Serce lasu

Rose od dawna nie brała udziału w porządniejszej misji, zwykle chodziło o załatwienie jakichś eliksirów, czy obandażowanie ran. Tym razem trafiło jej się coś dużo poważniejszego, nie mogła przejść obojętnie obok okrucieństwa jakim było mordowanie jednorożców. Dostojne, piękne i magiczne stworzenia należy traktować z szacunkiem, troszczyć się o nie i dbać, smutek ogarniał ją gdy tylko pomyślała co takie zwierzę musiało przeżywać w swojej duszy, gdy oddawało życie bez prawa decyzji. Powoli przywdziewając koszulę, lekki skórzany napierśnik i spodnie z wysokim stanem, zastanawiała się jakim cudem człowiek może być tak pozbawiony skrupułów, nie mieć litości, ani jakiejkolwiek wrażliwości, aby pozbawić życia zwierzę o tak niewinnych i czystych oczach, o spojrzeniu, które powinno budzić dobroć… Rose zatrzymała wzrok na oczętach swojego psa i pokręciła głową, nie wyobrażała sobie odebrać niewinnemu człowiekowi prawa do istnienia, a co dopiero zwierzęciu. Taka osoba musi mieć z pewnością powód do takich czynów, zapewne maniakalny i obrazoburczy powód, plugawy w swym zalążku, ale też taka osoba może być chora, może zraniona i poszukująca zemsty? Jednak dlaczego usprawiedliwiać złoczyńcę już na starcie, to było typowe dla Primrose; z jednej strony głęboki żal i ból, a z drugiej natychmiastowy tok myślenia, wiodący na tory zrozumienia danej osoby. A co jeśli to nie był człowiek? A na wpół rozumna bestia, której po prostu to odpowiadało? Gorzej… co jeśli z tą bestią przyjdzie im walczyć i niekoniecznie im się powiedzie? Nuta zwątpienia przeszyła ciało dziewczyny, lecz ta potrząsnęła głową, a następnie zajęła się pleceniem niedbałego warkocza, przenosząc rozważania na wybór obuwia. Ostatecznie zdecydowała się na skórzane buty, sięgające do połowy łydki, podeszwy miały miękkie, co pozwalało na prawie bezszelestne poruszanie się w lesie – o ile patrzyło się pod nogi i wiedziało jak te nogi stawiać, później założyła również rękawiczki, ze wzmocnieniami na placach chroniącymi skórę podczas strzelania z łuku. Założywszy szary, ciepły płaszcz z futrem wokół kołnierza, zaczęła rozważania na temat zabranie ze sobą ukochanego pupila, z jednej strony bała się o niego, a z drugiej… co jak co, ale psi nos z pewnością przyda się gdyby przyszło do tropienia bestialskich kłusowników.
- Musisz być grzeczny i bardzo się słuchać - upomniała zwierzaka i poprawiła jego obrożę, choć nie prowadzała go nigdy na smyczy, to wolała pozostawić mu obrożę z informacjami kto jest jego właścicielką, tak na wszelki wypadek. Następnie zabrała ze sobą torbę z małą apteczką, eliksirami oraz ziołami; była to torba na biodra, którą zaczepiało się również o udo, tak aby torba nie kołysała się podczas ruchu. Ostatecznie przemieniła naszyjnik w łuk, kołczan wypełniony strzałami umieściła tym razem na plecach, dokładnie sprawdzając, czy wszystkie paski są dobrze zapięte. Z łukiem pod ręką i psem tuż obok nogi ruszyła w kierunku serca lasu, w żołądku czuła nieprzyjemny ucisk, ale jednocześnie adrenalina powoli zaczynała wzbierać w jej żyłach przyprawiając o ciarki. Przemierzała las cicho i zwinnie, podobnie jak jej psina, Rose uwielbiała takie przechadzki, podczas których nie płoszyła swoją obecnością okolicznego ptactwa, a cała pierwotna puszcza okryta pierzyną śniegu zdawała się trwać nienaruszona od wieków. Wówczas jej psina, zdawała się wilkiem, który przecinał śnieg gibkimi susami, co chwilę pochylając głowę i próbując zwęszyć coś… lub kogoś. Kiedy dotarła na miejsce, okazało się, że była pierwsza, a w dodatku przed czasem, przejrzała się w odbiciu zamarzniętej tafli wody i oparła o najbliższe drzewo w oczekiwaniu na resztę drużyny. Zamknąwszy oczy dała sobie chwilę aby wyciszyć się przed nadchodzącymi wydarzeniami, na skupienie się, dotarcie w głąb siebie i zwrócenie ku matce, aby ta otoczyła opieką ich misję oraz zesłała błogosławieństwo, aby każdy wrócił cały i zdrowy. Proszę, Mamo. W tym samym czasie na straży stał dzielny Bobby, bystrym wzrokiem przyglądając się, czy aby przypadkiem nie nadchodzi ktoś kto mógłby go uraczyć pieszczotami.

