3. Sala treningowa

Raz, dwa. Raz, dwa, powtarzała sobie w myślach rudowłosa dziewczyna, która już od dobrej godziny biegała dookoła salki treningowej, kończąc kolejne okrążenia. Starała się skupić tylko i wyłącznie na równomiernym oddechu i na tym, aby nie zgubić gdzieś kroku, bo wtedy jej tempo by się rypło w ciągu kilku sekund. Musiała zająć czymś umysł, bo chyba by ześwirowała, jakby spędziła jeszcze chwilę we własnym mieszkaniu. A to wszystko przez serial na Netflixie, który Ruda nadrabiała ostatniej nocy. Bo po co oglądać jeden, dwa odcinki dziennie skoro można usiąść i obejrzeć wszystko na raz i spać cały dzień?
Większość ludzi by sobie pomyślała "Ooo, pewnie jej się przyśni coś z odcinków, które oglądała. Może bohaterowie serialu?". Lara nie miała takiego szczęścia. Zamiast tego przez bite dziesięć godzin przeżywała na nowo cały czas powtarzające się głosowanie na kapitana Drużyny Asklepiosa. Jeszcze pół biedy, żeby to, co jej się śniło, było zgodne z prawdą i to Corvus za każdym razem wygrywał. Ale nie! Po co! Jej umysł uroił sobie, że powinien jej pokazać wizję, w której to ONA jest o krok o wygranej. Morfeusz zdecydowanie nie był w najlepszym humorze. W tym koszmarze dochodziło już do takich scen jak próby przekupienia innych obozowiczów czy centaura, aby cofnęli głosy na nią złożone. Tak bardzo zdesperowana była, żeby nie wygrać. Przecież ona się nie nadawała! Przecież ona dopiero niedawno wróciła! Tak nie można! Najgorsze w tym wszystkim było to, że nawet po przebudzeniu nie mogła się uspokoić i była święcie przekonana, że to ona wygrała wybory. Dopiero po jakichś piętnastu minutach zaczęła sobie przypominać szczegóły prawdziwego zebrania i to, że tak naprawdę nikt nawet nie zaproponował jej kandydatury, nie mówiąc już o oddaniu głosu.
Gdy już się ogarnęła, to wiedziała, że nie może tak po prostu wrócić na łóżka. Nie zaryzykuje kolejnego takiego snu. Najpierw musiała zmęczyć organizm na tyle na ile mogła. Potem będzie spała jak zabita. Jak pomyślała, tak zrobiła i po zgarnięciu do torby stroju do ćwiczeń udała się do jednej z sali treningowych w koloseum, w której kończyła właśnie piętnaste okrążenie. O ile dobrze liczyła.
– No dawaj! Jeszcze tylko trochę! – mruknęła do siebie Lara, zwiększając jednocześnie tempo i prawie potykając się o własne nogi.

Wiedziała, że może to zrobić. Jeszcze jedno cholerne okrążenie i będzie mogła skończyć na dzisiaj z bieganiem. Tak mało brakowało! Jeszcze tylko pół salki! Była już na linii prostej do przysłowiowej mety, gdy do jej uszu dotarł krzyk Rose, która pojawiła się dosłownie znikąd i na dodatek znajdowała się centralnie na jej drodze. Oczy rudowłosej się rozszerzyły. Czyżby tak wkręciła się w ten swój trening, że nie zauważyła, że ktoś nowy pojawił się w pomieszczeniu? Przecież zaraz na nią wpadnie! Lara próbowała zwolnić, jednak zrobiła to zbyt szybko, przez co nogi zaczęły jej się plątać w biegu. Jakimś cudem udało jej się nie zaliczyć gleby i zatrzymała się niecałe pół metra od Drayton, stając na palcach, chcąc za wszelką cenę utrzymać równowagę i uniknąć upadku.
Gdy upewniła się, że się nie wywali, dziewczyna wypuściła głośno powietrze z ust. Wszystko. Było. Pod. Całkowitą. Kontrolą.
– Dobra. Udało się! – ucieszyła się Ruda, unosząc do góry palec wskazujący chcąc ukrócić ewentualny komentarz odnośnie tego, że prawie wpadła na koleżankę. – Wyhamowałam! W ostatniej chwili, ale wyhamowałam!
Nawet w sytuacji, w której mogłaby wpaść na córkę Demeter z tak dużym impetem, że prawdopodobnie mogłaby przygwoździć ją do podłogi, należało szukać jakichś pozytywów, prawda? Teraz na przykład takim pozytywem — uśmiechem od losu — było to, że udało im się takowego wypadku uniknąć!
Lara oddychając ciężko, przyglądała się uważnie dziewczynie z lekkim uśmiechem na ustach. Sądząc po tym, jak wyglądała, można było założyć, że dopiero niedawno przyszła do sali treningowej. Nie była ani cała czerwona na twarzy, jej ubranie nie było przepocone i nie wzdychała tak jakby właśnie przebiegła kilka kilometrów bez żadnej przerwy. Może jedynie wyglądała na nieco zmęczoną. Krótko mówiąc, w ogóle nie przypominała w tym momencie rudowłosej, która pewnie wyglądała jak diabeł, który opuścił podziemny świat, aby przespacerować się po świecie śmiertelników.
– Cieszę się... Cieszę się, że cię widzę – powiedziała, przytulając krótko koleżankę. – Długo już tak tu stoisz? Bo serio, jestem prawie pewna, że jeszcze parę minut temu cię tu nie było.
Po tych słowach Lara padła na pobliski materac, który leżał na ziemi. Jak jej się zrobiło dobrze, gdy plecy dotknęły tego materiału! Z trudem powstrzymała się od jęknięcia z rozkoszy. To była niewyobrażalna ulga po tak długim biegu. Trening był wymagający i wyciskał z niej siódme poty, ale był też cholernie satysfakcjonujący. Miała ochotę się śmiać z tego, że jeszcze niedawno tak się przeraziła swoim snem. W pewnym stopniu była teraz nawet zrelaksowana. Teraz gdy już zaczęła się uspokajać, Ruda wróciła wzrokiem do swojej wiernej towarzyszki, z którą niejednokrotnie pieliła ogródki obozowe. Było już dosyć późno, co prawdopodobnie znaczyło, że...
– Ty tutaj od razu po dyżurze? – spytała, chociaż miała wrażenie, że i tak zna już odpowiedź.
Na miejscu dziewczyny nie przychodziłaby tutaj od razu z pracy. A zwłaszcza z pracy z przychodni. Była to jedna z profesji herosów, które córka Aresa szczerze szanowała i podziwiała. A z racji tego, że połowa jej najbliższych znajomych pomagała w leczeniu herosów to była też świadoma tego, jak męczące potrafi być to zajęcie.

