Elisa Nero

Była rozsądną, odpowiedzialną kobietą. Nie miała problemu z rozgraniczeniem zabawy od obowiązków. Była jednak młoda, trochę narwana, bardziej działała niż myślała jak teraz, działała pod wpływem impulsu. Niby się zdarza, niby każdy ma jakiś tam charakter, ale to nie to. Nie miała dzieciństwa i w pierwszych latach życia w obozie w czasie wolnym trochę to sobie odbijała. Przecież teraz jak o tym myślała, to była zwykłym dzieciakiem. No dobra, może nie aż tak znowu zwyczajnym, w końcu nie każdy ma boga za rodzica. Niemniej w tej ich małej rzeczywistości, była zwykłym gówniarzem. A ci, czasami zapominają trzy razy przemyśleć pewne kwestie.
Jasne, że pamiętała o ich wyjściu poza obóz, przecież od dwóch dni niezwykle się ekscytowała tym wszystkim. Mentalnie była na to gotowa, nie przewidziała jednak, że zawiedzie ją jej własny organizm. Z całym sił próbowała zasnąć w nocy poprzedzającej wyjście. Na nic to jednak było, bo znowu tylko kręciła się z boku na bok nie mogąc spać. A raczej leżała na jednym z nich zwinięta w kłębek kręcąc tylko głową, jakby znalezienie idealnego dla niej położenia miało jej zapewnić uprawniony sen. Trzymający ją od popołudnia ból brzucha jednak nie pomagał w całym tym i tak trudnym procesie. Nie miała nawet chęci, by wyjść i uspokoić się w blasku księżyca. Musiała przecież się wyspać.
Gdy wreszcie udało jej się zasnąć dopadł ją koszmar. Chociaż czy koszmarem można nazwać coś, co było jej wspomnieniem i działo się w rzeczywistości? Te przecież zwykle są niegroźne będące wynikiem podświadomości, mieszanki różnych emocji łącznie z obawami. Jej koszmarem jednak było przeżywać to, co działo się w domu rodzinnym. Te wspomnienia nie chciały jej odpuścić mimo, że nawet zaczęła nocami prosić swoją matkę, by jej jakimś cudem pomogła. Część osób by powiedziała, że ojciec i tak był dla niej łaskawy. W końcu mógł zacząć wcześniej, znacznie wcześniej. Coś jednak go hamowało, ale wystarczyło, że skończyła osiem lat. Podobno była niemal dorosła i podobno musiała poznać na czym polega życie, zanim zniknie z tego domu. Nie rozumiała wtedy ani jego zachowania ani jego słów. Sprzątała jednak, robiła mu kanapki do pracy i kolacje, a niektórymi nocami robiła za jego żonę. Wszystko po to, by wiedziała jak ma sama żyć, wszystko to robił właśnie tylko z myślą o niej. Zadziwiające, że gdy cały proceder się rozpoczął, zaczął więcej pić, a rano gdy budził się obok niej pił jeszcze więcej. Zapijał poczucie winy? Szukał motywacji do powtórki? Nie chciała wiedzieć...
Powinna posłuchać swojego instynktu następnego dnia i odpuścić słysząc podejrzliwe pytania czy aby na pewno wszystko było w porządku. Nie czuła się przecież w pełni swoich możliwości, brzuch nadal ją pobolewał, była niewyspana i rozdrażniona. Liczyła jednak, że to wyjście poprawi jej humor. Chciała przecież wreszcie wyjść chociaż na chwilę, no i wyszła.
Nie byli wcale tak daleko od obozu, gdy się zawahała nad powrotem i przystanęła na moment by głębokimi oddechami zapanować nad bólem. Zorientowała się w ostatniej chwili, że coś się czai. Zaczęła walczyć z bestią swoimi nożami, jednocześnie starając się oddalić, by mogła dobyć łuk i z dystansu ją osłabić. Nie rozglądała się nawet gdzie są jej towarzysze i czy w ogóle się zorientowali, że jej nie ma. Skupiona była na walce całkowicie, jednak dzisiejszy dzień jej nie sprzyjał. A przecież instynkt podpowiadał jej dzisiaj całkiem słusznie, by zrezygnowała z eskapady.
Osłabienie organizmu niewyspaniem, zmęczeniem psychicznym wspomnieniami, a także bólem zadziałało mocno na jej niekorzyść. Wystarczył ułamek sekundy spóźnionej reakcji, by została dopadnięta. Z twarzą wciśniętą w ziemię walczyła o oddech i gdy już go opanowała, chciała się przeturlać uciekając od ataków. Znów ciut za późno co tym razem zadziałało na jej korzyść. Gdyby nie to, zamiast rozciętej skóry na plecach - na co siłą rzeczy wrzasnęła ogarnięta palącym bólem - miałaby poharatany brzuch i pewnie też organy wewnętrzne. Zaciskając zęby przeturlała się jakimś cudem dalej, próbowała wstać. Naprawdę. Jednak zanim bestia zdążyła ją ponownie dopaść, padła na ziemię. Widziała zbliżającą się znajomą twarz, zerknęła jeszcze na martwego stwora, a potem ogarnęła ją ciemność.

