Ceasar Belrose

McDonald, Nowy Jork ~10 lat temu

Trzeba było uciekać przez centrum handlowe, a nie biegać między tymi głupimi uliczkami, pomyślał ciemnowłosy dziesięciolatek, uświadamiając sobie, gdzie popełnił błąd, podczas szaleńczego biegu ulicami Nowego Jorku. Nie dane mu jednak było poużalać się jeszcze bardziej nad brakiem strategicznego myślenia, ponieważ wyczuł czujne spojrzenie dwójki agentów NoGods błądzące po jego plecach. Tłumiąc westchnienie, otworzył drzwi restauracji i wszedł do środka. Nie był jakoś szczególnie zaskoczony tym, że starali się nie spuszczać go z oczu. Było to dosyć logiczne zachowanie, biorąc pod uwagę to, że do ich pierwszego spotkania doszło zaledwie parę godzin temu, a już dwa razy próbował się im uciec. Wprawdzie obie próby zakończyły się niepowodzeniem, ale za drugim razem prawie udało mu się wymknąć, co pewnie mocno zirytowało parę półbogów. Ehh, byłby już daleko stąd, gdyby wtedy obrał inną trasę i ta kobieta nie pchnęła prosto na niego tego wielkiego kontenera ze śmieciami.
– Pójdę zamówić coś do żarcia, a ty znajdź jakieś wolne miejsce. I postaraj się go tym razem nie zgubić – mruknął mężczyzna do swojej towarzyski, wyprzedzając ich i znikając wśród ludzi kłębiących się przy kasach.
– Niczego nie próbuj. Nie mam już ochoty biegać za tobą w te i we wte – warknęła brunetka, zaciskając palce na ramieniu chłopaka. – Zmarnowaliśmy już wystarczająco dużo czasu.
Ten gest zdecydowanie nie przypadł mu do gustu, ponieważ natychmiast strząsnął z siebie jej dłoń. Ta jednak wróciła niemalże od razu i stanowczo popchnęła go w głąb lokalu. Czemu dorośli zawsze wszystko utrudniają, zastanawiał się Jayden z niezadowoleniem zauważając, że tej nocy w McDonaldzie przebywa dużo więcej ludzi niż zwykle. Wydawało mu się to wręcz nienaturalne. Pomieszkiwał w tej okolicy już dobre kilka tygodni, a po raz pierwszy widział tu takie tłumy po północy. A to zdecydowanie stanowiło pewnego rodzaju problem. Gdyby chciał uciec, musiałby się liczyć z tym, że wystarczy jedno słowo kobiety, która go tutaj przywiozła, a pół lokalu zwróci na niego uwagę i prawdopodobnie spróbuje zablokować mu drogę.
Znalezienie wolnego stolika nie było łatwym zadaniem, ale w końcu udało im się zająć jeden przy oknie, który akurat został zwolniony przez trójkę nastolatków. Młody Belrose usiadł na niezbyt wygodnym krześle i wbił pozbawiony jakichkolwiek emocji wzrok w członkinie grupy o nazwie NoGods. Odkąd znaleźli go w opuszczonym domu, który był przeznaczony do rozbiórki, mówili same dziwne rzeczy. Twierdzili, że jest w wielkim niebezpieczeństwie i należą do grupy, która jako jedyna jest w stanie pomóc takim jak on. Takim znaczy jakim? Dzieciakom, które jeszcze przed przyjściem na świat zostały porzucone przez ojca, a potem próbowano odebrać chorej matce i umieścić w domu dziecka? Niee, według nich był kimś więcej, niż zwykłym śmiertelnikiem. Był synem boga. I to nie byle jakiego boga, a greckiego boga śmierci – Tanatosa. Szczerze mówiąc, to nie wiedział zbyt wiele na jego temat. Pierwsze co mu przyszło do głowy to częste wieczorne seanse z bajką Herkules, jednak tam był Hades, a nie ten cały Tanatos.
– No dobra. To tak jak mówiliśmy wcześniej, twoim ojcem prawdopodobnie jest Tanatos – zaczęła, jakby od niechcenia kobieta, sprawdzając coś w telefonie.
– Jakoś trudno mi w to uwierzyć – odparł Jayden, nie mogąc ukryć zdziwienia, które pojawiło się na jego twarzy. Czemu tak nagle zaczęła ten temat?
– Jakoś mnie to specjalnie nie dziwi. Wielu takich jak ty na początku wypiera prawdę. A ty w końcu jesteś jeszcze młody – zaśmiała się perliście. – Bo ile możesz mieć lat? Jedenaście? Dwanaście?
– Dziesięć – poprawił ją chłopak, pozwalając sobie na minimalny uśmiech. – A właściwie to mam dziesięć i pół.