Rudowłosa krzyknęła w proteście, gdy Rose nagle złapała ją za nogi. Przecież tak dobrze jej się leżało. Spojrzała na nią pytająco i już po chwili otrzymała konkretną odpowiedź. I chyba jednak wolałaby jej nie usłyszeć, ponieważ trochę się zdenerwowała tym, co mogłoby się jej stać, gdyby teraz wstała. Trzeba będzie nadrobić braki, żeby się nie skrzywdzić podczas takich niezaplanowanych wcześniej treningów. Jak złapie gdzieś Camerona lub Noemi to poprosi ich o jakieś dobre tipy. W sumie to najlepszy byłby właśnie syn Asklepiosa, bo przez jej prywatne wizyty u niego zapewne znał jej ciało lepiej niż ona sama. Wierzyła w to do tego stopnia, że mogłaby się założyć o sporą sumkę, że mógłby on na ślepo wskazać każde miejsce, w którym kiedyś miała coś złamanego bądź w inny sposób uszkodzonego.
– Nie strasz mnie, Rose! – powiedziała Ruda, nie protestując jednak przeciw temu, co robiła dwudziestolatka.
Uczucie było nawet przyjemne, zwłaszcza po tak dużym wysiłku fizycznym. Może jak już się ruszy z tej salki treningowej, to powinna jeszcze zahaczyć o basen albo saunę? Wtedy to już zrelaksowałaby się do maksimum.
– Wydaje mi się, że w obozie są osoby, które są dużo lepiej wykwalifikowane do takiego zadania. Zresztą wolałabym nie skończyć tak samo, jak Filippides. Przynajmniej w najbliższej przyszłości – mruknęła Lara, lekko się krzywiąc, gdy w jej głowie pojawił się taki czarny scenariusz.
Znając życie pewnie, gdy dobiegłaby na Olimp, to okazałoby się, że bogowie już od dawna wiedzą o ataku, tylko nie mieli czasu się tym zająć, więc w sumie bez sensu tak się śpieszyła. Oczami wyobraźni widziała dogorywającą samą siebie klęczącą przed olimpijską dwunastką, wyrzucając z siebie najostrzejsze przekleństwa, jakie znała, pomiędzy głębokimi oddechami. A każdy z nich przybliżał jej do nieuchronnej śmierci z wyczerpania.
Ruda pokręciła głową, odsuwając od siebie tę myśl. Zamiast rozmyślać nad czymś, co i tak było mało prawdopodobne, przyjrzała się swoim nogom, które ponownie spoczęły na materacu. Teoretycznie powinna zaufać Rose, ponieważ to ona miała większą wiedzę medyczną, więc skoro zostawiła jej dolne kończyny w spokoju, to pewnie oznaczało to, że wszystko jest już w porządku. Z drugiej jednak strony córka Demeter nieco ją nastraszyła. Cóż, na wszelki wypadek nie miała zamiaru przez najbliższe kilka minut ryzykować gwałtownych ruchów. Nigdy nie wiadomo co może się wydarzyć.
– Poza tym, gdyby śniło ci się to, co mi też byś biegała jak szalona w te i we wte – powiedziała poważnie, sięgając po swoją butelkę wody. – Miałam sen, w którym wybraliście mnie na kapitana. Wygrywałam dosłownie kilkoma głosami i próbowałam przekupić każdego, kto się napatoczył, żeby cofnęli głos oddany na mnie.
Wprawdzie nie uważała, że jest aż tak kiepska, że się nie nadaje na takie stanowisko, ale była też świadoma tego, że w jej drużynie jest masa innych osób, które dużo lepiej by zarządzały tą szaloną zgrają herosów. W końcu nie liczyły się tylko umiejętności, ale także to jaką opinię się miało w obozie. A ta po tylu ucieczkach mocno ucierpiała u córki Aresa. Ona prawdopodobnie wyszłaby z siebie po pierwszych sesjach treningowych ze świeżynkami i kilku spotkaniach z Asklepiosem w celu dogadania się w pewnych kwestiach. Czasami dyskusje z bogiem lekarzy przypominałaby bardziej rzucanie grochem o ścianę. Nawet nie miało się pewności czy dostanie się jakąkolwiek odpowiedź i czy będzie związana z tematem rozmowy.
– Dopiero jak się obudziłam, to ogarnęłam, że to Corvus wygrał. Dzięki niech będą Zeusowi! – powiedziała, ściszając głos przy ostatnich słowach i wznosząc oczy ku niebu. – Właśnie, co ty sądzisz o tym głosowaniu? Spodziewałaś się takiego rozrzutu głosów?
Osobiście była zaskoczona tym jak wiele głosów zdobył Alaric. Możliwe, że gdyby i ona oddała wtedy na niego głos, to pociągnęłaby za sobą jeszcze inne osoby, aby na niego zagłosowały. A wtedy zamiast kapitana Juareza mieliby kapitana Daveya. Była to straszna i niepokojąca myśl. Była jednak ciekawa tego, czy jej koleżanka przewidziała taki rozwój sytuacji. W końcu była dużo lepiej niż Lara zaznajomiona z tym, jak wyglądała końcówka kariery poprzedniej pani kapitan.

