Ladgerda Amstrong

Przebierała palcami u nóg w świeżej ziemi. Wdychała przyjemny zapach drzew sosnowych, żywicy i kwiatów bzu. Odłożyła obok siebie koszyk wypełniony nimi do połowy; miały zostać zmienione w przepyszną herbatę o miodowym posmaku. Zatoczyła jedną nogą krąg, obracając się powoli, napinając ją całą. Sprawdzała, czy nic nie będzie jej przeszkadzało. Podskoczyła kilka razy w miejscu, aby ubić wzruszoną ziemię i rozgrzać mięśnie. Przyjęła pierwszą baletową postawę i wykonała wszystkie pięć podstawowych, jedna za drugą. Uśmiechnęła się do siebie. Chciałaby do tego wrócić, ale miała zbyt umięśnione uda. Albo jedno albo drugie.
Gdy była sama, czasami ćwiczyła chociaż te pięć postaw, przy innych mogła co najwyżej próbować zostać joginem. Balet był jedną z trzech rzeczy do których się nie przyznawała, pierwszą była jej miłość do piosenek ABBY, a trzecią balonoworóżowe włosy w wieku 6 lat tuż przed wizytą jakiegoś ważnego gościa.
Generalnie Haldgerda nie mówiła wiele o sobie, chociaż mówiła dużo ogólnie. Nie uważała siebie za kogoś specjalnego, po prostu Sif dobrze zabezpieczyła jej przetrwanie bez obozu, bo kto może być bezpieczniejszy od brytyjskich magnatów naftowych, z ochroniarzami, bronią palną i otoczką obłudy, seksizmu, rasizmu i zgnilizny starych zwyczajów.
Nagły ból przerwał jej rozmyślania, tak samo jak uderzenie kolanami o ziemię. Szybko przeturlała się na bok. Dobyła krótkiego miecza  i szybko oceniła sytuację: dwie Paluy przeciwko niej, wprawdzie z mieczem, ale z krwawiącym udem.
Dała się zajść jak szczeniak, nowicjusz, a przecież miała już prawie siedemnaście lat. Na dodatek zgubiła swój róg, a z tej odległości nikt jej nie usłyszy.
Pozostało jej tylko walczyć, co przyjęła z pewnym dreszczykiem i wyszczerzonymi zębami.
Obnażyła zęby.
Zaatakowała pierwsza.
Walczenie z dwoma bestiami na raz było ryzykowne, ale nie zamierała się dać Palui. Zadawała ciosy jak najbardziej sztychem, żeby przebić się przez grubą sierść i skórę, odskakując do tyłu i niczym wąż, kobra otoczona przez wrogów, rzucała się znienacka. Oczy, nos, gardło, najważniejsze części. Podbrzusze.
Nie zawsze trafiała. Wydawało się, że to walka na wyczerpanie, bo ani bestie ani ona nie zamierzały odpuścić. Była uparta jak osioł nawet brocząc krwią.
Zrywem zaatakowała bestię po lewej, nie markując ciosów. To bestie, nie ludzie, nie dla nich sztuczki.  Zauważyła odsłonięte miejsce, uderzyła. Chlupnęła na nią krew z przeciętej tętnicy.
Odskoczyła na nowo, spojrzała w oczy drugiemu niby-lwu.
Zaryczała, krzyknęła. Całym powietrzem z płuc, dźwiękiem wspieranym przez przeponę, potężnym jakby miała przekrzyczeć huragan, ogłuszyła bestię, która uciekła.
Musiała się sprężać.
Na pewno jest ich więcej, a ta jeszcze wróci. Musi zawiadomić resztą.
Truchło przerzuciła przez ramiona, porzucony koszyk wzięła do ręki i pomaszerowała w stronę swojej grupy, nie chowając ostrza na wszelki wypadek.