- Boska broń: W prezencie od matki dostała bardzo długi naszyjnik z zawieszką w kształcie wzrastającego sierpa (faza księżyca) - ten zmienia się w łuk wraz z kołczanem ze strzałami
- W trakcie bitwy: Walczyła przy stolikach z bestiami

- Niezwykle ciężko jest jej spać w nocy, zwykle sfrustrowana kręci się z boku na bok czując się bardzo pobudzona
- Najszybciej zasypia jej się po czwartej nad ranem. Wtedy śpi jak małe dziecko snem bardzo spokojnym i wtedy też wysypia się najbardziej, gdy nie budzi się co chwilę z niewiadomych przyczyn
- No dobra, fakt bycia córką Nyks o czymś świadczy, ale mimo to chciałaby bardziej to rozszyfrować
- Uwielbia wpatrywać się w blask księżyca, uważa go za naprawdę pięknego
- Niezwykle się zdziwiła, gdy po przyjeździe do obozu odkryła, że jej kolega żyje i ma się dobrze. Jej ojciec powiedział, że chłopak umarł
- A propos ojca, nie pytajcie o niego. Nigdy
- Nyks jednak jeszcze nie spotkała, prezent został jej podrzucony za dnia, gdy spała
- Na udach zawsze nosi paski wraz z dwoma nożami karambit
- Jak na kobietę ma dość niski głos, ale jest bardzo melodyjny
- Jeżeli nie opatruje ran, to trenuje, a jeśli tego nie robi i nie mamy akurat nocy, podczas której sobie tańczy, to można ją znaleźć z książką w ręku
- Uwielbia koty, ma wrażenie, że sama też kiedyś nim musiała być albo nim nadal jest po części, bo świetnie się z nimi dogaduje. Bez wyjątków
- Zamyślona często na kartkach czy nawet w piasku rysuje właśnie koty, a jeśli nie te zwierzęta, to księżyc w różnych fazach
- Kocha pizzę, mogłaby jeść tylko ją przez całe swoje życie
- Nie proście ją, by śpiewała, poważnie. Co najwyżej może sobie mruczeć pod nosem słowa piosenek
- Zakochana była raz i to nieszczęśliwie, do czego nikomu się nie przyznała i nie przyzna nigdy. Zresztą jej obiekt westchnień od kilku dobrych lat nie żyje nie dowiadując się w ogóle o jej uczuciu. Tak to jest, gdy zakochujesz się w zajętym
- Gdyby teraz wpadła na swojego ojca, najprawdopodobniej by go zabiła. Nikt by nie zrozumiał jej powodów, bo nikomu by nie powiedziała, a ten zawsze potrafił przed światem zgrywać idealnego tatuśka
- Temu zresztą nie na rękę było, gdy pojawił się wysłannik przekazać dobrą nowinę. Chciał ją zatrzymać w domu, ale ona spieprzyła z niego czym prędzej mając tak świetną okazję
- Nie rozumiała o co chodzi, to jasne, ale nie mogło być gorzej niż w domu. No i nie było
- W końcu Nero zauważył, że Elisa go kocha i zrozumiał, że i on ją kocha. Brawo, po milionie lat w końcu się udało!
- W związku z tym jest z Gio i w końcu czuje się naprawdę szczęśliwa
- I we wrześniu 2020 została jego żoną!
- A w czerwcu 2021 urodziła mu dwójkę dzieci.