W różnych odstępach czasu zjawiali się jej kompani, każdego witała ochoczo i z uśmiechem na ustach. Noemi, Corvus i Violet, nie byłoby osoby, z którą źle by się jej pracowało – każde z nich było rezolutne oraz odpowiedzialne. W dodatku, byli ogromnie zgraną drużyną; trójka walcząca raczej w zwarciu, jedna z dystansu, większość obeznana była z medycyną i alchemią, więc śmiało można rzec, że co by się nie działo, to możliwe, że jakoś sobie poradzą. Przynajmniej tym starała się uspokajać Rose w oczekiwaniu na dwójkę centaurów. Natomiast kiedy ci się zjawili, córka Demeter przywiązała ogromną uwagę do ich aparycji, była niemal pewna, że gdzieś już tak kanoniczną dwójkę widziała. Może w jakimś filmie? Niemniej jednak podziw wzbudzała zbroja jednego z nich, kamienne łuski tworzyły niemal golema, który oto stał przed nią, w całej swojej krasie. Na przywitanie odpowiedziała dygnięciem oraz ukłonem, aby nie urazić przybyłych.
- Witajcie.
Słuchając uważnie centaurów, jednocześnie zagłębiła się w myślach, analizując dokładnie każde słowo pod względem zebrania jakichkolwiek poszlak, mogących pomóc w rozwikłaniu tej sprawy. Jej uwagę przykuł fakt, że centaury mówiły o nieznanych sprawcach, stawiając, że było ich kilkoro, a następnie obsadziły w roli zabójcy tylko jednego wilkołaka. Sama wcześniej zakładała, że możliwe było jakoby taki mord dokonać mogła jedynie bestia, jednakże… po co byłyby wilkołakowi magiczne rogi? Być może pragnął odczynić klątwę? Tak to mógł być trop, a z drugiej strony mógł być jedynie starym wyjadaczem tego co zostawili faktyczni kłusownicy. Przez jej myśli przegalopował także pomysł, jakoby zabicie jednorożców mogło być upozorowane na atak wilkołaka, ale to wciąż pozostawiało ją, póki co, z niczym.  
Wracając jednak do wersji centaura, stary wilkołak mógł być dla herosów nie lada wyzwaniem, zważywszy na to, że chyba ani jedno nie posiadało srebrnej broni. Choć nie wiedziała tak naprawdę co dokładnie kryje reszta drużyny za pazuchą, a może to jej boskie strzały odznaczą się w końcu jakąś magiczną właściwością? Mamo? Przesunęła dłonią po kołczanie i zlustrowała spojrzeniem okolicę, nie podobało jej się to wszystko.  
- Chyba powinniśmy przyjrzeć się miejscu zbrodni, być może dowiemy się czegoś więcej? – powiedziała cicho do Corvusa, licząc, że kapitan weźmie jej zdanie pod uwagę. Nie chciała też dzielić się od razu swoimi wszystkimi przemyśleniami, nie uważała by na tym etapie miało to jakieś większe znaczenie.

Dziewczyna przytaknęła głową, w pełni akceptując decyzję Corvusa, odnośnie ich formacji. Kiedy ruszyli w kierunku miejsca zbrodni, starała się zwracać uwagę na swoje plecy, ponieważ o ile, miała przed sobą dwójkę przecudownych wojowniczek, a jeszcze dalej wojownika – tak tyły… musiała ubezpieczać samotnie. Jeśli coś miało się zakraść, musiała być czujna i uważna, a także przygotowana na ewentualny strzał z przyłożenia, który wymagał bardzo silnego naciągnięcia cięciwy. Wyjęła jedną ze strzał i uzbroiła nią łuk, będąc w gotowości lustrowała otoczenie. Niby mogła liczyć na swojego psa, który zaalarmowałby herosów o zbliżającym się niebezpieczeństwie za ich plecami, ale psina zdawała się na tyle nieswoja w obecnym otoczeniu, że pilnie trzymała się nogi swojej właścicielki, sunąc nosem po podłożu.
Będąc na miejscu Rosie, starała się zostać na swojej pozycji, jednak z trudem było jej się powstrzymać od podejścia bliżej zwłok. Oczywiście widok zmasakrowanych zwierząt ją przerażał, jednak była zdeterminowana oraz przygotowana psychicznie, nie mogła w tym momencie rozpaczać nad tragedią, bo mogło to doprowadzić do kolejnej. Mimo naocznego obejrzenia masakry wciąż, nie zakładała wilkołaka jako jedynego sprawcy, mając na uwadze wiele opowieści, wolała poczekać na jakieś rzetelniejsze poszlaki. Mróz i śnieg zaoszczędziły herosom doznań dla zmysłu węchu, za co wewnętrznie Rose dziękowała losowi. Przyglądała się szczątkom zwierząt, szukała czegoś co nie pasowałoby do reszty lub odwrotnie, zdawało się pasować aż za bardzo, jakby włożone w cały ten widok na siłę. Wychyliła się delikatnie w kierunku pozostałości po głowach i skupiła swój wzrok na miejscu gdzie powinien znajdować się róg, a następnie przyjrzała się ranom na resztkach ciał; składając herosów podczas dyżurów w szpitalu starała zawsze dokładnie rozpoznać czym rana została zadana, z jaką siłą i ewentualnie kto był sprawcą, ponieważ to pozwalało jej dobrać najlepszą metodę leczenia. Czy mogło jej to w czymś pomóc obecnie?
Pies natomiast zwrócił się w kierunku śladów po potencjalnym oprawcy, niuchał nosem starając się podążać za łapami, dwa razy większymi od jego własnych.

