Stoliki

Trzy tygodnie. Tyle czasu minęło odkąd Ruda po raz pierwszy od kilku lat, przekroczyła magiczne granice Obozu Herosów. I, pomimo że przy dosyć dużym zaokrągleniu był to prawie miesiąc, to wciąż nie dotarło do niej, że się tutaj znalazła. Owszem, gdy podjęła się ucieczki, to właśnie to miejsce stało się celem jej podróży. Nawet do głowy jej nie przyszło, żeby szukać innego. Jednak świadomość tego, że sama obrała cel, nie zmniejszała wcale uczucia wyalienowania, które czuła przez pierwsze dni pobytu. Nie mogła się przyzwyczaić, że znowu jest obozowiczką. Nie miała pojęcia, jak zareagują na nie władze. Będą zadawać pytania i drążyć temat czy po prostu przyjmą z powrotem jak gdyby nigdy nic? A co z jej znajomymi, przyjaciółmi czy bratem? Czy powstała między nimi jakaś bariera przez to, że od dłuższego czasu kontaktowali się ze sobą przez smsy i Skype? Koniec końców okazało się, że martwiła się na zapas, co z resztą ostatnio zdarzało się wyjątkowo często. Większość ludzi okazała się jednak dobra i nie naciskała nią, żeby od razu wszystko im opowiadała. Doceniała to. W sumie to dzięki takiemu właśnie podejściu zaczęła się czuć nieco lepiej i pewniej stawiała kroki w tej starej-nowej społeczności. Powoli wdrażała się na nowo w obozowe życie, jednak dalej unikała większych zbiorowisk ludzi.
Właśnie dlatego stojąc teraz pod zadaszeniem jednego z obozowych budynków była w stanie docenić aktualną pogodę, która nawiedziła Obóz Herosów. Niskie temperatury raczej nie zachęcały do spędzania czasu na zewnątrz, przez co Lara mogła się swobodnie poruszać, nie musząc zastanawiać się, że za chwilę natknie się na kogoś, za kim nie przepada. Rudowłosa wypuściła dym z ust, zrzuciła papierosa na ziemię i przydeptała go od razu. Miała w planach posiedzieć tego wieczoru w bibliotece i trochę pobuszować wśród półek. Na samą myśl o spędzeniu kolejnej doby w swoim mieszkaniu dostawała kręćka. Może i czuła się nieco obco, jednak kursowanie między areną, stołówką, a swoimi czterema ścianami nie było szczególnie ekscytujące. A przez własny charakter trudno jej było usiedzieć na miejscu. Młoda kobieta poprawiła kaptur swojej zielonej bluzy z kapturem i przebiegła kilkanaście metrów przez śnieg, aby po chwili znaleźć się pod wejściem do biblioteki.
Po wejściu do środka ogarnęło ją przyjemne i znajome ciepło, które wywołało lekki uśmiech na jej twarzy. Ten zmniejszył się jednak minimalnie, gdy w głębi sali usłyszała głośne dyskusje. Już miała się odwrócić i wyjść na zewnątrz, jednak coś ją tknęło, żeby zacząć nasłuchiwać. Wysilając słuch, próbowała rozpoznać głosy dochodzące z oddali. Żaden nie należał do kogoś, kogo by dobrze znała. Gdyby było inaczej, może zdecydowałaby się na podejścia tam. Nie miała jednak ochoty na dyskusje z nieznajomymi. Lara już miała pchnąć drzwi Wielkiej Biblioteki, gdy kątem oka zauważyła uchylone boczne drzwi. Z tego, co pamiętała, prowadziły one do schowka i trzymano tam książki, które nie były tak popularne czy lubiane jak te w głównej sali. W sumie to był strzał w dziesiątkę. Ciche miejsce, do którego mało kiedy ktoś zagląda. Może akurat znajdzie coś dla siebie? Rozglądając się uważnie czy nie ma nikogo w pobliżu, dziewczyna weszła do środka, kierując się od razu w głąb pomieszczenia.
Ruda zaczęła się przyglądać starym i tym nieco młodszym opasłym tomom, które leżały tu od tylko Zeus wie, ilu lat. Po kilku minutach chodzenia się wte i we wte uwaga dziewczyny została przykuta przez średnich rozmiarów książkę z jasno-niebieską okładką, która leżała na jednej z wyższych półek. Na półce na tyle wysokiej, że do niej nie sięgała. Jakżeby inaczej. W końcu miała tylko 170cm wzrostu. Czasami zazdrościła tego facetom. U nich 170cm to taka norma raczej, a u dziewczyn? Niektóre nawet nie mają tyle, co ona. Sfrustrowana Lara, mrucząc pod nosem jakieś przekleństwa na temat tego, że ojciec poza boskim pochodzeniem mógłby jej podarować kilka dodatkowych centymetrów, przysunęła sobie drabinę i weszła na nią, żeby zdjąć wypatrzoną przez siebie książkę. I nawet sobie nie zdawała sprawy z tego, że jak tak stała na tej drabinie to doskonale ją było widać przez wielkie okno i każdy, kto przechodził obok biblioteki, mógł ją zobaczyć. To tyle, jeśli chodzi o konspirę i próby unikania ludzi.

Biblioteka ostatnimi czasy stała się niemalże domem dla syna Posejdona. Wertował kartki jak opętany, mrucząc pod nosem greckie przekleństwa, raz za razem odkładając książkę na piętrzącą się kolumnę. Swoim zachowaniem wzbudzał małe zamieszanie, szczególnie dla osób które go znały lepiej niż tylko z widzenia. Szczegóły swoich poszukiwań Alaric pozostawił dla siebie, nie chciał przyjąć pomocy innych jakby się bał, że zostanie wyśmiany. Prawdopodobnie taka by była reakcja gdyby powiedział o szukaniu zapisków na temat Atlandyty. Całym swoim sercem chciał się dowiedzieć, czy pradawne królestwo istniało naprawdę...i czy nadal funkcjonuje. Zapytacie się dlaczego nie zapytał się o to Posejdona, wyobraźcie więc sobie gadanie do ściany, taki sam byłby tego efekt. Życie nauczyło Alarica, że jeżeli chce coś odkryć to musi zrobić to sam. Niestety odwrotnie proporcjonalnie do wzrostu kolumn książek malała jego determinacja. Dzisiejszego dnia kompletnie nie mógł się skupić więc podarował sobie dalsze szperanie, odniósł tomiska na miejsce i wyszedł. Zamierzał iść popływać w jeziorze, przynajmniej przez chwilę zanim zacznie odczuwać jej chłód. Często dziękował wrodzonej odporności na zmiany temperatur, ciężko byłoby zaspokoić zew morza gdyby nie mógł do niej swobodnie wejść. Jego plany zostały pokrzyżowane widokiem spostrzeżonym kątem oka. Odwróciwszy głowę i zobaczywszy stojącą na drabinie rudą pannę momentalnie zorientował się na kogo patrzy. Wykrzywił głowę do tyłu zastanawiając się co do cholery robi tam córka Aresa. Wiedziony ciekawością wrócił się do głównego wejścia biblioteki i najciszej jak mógł wszedł do składziku. Przystanął tuż za drzwiami i oparł się o ścianę obserwując tyłek...to znaczy poczynania Lary. Wyszczerzył zęby w zawadiackim uśmiechu i postanowił przerwać panującą ciszę.
-Córka Aresa szuka książek, aż się prosi o zrobienie zdjęcia. Witaj Laro, jak Ci mija czas unikania mojej osoby?

