na krótkim, ledwo parodniowym zauroczeniu swoim starszym bratem. Co prawda nie darzył go miłością szczerą i jedyną, ale braterską. Zdecydowanie Alejandro był tą osobą w życiu bruneta, którą darzył szczerym zaufaniem i nieważne co by zrobił, stałby za nim murem i bronił go przed innymi.
- Oczywiście. Mógłbym tak jak ty, w zaciszu własnego mieszkania rozprowadzać afrodyzjaki i eliksiry miłosne. Cóż, wybrałem jednak ratowanie urwanych kończyn i nauki na temat najróżniejszych trucizn - uśmiechnął się w stronę brata. Był to jeden z tych szczerych uśmiechów, które ukazywał niezwykle rzadko i tylko w obliczu najbliższych mu osób. - Poza tym, matka chciała, bym poszedł na medycynę, przynajmniej tyle mogę dla niej zrobić. - dodał po chwili i spojrzał na ramię chłopaka, by ruszyć wraz z nim w stronę mieszkań.
- Moje życie sercowe? Ach tak, cudowne, jak zawsze. Obecnie moją miłością są kartoteki lekarskie oraz huczenie sów za oknem w nocy. Wiesz doskonale, że z nas dwóch to ty próbujesz przelecieć wszystko, co się rusza i nie ucieka od ciebie w ciągu 3 sekund. To, że jestem syna boga miłości, nie znaczy, że nie mogę bez niej żyć, Alejandro. - dodał z lekkim uśmiechem na ustach - A twoje?

Miałem lekki zastój w tym tygodniu, ale odpisy będą już regularnie!

- Masz rację. Lepiej być z nimi w pozytywnych stosunkach. Chociaż zarówno przekleństwo, jak i zbyt dobre relacje mogą mieć więcej minusów niż plusów - cóż, może trochę przesadzał, ale nie miał zbyt wielu przyjaciół wśród bogów. Można by nawet powiedzieć, że jego aktualne stosunki z bogami były negatywne. Niby tylko z Nyks był mocno skłócone, a reszta bóstw nastawiona była do bruneta w sposób neutralny.
Czasami obok Alejandro czuł się znacznie młodziej. Nie jednokrotnie starszy syn Erosa bronił go przed czymś, przed czym Lafaille dałby sobie znakomicie radę sam. Sam złapał za swój łuk, by po chwili zmienił się on w sygnet, który nałożył na swój palec.
- Doceniam aż za dobrze. Masz wielkie szczęście, że na razie do szpitala nie zgłosił się nikt, ze skutkami ubocznymi twoich eliksirów miłosnych, poza tym, co prawdziwego jest w wywołanym uczuciu? - zapytał i przeniósł wzrok do góry, słysząc kolejne huczenie. Kiedy nie dostrzegł żadnej sowy nadlatującej z nieba, zignorował to i wrócił wzrokiem przed siebie. Przyzwyczaił się do każdego odgłosu tych zwierząt w nocy, a będąc w zaciszu własnego mieszkania, nie przeszkadzało mu już hukanie sów czy odgłosy innych nocnych zwierząt.
Widząc reakcję mężczyzny na jego wypowiedź, odwrócił tylko wzrok i pokiwał głową. Chcąc nie chcąc to z dwóch synów Erosa, zdecydowanie bardziej rozpoznawalnym w obozie był Gonzales. Może to przez jego biznes z afrodyzjakami, a może dlatego, że rzeczywiście w podbojach miłosnych mocno przebijał wyniki Isaaca. Brunet obecny był tylko przy jednym takim procesie alchemicznym swojego brata, jednak sam nigdy nie skorzystał z jego usług. Chociaż niejednokrotnie widział jak z pokoju Alejandro, wychodzi kolejna dziewczyna czy chłopak i szczerze zastanawiał się, w której sprawie tam taka osoba przybywała.
- Możliwe, ale w swoim życiu miałeś momenty, gdy było ich na pęczki. Chociaż z twoją aparycją i zdolnościami perswazji potrzebujesz nie więcej niż pół godziny, by zaciągnąć kogoś do łóżka - odpowiedział, by potem spojrzeć na twarz Alejandro. Chociaż panowała noc i światła było mało, to nadal mógł śmiało powiedzieć, że Brazylijczyk był bardzo przystojny. Isaac często próbował zapanować nad sobą w sprawie miłości. Doskonale zdawał sobie sprawę ze swojej zazdrości, a tym samym tego, że nie wybaczyłby takiej osoby, chociażby jednej zdrady. Zdecydowanie była to rzecz, która odsuwała go od długoterminowych związków. - A na oku nikogo nie masz? Żadnego chłopaka ani dziewczyny?

