Renfri Aldera

Prezentacja

Przykładowy post

- Idź do tatusia. Przecież kochasz tatusia... Rany! Kiedy w końcu przestaną mnie traktować jak małe dziecko?!- warknęła dwunastolatka, idąc niespiesznym krokiem w kierunku szpitala. Została tam wezwana przez samego Asklepiosa, który miał jej podobno przydzielić nowe zadanie, za zgodą Dionizosa. Gdy dotarła na miejsce, mężczyzna już tam na nią czekał.
- Ohayo tatuśku. Co to? Dzień "zabierz dziecko do pracy"?- odparła, patrząc bogu prosto w oczy. Nie bała się go, bo wiedziała jakim facet jest miękkim ciapą. I nie zamierzała być też miła, by pracujący w szpitalu herosi w końcu przestali ją nazywać bobaskiem tatusia. A może... To działało inaczej? Może właśnie dlatego ją tak nazywali, bo narzekała przy Asklepiosie jak dzidzia? Cholera...
- Córeczko, nie bądź na mnie zła. Potrzebujesz treningu, a nigdzie lepiej nie nauczysz się leczyć, jak w szpitalu- stwierdził bóg, zapraszając ją gestem dłoni do jednej z sal pacjentów. W pomieszczeniu było tylko jedno łóżko. Jeden pacjent. Nie ruszał się. Nawet nie oddychał.
- Czy to trup?- Spytała Ren podchodząc bliżej.
- Jeszcze nie. Ale niewiele mu brakuje- powiedział Asklepios. Dziewczynka kompletnie nie wiedziała co robić i bardzo jej to przeszkadzało. Bo choć nie lubiła spędzać poranków z ojcem, to bardzo chciała pomóc choremu.
- Co mam zrobić?! Co mu dolega?!- pytała, jednak Asklepios zrobił się nagle dziwnie zagadkowy.
- Sama się dowiedz. Na misji nie będziesz miała do dyspozycji karty chorób- stwierdził mężczyzna i nagle coś go tknęło. Chciał nauczyć córkę rozpoznawać choroby, podczas gdy przy łóżku wisiała... Karta chorób pacjenta.
- Stop! Nie podglądaj!- zawołał Asklepios, na co Ren posłała mu chytre spojrzenie. Wszystko widziała.
- Dobra, to do roboty!- powiedziała, zakasując rękawy i... Nagle serce pacjenta stanęło. Monitor przy jego łóżku zaczął niebezpiecznie piszczeć, a Renfri stanęła jak wryta.
- Nie... To nie powinno się zdarzyć. Przecież miałam mu pomóc...- wyszeptała nastolatka i rzuciła się do łóżka pacjenta by go reanimować. Po dziesięciu minutach nadal słychać było pisk maszyny.
- Dlaczego?!- krzyknęła dziewczynka, odwracając się w stronę ojca.
- Na co czekasz?! Wskrześ go! Jesteś bogiem!- krzyczała dalej. A gdy on zaczął tylko kręcić głową, miała szczerą ochotę uderzyć go w tą głupią, nieśmiertelną mordę.
- Dziecko...- wyszeptał.
- Zrób to!- nie poddawała się, jednak bezskutecznie. Asklepios nie zamierzał ruszyć palcem.
- Musisz zrozumieć, że nie wszystkim da się pomóc. Mógłbym go wskrzesić. I co dalej? Ten heros nie został otruty przez kogoś. Trucizna wyniszczyła jego organy, bo sam tego chciał. Gdybym go wskrzesił, ponowiłby próbę. To była twoja lekcja... Czasami trzeba pogodzić się z losem.- powiedział ciepłym, ojcowskim tonem, a Renfri nieświadomie przylgnęła do jego ciała. To był pierwszy raz gdy przytuliła własnego ojca.
- Tak mi źle, tato...

Ciekawostki

- Ta mała jest uzbrojona 24/7... W ciętą ripostę.
- Ma chomika Dropsika.
- Lubi tęczę i jest za równouprawnieniem kobiet.
- W dniu przybycia do obozu dostała prezent od tatusia- pierścionek, który zmienia się w metalowy kij. Po roku dziewczynka nauczyła się nim wywijać jak członkini trupy cyrkowej.
- Jej relacje z ojcem są chaotyczne. Oficjalnie się do niego nie przyznaje, ale tak naprawdę bardzo go kocha.
- Uwielbia czekoladowe cukierki.  W błachych sprawach można ją nimi przekupić.
- Zna japoński w stopniu komunikatywnym.
- Matka jej nie kochała, więc szuka bliskości u innych. Zdarza się, że kogoś przytuli bez ostrzeżenia. Odepchnij ją, a obrazi się na rok.
- Kocha zapach skoszonej trawy i powietrza po deszczu.
- Nienawidzi pająków i węży.
- Czasami gada do siebie.
- Odkąd pierwszy raz przeczytała Wiedźmina, zdarza jej się używać brzydkich słów jak "chędożyć", "rzyć" i tym podobne.
- Renfri nie jest jej prawdziwym imieniem. Zmieniła je po przybyciu do obozu. Tak naprawdę ma na imię Diana, ale wiążą się z tym złe wspomnienia.
- Chciałaby wszystkiego spróbować przed śmiercią... Choć pewnie nie zdąży znając jej szczęście.