Pokaz był tak piękny, że aż pożałował odezwania się. Teoretycznie myśląc o Larze nie miewał sprośnych wizji, ale jej uroda, kształty i wdzięk potrafiły przysporzyć mu rumieńców. Trudno zliczyć ile razy zastanawiał się jakim cudem Lara jest córką Aresa a nie Afrodyty. Westchnął sam do siebie, mając w duchu nadzieję, że jego zakłopotanie nie zostało uwidocznione na twarzy. Jego przyjaciółka miała dziwny dar odkrywania emocji które skrywał. Maska wiecznego wyjebania nie zadziałała na nią ani razu, czuł się przez to goły i niezdolny do zatajenia czegokolwiek. Wciąż podpierając ścianę patrzył jak podchodzi. Zauważył ruchy jej gałek ocznych prześlizgujących się najprawdopodobniej po jego twarzy. Przekrzywił głowę i przestał się uśmiechać zaciekawiony co zamierza zrobić. Kiedy zatrzymała się przed nim odbił od ściany by stanąć prosto. Widział walkę ciała Lary, przez głowę przeszła mu myśl, że zostanie z jakiegoś powodu zaatakowany. "Ani się waż mówić innym obozowiczom, że przeglądałam książki" z ręką ściskającą gardło i marsowym obliczem...no, bardzo się nie pomylił od faktycznego stanu rzeczy. Został zaatakowany i uściśnięty z całej siły, tak, że na moment zabrakło mu tchu. Spodziewał się wszystkiego, ale nie czegoś tak...miłego? Kobieta do zbyt wylewnych uczuciowo nie należała, a przytuliła się z taką mocą jakby chciała powiedzieć "nie opuszczaj mnie już nigdy więcej". Teoretycznie to sytuacja wyglądała na odwrót, ale mniejsza już z tym.
-Dodatkowo przeprasza, normalnie czysty ewenement. Też tęskniłem, nie miał kto mi spuścić wpierdolu na arenie, a później zanieść do szpitala i biadolić co też znowu zrobić. Chociaż po tym Twoim niedźwiedzim uścisku nie wiem czy nie złamało mi się jakieś żebro.
Mówiąc odwzajemnił przytulasa, zdecydowanie lżej niż Lara. Schylił się nieco i pozwolił sobie na oparcie brodą na jej ramieniu. Zaczerpnął powietrza wąchając jej włosy, jakkolwiek to nie zabrzmi. Przybliżył usta do jej ucha, które swoją drogą miał ochotę ugryźć. No co, wygląda smacznie.
-Przeprosiny przyjęte, a teraz chodź usiądźmy na ławce zanim naszych uścisków nie zobaczą wścibskie oczka i nie zostaniemy okrzyknięci obozową parą gruchającą do siebie w składziku na książki.
Pocałował Larę w policzek i wyprostował się przerywając uścisk. Miała mu wiele do opowiedzenia, przez te 3 lata musiała przeżyć ciekawe przygody. Skoro już ją dorwał to nie pozwoli by szybko się go pozbyła.

Gdyby tego nie zrobił to zapewne dostałby solidne lanie i spełniłyby się jego słowa o wylądowaniu w szpitalu i biadoleniu Lary. Kwestia książek również podchodziła pod kategorię "Lara miażdżyć głupi Alaric", nawet jeśli była ona tylko wynikiem żartów o analfabetycznych dzieciach Aresa.
-Szkoda, z Twoich ust to słowo brzmi słodko i prawdziwie. Ile to razy słyszałem "przepraszam" po oberwaniu łokciem w żebra na ulicy. Zero szczerości, ot wypowiedziane bym się nie czepiał.
Filozoficzne wyznania Alarica potrafiły wywołać jednocześnie sprzeczne ze sobą uczucia. Czasami kpiono, że nie jest synem Posejdona tylko Apolla i odziedziczył dar ględzenia bez sensu. Kiedy Davey zamykał swoją jadaczkę to wyglądał całkiem mądrze i wzbudzał jedynie westchnienia "matko, to znowu on". Czy była to prawda czy też nie to zależy od punktu patrzenia. Może to właśnie dlatego przez trzy lata rozłąki z Larą nie został usidlony przez żadną z córek Ateny. Tylko do nich czuł miętę i patrzył na nie jak w obrazek, szkoda, że one odwzajemniały w najlepszym wypadku uprzejmy uśmiech politowania.
-Taa, pewnie, później ojcowie wezwaliby nas na Olimp i kazali się tłumaczyć co sobie wyobrażamy. Ty bo wybrałaś rybaka a ja bo wybrałem amazonkę. Skończyłoby się na ciśnięciu mnie w głębiny, odnalezieniu Atlantydy i założenia nowego królestwa. Król Alaric, pierwszy tego imienia, pan mórz i oceanów...brzmi fajnie, nie?
Oby tylko ta prześmiewczość nie spotkała się z rzeczywistym dywanikiem na Olimpie. Informacje o związku Posejdon przyjąłby z ulgą, biorąc pod uwagę jego odwieczny konflikt z Ateną nie można było powiedzieć, żeby był zadowolony z ukierunkować miłosnych syna. Opinia innych dla Alarica nie miała takiego znaczenia jak myślała Lara, bardziej bał się, że jak obóz obiegną tego typu plotki to odstraszą one ewentualne adoratorki. Powiedzmy sobie szczerze, która chciałaby zadzierać z córką boga wojny? Kiedy usiedli przy stoliku oparł głowę na zgiętych rękach i przyglądał się Larze nacieszając oczy jej widokiem. Na końcu języka miał słowa "wypiękniałaś" ale oznaczałyby one, że wcześniej uznawał ją za brzydką. Tego typu słowami lepiej nie rozpoczynać rozmowy z przyjaciółką, więc zaczął od:
-No, to skoro już siedzi to opowiadaj ile potworów ubiłaś, ilu kawalerów poderwałaś i czy jadłaś robaki czy szanowałaś się i odżywiałaś się zdrowo?