Był nieco zniesmaczony uwagą o skutkach ubocznych swoich eliksirów. W końcu jak można wątpić w umiejętności kogoś, kto poświęcił naprawdę dużo czasu na zostanie wręcz mistrzem, a przynajmniej jednym z najlepszych twórców eliksirów w obozie. Może nie był najlepszy, w końcu zawsze mógł się znaleźć ktoś kto robił to lepiej od niego, jednakże umiejętności chłopaka stały na naprawdę wysokim poziomie. Nie dał jednak po sobie poznać, że uwaga brata mogłaby go urazić. Zresztą nie mógł się nigdy na niego gniewać, kto by mógłby się gniewać na tak uroczą istotę?
- Kochanie, istotą moich eliksirów nie jest wzbudzenie fałszywego uczucia. Wręcz przeciwnie, można to potraktować jako delikatne pchnięcie serca w konkretnym kierunku. Zawsze swoim klientom powtarzam, że kwestia zatrzymania uczucia leży już w kwestii osoby, która stara się o serce chłopaka lub dziewczyny. Potraktuj to jako... wybudowanie drogi, która skręca w konkretnym kierunku aby doprowadzić do celu podróżnika - odpowiedział nie mogąc sobie odmówić wywodu na temat swoich magicznych dzieł. Co jak co ale syn Erosa doskonale zdawał sobie sprawę z konieczności istnienia prawdziwych uczuć. Oczywiście mógł sprawić, że ktoś spojrzy na niego jako na kogoś atrakcyjniejszego, jednakże siła jego perswazji wynikająca z boskiej mocy była zupełnie czymś innym niż fałszywe uczucie, które mógłby wywołać jedynie za pomocą niezwykle stężonego eliksiru miłosnego.
- Może... sam nie wiem. To znaczy, wolę na razie trzymać się od związków z daleka, przynajmniej tych poważnych. Sam wiesz, że zdarzało mi się być całkowicie nie fair wobec moich partnerów ale nie wynikało to z tego, że tego chciałem, po prostu zawsze znajdował się ktoś kto w jakiś sposób mnie poruszał a zdrada wynikała z tego, że zwykle podążam za wyborami swojego serca - odpowiedział chłopakowi i spojrzał na niego kątem oka. Jasna cera Isaaca doskonale odbijała blade światło księżyca nadając mu zupełnie nowego, jakby eterycznego wyglądu. Również Alejandro uważał brata za niezwykle przystojnego, chociaż nie był w nim już zauroczony to jednak czasami zauważał, że pojawiała się w nim chęć zobaczenia, jak smakują te jego usta. Czasami chciał go przytulić i przytrzymać w ramionach zapewniając mu bezpieczeństwo oraz zaspokajając swoją potrzebę bliskości.
- Perswazji? Masz na myśli moją charyzmę, czy boskie zdolności? Jeśli to drugie to musisz wiedzieć, że zaciąganie do łóżka przy ich użyciu mi się znudziło, czasami lubię mieć wyzwanie. Hmm.. ciekawe czy ciebie bym do siebie przekonał - powiedział i aby nieco rozładować atmosferę, która zaczynała nieco nieprzyjemnie gęstnieć, trącił go łokciem w bok. Zaśmiał się i znowu się rozejrzał, aby upewnić się, czy przypadkiem nie nadlatuje kolejny zwierzęcy napastnik, aby rozprawić się jego bratem.
Po krótkiej chwili dotarli pod budynek, gdzie znajdowały się pokoje dzieci greckich bogów. Spojrzał na brata.
- Wejdziesz do mnie na chwilę? Ostatnio byłem w Nowym Jorku i kupiłem całkiem dobre wino.