Musiał przyznać, że to, że wygląda na starszego, niż jest w rzeczywistości, bardzo go ucieszyło. Wszyscy zawsze mu mówili, że wygląda bardzo młodo, a tutaj ktoś w końcu uznał go za starszego. Przyjął ten komplement pomimo tego, że osoba, która go wypowiedziała, chciała go zabrać nie wiadomo gdzie.
– To jeszcze lepiej. Całkiem nieźle sobie poradziłeś próbując nas zgubić. Spodobasz się naszym trenerom. Trochę ćwiczeń i będzie z ciebie dobry półbó...
– Jeszcze nie powiedziałem, że gdziekolwiek z wami pójdę – przypomniał jej spokojnym głosem, przerywając jej.
– Nie masz zbyt dużego wyboru. Możesz albo iść z nami, albo wrócić do swojego pustostanu, który tak przy okazji ma zostać wyburzony tej nocy, i czekać aż wyczują cię potwory, co nie zajmie im dużo czasu.
Wzmianka o tym, że jego obecne miejsce zamieszkania ma zostać zniszczone w ciągu kilku najbliższych godzin, całkowicie wytrąciło z równowagi. Przecież tam zostało wszystko, co miał, a posiadał stosunkowo niewiele! Reszta ubrań i drobiazgi, które udało mu się zabrać na szybko z rodzinnego domu, zaoszczędzone pieniądze. Przecież on nawet nie zdąży tam wrócić! A nawet jeśli jakimś cudem zdąży, to w życiu nie uda mu się wkraść do budynku, gdy pojawią się ludzie odpowiedzialni za zrównanie go z ziemią!
– Niby dlaczego? – rzucił słabym głosem, uświadamiając sobie, że jest w sytuacji bez wyjścia. Teraz mógłby jedynie udać się na policję albo wysłuchać NoGods i... pójść z nimi.
– Bo to pustostan i ktoś chce postawić tam coś nowego?
– Dlaczego potwory miałyby mnie szybko znaleźć?
– Trochę cuchniesz trupem. Potwory to lubią. Możesz podziękować za to ojcu, jak go kiedyś spotkasz – uśmiechnęła się niepokojąco.
Świetnie! A więc nie dość, że przez pewne wydarzenia w swojej normalnej rodzinie miał przechlapane w zwykłym świecie to najwyraźniej przez swojego wiecznie nieobecnego rodzica miał tyle samo, a może nie więcej problemów w świecie mitologicznym! Lepiej być nie mogło.
– Wcześniej w samochodzie twój przyjaciel o kimś wspomniał, a ty go upomniałaś – przypomniał sobie nagle Jayden. – To było imię jakiegoś potwora, prawda? Medu...
Zanim zdążył dokończyć, brunetka rzuciła się w jego stronę, aby zasłonić mu usta, rozglądając się dookoła poddenerwowana, jakby któryś z gości lokalu miał za chwilę wstać od stołu i zmienić się w jednego ze stworów z mitologii greckiej.
– Nigdy nie wymawiaj ich imion. Imiona są potężne, mają moc, a mogę dać też władzę – powiedziała, dając ręką znak swojemu partnerowi, żeby się pośpieszył z zamówieniem.
– To dlatego do tej pory nie wiem, jak mam się do was zwracać? – spytał poważnie Jayden.
Kobieta parsknęła krótkim śmiechem, najwyraźniej nieco się rozluźniając.
– Nie. Po prostu byliśmy zbyt zajęci bieganiem za tobą po całym mieście, żeby ci się przedstawiać. Ale możemy zrobić to teraz. Ty pierwszy – zaproponowała, mrugając do niego i wystawiając rękę w jego stronę.
– Belrose. Ceasar Belrose – powiedział po dłuższej chwili, podając jej rękę.
W tej chwili nie widział dla siebie innej alternatywy. Nie miał zamiaru iść na posterunek policji i wylądować w jakimś ośrodku albo rodzinie zastępczej. Pozostać sam też już nie mógł, nie teraz, gdy dowiedział się, skąd prawdopodobnie się wzięły pewne jego zdolności i że niedługo może być ścigany przez zastępy potworów z podziemnego świata. Kobieta wspomniała jednak, że imiona mogą dać władzę. Cóż, on nie miał zamiaru dać jej nad sobą pełnej władzy. Jego pierwsze, prawdziwe imię pozostanie jego sekretem, przynajmniej dopóki nie zaufa NoGods. Ile to potrwa i czy kiedykolwiek do tego dojdzie, nie był w stanie przewidzieć. Wiedział, jednak, że ten jeden uścisk ręki przypieczętował jego los.