Prawda nie była znowu tak odległa jak ludzie sądzili. Matka Alarica jest nauczycielką angielskiego w szkole średniej, w ciągu jednego dnia potrafi wypowiedzieć tyle słów co inny człowiek przez tydzień. Dar ględzenia ewidentnie od niej odziedziczył, filozoficzne myślenie też. Zapytacie zapewne co widział wielkie Posejdon w kobiecie takiego pokroju. Sam nie wiem, ale jak zaszczyci mnie wizytą, to się go zapytam. Ostrzegam tylko, że może to kilka lat potrwać.
-Zapracowałem? Ta, jasne, nie moja wina, że jestem lepszy w Mortal Kombat.
Co do sytuacji z córkami Afrodyty to Lara też nie była niewinna, stała obok niego i wpatrywała się z nie mniejszą intensywnością co Alaric. Łokieć którego wtedy mu podarowała powinna była sprzedać sama sobie. Pewno była zazdrosna, że na niego nie miała takiego wpływu. On to już wiedział, że chciała mieć go na własność. Z jednej strony nie miał nic przeciwko, ale z drugiej...no, lepiej nie mówić głośno.
-Król delfin? Hmmm, moja wersja brzmi lepiej, ale ta też nie jest zła. Chociaż ta końcówka o polowaniu na delfiny jest okropna. Widać, że jesteś córką boga wojny, nie znasz się na happy endach bez rozlewu krwi i latającej wszędzie juchy.
Dobrze, że nie zapytała się o smak mięsa na głos, bo by się zeźlił. Kochał morskie zwierzęta, a wymienione wyżej szczególnie. Uważaj je za bardzo inteligentne, nawet bardziej od niektórych ludzi. Uwielbiał razem z nimi pływać, dawało to wiele frajdy i pozwalało przynajmniej na chwilę zapomnieć o świecie czyhającym na jego głowę. Bardzo pragnął podzielić się tym z przyjaciółmi, ale żadne z nich nie potrafiłoby wytrzymać pod wodą na tyle długo. Czuł się nieco jak hipokryta psiocząc na Larę, że zniknęła, sam przynajmniej raz w miesiącu wędrował na wschód by w oceanie zaspokoić zew. Znikał na parę dni nikogo o tym wcześniej nie informując i później pojawiał się z powrotem jakby nigdy nic. Patrząc na rudzielca przed nim postanowił następnym razem zabrać ją ze sobą. Skoro tak bardzo musi znikać z obozu to niech przynajmniej zrobi to z nim i w jakimś celu.
-Biedne dzieciaki, im też dawałaś taki wycisk jak mnie? Po pierwszych zajęciach z Tobą pewno 3/4 wyczarowało zwolnienie lekarskie z WFu. Czyli miałaś w czym wybierać, no proszę. Nawiązałaś jakaś bliższą relację?
Co by tu mówić, był najnormalniej zazdrosny. Sam się uganiał za córkami Ateny nie zważając na powarkiwania i przewracanie oczami Lary, ale myśl o tym, że kobieta zwiąże się z innym facetem go przerażała. Nie chciał jej stracić i ponownie czuć pustkę w środku jak przez ostatnie trzy lata. Jego twarz nie wyrażała żadnych negatywnych uczuć, ale był pewien, że dla Lary jest otwartą księgą. Było to przerażające i równocześnie ekscytujące.
-A, zostałem zastępcą Charlie i pomagałem jej szkolić młodych. Stosunkowo dobrze mnie wytrenowałaś więc byłem przydatny. Buszowałem po internecie, wychodziłem poza obóz, zabiłem parę potworów, nic szczególnie ciekawego. Od paru dni szukam informacji na temat Atlantydy, ale nie mogą nic znaleźć. Domyślałem się, że nie jest ona taka jak w Aquamenie, ale...mam wrażenie, że gdzieś tam jest i czeka bym ją odnalazł.
Tak jak bał się podzielić tym z innymi, tak wiedział, że Lara go nie wyśmieje, a może nawet pomoże. Popatrzył na nią zaciekawiony jakby się pytał "a Ty coś wiesz?". Jakoś wątpił, by córka Aresa zajmowała się legendami mórz i oceanów, niezależnie jak mądra i oczytana by nie była. Skoro jednak zaczął, to może coś z tego wyniknie?