- Nie wątpię w żadne twoje umiejętności mój drogi, jednak doskonale powinieneś wiedzieć, że wszystko w nadmiarze może szkodzić. Zarówno leki, jak i eliksiry. A co do miłości, może masz racje, jednak nadal uważam, że aby prawdziwie się zakochać, najpierw trzeba się o nią postarać. No ale cóż, każdy ma inne spojrzenie na miłość - odpowiedział w stronę brata, by na chwile zastanowić się nad swoim postrzeganiem miłości. Przez pewien czas przeglądał różne mity na temat swojego ojca i niejednokrotnie trafił na jego okrutniejszą wersję. Tą, gdzie miłość była czymś boskim, była tym, czego pragniemy, ale nie możemy otrzymać. Chyba właśnie z tą wersją ojca, był najbardziej związany Isaac. Przez swoją zazdrość nie potrafił prawdziwie pokochać, więc uznawał swoją miłość za coś nieosiągalne.
- Wydaje mi się, że wszystkie dzieci bogów miłości mają z tym problem. Każdy ma inny, w twoim przypadku to to, że nie potrafiłeś utrzymać się przy jednej osobie, w moim co pewnie pamiętasz nie raz, była zazdrość o dosłownie wszystko. Czasem wydaje mi się, że poczucie czym jest prawdziwa miłość, nie jest pisana żadnemu z nas... - westchnął ciężko i uniósł twarz na księżyc. Lubił go, nie miał też przeszkód przed tym, by wpatrywać się w niego przez okno. Rozejrzał się po niebie, szukając jakiejkolwiek sowy, a następnie przeniósł wzrok na ziemię. Cóż, nie chciał ufać, niczemu co mogło wyjść i próbować zabić go w nocy. Raz w porę obudził się, gdy usłyszał syczenie nad uchem. Pozbycie się dwóch żmij z pokoju było prawdziwą udręką, ale od tamtej pory śpi przy zamkniętym oknie.
- Myślałem raczej o naturalnej perswazji i swobodzie wypowiedzi i twoją charyzmę. Rozumiem też, że zmuszanie ich do spędzenia z tobą nocy okazywało się dobrym pomysłem? - odwrócił się, by ustać na chwilę, czując lekkie szturchnięcie w bok - Wiesz, z racji, że jakkolwiek jesteśmy spokrewnieni i to, że raczej znam pewne granice, musiałbyś się nieźle wysilić, albo podać mi środki odurzające czy coś tego typu.
Stanął przed budynkiem, by po chwili skierować się po schodach w górę, wprost do swojego mieszkania. Miał dość dzisiejszego dnia, ale gdy usłyszał słowa Alejandro, skierował się tylko w stronę pokoju brata.
- Mam słabą głowę, wiesz o tym doskonale, a wszelkie próby upicia mnie, nie skończą się dla ciebie dobrze.

/zt x2

Nie rozumiał dlaczego Pandora chciała zdać mu raport na zewnątrz akurat w dniu kiedy padało. Niemniej jednak zgodził się na to. Jako miejsce spotkania wybrał Ogrody Demeter, jedyne miejsce, w którym znajdowały się piękne, drewniane altany, pod których dachami można było skryć się przed deszczem. Po dotarciu na miejsce mężczyzna zrozumiał, że przybył pierwszy. Nie miał jednak zamiaru marnotrawić tego czasu. Kładąc się wygodnie na jednym z hamaków rozwieszonych wewnątrz założył słuchawki na uszy i wyciągnął z kieszeni skóry piersiówkę. Następnie z kieszeni spodni wyciągnął papierosy i zapalniczkę. Oczywiście poczęstował się grzecznie jednym szlugiem, w końcu należały one do niego, odpalił go i rozpoczął błogi stan relaksu. Zaciągając się na przemian i popijając łyczek alkoholu z piersiówki gapił się w sufit i rozmyślał o tym jaki film kinowy Dragon Balla dziś obejrzeć.

Czuł zbliżającą się Pandorę już od dłuższego momentu. Dziewczyna zawsze rozpościerała wokół siebie aurę, która wprowadzała go w dziwny nastrój. Tak było i tym razem. Kiedy stanęła przy nim spojrzał na nią swoimi oczami. Nie miał jednak zamiaru ani ściągać słuchawek, ani wyrzucać niedopalonego papierosa. Tkwili w takiej pozycji do momentu aż Folk pociągnął ostatni raz dym z końcówki papierosa. Peta wystrzelił palcami gdzieś przed siebie wypuszczając jednocześnie powoli dym z ust. Kiedy opróżnił już całkowicie płuca ściągnął słuchawki i patrząc na swoją podopieczną rzekł spokojnie:
- Co masz mi do powiedzenia Reyes?
Zastanawiał się dlaczego tak długo zajęło dziewczynie zebranie się do zdania raportu z misji. Czyżby był aż tak strasznym przełożonym?