Bardzo zaniepokoiło ją znalezione futro; oprócz tego, wychodziło na to, że jednak przyjdzie im się zmierzyć z bestią, a nie zwykłymi ludźmi. Z jednej strony cieszyła się, że nie musiała usprawiedliwiać w swojej głowie mordu dokonanego przez jakąś grupę kłusowników, a z drugiej… stary wilkołak, który mógł ich rozszarpać bez najmniejszego problemu, aż ciarki przeszły ją po plecach. Sinusoida uczuć szalała głęboko wewnątrz Rose, natomiast na zewnątrz starała się zachować zimną krew i bacznie uważać na otoczenie.
Wróciwszy do Corvusa, kiwała głową na każde polecenie, dopiero potem zastanawiając się co dokładnie jest od niej wymagane.
Dobra pozycja? Świetnie, jaka mogła być dobra pozycja do ataku na wilkołaka? Pierwszym scenariuszem w głowie dziewczyny, było wspięcie się najwyżej jak tylko dałaby radę i czatowanie z łukiem w pogotowiu, zachowując się prawie jak zabójca na zlecenie, tylko, że jej karabin snajperski wyprodukowano najwyraźniej wieki temu. Inny problem takiego planu był taki, że nie każde drzewo oferowało odpowiednie gałęzie do wspinaczki, a skoro będą się poruszać po śladach potwora, to dokonanie wyboru musiałoby być prędkie w przypadku niespodziewanego ataku. Nie wolno też zapomnieć o najważniejszym – nawet gdyby Rose udało się dobiec do drzewa, a wilkołak zająłby się na początek jej towarzyszami, to raczej wystarczyłby tylko jeden jego skok by znaleźć się na tyle blisko dziewczyny aby zrzucić ją z gałęzi. No dobrze, jaki mógł być drugi plan działania? Trzymać się z dala, kryć w cieniu, uderzać szybko i celnie? Zawsze mogła też liczyć, że jej pies odciągnie wilkołaka od niej, a ta zada potworowi strzał w głowę, jednak to wiązało się z potężnym zagrożeniem życia jej pupila.
- Niech Bogowie mają nas w opiece – mruknęła spoglądając ostatni raz na truchła. Westchnęła ciężko i podała Bobby’emu do powąchania kłębek znalezionej sierści aby ten ruszył tropem – może i mieli ślady, ale one mogły zgubić się w którymś momencie. Psina ruszyła obok Corvusa, a Rose trzymając się szyku obserwowała uważnie tyły i boki, starając się także stąpać cicho, będąc ciągle w gotowości do ataku.

Czyli jednak może najlepiej byłoby wspiąć się na to drzewo? Dobra pozycja pozwalająca mieć oko na jaskinię i teren dookoła… Jak nic, w głowie miała jedynie wejście na drzewo. Jasne, mogła próbować wbiec na strome wzgórze, jednak w jej przypadku zajęłoby to dużo więcej czasu, w dodatku nie miałaby na oku tak dobrze wejścia do jaskini. Kiwnęła głową do Corvusa na wznak tego, że przyjęła do wiadomości jego rozkaz. Nie miała czasu by więcej się zastanawiać, tak też posłała swoją psinę kawałek dalej aby ukryła się w krzakach – miała nadzieję, że zwierzę zachowa się tak jak zawsze na misjach, będzie czekać nie zwracając na siebie uwagi (choć nigdy na misji nie zdarzyło jej się polować na wilkołaka). Następnie wybrała jedno z bardziej rozgałęzionych i grubych drzew – sprawdzając czy przypadkiem nie jest zbyt zeschnięte lub nie toczą go za mocno korniki, po czym zwinnie wspięła się, zatrzymując się mniej więcej tak aby obejmować wzrokiem obszar, ale niezbyt wysoko, gdyby w razie potrzeby prędko znaleźć się na dole. Wchodząc obmyśliła także, po których gałęziach będzie najbezpieczniej schodzić w dół, a także upatrzyła sobie gałąź, która pozwoliłaby się jej schować za pniem po oddanym strzale.
Nie chciała siadać ani też stricte stać, dlatego zaparła się o jedną z gałęzi, pozostają w lekkim przysiadzie pozwalającym na lepsze balansowanie równowagą. Łuk z przygotowaną strzałą miała w gotowości; w planach miała na początek wpakowanie grotów w oczodoły wilkołaka, ale zobaczymy na ile będzie precyzyjna, kiedy bestia w szale zacznie atakować – o ile w ogóle była w tej jaskini, dlatego też Rose, co chwilę, analizowała otoczenie szukając jakichś oznak niebezpieczeństwa. Przez ogrom odpowiedzialności jaki na niej ciążył, była skupiona jak nigdy, bała się o swoich przyjaciół, nie wybaczyłaby sobie gdyby z jej winy coś im się stało.