Oh, jakie to było typowe! Jak tylko nie mógł znaleźć dobrego argumentu, to oczywiście musiał zmienić temat na taki, który był dla niej niewygodny. Pewnie miał nadzieję, że się podirytuje i wkręci w nową dyskusję. Cóż, miał rację. Mogła trenować po dwanaście godzin dziennie w koloseum i mieć w walce refleks lepszy od większości obozowiczów, ale z jakiegoś powodu nie była w stanie ograć syna Posejdona w grze video. Przecież to była jakaś komedia. To nie jej wina, że spodobała się jej jedna postać (Kitana) i grała nią praktycznie cały czas, przez co Alaric przez całe godziny obserwował, jak się zachowuje w danej sytuacji w grze.
– Niektórzy spędzają czas na prawdziwych treningach. W realnym świecie. I przez to nie mają tyle czasu na trening wirtualny – usprawiedliwiła swoją sytuację Ruda.
Oczywiście jej słowa miały na celu zasugerować, że Davey więcej czasu spędzał przy gierkach niż w salach treningowych. Skoro on atakował jej dumę to, czemu ona nie miałaby zrobić tego samego? Gdy skomentował jej "happy ending" jedynie przewróciła oczami. Bo jego wersja była taka świetna. A nawet jej w niej nie uwzględnił. Ona przynajmniej zadbała o to, żeby oboje pojawili się w jej wyobrażeniach. Poza tym, co to za dopatrywanie się u niej skłonności do przelewania krwi. Sam ją na początku nazwał amazonką, to czego właściwie oczekiwał? Że będzie księżniczką w różowej sukieneczce albo wróżką-miniaturką? Amazonki to były wojowniczki, więc oczywiste było, że w historii o nich musiała być jucha. A odnośnie jedzenia morskich zwierząt to już zdążyła się nauczyć, że lepiej nie poruszać tego temat. Wystarczyło jej to, że jak czasami jadła ryby to patrzył na nią tak, jakby zjadała mu rodzeństwo. Wtedy od razu traciła apetyt.
Gdy Alaric wspomniał o zwolnieniach lekarskich w szkołach, dziewczyna wydała z siebie ciężkie westchnienie. Jak ona zobaczyła stan klas, w których miała uczyć, to się załamała. Nie dość, że wydawało im się, że lekcje będą polegać na rzuceniu im piłki i jej powrocie do kantorka to jeszcze uczennice wydawały się nie mieć żadnych ambicji sportowych. Jak ona miała pracować w takich warunkach. Pomimo nacisków ze strony kadry nauczycielskiej i rodziców, Doherty się nie poddała, co po kilku miesiącach dało efekty. Kilka osób schudło, a szkolna drużyna radziła sobie lepiej niż przez ostatnie pięć lat. A zwolnienia przyjmowała tylko w ekstremalnych przypadkach. Nie ma opierdalania się na jej zajęciach.
– Żadne dzieciaki tylko rozpuszczone bachory. Byłam w szoku, jak zobaczyłam co się wyprawia w tych szkołach. Niektóre dziewczyny nie były nawet w stanie zrobić prawidłowego przewrotu albo stu pompek na rozgrzewkę pierwszego dnia szkoły – zaczęła wspominać Lara. – W takich momentach nabierałam coraz większego szacunku co Afrodytek. Nawet one coś tam potrafią w porównaniu do tych pustych lasek.
Samo to, że pochwaliła kondycję córek Afrodyty, powinno świadczyć o tym, że to z czym się spotkała w Filadelfii to była masakra. A po chwili Alaric zapytał, czy związała się z kimś na dłużej. Jego słowa sugerowały, że mogło to być po prostu zwykłe pytanie, ale znała go zbyt długo, aby nie zauważyć pewnych niuansów. Nieco zmieniony ton głosu pod koniec zdania, przygaszony błysk w oku. Czy on był zmartwiony tym, że ona mogła sobie tam kogoś znaleźć? Czy on był... zazdrosny? Zazwyczaj to było w drugą stronę. Przez jej głowę przetoczyły się dziesiątki pytań. Mówił, że ostatnie trzy lata nie były specjalnie ciekawe, ale jak je przeżył bez niej? Czy wyobrażał sobie co robi poza granicami obozu? Czy myślał, że zakochała się w jakimś śmiertelniku i znalazła nowy dom? Że nigdy by tu nie wróciła. Lara poczuła ścisk w żołądku. Wcześniej tak o tym nie myślała. Miała się tam tylko wybawić i doświadczyć normalnego życia, aby potem niczego nie żałować. Ogarnij się, głupia. On się cały czas na ciebie patrzy i jeszcze pewnie nadinterpretujesz zwykłe pytanie, pomyślała Ruda, zbierając się do kupy. Chrząknęła głośno.
– Eh, było paru niezłych kandydatów. Ale każdemu brakowało tego czegoś. Tej iskry, która by rozpaliła mnie do czerwoności. W końcu ja się nie zadowalam byle czym.
Nie chodziło tylko i wyłącznie o to, że uważała zwykłych facetów za słabiaków. Po prostu... Jak miałaby zacząć spotykać się z kimkolwiek, jeśli nie mogłaby nawet zdradzić prawdy o sobie, swoim pochodzeniu i większości życia? Najpierw by ją wyśmiali, uznali za wariatkę, a potem olali. Wprawdzie mogli ją jeszcze wkurzyć, ale wtedy nie skończyłoby się to dla nich za dobrze.
– Jakby się nad tym zastanowić to nawet ty wydajesz się bardziej interesujący od nich – przyznała, celowo mówiąc takim tonem, jakby dla niej samej było to zaskakujące.
Niezły awans, pomyślała Lara, słysząc, że podczas jej nieobecności chłopak awansował na zastępcę Pani Kapitan. Taka pozycja oznaczała, że osoba ją piastująca zdobyła wystarczająco duże doświadczenie, była odpowiedzialna i cieszyła się zaufaniem dowódcy drużyny. Musiała przyznać, że była pod wrażeniem. Traktowała to nie tylko jako dowód na to, że Alaric jest dobrym herosem, ale także na to, że ona nie zmarnowała czasu na ćwiczenie z nim. Ba, najwyraźniej dały one nawet przyzwoite wyniki. Wprawdzie nie do końca spodobało jej się nazwanie jej treningów "stosunkowo dobrymi", ale zważywszy na okoliczności, odpuściła wykłócenie się o to. Na wspomnienie o opuszczaniu obozu, uśmiechnęła się pod nosem. Cóż, najwyraźniej ze znajomości z nią wyniósł nieco więcej niż tylko szkolenie bojowe.
Na wieść o poszukiwaniu Atlantydy, zareagowała raczej lekkim zaintrygowaniem niż śmiechem. Nie było z czego się śmiać tak naprawdę. Byli herosami — dziećmi bogów. Skoro mogły istnieć bóstwa i takie miejsca jak Olimp czy Hades to dlaczego Atlantyda miałaby nie istnieć.
– Zakładam, że próby kontaktu z ojcem w tej sprawie zawiodły? – zapytała retorycznie.
Właściwie to i tak nie musiała tego mówić. Mało który heros dostawał audiencję u swojego boskiego rodzica akurat wtedy, gdy jej chciał. Nieważne czy był to Ares, Eol, Demeter, Zeus czy Posejdon. Bogowie nie byli na zawołanie, nigdy. Lara od czasu do czasu prowadziła jednostronną rozmowę ze swoim ojcem, ale nie było to to samo co prawdziwa wymiana zdań. Może słyszał jej myśli, może nie, ale w pewnym stopniu pomagało to jej, gdy miała gorszy dzień.
– Mógłbyś spróbować porozmawiać z nimfami wodnymi albo jakimiś morskimi stworzeniami – powiedziała całkiem poważnie. – Może nie wskażą ci dokładnego miejsca, gdzie jest Atlantyda, ale mogą mieć jakieś przydatne informacje. Obóz funkcjonuje od lat więc możliwe, że ktoś prowadził takie poszukiwania już wcześniej, więc istoty z okolicy mogą coś wiedzieć. Albo mogą znać jakieś plotki. A jak nie będą chciały mówić, to powiesz, że jesteś zastępcą kapitana. Z czego jestem dumna tak w ogóle.
Lara rozejrzała się po bibliotece, po czym wróciła wzrokiem do Alarica. A więc to dlatego natknęła się na niego akurat tutaj. Chłopak pewnie prowadził swoje małe śledztwo i ślęczał nad jakimiś starymi tomiskami, dopóki jej nie zauważył.
W każdym razie para herosów spędziła jeszcze w swoim towarzystwie dwie, trzy godziny, po czym byli zmuszeni się rozstać, ponieważ do biblioteki wtargnął jakiś młody chłopak i wytłumaczył Larze, że Asklepios ją wezwał w jakiejś ważnej sprawie. Wkurzona rudowłosa pożegnała się więc z przyjacielem i udała się we wskazane przez herosa miejsce. Jak się okazało, bóg medycyny, chciał się tylko dowiedzieć, która czcionka będzie lepsza do jednego z pisanych przez niego nekrologów.
[z/t]