Folk nie wiedział jak potoczyła się misja, którą miała dowodzić Reyes. Nie miał zamiaru dowiadywać się żadnych informacji na własną rękę. Toteż kiedy dziewczyna zaczęła odpowiadać półsłówkami na jego twarzy pojawił się lekki grymas - dokładnie taki kiedy wyrywasz sobie włosa z nosa i trafiłeś na tego, który akurat siedział mocno w skórze i zabolał jak sam skurwysyn.
Następnie spojrzał na swoją podopieczną i oschłym tonem rzekł:
- Szczegóły. Masz mi przedstawić cały raport. Dobrze wiesz, że nie jestem jakimś kurwa pajacem, który wszystkiego się domyśli. Ja jestem solydna firma, tak więc opowiadaj dokładnie. Co się stało, kto jest ranny i czemu nie jesteś to Ty?
Wewnątrz siebie Folk miał wrażenie, że zawiódł jako kapitan. To on w końcu wybrał Reyes na dowodzącą tą misją, to przez jego wybór misja się nie powiodła.

Z nieukrywaną obojętnością wysłuchał całego raportu Reyes. Spodziewał się, że może pójść źle, ale nie aż tak. Z powodu ich nieudolności drużyna Dionizosa straciła silnego członka w postaci dziecka Aresa. Osłabiało to bardzo ich zespół, który pomimo jego bądź Giotto nie posiadał wielu zaprawionych w boju członków. Jedyne co go cieszyło to to, że Fay ze swojej misji dała radę wrócić cała i zdrowa.
Przez chwilę trwał w bezruchu huśtając się w hamaku. Po dłuższej chwili zatrzymał go jednak i z leżenia przeszedł do siadu. Następnie wstał i wyprostował się dosłownie parę centymetrów od Reyes. Przez chwilę spoglądał w jej obojętne oczy, ciemne, martwe. Nie trwało to długo, gdyż kapitan niedużo myśląc wyminął kobietę i ruszył w stronę marmurowego parapetu altany, który znajdował się za dziewczyną. Stanął przy nim i patrząc w przestrzeń rzekł:
- Przeceniłem Cię Pandoro. Miałaś ich chronić, a nie porzucać na śmierć. Kurwa!
Po tych słowach uderzył pięścią w marmur, na którym pojawiły się wyraźne pęknięcia.

Wciągnął głośno powietrze do płuc. Folklore nie wiedział co ma zrobić w tym momencie. Nie mógł karać Pandory za to jaka była. To była wina jego i tylko jego. Odwrócił się i zaczął powoli iść w stronę kobiety. Kiedy znalazł się dosłownie kilkanaście centymetrów od niej zatrzymał się. Spojrzał w jej oczy, a jedyne co dostrzegł to obojętność. Dziewczyny w żadnym stopniu nie ruszało to co się stało, dla niej były to jedynie straty materialne. Nie wiedział co ma powiedzieć.
Po krótkiej chwili lewa dłoń Folklora powoli wyruszyła w stronę twarzy kobiety. Ułożył ją wzdłuż prawej strony żuchwy kobiety. To był dosłownie moment, mignięcie. Usta Folklora złączyły się z ustami dziewczyny. Nie oczekiwał żadnej aprobaty.. niczego. Po paru sekundach zwolnił uścisk, a ich usta rozłączyły się. Spojrzał jeszcze raz w oczy kobiety. Tym razem to jego był pełne obojętności. Nie można było dostrzec w nich złości, nienawiści, były całkowicie puste. Folk rzekł do Pandory:
- To wszystko co chciałem wiedzieć.
Po tych słowach odwrócił się od dziewczyny i ruszył w stronę wyjścia z altany.