– Nie żartuj. Wszyscy wiedzą, że nie nadaje się do tej roboty. Przez te moje ucieczki i tak dalej. Byłabym okropnym kapitanem, chyba że potrzebowalibyśmy go na jakiś miesiąc. Tyle może byśmy przetrzymali – powiedziała Lara, uśmiechając się nawet lekko. – Spójrzmy prawdzie w oczy powierzenie mi takiej funkcji na dłuższy czas wiązałoby się ze zbyt dużymi stratami.
Większość herosów (a już zdecydowanie dzieci Aresa) pewnie by się nawet nie przyznało do posiadania takiej opinii na swój własny temat, nie mówiąc już o wypowiadaniu jej na głos. W końcu powinni być twardzi, ambitni i pragnący zajść w hierarchii obozowej jak najwyżej, aby przynieść chlubę swoim boskim rodzicom. Taki los półbogów. Ruda jednak była pewna swojego zdania w tej kwestii i wiedziała, że jest ono zgodne z opinią dowództwa na jej temat. Mogła należeć do grona najlepszych wojowniczek w Obozie Herosów, ale jej buntownicze tendencje działały na jej niekorzyść. Nikt nie powierzyłby jej dowództwa nad tak dużą grupą ludzi, wiedząc, że w każdej chwili mogłaby się ulotnić i wrócić w najlepszym razie po kilku dniach. Owszem, gdyby chciała, to mogłaby coś podziałać w tej kwestii. Mogłaby zagrać wszystkim na nosie i po prostu wyzwać na pojedynek Charlie, Corvusa czy jakiegokolwiek innego kapitana, który rządził w przeszłości lub będzie rządził w przyszłości, ale mijało się to z celem. Po co rujnować panujący pokój, skoro pod czyimś przywództwem wszystko szło gładko i bez większych problemów? Obozowicze mieli wystarczająco dużo zmartwień w swoich krótkich, smutnych życiach, aby jeszcze im dokładać przez swoje widzimisię.
Gdyby miała być ze sobą w stu procentach szczera, to Lara widziała siebie jako kapitana tylko i wyłącznie w sytuacji, w której wiedziałaby, że nie ma innego wyjścia. I gdyby potrzebowała akurat władzy, jaką mogłoby jej dać to stanowisko. Gdyby na przykład misja, w której brałby udział ktoś z jej najbliższych przyjaciół, poszła źle i potrzebowaliby wsparcia, a kapitan z jakichś przyczyn by odmówił, Doherty wzięłaby sprawy w swoje ręce. Gdyby musiała wybierać pomiędzy podporządkowaniem się i uległością a ratowaniem bliskich wybrałaby to drugie. Nawet jeśli oznaczałoby to wzięcie na siebie masy obowiązków i wywalczenie sobie pozycji na arenie. Bo dla tych ludzi było warto. Rozmyślanie na ten temat, jednak nie miało w tej chwili zbyt dużego sensu, ponieważ nawet bez Corvusa w kolejce było paru kandydatów, którzy raczej nie odwróciliby się plecami od swoich wieloletnich sprzymierzeńców. Przynajmniej miała taką nadzieję.
– Wszystkim, czym tylko mogłam. Od ciastek, alkohol i kasę po wiele innych rzeczy – przyznała rudowłosa, lekko marszcząc brwi. Szczegóły snu wprawdzie zaczynały już zanikać, ale była pewna, że niektóre z prób przekupstwa były naprawdę dziwne. – Z tego, co pamiętam to zgodziłaś się rozważyć moją propozycję w zamian za pidżamę z Azymondiasem ze Smoczego Księcia.
Oh, ta animacja była taka dobra! Nie dość, że pod względem wizualnym prezentowała się fenomenalnie to jeszcze fabuła była całkiem całkiem. Wspomnienie o uroczym niebieskim smoku, którego zobaczyła na Netflixie przypomniało jej z kolei, że zostało jej pół drugiego sezonu do nadrobienia. Będzie się musiała za to zabrać jak najszybciej. Może jak obejrzy taką bajkę przed snem, to przyśni jej się coś normalnego.
– Daj spokój! Gdybyś wygrała, to przynajmniej mielibyśmy jakichś przydatnych sojuszników. Pomyśl sobie tylko. Rose Drayton, córka Demeter, kapitan Drużyny Asklepiosa zawiązała pierwszy w historii Obozu Herosów sojusz z wilkołakami, który nie skończył się rozlewem krwi. I to przy pomocy pluszowych miśków! Byłabyś na językach całego Olimpu! – opowiadała, gestykulując przy tym żywo. Na wspomnienie o uduszeniu syna Posejdona, parsknęła śmiechem. – Ja na początku miałam trójkę kandydatów: Corvusa, Noemi i Alarica. Ale ogarnęłam, że zakochańce będą wszystko robić razem, więc będą dla siebie nawzajem wsparciem. A teraz na tym stanowisku potrzeba takiej fuzji tej dwójki. Więc wybór automatycznie stał się prostszy.
W kwestii podziałów i braku jednomyślności w drużynie, zgadzała się z Rose tylko w pewnym stopniu. Nie musiała to zwiastować jakiejś tragedii. Przez lata ludzie zdążyli wykształcić opinie na temat swoich kolegów i koleżanek. Najważniejsze było to, że grupa z mniejszą bądź większą chęcią, zaakceptowała decyzję większości i nie zaprotestowała przeciwko Juarezowi. Mogli widzieć na tym stanowisku kogoś zupełnie innego, jednak szanowali decyzję reszty. Czasami jednak Larze się wydawało, że tej drużynie przydałby się ktoś oprócz kapitana. Może jakaś mini-rada? Wtedy obowiązki byłyby rozłożone na większą ilość osób, więc ludzie byliby bardziej zgodni co do tego, kogo chcieli na jakim stanowisku, zamiast wybierać najlepszego z najlepszych.
– Nie mam pojęcia o czym... – wtrąciła rudowłosa, zanim do jej uszu dotarły ostatnie słowa córki Demeter.
Ruda zmrużyła oczy i wbiła w koleżankę. Stłumiła ciche westchnięcie. Próby skłamania czy nagięcia prawdy do swoich potrzeb nie wchodziły w grę. Czy naprawdę zaskoczenie i zmartwienie, jakie poczuła podczas głosowania w gospodzie, było aż tak łatwe do zauważenia? Na samą myśl o tym, lekko się podirytowała. Przez głowę przeszła jej myśl czy nie zbyć tego pytania jakimś zabawnym komentarzem. To była jednak Rose, a nie jakiś pierwszy z brzegu obozowicz. Ona raczej nie wybiegnie zaraz na środek obozu z megafonem, aby ogłosić całemu świata, czego się dowiedziała.
– Raczej byłam lekko zmartwiona. Po prostu w pewnym momencie zrozumiałam, że on mógłby wygrać to głosowanie. A ja sobie tego nie wyobrażam. Tak, znam go od lat, wiem, co potrafi i czemu niektórzy widzą w nim dobry materiał na przywódcę – przyznała Lara, mówiąc powoli i ostrożnie ważąc swoje słowa. – Ale ja nie potrafiłabym przejść z tym do porządku dziennego. Gdyby Alaric zostałby mianowany na kapitana, wszystko by się zmieniło. Możliwe, że nasza przyjaźń, cała relacja stałaby się bardziej... "profesjonalna"? Łańcuch dowództwa i jego ranga by namieszały. Nie mógłby ode mnie dostać po głowie w razie potrzeby. Kazałby mi wtedy za karę sprzątać stajnie przez miesiąc. W końcu kto to widział, żeby zwykła obozowiczka biła kapitana?
Kończąc swoją spowiedź małym żarcikiem, Ruda podniosła się powoli z materaca. Miała wrażenie, że powiedziała wystarczająco. Zdradziła co czuła, nie wdając się też jakoś szczególnie w swoje bardzo prywatne rozważania na ten temat. Omiotła wzrokiem siłownię. Przerwa trwała wystarczająco długo, a córka Demeter przyszła tutaj poćwiczyć. Powinna więc dotrzymać jej towarzystwa. Miała tylko nadzieję, że Rose nie chce biegać, bo na to córka Aresa nie miała już siły tego wieczora.
– Dobra! - powiedziała, klaszcząc w dłonie. – Skoro już sobie poplotkowałyśmy, to myślę, że możemy trochę poćwiczyć. W końcu po tu jesteś. Proponuje, żebyś najpierw się rozgrzała, a potem coś tam porobimy. Nie wiem, może gimnastyka? Jakieś mostki, rozciąganie się, przewroty albo spróbujemy gwiazdę zrobić?