#1

Powrotu do obozu wyczekiwała bardziej, niż chociażby kolejnego konkursu matematycznego, jak to często bywało w szkole średniej, a potem i na studiach. Choć sam pobyt u matki i skontrolowanie stanu jej zdrowia uspokoił młodą kobietę, tak jednak nie mogła się wyzbyć odczucia, że już nie należy do tamtego społeczeństwa. Że pewien etap w jej życiu nie tyle, co zniknął, lecz nabrał całkiem odmiennego znaczenia. Ciągle kochała Jaipur. Za swój niebywały urok, za piękne budynki z różowego piaskowca, które dodawały eteryczności całemu miastu. Za ludzi, tak dobrych i uczynnych. Za Dźantar Mantar, które odwiedzała niezliczoną ilość razy. Jednak z każdymi kolejnymi odwiedzinami miała wrażenie, że wszystko to, co było jej tak bliskie, staje się obce. Albo to może ona stawała się obca?
Tego samego dnia, którego przekroczyła bramę obozu, skierowała się do swojego pokoju. Przywitała się z kilkoma mijanymi osobami, nie rozwlekając jednak żadnej rozmowy bardziej. Nie miała ochoty. Czuła się dziwnie niespokojna. Wiedziała też, że ominęło ją wiele rzeczy, toteż tym bardziej musiała po rozpakowaniu się zebrać informacje. W mgnieniu oka załatwiła to, co musiała i już przebrana po podróży, z wielkimi tomiszczami pod pachą powędrowała do biblioteki.
Wedle porządku. Najpierw ogarnij to, z czym zalegasz, a potem zajmij się resztą. Nie zmienisz przeszłości, ale teraźniejszymi działaniami masz wpływ na swoją przyszłość.
Słyszała o mianowaniu Corvusa na kapitana drużyny. Nie od niego samego co prawda, ale nie miała o to do niego pretensji. Byli tylko kolegami, czasami ze sobą trenowali, rzadko rozmawiali, choć zawsze traktowali się zwyczajnie uprzejmie. Arya nie szczędziła mu zwykłych miłych słów, jak i każdemu. Młoda kobieta była w końcu uosobieniem spokoju, wszystkiego, co dobre i przyjemne. Starała się do każdego podchodzić w sposób neutralny, bez wcześniejszego oceniania, zaś opinię wyrabiała dopiero po poznaniu danej osoby.
Zastanawiała się jednak, jak sobie z tym wszystkim radzi młody Juarez. Funkcja kapitana wiąże się z masą dodatkowych obowiązków, którym nie każdy byłby w stanie podołać. Oczywiście Corvus miał wsparcie swojej dziewczyny, Padagavakar założyła więc, że mężczyzna daje radę. Cóż... W swoim czasie pogratuluje mu stanowiska, w to nie wątpiła.
Oddała w końcu książki, wyszukała kolejną pozycję, którą chciała przeczytać i niespiesznie zajęła jeden ze stolików. Zrzuciła z siebie kurtkę, przewiesiła ją przez oparcie krzesła, poprawiła flanelową koszulę i usiadła, założywszy nogę na nogę. Kolejnym obowiązkowym etapem było założenie słuchawek na uszy, z którymi się rzadko kiedy rozstawała, uruchomienie odpowiednio aplikacji w telefonie i włączenie muzyki, która ją relaksowała. I choć wyglądała jakby była całkowicie skupiona na lekturze, tak kątem oka obserwowała to, co działo się dookoła. Ot, przyzwyczajenie.

Ostatnie tygodnie zdawały się mijać jak szalone. Juarez nie wiedział w co ręce włożyć i nigdy nie spodziewał się, że pozycja kapitana będzie go zmuszać do takich wysiłków. Asklepios wydawał się być mniej ogarniętym niż jakikolwiek pięciolatek - dosłownie wszystko zlecał Corvusowi, który nie chciał go w niczym zawieść i od razu wykonywał zadanie, gdy tylko miał ku temu sposobność. Przez te zabieganie nie miał ani sił, ani nawet czasu na to, by poukładać swoje życie uczuciowe i prawdę mówiąc - odciął się od tego całkowicie. Problemy z Noemi zeszły na dalszy plan. Dalej się o nią martwił i tęsknił za nią, ale była wolną osobą i on nie miał zamiaru wpływać na jej decyzje, a skoro wolała się obrażać na niego z powodu przyjęcia tytułu: jej sprawa.
W bibliotece pojawił się (a jakże) z powodu swoich obowiązków, do których tym razem należało znalezienie starej księgi z mitem o Eris w środku. Juarez zatem musiał udać się do archiwum, gdyż te treści nie znajdowały się w podstawowej części biblioteki i spędził tam dobre kilkadziesiąt minut, nim znalazł to, czego szukał.
Wyszedł z archiwum i od razu dostrzegł Aryę, której nie widział od bardzo dawna. Pewnie już doszły do niej wieści o tym, że był jej nowym kapitanem - to przecież był temat numer jeden w obozie. Mimo to, postanowił podejść do niej i się przywitać, bo prawdę mówiąc, potrzeba mu było zwyczajnej rozmowy z kimś, kto nie traktuje go jak szefa, prawej ręki bądź wroga (jak to ma w zwyczaju ostatnio Enamorado czy część obozu, której nie podoba się jego awans).
Położył jej delikatnie dłoń na ramieniu i poczekał, aż brunetka ściągnie słuchawkę.
- Yo, Pada - rzucił skrótowcem, gdyż jej nazwisko było ciężkie do wymówienia i od pewnego czasu stosował skróconą wersję, tak było łatwiej, a przy okazji dalej mówił po nazwisku.
Usiadł koło niej i położył starą księgę przed sobą, spoglądając na Hinduskę. Doszły go informacje, że udała się do domu, bo przecież miał dostęp do danych o każdym, a takie podróże musiały być zgłaszane zarządcom obozu.
- Niezły pierdolnik w obozie, nie? - zażartował, choć sam się nie zaśmiał. Bo to była prawda. I on to odczuwał najbardziej, gdyż niemalże wszystko było na jego głowie.

O tym akurat, że Corvus mógł mieć większe problemy, niż mogło by się to wydawać, nie wiedziała i nawet tego nie przypuszczała. Skąd w sumie mogła, skoro ich relacja nie była jakoś specjalnie rozwinięta. Wszystko jednak jeszcze było przed nimi, czyż nie?
Padagavakar nawykła do faktu, że wiele osób ma niemały problem niekiedy, aby wymówić jej nazwisko, które brzmiało jednak dość obco. Typowo hinduskie, złożone, wielosylabowe. Dla niej naturale, dla innych egzotyczne. I choć początkowo niespecjalnie podobało jej się, że zostało skrócone do dość średnio dobrze brzmiących dwóch sylab, tak po czasie odpuściła temat i zwyczajnie to przyjęła. W końcu mogli ją nazywać w sposób urągający jej osobie, a to było niczym więcej, jak uproszczeniem dla wygody tłumu.
Subtelnego dotyku na ramieniu jednak się nie spodziewała, co poniekąd wytrąciło ją z równowagi. Nie okazała jednak tego w żaden konkretny sposób, przywdziewając delikatny uśmiech na swojej muśniętej słońcem twarzy. Ściągnęła słuchawki i swoimi ciemnymi oczami wpatrzyła się w osobę, o której dzisiaj rozmyślała. Padagavakar nie wierzyła w przypadki. Wyznawała zasadę, że wszystko to, co się dzieje, jest gdzieś z góry narzucone i ustalone. I jedyne, co ludzie mogą zrobić, to z pokorą przyjąć wszystko, co ich spotyka. Ewentualnością jest też oczywiście walka. Generalnie każdy postępował według swojego własnego sumienia, zaś kobieta nigdy nie oceniała, przynajmniej się starała, wyborów dokonanych przez innych.
- Juarez, cześć - odparła na zaczepkę z jego strony i nieznacznie jeszcze poszerzyła uśmiech, co jednocześnie spowodowało, że w ten zabawny sposób przymrużyła oczy. Nadawało jej to swoistej niewinności i zdecydowanie ją odmładzało.
- Jeszcze nie do końca zapoznałam się z całą sytuacją, ale poniekąd mogę się zgodzić. - Skinęła głową i przyjrzała się uważniej młodemu mężczyźnie. Może to tylko wrażenie, ale wydawało się Aryi, że Corvus wygląda na zdecydowanie zmęczonego. - Gratuluję awansu. Zakładam jednak, że wraz z tymże, nie masz już tyle czasu i swobody, co wcześniej.
Zamknęła książkę, którą wertowała i odłożyła na blacie. Ciągle jej lico rozjaśniał ten subtelny uśmiech, który nawet na chwilę nie wydawał się sztuczny. Padagavakar zwykle się uśmiechała, mimo faktu, że nie afiszowała się ani swoją osobą, ani emocjami, które również przeżywała. Ot, naturalnie miłe usposobienie wychodziło przed szereg.
- Jak się trzymasz, Corvus? - spytała tak po prostu. Szczerze wątpiła, by ktokolwiek mógł wpaść na to, aby zainteresować się odczuciami mężczyzny w związku ze wszystkim, co się wydarzyło.