(Zdecyduj Pandora czy chcesz kończyć wątek czy go kontynuować. Jeśli chcesz go skończyć to zrób z/t x2)

Folklore wysłuchał w spokoju tego co dziewczyna miała do powiedzenia. Z początku miał zamiar odpowiedzieć dziewczynie na jej zarzuty. Stwierdził jednak, że jest ponad to i nie ma zamiaru dać się sprowokować. Zastanowiło go to jednak - czy naprawdę stał się słaby? Nie wiedział tego, miał jednak pomysł jak to sprawdzić.
Powolnym ruchem sięgnął prawą dłonią do wewnętrznej kieszeni ramoneski. Wyciągnął stamtąd paczkę papierosów i zapalniczkę. Jeden ze szlugów wylądował w jego ustach, a chwile po tym sączył się już z niego powolny dym zwiastujący rozpoczęcie procesu palenia. Schował swój osprzęt zaciągając się przy tym. Następnie wyjął prawą dłonią papierosa z ust i wypuścił mozolnie dym z płuc. Po krótkiej chwili z jego ust wydobył się dźwięk układający się w słowa:
- Patrząc na Twoją celność to faktycznie jestem pełen podziwu, ze ktokolwiek wrócił. I wiesz co? Masz rację. Jestem słaby. Normalnie każdy wyjebałby już z drużyny tak słabą pizdę jak Ty. A więc Reyes... Tylko na tyle Cię stać? Czy może w końcu przestaniesz szczekać i pokażesz, że przez tyle lat nie służyłaś tylko jako lalka do jebania?
Zaciągnął się ponownie. Nie miał zamiaru odwracać swojego wzroku w stronę kobiety. Jego plecy były wystarczająco bezpieczne.

Folk pozwolił dziewczynie na wyciągnięcie papierosa ze swojej dłoni. Nie reagował na to co mówiła. Kiedy skończyła patrząc jej w oczy rzekł:
- Nie mam ochoty na Ciebie patrzeć.
Po tych słowach odszedł w swoją stronę.

z/t

Para butów wiązanych mocno tuż nad kostką uderzała na przemian w podłoże, robiąc przy tym niewiele hałasu. Głośniejsze od leniwego kroku zdawały się odgłosy przyrody, których akurat nie brakowało w ogrodzie. Materiał szyfonowej sukienki, sięgającej za kolano powiewał delikatnie na wietrze i to właśnie z tegoż powodu nie nosiła jej zbyt często. Silniejsze podmuchy sprawiały, że wydawała się krótsza niż naprawdę, choć wciąż w granicach przyzwoitości. W duchu była wdzięczna, że nie zapomniała zabrać ze sobą kurtki, wystarczająco długiej by zasłoniła ramiona oraz dół pleców przed unoszącym się w powietrzu chłodem, ustępującym pod wieloma względami alaskańskim mrozom - te parę miesięcy temu okazały się jej kilkudniową zmorą. Nie patrzyła pod nogi, a powoli topiąc się w oceanie własnych myśli, pozwoliła im ponieść się, gdzie chciały. Przestała skupiać się także na otoczeniu, wszak ciemne tęczówki od jakiegoś czasu przesuwały się wzdłuż drobnych linijek tekstu, trzymanej w dłoniach lektury, różniącej się znacząco od starych tomiszczy, które wciskano jej w ręce jako nastolatce. Misterna okładka zdradzała, że książka była bardziej współczesna, acz to nie oznaczało, że lepsza. Na tym etapie nie martwiła się, że kartki mogą stać się trochę wilgotne wskutek kontaktu z powietrzem po porannym deszczu – wiedziała, że więcej do nich nie zajrzy.  Niezmiennie pogrążona w świecie fikcji, ogarnęła za ucho kosmyk nieznacznie pofalowanych włosów.