Oh, Rose zdecydowanie mierzyła zbyt nisko. Zawarcie stałego pokoju z wilkołakami byłoby ogromnym osiągnięciem, a Pokojowa Nagroda Nobla po prostu nie była na tym samym poziomie. To się po prostu nie kalkulowało. Oczywiście, ta nagroda była bardzo prestiżowa, ale przecież mówili o heroinie, która byłaby w stanie oswoić krwiożercze bestie. Na pewno mieli jakiś boski odpowiednik nagrody Nobla, który mógłby powędrować do niej powędrować. Ruda była pewna, że istniało jakieś bóstwo odpowiedzialne za pokój. Jakby się nad tym bardziej zastanowić to mieli bogów od wszystkiego. W głowie kobiety nagle pojawiło się niewyraźne wspomnienie z lekcji mitologii, na które uczęszczała podczas pierwszych lat pobytu w Obozie Herosów. Na Zeusa, jak się nazywała ta bogini? Eerenie? Nie, to chyba jednak nie to. Zirytowało ją to, że nie może sobie tego przypomnieć. Teoretycznie powinna to wszystko wiedzieć, ale przecież tych bogów było mnóstwo! W końcu oprócz tych najważniejszych, którzy zasiadali na samym Olimpie była jeszcze masa pomniejszych bóstw, nie wspominając już o matkach i ojcach nordyckich herosów, z którymi dzielili miejsce zamieszkania.
– Ejrene! – wymsknęło się Larze, która doznała nagłego olśnienia. Oczywiście! To o niej myślała! – Zapomnij o nagrodzie Nobla. Jak bogowie się dowiedzą o twoich osiągnięciach, to ściągną nas wszystkich na specjalną ceremonię na Olimpie i wręczą ci Pokojową Nagrodę Ejrene.
Na następne słowa córki Demeter odnośnie związku Corvusa i Noemi, jedynie skinęła głową, żeby pokazać, że zgadza się z jej zdaniem. We dwójkę zawsze było raźniej, chociaż wiązało się to też ze zwiększoną ilością zmartwień. W przeciwieństwie do Rose zdarzyło się jej być parę razy poważnie zakochaną w swoim życiu i miała kilku chłopaków. Teraz wprawdzie była singielką, ale nie czuła się z tego powodu gorsza, a być może powinna. Większość jej przyjaciółek była młodszych od niej. Cholera, Noemi ledwo stuknęła dwudziestka, a wydawała się dojrzalsza niż ona w pewnych kwestiach i była w poważnym związku z chłopakiem, z którym zapewne planowała przyszłość. O ile w ich przypadku można było takową zaplanować. Poprzednim partnerom trudno było zaakceptować buntownicze tendencje Rudej. Pewnie głównie przez to, że przez większość czasu nie uwzględniała ich w swoich planach. Nigdy nie zabrała żadnego z nich na którąś ze swoich dłuższych ucieczek. Wyjeżdżała sama, radziła sobie sama, wracała sama. Wiedziała, że może podejmować ryzyko, zrobić coś nieszczególnie mądrego, ponieważ narażała tylko swoje zdrowie i życie. Teraz gdy od jej ostatniego związku z innym obozowiczem minęło już sporo czasu (aż wstyd mówić ile) zauważyła pewne błędy, które sama popełniła. Może powinna była bardziej ufać ludziom i ich umiejętnościom przetrwania? Naprawdę starała się stać lepszą siebie pod tym względem, ale przychodziło to jej z trudem. Chociaż zauważyła u siebie pewien progres na przestrzeni ostatnich kilku lat. W końcu człowiek uczy się całe życie.
– Nie masz za co przepraszać. W końcu to normalne pytanie – powiedziała.
Lara poczuła lekki ścisk w okolicach serca. Czuła się, jakby ją okłamała, a przecież wcale tak nie było. Powiedziała prawdę... W pewnym sensie. Po prostu do pewnych rzeczy nie przyznawała się jeszcze nawet przed samą sobą. A córka Demeter wyglądała teraz jak taki smutny pluszowy miś! Miała ochotę ją przytulić i wrócić do tematu rozmowy, aby w jakiś sposób przekazać jej, co naprawdę sądzi na ten temat. Ale jak opowiedzieć komuś o czymś, czego samej nie jest się pewną, a wokół jest tyle niewiadomych? Córka Aresa biła się z myślami, aż Rose się ponownie odezwała i przywróciła ją do rzeczywistości.
– Spokojnie. Postaram się nie zrobić ci aż takiej krzywdy – zapewniła gorąco, obserwując początek rozgrzewki dziewczyny. Uśmiechnęła się. – Przyjaciół staram się nie wysyłać do szpitala, jeśli nie ma takiej potrzeby.
Po upewnieniu się, że koleżanka poprawnie wykonuje ćwiczenia, Ruda wzięła się za własną rozgrzewkę, na którą składały się m.in krążenia głowy, nadgarstków, skrętoskłony i krążenia bioder. Niby nie było to nic specjalnie trudnego, ale uważała, że nawet takie łatwe ćwiczenia mogą być przydatne i przynieść korzyści. Każde z nich powtórzone zostało więc mniej więcej dziesięć razy. Kiedy Rose skończyła biegać, Lara kończyła akurat robić krótką serię pompek.
- Niezły czas - pochwaliła ją, podnosząc się z podłogi. - To od czego byś chciała zacząć konkretnie?

– Tylko nie mów o tym innym, bo cię niektórzy zjedzą – ostrzegła koleżankę.
Byli tacy obozowicze, którzy zaharowywali się tutaj do upadłego dla atencji bogów, licząc, że dzięki temu zostaną dostrzeżeni przez swojego rodzica, który doceni jakoś ich staranie. Wydawało im się, że zdobędą trochę ich uwagi i może przeżyją prawdziwe rodzinne chwile, nawet jeśli miałoby to być tylko krótkie spotkanie. Tym bardziej tacy ludzie nie byliby zachwyceni tym, że Rose wręcz gardzi tym, że mogłaby mieć szansę na zostanie oczkiem w głowie Olimpu.
Gdy dziewczyny przystąpiły już do prawdziwych ćwiczeń, Lara po prostu starała się robić to samo co Rose, urozmaicając swój własny trening poprzez dodawanie ćwiczeń rozciągających, które podpatrzyła u innych nauczycieli podczas nauki w szkole. Sama nigdy nie specjalizowała się w gimnastyce, więc uczenie WFu było pod tym względem wyzwaniem. Udało jej się to ominąć poprzez robienie obowiązkowych zaliczeń z czegoś łatwego. Łatwego jak na jej zajęcia, które były dosyć wymagające, okej? Dużo bardziej skupiała się na grach drużynowych czy treningach siłowych. Próbowała też zachęcić uczniów do sztuk walki, chociaż z tym był problem, ponieważ niektórzy lubili się popisywać, ryzykując, że zrobią sobie krzywdę.
Spojrzała lekko zdezorientowana na córkę Demeter, która nagle z maty i ruszyła w tylko sobie znanym kierunku. Lara spodziewała się, że dziewczyna pójdzie po swój telefon i przenośny głośnik. Ta jednak podeszła do wieży, która stała w sali. Zmarszczyła brwi. To ustrojstwo jeszcze w ogóle działało? Na widok kaset, aż przekrzywiła głowę w bok, aby lepiej widzieć. Kiedy ona ostatni raz widziała te kasety? Masakra... Jak ta technologia ruszyła do przodu. Teraz to wszystko leciało przez Spotify i inne tego typu aplikacje. Po wsłuchaniu się w muzykę rudowłosa zakręciła parę razy ramionami w jej rytm, po czym spróbowała zrobić szpagat, który po paru próbach wyszedł jej całkiem ekhm znośny.
– Faktycznie, przydałaby się w końcu jakaś impreza. Mam nadzieję, że się zmieszczę w swoją sukienkę – zastanawiała się na głos Ruda.
Wprawdzie nie należała do obżartuchów i podczas pobytu w Filadelfii dokładała wszelkich starań, aby dbać o swoją sylwetkę, to zdarzało jej się podjadać i nie trzymać wyznaczonej diety. Te wszystkie prezenty od uczniów na zakończenia roku i dni nauczyciela. A potem musiała to wszystko trzymać w swoich kuchennych szafkach. A te słodycze tylko czekały na to, żeby ktoś je zjadł.
Z tego wszystkiego aż zaczęła się obawiać czy zmieści się w swoją ulubioną sukienkę. Ale przecież ona tak intensywnie ćwiczyła, odkąd wróciła! Cholera, trzeba będzie biegać te dodatkowe okrążenia, pomyślała już lekko podłamana. Jak ona się nie wciśnie w swoją sukienkę... Jak ona się nie wciśnie w swoją ulubioną czarną sukienkę! Wtedy zaczną się prawdziwe problemy. A przecież jeszcze powinna ogarnąć termin wizyty u którejś z córek Afrodyty, kiedy już ogłoszą termin imprezy. W końcu musiała zrobić coś z włosami na taką okazję. Tyle do zrobienia, a nawet nie wiadomo, ile ma czasu.
– Ciekawe czy Asklepios skończy jak zazwyczaj – mruknęła, przystępując do wykonania ćwiczeń ze zwiększonym zaangażowaniem niż jeszcze chwilę wcześniej.
Obozowe popijawy to było zdecydowanie coś, czego śmiertelnicy powinni im zazdrościć. Ich najlepsze imprezy nie umywały się nawet do tego, co można było doświadczyć w Obozie Herosów. Podczas takich eventów herosi nie tylko odreagowywali po ciężkich treningach i wymagających misjach. Mieli też okazję obserwować swoich boskich opiekunów w dosyć niecodziennych sytuacjach. W końcu nie każdego dnia widzi się dwóch nachlanych bogów, którzy wypominają sobie nawzajem coś, co miało miejsce kilka tysięcy lat wstecz. Ah, piękne to były wspomnienia. W duchu Lara miała nadzieję, że podczas mianowania Corvusa nie będzie inaczej. Takie akcje zawsze spajały ze sobą obozowiczów, a potem były przez następne kilka miesięcy wspominane podczas dyskusji na stołówce.
– Kurdee! Teraz się przez ciebie nakręciłam na to mianowanie na kapitana! – powiedziała rozbawiona, celując w Rose oskarżycielsko palcem.