Corvus nawet z przyjaciółmi, których miał relatywnie niewielu, nie dzielił się smutnymi wieściami. Zawsze starał się radzić z każdym problemem samotnie, gdyż tego nauczyło go życie i tylko tak potrafił to robić. Dotąd miał oparcie w postaci Noemi, ale od czasu jego decyzji o zostaniu kapitanem, ciężko było im się w ogóle porozumieć. Tęsknił mocno, ale nic nie mógł poradzić na to, że Enamorado nie dorosła do pewnych decyzji i wymuszała na nim teraz to, na co oboje jeszcze nie byli gotowi. Plus zostawiła go w tak ważnym i trudnym dla niego momencie, a to chyba bolało najbardziej, że wracając do domu późnym wieczorem, nie miał z kim porozmawiać i komu się wyżalić. Przy innych tego nie robił, bo miał od tego Noemi, teraz wszystko się zmieniło.
Widok Aryi wywołał na jego twarzy mały uśmiech, bo była jedną z tych osób, które Juarez tolerował. Była uprzejma, miła, niezbyt głośna i miała trochę oleju w głowie, zatem przypuszczał, że akurat za nią odpowiadać nie będzie musiał, bo Hinduska poradzi sobie sama z każdym problemem, a przy okazji nie będzie ich wywoływać w nadmiarze.
Skinął głową, zgadzając się co do słowa, że nie wie w co ręce włożyć, tyle rzeczy ma do zrobienia. Zmęczenia nie ukrywał, bo nie był w stanie tego zrobić i nawet nie chciał. Nie miał czasu zastanawiać się nad stanem swojego komfortu i wypoczynku, dlatego nie dbał o to, jakie wrażenie teraz wśród ludzi stwarza.
Pochylił głowę i przybrał nieco bardziej smutny wyraz twarzy.
- Średnio - rzucił, bo miał ochotę podzielić się z kimkolwiek swoimi przemyśleniami. Padagavakar wydawała się być idealną osobą, która mogłaby go wysłuchać. - Jestem zmęczony i sam ze wszystkim. Masa obowiązków, nie sypiam zbyt dobrze, ciągle gdzieś mnie potrzebują i pokłóciłem się z Noemi... - to ostatnie zdecydowanie najbardziej mu ciążyło, ale na pewne rzeczy nie miało się wpływu. Zwłaszcza, gdy ktoś nie chce być wsparciem.
Szybko jednak pokręcił głową i się ogarnął, bo nie chciał, by ktokolwiek użalał się nad nim bądź drążył te tematy. Chwila słabości minęła.
- Lepiej mów, co u ciebie? Słyszałem, że byłaś w domu - rzucił, bo nie pamiętał z jakiego miasta pochodziła brunetka, toteż nie silił się na szukanie tego w odmętach swojej pamięci.

Arya była ostatnią osobą w obozie, która generowałaby jakiekolwiek kłopoty. Była bezkonfliktowa, raczej zwykle siedząc w cieniu wszystkich. Nie odczuwała potrzeby, aby wychodzić przed szereg i specjalnie szarżować. Lubiła stać z boku, obserwować, wyciągać wnioski i potem dostosowywać się do danej sytuacji, jakakolwiek by ona nie była. Tego właśnie nauczyła ją matka i tym również kierowała się w swoim życiu. Było jej dzięki temu łatwiej, nie odczuwała nazbyt skrajnych emocji, przez co nie była, jak znaczna większość, nerwowym i hałaśliwym półbogiem, lecz stonowaną personą. Może przez to wydawała się mdła i nieciekawa, ale szczerze nie zaprzątała sobie tym głowy nigdy.
Zlustrowała go swoimi czekoladowymi oczyma, w których, prócz sympatii i odrobiny współczucia, mógł znaleźć przede wszystkim zrozumienie dla jego stanu ducha. Spojrzenie zaś współgrało z mimiką jej twarzy, która z wcześniej szerszego uśmiechu, przeistoczyła się w ciągle dodający otuchy uśmieszek, okraszony jednak pewną dozą zachęty, jeśli tylko Corvus przejawi chęć do zwierzeń.
- Nie wyznaczyłeś może do pomocy zaufanych osób? Jako kapitan na pewno możesz coś takiego zrobić, skoro właśnie... masz za dużo na głowie. - Pomysł nie był raczej nazbyt błyskotliwy, acz prosty i na pewno możliwy do realizacji. Najpewniej w przypływie obowiązków młody Juarez nawet nie pomyślał, aby kogoś prosić o pomoc. Albo też i nie chciał. Arya nie potrafiła jeszcze stwierdzić tego jednoznacznie. Stwierdziła jednak, że podsunięcie takiego rozwiązania jest zwyczajnie logiczne.
- Rozumiem - skwitowała wzmiankę o jego dziewczynie, czego też nie zamierzała rozwlekać. Nie było to jej domeną. - Z tego miejsca chciałam ci oświadczyć, że jako mój kapitan, masz moje pełne wsparcie. Jeśli zatem będzie coś, w czym będę mogła cię wyręczyć, śmiało powiedz. W końcu wspólnie musimy pracować na sukces drużyny.
Ostatnie zdanie zaakcentowała odrobinę mocniej swoim śpiewnym głosem. Te kilka słów usłyszanych od Corvusa wystarczyło, aby dać jej dość względny obraz całej sytuacji, jaka panuje nie tyle w obozie, co i u Asklepiosa. Szczerze jej się to nie spodobało. Pomijając prywaty i niesnaski, byli jakoby rodziną, wypadałoby więc, aby każdy pracował na wspólny sukces i dobre pożycie. Najwidoczniej nie wszyscy podzielali jej racjonalne podejście do tychże kwestii. A szkoda.
Jej uśmiech znów się odrobinę poszerzył, a oczy uroczo zmrużyły, gdy usłyszała pytanie.
- Musiałam odwiedzić mamę w Jaipurze. Ostatnimi czasy trochę się pochorowała, ale wszystko się unormowało. Spotkałam dawnych przyjaciół, spędziłam trochę czasu w domu... Stabilnie. Jest stabilnie. - W przypadku jej osoby oznaczało to, że jest naprawdę dobrze i nie ma powodów do narzekania. Z drugiej zaś strony jeśli Arya narzekała, musiało się wydarzyć coś naprawdę wielkiego, gdyż młoda kobieta nie nawykła do marudzenia. W przypadku problemu szukała rozwiązania, nie umartwiała się niepotrzebnie. Działała, miast tylko gadać. Było to logiczne, czyż nie?