Szedł spacerowym wręcz wolnym krokiem zamyślony, a jednocześnie szare tęczówki przeskakiwały z kwiatka na kwiatek porównując je i dociekając, który z nich jest piękniejszy. Ubrany był przyzwoicie i swobodnie; granatowe chinosy, również w podobnym tego odcieniu półbuty oraz białą koszulkę polo. Jedynym elementem nader rzucającym się w oczy był sygnet z białego złota przedstawiający dwa węże, które wzajem się przeplatają, a w miejscu ich rozdziawionych szczęk widnieje szmaragd, był to jego "skarb" z którym nie rozstawał się.
Tygodnie w podróży i setki odwiedzonych miejsc w najróżniejszych zakątkach świata nie były w stanie zatrzeć ze świadomości Rosjanina uroku i spokoju jakie wiązało się z tym miejscem. Odkąd pamiętał lubił przechadzać się zarówno po ogrodach Demeter jak i po parku Freji. Owszem ponad te miejsca cenił okoliczne góry i lasy w połączeniu z ich strumyczkami, rzekami i jeziorami stanowiły klejnoty koronne tegoż miejsca, obozu. Coby nie mówić Romanow, czuł się tutaj jak w domu mimo, że nie przepadał specjalnie za ludźmi ów dom zamieszkującymi. Były jednakże wśród nich wyjątki, a te wyjątki na palcach jednej dłoni można zliczyć. Nie przeszkadzało mu to w żadnym wypadku taki tryb życia prowadził i był świadom jakie niesie on konsekwencje. Mimo to wśród tego całego zgiełku obozowego był ktoś na kim Iwanowi zależało ponadprzeciętnie można rzec. Ktoś o kim myślał w samotne długie noce, gdzieś setki mil od tego miejsca. Wiedział jak życie herosa jest ryzykowne, a czas również ma swój czar i jeśli nawet ta osoba wciąż żyła to mogła już o nim zapomnieć. W końcu to była tylko jedna noc, a przynajmniej tak intensywna w emocje. Pomimo czasu jaki od tamtych wydarzeń minął nie żałował swych decyzji bowiem wiedział, że inne działania mogą jedynie przysporzyć komplikacji i niepotrzebnych nerwów, lecz mimo tego wszystkiego pragnienie, by ją ujrzeć pozostało niezmienne.
Dostrzegł ją całkiem przypadkowo w momencie, kiedy wzrokiem przeskakiwał z jednego kwiatka na drugi. Nic się nie zmieniła, a raczej wyglądała jak wyjęta z jego myśli, nietknięta przez okrutny ząb czasu. Kąciki jego ust mimowolnie drgnęły, a krok stał się nieco pewniejszy.
– Zdumiewające jak szybko czas płynie, czyż nie? – zapytał, a może i stwierdził podchodząc do niej niemal na wyciągnięcie rąk. Nie wiedział jak zareaguje, lecz nastawiony był na najgorsze.

Obóz był pełen twarzy, do których nie potrafiła dopasować imion. Ci, którzy na stałe zajęli miejsce w jej myślach albo sercu w końcu okazywali się wyłącznie wspomnieniem – z dnia na dzień coraz bardziej odległym. Niebezpiecznym było przywiązywać się do kogokolwiek. Romanow wzbudził w niej mieszane uczucia, toteż starała się nie pamiętać, że zabawił się nimi ku własnej uciesze. Odpowiadała jej jego aparycja czy sposób zachowania – wyjątkowo dystyngowany i odmienny od tego, czego doświadczyła u płci przeciwnej, acz wątpiła by było to spowodowane czymś więcej niż pożądaniem. Szukała wymówek w alkoholu, który spożyła tamtego, pamiętnego wieczoru, a mimo to mężczyzna parę razy wkradł się do jej snów.
Z bezgłośnym westchnięciem zwolniła nieco chód, w pewnej chwili zaciskając mocniej palce na marginesie książki. Co jakiś czas odrywała spojrzenie od swoich butów oraz dróżki, by przyjrzeć się pobieżnie mijanym drzewom. Zapamiętała, że to miejsce zawsze wyglądało urokliwie wiosną. Postawiła przed sobą kilka powłóczystych kroków zaraz zakręciła, kolejne kilka kroków i ponowny zakręt. Czas cofnął się o kilka lat wstecz. Zatrzymała się będąc rozbawioną czymś nie do końca oczywistym. Niedługo później brązowe oczy wróciły do skanowania drobnego druku. Ze stanu zaczytania skutecznie wyrwał ją męski głos, jak również sylwetka, która wyrosła przed nią z nie wiadomo skąd. Tylko na początku wpatrywała się w przestrzeń z nieodgadniętą miną i szeroko otwartymi oczami, które walczyły z chęcią przestudiowania rysów jego twarzy. Była ciekawa, jak bardzo zmienił się od ich ostatniego spotkania. Odchrząknęła, przywołując na twarz wymuszony uśmiech.
- Przerażające, jak zmieniamy się razem z nim –  odparła, chcąc odzyskać dawny rezon. Posłała mu dziwne spojrzenie, będące czymś na pograniczu irytacji. Ale tylko na takie było ją stać.
- Miłego spaceru - nieznacznie ściągnęła brwi. Później spróbowała go tylko wyminąć, by zakończyć te niefortunne dlań spotkanie.