– Ich opiekunowie pewnie wlewają w siebie równie dużo. Jak nie więcej. Po prostu lepiej się ukrywają i nie robią tego na widoku – mruknęła pod nosem córka Aresa. – W sumie to na ich miejscu też był piła. Z taką zgrają trudno by było wytrzymać, nawet pomimo doświadczenia życiowego liczącego sobie kilka tysięcy lat.
Korciło ją, żeby dodać jeszcze, że pewnie podczas obozowych imprez opiekunowie nordyckiej strony chowają się, jak jakieś małolaty w komórkach pod schodami czy w pomieszczeniach niedostępnych dla obozowiczów, ale powstrzymała się od takowego komentarza. W końcu nie wiadomo czy ktoś akurat nie słucha ich dyskusji, co mogło być nawet prawdą, biorąc pod uwagę, że to Aegir był zarządcą koloseum, w którym teraz tak intensywnie ćwiczyły. Mógł mieć oczy i uszy wszędzie, aby wiedzieć, co się dzieje na jego terenie.
W sumie to jeśli nordycy zaczną przeginać na mianowaniu i zaczną jechać po greckich opiekunach (bądź, co gorsza obozowiczach) to wystarczyłoby szepnąć kilka odpowiednich słów paru osobom i już by mieli satysfakcjonujący finał imprezy w postaci ostrego mordobicia pomiędzy obozami. A ona wraz ze swoim rodzeństwem stałaby w pierwszym szeregu. Jej bracia zawsze byli tacy skorzy to bitki. Takie momenty tylko powodowały, że bardziej się do siebie przywiązywali. Aż jej się przypomniała ta bójka w pewne lato, kiedy wywołała bójkę z dzieciakami Ateny. No co? Jak zwykle ją prowokowały, to w końcu nie wytrzymała i puściły jej nerwy. Jeśli dobrze pamiętała to potem zarówno Aresiaki, jak i Ateńczycy skończyli w szpitalu. Jednak było warto dla zobaczenia złamanych nosów kilku osobników.
Dobra, koniec tych wspominek, bo Lara się jeszcze wzruszy i popłacze. Kobieta podeszła za Rose do drabinek, jednak zanim sama przystąpiła do wykonywania ćwiczenia, przyjrzała się, jak je robi jej koleżanka. Na widok jej wysiłków, oczy prawie wyszły jej na wierzch. Spojrzała niepewnie na drabinki, nie ufając im do końca. Miała wrażenie, że z każdą chwilą wzrasta prawdopodobieństwo, że wyląduje połamana w szpitalu po tym treningu. Widząc, jednak że Drayton jakoś to wychodzi i nie zaczęła jeszcze wołać medyka, ruszyła w jej ślady, powtarzając jak najdokładniej każdy ruch.
– Wiesz... Jak chcesz, to mogę popytać. Może znajdę kogoś, kto cię nauczy – zaoferowała się, po ostrożnym wykonaniu mostka.
Wprawdzie nie mogła obiecać, że faktycznie kogoś znajdzie, ale nic przecież nie szkodziło popytać. Ona niestety odpadała, bo sama nie potrafiła tańczyć zbyt dobrze. Wyjątkiem było bardzo, ale to bardzo powolne tańce i podrygiwanie bez większego sensu w rytm jakiejś klubowej muzyki. Na tego typu eventach po prostu preferowała picie w dobrym towarzystwie, chyba że akurat puszczali jakiś dobry kawałek. W myślach Ruda już szukała wśród znajomych facetów, takiego, który prezentował odpowiedni poziom i mógłby w razie czego pomóc córce Demeter. Po chwili zastanowienia doszła do wniosku, że w sumie jej brat Matthew całkiem nieźle wywijał na parkiecie. Wprawdzie nie był jakiś genialny, ale coś tam potrafił. Jakby go znaleźć i odpowiednio urobić... W barku powinna mieć jakiś dobry alkohol. Chyba nadszedł czas na rodzinne spotkanie.
– Wiesz, jeszcze mamy trochę czasu. Ja mam zamiar założyć swoją ulubioną czarną – powiedziała zdeterminowana. – Więc ty też możesz jeszcze poprawić swoją kondycję!
Lara po ponownym wykonaniu mostka położyła się na chwilę na materacu, aby upewnić się, że jej kręgosłup jest jeszcze w jednym kawałku. Co jej strzeliło do głowy, żeby proponować trening gimnastyczny. Przecież mogła zaciągnąć Rose do ławek treningowych i tam by razem cisnęły! To było prostsze i na pewno bezpieczniejsze. Trudno, skoro już się na to zdecydowała, to nie będzie zmieniać zdania. I tak nie będą tu siedzieć nie wiadomo, jak długo. Jeszcze parę ćwiczeń i będą się powoli zbierać, w końcu następnego dnia czekała je typowa robota każdego obozowicza.
– Możemy pochodzić teraz na rękach – zaproponowała, podnosząc się z materaca. – Nie mówię o jakiejś duże odległości, ale tak z kilka metrów? Tak, żeby się nie przemęczyć za bardzo.
Mówiąc, to wskazała na pewien sprzęt sportowy, który znajdował się w odpowiedniej odległości od nich.