Być może ktoś kiedyś ją oceniał jako osobę nieciekawą, ale dla Corvusa była w tym momencie ukojeniem - nie generowała dodatkowych problemów, słuchała się, miała trochę oleju w głowie i dzięki temu Juarez miał przynajmniej odrobinkę mniej roboty, niż mógłby mieć. W tym momencie Arya była w jego klasyfikacji dużo wyżej niż ktokolwiek inny, w tym nawet sama Noemi, która przysporzyła mu tylu trosk i zmartwień w ostatnim czasie, że tylko stonowana osobowość Hiszpana pomogła mu nie popaść w smutek oraz jakieś inne skrajnie negatywne odczucia.
Skrzyżował ręce na klatce piersiowej i pochylił nieznacznie głowę, przymykając przy tym oczy. Chwilę jej słuchał, po czym przekręcił głowę w bok i spojrzał na nią.
- Noemi się do mnie nie odzywa, Cameron jest na misji, Rose nie udźwignie takich obowiązków, reszta albo mnie nie znosi tak jak Lara czy Seth, albo ma gdzieś to, kto jest obecnie kapitanem - rzucił spokojnie. Tyle z jego potencjalnych pomocników.
Wielokrotnie myślał o tym, by część obowiązków zrzucić na kogoś, ale nie było na kogo. Musiał więc sam sobie radzić ze wszystkim, a to generowało kolejne kłopoty, pogłębiało jego paskudny nastrój i męczyło niesamowicie. Prawdę mówiąc, wystarczyłoby wsparcie kogokolwiek, tymczasem on był ze wszystkim sam i odbijało się to na jego humorze.
Uśmiechnął się wymuszenie, spoglądając na nią w momencie jej deklaracji pomocy.
- Właściwie, to szukam zastępcy - odparł całkowicie szczerze. - Pytanie tylko czy byłabyś na to gotowa? - dokończył propozycję.
Zmienił pozycję i tym razem siedział pochylony, opierając ciężar ciała na lędźwiach i przedramionach, które ułożył na stole. Słuchał z mniejszą czy większą uwagą jej opowieści prosto z Indii, bo choć naprawdę był tym zainteresowany, to jego skupienie było momentami zerowe - skutki przemęczenia. Wszystko jednak zarejestrował i połączył ze znanymi sobie faktami z jej życia.
- Nie ma to jak w domu, prawda? - uśmiechnął się lekko, wspominając z utęsknieniem słoneczną Barcelonę. Miasto, w którym można było się zestarzeć z ukochaną i żyć pełnią szczęścia. Już chuj tam z wysokimi podatkami. Widoki, klimat i kultura - to wynagradzało wszystko.

Padagavakar zwykle uchodziła za ostoję spokoju, która raczej wpływała kojąco, jeśli w ogóle, niż w sposób destrukcyjny i pobudzający. Była kimś, kto roztaczał wokół siebie aurę porządku, subtelności i jednocześnie pewności, że jeśli ktokolwiek zechce z nią rozmawiać, zostanie wysłuchany z szacunkiem, bez żadnego prześmiewczego czy lekceważącego komentarza. Brzmiało niemal idealnie, prawda?
- No tak. W Asklepiosie mamy zdecydowanie zbyt wiele skrajnych osobowości. A pośrodku tego jesteśmy my - skwitowała neutralnie, bez żadnego konkretnego podtekstu.
Im dłużej wpatrywała się w twarz Corvusa, tym bardziej, co dla niej było poniekąd zaskakujące, wzbierało w jej sercu coraz silniejsze współczucie, które wydawało się intensywniejsze, niż zwykle. Najpewniej związane było z faktem, że młody mężczyzna został sam z nawałem obowiązków, a Arya z całą mocą wierzyła, że kto jak kto, ale on zasługuje na pomoc z zewnątrz. Nie zamierzała dopytywać o przyczynę nieporozumień z jego dziewczyną, niemniej... Czy to przypadek, że zaczęło się między nimi psuć akurat w momencie, gdy Corvus awansował? Czy Enamorado nie poczuła się przez to gorsza, bo jej chłopak stał wyżej, niż ona? Persona Noemi nie należała raczej do spokojnych i pełnych zrozumienia osobowości, także Padagavakar nie byłaby zaskoczona, gdyby chodziło konkretnie o tę przywarę, która dała o sobie znać mocniej, niż ustawa obowiązuje.
Niewielkie zmarszczki wokół jej oczu, podczas kolejnego uśmiechu dwudziestosześciolatki, powiększyły się nieznacznie. Nim jednak odpowiedziała, przez kolejne kilka oddechów obserwowała Juareza, jakby czekając na jego ewentualną zmianę decyzji czy wycofanie pytania. Kiedy jednak nic takiego się nie wydarzyło, skinęła ku niemu głową.
- Jeśli tylko jesteś w stanie zaufać mi na tyle, aby powierzyć mi część swoich obowiązków, zgadzam się na przyjęcie stanowiska twojego zastępcy. - Jej głos nie zadrżał nawet minimalnie wraz z wygłaszaniem słów. - Po prostu będę mniej siedzieć z nosem w książkach. - Zaśmiała się cicho i delikatnie, a dla samego podkreślenia sytuacji, klasnęła w dłonie.
Umiała obserwować i słuchać, doceniła więc, że Corvus również starała się odwzajemnić tym samym, czym Arya go obdarowała. Zdecydowanie jednak było widać po nim zmęczenie, zniechęcenie i trudności z koncentracją, choć dawał z siebie trzysta procent.
Pozwoliła sobie na przyjacielski gest w jego stronę. Położyła swoją ciepłą i niewielką dłoń na jego ramieniu, nachyliwszy się tym samym ku niemu.
- Mój dom jest teraz tutaj. I musimy wspólnie zrobić wszystko, aby żyło się nam oraz naszym braciom i siostrom, jak najlepiej. - Radosne, aczkolwiek pełne determinacji, oczy Padagavakar wejrzały w oczy Corvusa, chcąc mu tym samym potwierdzić, że wszystko to, co do niego mówi, jest prawdą.
Czuła się gotowa do pomocy. Gdyby tak nie było, gdyby wiedziała, że nie podoła, powiedziałaby mu o tym od razu.
- Nie rzucam słów na wiatr, Corvusie. Zrobię, co tylko będzie trzeba, aby nie zawieść ciebie oraz innych.