Lara wprawdzie nie miała zbyt dużego doświadczenia w kontaktach z nordyckimi herosami, ale z tego, co wywnioskowała z ich zachowań podczas treningów, imprez i posiłków to faktycznie duży procent dzieciaków wdał się pod względem charakterów w swoich boskich rodziców. Do tej pory, pomimo wielu lat spędzonych w obozie, jakoś nie miała okazji to zapoznania się bliżej z tymi ludźmi. Owszem, kojarzyła najpopularniejszych obozowiczów i kapitanów, ale wystarczająco trudno było zapoznać się bliżej z kimś z drużyny Dionizosa, nie mówiąc już o innej części obozu. A co do niechęci córki Demeter odnośnie szukania jej nauczyciela do tańca to nie miała zamiaru protestować. Mogła sobie tego nie życzyć. Nie zmieniało to jednak tego, że faktycznie powinna w najbliższym czasie rozejrzeć się za swoim braciszkiem.
Rudowłosa udała, że nie wie, o co chodzi widząc spojrzenie Rose. Dobra, może jej pomysł nie był do końca adekwatny do ich umiejętności i możliwości, ale przecież mogły chociaż spróbować, prawda?
– Jak chcesz – powiedziała Lara, wzruszając ramionami. Nie będzie jej do niczego namawiać i da jej wolną rękę.
Jednak z racji tego, że sama była dosyć ambitną osóbką to nie miała zamiaru odpuścić. Owszem czuła się już coraz bardziej zmęczona, ale przecież nie będzie to miało dużego wpływu na jej ćwiczenie, prawda? Spróbowała więc stanąć na tych swoich cholernych rękach. Ku swojemu własnemu zdziwieniu udało jej się utrzymać równowagę na dłużej niż kilka sekund i już miała zrobić pierwszy krok, gdy nagle przechyliła się w bok. Nie mogąc już zapobiec własnemu upadkowi, Ruda krzyknęła donośnie, gdy się wywaliła. Na szczęście wylądowała na materacu, który leżał tuż obok. Cóż, najwyraźniej miała jeszcze za niski level, żeby swobodnie chodzić na rękach.
– Odwołuje! To zdecydowanie nie był dobry pomysł! – krzyknęła, masując sobie ramię, na które upadła.
Na pytanie koleżanki, pokiwała intensywnie głową. Dopóki trening szedł jej stosunkowo sprawnie i była w stanie lepiej lub gorzej wykonać wszystkie ćwiczenia to w jej oczach wszystko było okej. Ale teraz, gdy nie dość, że robiła się zmęczona, to jeszcze zaczynała ponosić porażki... Niemal natychmiast straciła ochotę na kontynuowanie treningu. Teraz marzyła jedynie o powrocie do przytulnego mieszkania i zażyciu relaksującej kąpieli w wannie. Tak, ten plan był idealny w swej prostocie. A potem obejrzy sobie kilka odcinków Smoczego Księcia. Ruda pokazała Rose na migi, że już nie ma siły wstać.
– Taa, zaraz możemy iść! Jak chcesz, to możesz robić jeszcze jedną gwiazdę czy coś! – poinformowała córkę Demeter. - Ja już nie mam siły!

Kończę wątek.

Podsumowanie:
- Obydwoje otrzymujecie po 5 punktów zwykłych.

Przeciągnęła się rozkosznie, aż poczuła charakterystyczne chrupnięcie w kręgosłupie. Mruknęła przy tym dość jednoznacznie, następnie zrobiła skłon w przód. Rozgrzewała się powoli przed treningiem, aby wykrzesać podczas tego maksimum swoich umiejętności.
Nim jednak zaczęła pobudzać swoje ciało, włączyła z niedużego głośnika bluetooth ulubioną muzykę. Anya nie lubiła ciszy, a odpowiednio dobrana playlista tylko i wyłącznie napędzała ją do działania. Rytm ją stymulował, instrumenty wprawiały w drgania jej ciało, a umysł czerpał z endorfin, które jej organizm wytwarzał podczas chłonięcia kolejnych dźwięków.
Aleksandrovna wyprostowała się i zaraz wychyliła do tyłu, aż nie sięgnęła rękoma podłogi. Była giętka, niczym guma. Zahartowana i niesamowicie wygimnastykowana. Jej ciało było idealne, krągłe i śmiercionośne. Pod pozorną niewinnością, jaką malowała całym swoim jestestwem, kryła się niebezpieczna i niemal niemożliwa do kontrolowania osoba. Prawdziwa burza z piorunami.
Gdy stanęła w końcu, przynajmniej na chwilę, w pionie, obróciła się ku drzwiom do sali treningowej.
- Hellstorm, ty fiucie... - mruknęła, po czym wykrzywiła twarz w grymasie zniesmaczenia i swoistej złości.
Miał się z nią spotkać już piętnaście minut temu. Podczas ich ostatniego przypadkowego zetknięcia na terenie obozu obiecała mu, że go rozłoży na łopatki. Zamierzała dotrzymać słowa, a przynajmniej spróbować to zrobić. Ten jednak, czego się w sumie mogła spodziewać, najpewniej ją wystawił.
Warknęła zirytowana i poprawiła swój sportowy stanik, który trzymał w ryzach jej słusznych rozmiarów biust. Przestąpiła z nogi na nogę, jakby sprawdzając, czy sportowe buty są na pewno na tyle wygodne, na ile być powinny i ułożyła ręce na biodrach, zahaczając tym samym o materiał leginsów, które idealnie opinały jej wyrzeźbione pośladki oraz szerokie biodra.
Chcąc jakkolwiek uspokoić zirytowanie, które zaczynało brać górę nad innymi emocjami, zamknęła oczy i pozwoliła swojemu ciało na swobodne ruchy. Krążyła biodrami, przenosząc ciężar ciała kolejno z jednej nogi na drugą, starając się świadomie uruchomić tyle mięśni, ile tylko mogła.
Jeśli nie przyjdzie, to obiję mu mordę choćby i przy wszystkich obozowiczach.