Po środku to idealne określenie, gdyż Corvus był w samym centrum tego pierdolnika, w dodatku całkowicie sam. Słowa Aryi nie budowały go tak mocno, jak można byłoby się spodziewać, ale należało mu wybaczyć, ostatnio kilka osób go zawiodło, stracił do nich trochę zaufania i był zwyczajnie wszystkim przemęczony. Padagavakar jednak wydawała się być osobą, która z tego wszystkiego może wyciągnąć najwięcej, a zarówno najwięcej też od siebie dać. Bo Juarez nie wymagał przecież niczego wielkiego poza wkładem własnym - energii, dobrego humoru i poczucia obowiązku. Hinduska nadawała się do roli zastępcy najlepiej ze wszystkich w drużynie Asklepiosa.
Nie analizował też powodów takiej decyzji Enamorado, gdyż one były dla niego oczywiste. Dziewczyna raz jeszcze zareagowała emocjami nie chłodną głową i mimo wcześniejszych zapewnień Corvusa, że opuszczą razem obóz za jakiś czas, wolała pogrążyć się w tej frustracji. On nie miał czasu na zastanawianie się, czy popełnił błąd, gdyż - jego zdaniem - nic takiego nie miało miejsca. Obiecał jej i nigdy obietnicy żadnej nie złamał. To, że Noemi mu nie zaufała ponownie, świadczy tylko o niej.
Uśmiechnął się kącikiem ust, gdy przyjęła tytuł i zażartowała. To było urocze i takie zwyczajne, tego mu było trzeba. Zdecydowanie.
- Więc już go nie szukam - odparł jednoznacznie, uznając ją za swoją prawą rękę w tej chwili.
Nie spodziewał się jednak kontaktu, dlatego zareagował dość dziwnie z jej perspektywy. Wzdrygnął się, choć w rzeczywistości nic złego się przecież nie stało. Corvus tak już po prostu miał i gdy początkowe zdenerwowanie minęło, on uśmiechnął się lekko w stronę brunetki, rozumiejąc jej intencje.
- Nie zawiedziesz - rzekł pewnie, spoglądając jej w tym samym czasie prosto w oczy. Poczuł się dość dziwnie, gdyż dotąd wszyscy odmawiali mu pomocy i to była miła odmiana, gdy w końcu ją od kogoś uzyskał. Dodatkowo te jej spojrzenie... Zrobiło na nim wrażenie. Czuł jak bije od niej pewność siebie, a sama ta sytuacja była jak najbardziej autentyczna w swojej prostocie. Już teraz wiedział, że wybrał właściwą osobę na stanowisko vice-kapitana.
Wyprostował się i spojrzał na zegarek wiszący kilkanaście metrów dalej.
- Korzystaj z ostatnich godzin wolności - zażartował, choć nie zaśmiał się. - Przekażę Asklepiosowi wieści i od jutra zaczynamy współpracę - dodał z małym uśmiechem na ustach i powstrzymał się od objęcia głowy siedzącej Aryi, choć początkowo chciał to zrobić.
- Do zobaczenia - rzucił już nieco bardziej rozchmurzony i opuścił bibliotekę, zapominając jednak o księdze, którą miał przekazać jednemu z centaurów...

zt

Nie spodziewała się fajerwerków, okrzyków zachwytu czy czegokolwiek nazbyt ekscentrycznego ze strony Hiszpana. W porównaniu do wielu osób z obozu, w tym jego dziewczyny, był raczej stonowany i raczej skąpy w epatowaniu emocjami. Padagavakar to rozumiała i szanowała, dlatego jej nastawienie na jakąkolwiek reakcję ze strony Juareza nie istniało.
Z lekka poczuła się zaskoczona, gdy jednak młody mężczyzna uśmiechnął się nieznacznie. Uznała to za co najmniej dobrą oznakę i poczuła, że przyjemne ciepło rozlało się w jej wnętrzu. Satysfakcja z faktu, że ktoś jednak ucieszył się z jej pomocy, dała swoistego kopniaka do działania. Tego typu motywacja była najlepszą możliwą, przynajmniej według Aryi. Przynajmniej teraz.
Gdy Corvus zadrżał pod wpływem jej dotyku, dość szybko cofnęła rękę. Poczuła, że przesadziła ze spoufalaniem się ze swoim kapitanem. Uśmiechnęła się przepraszająco. Nie chciała go tym wystraszyć, czy sprawić mu jakikolwiek dyskomfort. Było to impulsywne, dość niekontrolowane i niespotykane, jak na Padagavakar. Hinduska miała tylko nadzieję, że Juarez nie odebrał tego w sposób negatywny.
- Do zobaczenia - powtórzyła tylko za nim, gdy się podniósł i ruszył, najpewniej do Asklepiosa, aby przekazać mu nowiny.
Trwała tak w bezruchu jeszcze jakiś czas. Musiała zastanowić się nad swoimi nietypowymi reakcjami. Kiedy jednak zrzuciła wszystko na karb faktu, że zwyczajnie podekscytowała się swoją nową pozycją w drużynie oraz tym, że dojdzie jej sporo obowiązków, dała temu wszystkiemu spokój.
Rozejrzała się kontrolnie podczas zbierania swoich rzeczy. Zauważyła, że wśród dobytku znajduje się coś, co nie należy do niej. Wzięła do ręki książkę, a gdy dotarło do niej, że to Corvus musiał jej zapomnieć, zgarnęła wszystko, wraz z kurtką, po czym udała się ku wyjściu z biblioteki.
Postanowiła zanieść mu zgubę jakoś wieczorem, gdy młody Juarez będzie na pewno, przynajmniej według niej, w swoim pokoju.

zt

Billy'ego z rzadka coś gnębiło z natury swej był człowiekiem, który potrafił szybko i bez większych trudności uporać się ze złymi myślami tudzież problemami. Jednak obserwowana od kilku tygodni sprawa, którą bezpośrednio powierzył mu Asklepios przybrała na sile w ostatnich dniach. To go nieco zmartwiło i dlatego też postanowił rozwiązania na swe problemy poszukać w bibliotece. Obawiał się, że przypuszczenia jakie wyciągnął z badania wspomnianej sprawy sięgają nieco głębiej, lecz miał nadzieję, że to tylko przypadkowe zbieżności.
Sprawa w gruncie rzeczy tyczyła niewielkiej wioski w Nowej Gwinei, region Australii i Oceanii od zawszę był cholernie nieprzewidywalny i dziki. A nawet normalne stworzenie mogło sprawić niejednemu herosowi problemy. Już pomijając żarłoczne krokodyle, czy jadowite węże i pająki były tam również rekiny i kangury, które jednym solidnym kopnięciem łamały żebra dorosłemu człowiekowi. Aż dziw, że ostało się tam życie...
I chyba prawdą było, że Australia przez pierwszy rok próbuje cię zabić, a później już przywykasz do fauny i flory. Jednak odbiegliśmy za daleko od głównego problemu, a mianowicie na jednej z pomniejszych wysp zaobserwowano wzrost morderstw i szerzący się kanibalizm, który ma podszycie religijne. Billy zakładał, że to sprawka jakiegoś szamana, który odnalazł jakiś artefakt z tlącą się wewnątrz mocą boską i ten wpływa na decyzje guru religijnego zakłócając myśli lub przeinaczając całkowicie świat. To nie pierwszy raz jak "pierwotne" plemiona odnajdują zaginioną boską błyskotkę w której tli się magia nie do pojęcia i zabójcza dla zwykłych śmiertelników.
Azjata zatem ma przed sobą kilka godzin wertowania ksiąg i odnalezienia wzmianki o artefakcie, który nawołuje do tego typu aktów przemocy przed wyprawą w tamte strony.
Wychodząc rano z mieszkania ubrał się swobodnie w biały t-shirt, jeansy i trampki. Zapomniał ma się rozumieć o jakimś jedzonku tak był zaabsorbowany powierzonym zadaniem.