Brzmiało to jak zaproszenie, aczkolwiek słowa Anyi w trybie rozkazującym były dla niego raczej zniechęceniem niż jakąkolwiek podporą do tego, by się tutaj zjawić. Co więc nim kierowało? Zwykła ciekawość, bo inaczej nie można nazwać jego chęci do wspólnego treningu z rudą. Poza skutecznością w walce nie łączyło ich praktycznie nic - nie znali się, widywali tylko tyle co kot napłakał i tak na dobrą sprawę, równie dobrze mogli nie pamiętać swoich imion. Pewnie dlatego Aleksandrovna częściej wołała do niego "fiut", "chuj" albo "skurwiel" niż używała jego imienia.
Ziewnął przeciągle, podnosząc się z łóżka, na którym leżał już od dobrych kilkudziesięciu minut. Wiedział, że niebawem wybije godzina spotkania, ale Drake, jak to Drake, zaczął się dopiero przygotowywać na kilka minut przed. Spakował się i wybył z mieszkania, kierując swe kroki w stronę sali treningowej.
Robił to tak leniwie i od niechcenia, a gdy dotarł już do szatni, to jedną skarpetkę zakładał kilka minut. Koniec końców jednak wcisnął się w uniform treningowy złożony z: koszulki bez rękawów, wygodnych dresów ortalionowych, skarpetek i butów. Na wszelki wypadek wziął też swój naszyjnik, z którym się nie rozstawał - zawsze mógł go zamienić w swój topór.
Wyszedł z szatni i pokierował się na salę, ziewając przeciągle i masując się po karku. W tejże konfiguracji wszedł też na teren hali, dostrzegając natychmiast połać rudych włosów. Anya już się rozgrzewała i widać było, że w każdej chwili mogła rozpocząć te ich starcie.
Zlustrował ją wzrokiem i musiał przyznać - ciało miała nieziemskie. Potężny biust, opięty w sportowy stanik, który jeszcze bardziej go uwydatniał, legginsy opinające jej pośladki i ten ogień w oczach. W łóżku musiała być niesamowita. I choć zrobiła na nim piorunujące wrażenie, tak nie dał po sobie tego poznać.
Przeciągnął się, po czym pomasował po karku znów.
- Ruda, przejdź do rzeczy, bo nie mam czasu - ziewnął w czasie wypowiadania tych słów i rzucił jej wyzwanie. Bez rozgrzewki, jak to on. - Kończ te wygibasy i zapoznaj się z matą, bo zaraz kilka razy na niej wylądujesz - rzucił niemalże prześmiewczo, choć znał doskonale potencjał Aleksandrovny. Nic jednak nie przeszkadzało mu się podroczyć z nią.

Akurat kończyła rozgrzewkę, gdy jaśnie pan raczył zawitać na salę treningową. Uniosła podbródek wyzywająco i zlustrowała mężczyznę od stóp do głowy, dłużej, co na pewno mógł zauważyć, zatrzymując się w okolicach jego pasa. W końcu natrafiła na jego oczy, a prawa brew rude powędrowała nieznacznie ku górze.
- Zawsze lekceważysz swoich przeciwników, czy tylko wtedy, gdy wiesz, że i tak przegrasz? - zapytała i nim podeszła do niego, spięła swoje włosy w wysoki kucyk.
Na serdecznym palcu jej prawej ręki, w świetle lamp, mignął srebrny pierścień, który zamieniał się w Odalę - młot, którym władała. Nie zamierzała go jednak używać. No chyba, że Drake ją do tego zwyczajnie zmusi.
Faktem było, że się nie znali. Wcale. Coś jednak wybitnie zaintrygowało rudą w osobie Hellstorma, dlatego też w dość nie do końca subtelny sposób zaproponowała mu trening. Aleksandrovna nie była mistrzynią taktu, szczególnie w przypadku osób, które w jakiś sposób ją zainteresowały. Nie wiedziała jednak, co faktycznie dojrzała w tym aż nazbyt pewnym sobie fiucie, dlatego też postanowiła się z nim zmierzyć. Wierzyła, że prawdziwa natura człowieka często wychodzi w walce.
Nim zaatakowała, uśmiechnęła się delikatnie. Skoro Hellstorm nie miał czasu, nie zamierzała marnować tych łaskawie wygospodarowanych dla niej minut. Najpierw musiała zobaczyć i zrozumieć, jak reaguje. Kołysząc biodrami zbliżyła się do Drake'a, a jej luźna pozycja ciała nijak nie sugerowała zamierzeń rudej. Wtem wymierzyła mocny cios, zaciskając ręce w pięści. Zrobiła wykrok, wybijając się z lewej nogi. Prawa ręka wystrzeliła wprost w splot słoneczny mężczyzny, jednocześnie zaraz po tym, przenosząc ciężar na prawą stopę, dostawiła lewą nogę, którą zamierzała kopnąć Hellstorma w goleń. Liczyła się z jego blokadą i faktem, że może ją złapać oraz powalić. Wiedziała, co robi i była przygotowana na konsekwencje.

Anya być może mogła się uważać za mistrzynię gier słownych oraz prowokacji, jednakże śladowe ilości ówczesnych ich kontaktów sugerowały zupełnie co innego. Aleksandrovna była prostą laską, która najpierw uderzała swoim młotem, a potem pytała. Więcej było jej fizyczności, niż merytoryki. Drake dotąd miał to gdzieś, bo każdy przecież żył, tak jak potrafił. Gdy jednak na własnej skórze przekonał się o jej podejściu (niewiele odbiegających od jego tak swoją drogą), postanowił wziąć sprawę trochę poważniejszą niż do tej pory.
- Zawsze, gdy cycki to jedyna rzecz, którą sobą oferują - uśmiechnął się lekko, robiąc przytyk do tego, że Anya tylko dobrze wygląda, a jej umiejętności bitewne to bujda.
Arogancją bił na kilometr i nie trzeba było długo z nim przebywać, by dostrzec, że on jest taki na co dzień. Jest synem jednego z najpotężniejszych bogów, świetnie walczy, do tego nigdy nikt nie utarł mu nosa. Jak ktoś taki mógłby w ogóle sądzić, że jest w stanie przegrać? Do Hellstorma to w ogóle nie pasowało i Anya musiała się pogodzić z tym, że takie odzywki to dla niego chleb powszedni.
Jako znakomity wojownik spodziewał się pozornie zaskakującego ciosu, dlatego gdy tylko córka Magniego wykonała ruch w jego stronę, sparował jej pięść na bok, dzięki czemu minęła się ona z jego splotem słonecznym oraz ciałem, a następnie uniósł nogę, by nie wyłapać niepotrzebnego ciosu. W momencie tego ruchu cofnął swoją prawą rękę, którą wybronił się przed jej pięścią i szybkim ruchem zaatakował jej klatkę piersiową najpierw otwartą lewą dłonią, by odepchnąć ją nieznacznie od siebie, a już chwilę później poleciał za tym jego prawy łokieć, który miał ją trafić dokładnie w te miejsce, w które celowała ona (z tym, że przez jej biust z pewnością była to sprawa dużo trudniejsza).
Bez ceregieli przeskoczył na drugą nogę, wykonał obrót o kilkadziesiąt stopni i wyskoczył w powietrze, wymierzając potężny cios swoją nogą prosto w jej twarz, wykorzystując nie tylko siłę swojego ciała, ale również impet, który dodał podczas wyskoku i obrotu. Był na tyle wygimnastykowany, że bez problemu dawał radę uderzać właśnie w taki sposób.

Nie tylko Hellstorm miał zawyżone mniemanie o sobie. Anyi jednak nie przeszkadzało w niej samej to, że mogła uchodzić za prostą osobę. Nie miała przynajmniej nazbyt ciężkich wahań nastrojów, nie przejmowała się wieloma rzeczami i żyło jej się zwyczajnie lepiej. Nie była jednak przy tym wszystkim głupia, choć może i Drake na to liczył. Najpewniej, jak większość samców, lubował się w pustych niuniach, które, prócz rzeczonych cycków czy cipy, nie oferowały niczego więcej.
- Współczuję zatem. Twoje poprzednie treningi musiały być okropne - odparła niemal ciepłym głosem, który nijak się miał do grymasu na jej twarzy.
Swoista irytacja i pewność siebie emanowały z Aleksandrovny na kilometr. Była świadoma, że większość emocji można odczytać z jej nacechowanej piegami twarzy. Nie zawsze jednak. Chociażby podczas samej walki zwykła się uśmiechać. Niezbyt szeroko, lecz jednak. Uwielbiała wysiłek fizyczny, była urodzoną sportsmenką i czerpała z tego niebywałą satysfakcję. Niemal tak silną, jak z intymnych uniesień.
Zaśmiała się w momencie, gdy Drake sparował jej cios. Póki co to była tylko zabawa i wiedzieli to obydwoje. Prawdziwa walka zacznie się dopiero za jakiś czas.
Natychmiast, gdy jej kopnięcie nie wyszło, a jej noga zatrzymała się na podłożu, odbiła od tamtego miejsca. Uniknęła tym samym odepchnięcia, samej, niemal jednocześnie z wycelowaną ku niej ręką Hellstorma, odskakując od swojego oponenta. Jego łokieć zaś trafił ją, lecz nie w splot słoneczny; zsunął się on po przedramieniu, którym się zasłoniła.
Kopnięcie w twarz tym razem pozostało w sferze marzeń półboga, gdyż ruda sprawnie, choć jednak zmusiwszy do wysiłku i jeszcze szybszej reakcji swoje ciało, uchyliła się przed uderzeniem. Wygięła się do tyłu, wsparła na rękach, kolejno wybiła mocno nogami, przerzucając je tym samym aby wylądować na ugiętych tychże i wykorzystując impet skoczyć wprost na Hellstorma, by go finalnie powalić. Wypchnęła do przodu swój łokieć, aby to właśnie nim wbić się w ciało, najlepiej klatę mężczyzny.

Drake nigdy nie ukrywał, że jest zwolennikiem dziewczyn prostych i niezbyt mądrych - takie są bowiem prostsze w obsłudze, a jego lenistwo i podejście do życia nie pozwalało mu na wiązanie się z kimś bardziej ambitnym. Z reguły jego związki opierały się na tym, że dobrze im było w łóżku, ewentualnie fajnie wyglądali razem na obozowych imprezach. Gdy jednak przychodziło do poważniejszych rozmów, wielkich planów czy zakładania rodziny, Hellstorm zmieniał temat, gdyż on tak daleko w przyszłość nie wybiegał. Poza tym, był nieznośny momentami, a jego arogancja i przesadna pewność siebie nie pozwalały na to, by którakolwiek pokochała go za to mocniej. Stąd też jego preferencje dotyczące pustych niuni, a nie cycatych rudych Rosjanek.
Być może cios był dość ryzykowny, zważywszy małą wagę tego starcia, ale Drake nie rzucał słów na wiatr i skoro zapowiedział szybki sparing, to obietnicy zamierzał dotrzymać. Szybkość jego wyskoku i obrotu była dość duża, dlatego gdy Anya uniknęła wszystkiego i postanowiła skontrować natychmiast, korzystając z jego obecności w powietrzu, Hellstorm postanowił trochę ją podpuścić. Kiedy skoczyła wprost na niego, ten kosztem swojego lądowania na obu nogach, wysunął piszczel kończyny, z której wyskoczył i uderzył nim twarz Aleksandrovny, po czym od razu upadł na plecy. Szybko przechylił się i wyprostował nogi w powietrzu, wymuszając błyskawiczne podniesienie się swojego ciała. Odzyskał równowagę i spojrzał na rudą, która miała dobry plan.
- No no - zwrócił jej uwagę, bijąc kilkukrotnie brawo. - Zaskoczyłaś mnie, ruda - dodał niby z jadem, ale jednak część tych pochwał była zgodna z prawdą. - Może dam ci całusa, jeśli wytrzymasz następne pięć minut - zaproponował, po czym nie czekając na jej odpowiedź od razu wyprowadził w jej stronę kilka ciosów: najpierw zaatakował pięścią jej prawe ramię, później tą samą ręką skierował uderzenie na korpus, wymierzył kolano w jej brzuch, wyprostowaną prawą nogą chciał trącić ją w bok głowy, by finalnie wyskoczyć nieznacznie, nabrać impetu i uderzyć pięścią prosto w jej twarz, bądź gardę, którą musiałaby mieć niebywale mocną, by oprzeć się tej sile ciosu. Tempo narzucił dość duże z prostej przyczyny - spodobało mu się te starcie.

Nie pierwszy raz oberwała w twarz, a uderzenie piszczelą Hellstorma nie było jeszcze aż tak tragiczne. Zważywszy na jej odporność, nie zrobiło to na niej większego wrażenia. Siniaka też mieć nie będzie. No, chyba że mężczyzna powtórzy cios i włoży w niego co najmniej trzy czwarte swojej siły. Wtedy powinno to jakkolwiek poruszyć rudą Rosjankę.
Jego słowa nieznacznie rozbudziły potwora, który drzemał uśpiony w jej wnętrzu. Jedną z wielu wad Anyi było to, że dość łatwo można było ją sprowokować, a wtedy rzadko kiedy była w stanie zapanować nad swoimi emocjami. Lała się bez opamiętania, a moc, którą była obdarzona tak sowicie, jak i biustem, wyzierała z każdego fragmentu jej ciała. Dosłownie.
- Z łaski swojej, przestań uderzać jak pusta panienka, które tak namiętnie ruchasz - syknęła i uśmiechnęła się dość nieprzyjemnie, co znacznie kontrastowało z jej ładną buźką.
Domyśliła się, że to była prowokacja z jego strony, jednakże musiała mu przyznać, że był naprawdę bardzo szybki. Zrobiło to na niej swoiste wrażenie. Lubiła, gdy jej oponent był tak bardzo dobry, jak ona, lub nawet i nieznacznie lepszy. Aleksandrovna kochała wyzwania, a tym własnie dla niej był Hellstorm. Uosobieniem kogoś, kogo chciała pokonać. Nawet jeśli dostanie teraz w pizdę, podniesie się i będzie go lać tak długo, aż kiedyś w końcu zwycięży.
Jego pięść zatrzymała się na jej ramieniu, co mięsień dwugłowy przyjął dość dobrze, natomiast kolejne uderzenie w korpus już lekko nią zachwiało. Kolano, które wymierzył w jej brzuch, sparowała rękoma, z których jedna była zaciśnięta w pięść, a druga tąż obejmowała. Twarda rzepka kolana zetknęła się więc z przeszkodą, choć i tak nie powstrzymało to uderzenia idealnie. Gdy wymierzył cios prostą nogą, wykorzystała fakt, że uderzające kolano wybiło lekko jej ręce i z całej siły uderzyła łokciem w kresę chropawą uda Hellstorma, wbijając się idealnie między mięśnie, drażniąc nerwy i powięź. To musiało zaboleć, gdyż ten punkt był jednym z wrażliwszych na ciele każdego człowieka czy półboga.
Sama natomiast, gdyby faktycznie udało jej się unieszkodliwić ten atak mężczyzny, odskoczyła do tyłu i przeturlała się w swoją lewą, a Drake'a prawą stronę i nie czekając na jego reakcję znów zaatakowała, tym razem nisko, jeśli półbóg jakoś utrzymał się na nogach. Chciała, dosłownie, wbić się nogami w jego tułów, co poprzedziła krótkim rozbiegiem i wybiciem, celując stopami w okolice linii pępka Hellstorma.