Aiden DuVine

POSTAĆ

Przykładowy post

Z telefonu, który Aiden miał przyłożony do ucha dało się usłyszeć kilka sygnałów oczekiwania i po chwili dźwięk połączenia
- Tato?
- No cześć synek, jak się masz?
- Wiesz, że nie musiałeś? - Powiedział Aiden trzymając list, który otrzymał kilka minut wcześniej.
- To Twoje osiemnaste urodziny. Chciałem Cię gdzieś zabrać.
- Dzięki...
Problemem nie było to, że ojciec Aidena chciał go gdzieś zabrać. Cały szkopuł polegał na tym, że zabiera go w Alpy, a ze Stanów na stary kontynent musi udać się samolotem. Obie rzeczy były dla chłopaka ciężkie do zaakceptowania, ale z drugiej strony doskonale zdawał sobie sprawę, że nie może złamać serca własnemu ojcu. Dlaczego urodziłem się akurat w styczniu? Dlaczego to nie jest jebany czerwiec. Byłoby dużo łatwiej... Po skończonym połączeniu chłopak usiadł na krawędzi łóżka i przez chwilę wpatrywał się w podłogę. Przeczesał swoje włosy ręką do tyłu oraz potrząsnął lekko głową. No nic... Damy radę. To tylko dwa loty. Po jednym na każdą stronę. Będzie dobrze.

Dwa tygodnie później...

Aiden czuł się doskonale od kiedy nie musiał już siedzieć w wielkiej metalowej puszce, która jakimś oto sposobem zaliczała podróże interkontynentalne. Teraz cała podróż odeszła w niepamięć, a nastolatek wraz z ojcem siedzieli przy wielkiej ławie popijając grzane piwo. Dom, który wynajął Signore DuVine był bardzo przytulny i ciepły. Ściany z bali sprawiały wrażenie solidnych, a oszronione okna odcinały ich od trosk świata zewnętrznego. Liczyło się tylko tu i teraz, cudowne chwile w gronie najbliższych. Aiden bardzo żałował, że nie ma z nimi jego matki, ale przecież to nic nowego... Nigdy nie było. Raz tylko, po dotarciu do obozu jako trzynastolatek zaakceptowała go, emitując swój symbol. Dzięki mamo... Uśmiechnął się sam do siebie myśląc o Chione. Sam do końca nie wiedział czy było to ironiczne czy po prostu wspomnienie o matce powodowało ten niepohamowany żar w sercu. Zabawne... Dziecko bogini śniegu i lodu ma w sercu żar. Tak - to zdecydowanie był uśmiech ironiczny.
Za oknami szalała potężnych rozmiarów wichura. We francuskich wiadomościach podawali, że dla wszystkich osób przebywających w Alpach zaleca się pozostanie w domach do ustąpienia zjawisk atmosferycznych. Dla chłopaka oznaczało to jedno: brak jazdy na nartach czy snowboardzie. Ojciec nie wyglądał na zadowolonego, ale jego syn już jak najbardziej. Brak konieczności spędzania czasu w najmniej ulubiony sposób napierał chłopaka radością.
Dzisiejszego wieczoru pili i rozmawiali ze sobą o czym tylko chcieli. Takie momenty nie zdarzały się ostatnio za często, ale nie wyglądało jakby którykolwiek z nich o tym pamiętał.

***

Następnego dnia późnym rankiem nastolatek postanowił wyjść z domku i rozejrzeć się za czymś, co można rzucić do paleniska. O ile nie musieli się martwić o jedzenie, o tyle z opałem było gorzej. Chłopak na boso i w piżamie wyszedł na kilkunastostopniowy mróz. Większości osób mogłoby wydawać się to szokujące ale on przyzwyczaił się już do tego, że po matce odziedziczył kilka zdolności... Między innymi odporność na chłód. Uwielbiał czuć te zwiastun zimy na swojej skórze. Odczuwał wtedy niespotykaną więź z tym co go otacza, z całym miejscem przykrytym białą pierzyną. Aiden wziął głęboki oddech. Mroźne i orzeźwiające powietrze wypełniło jego płuca. Jakie to piękne...
Kilkanaście metrów od domu znalazł składzik z drewnem. No i bomba! Teraz już na spokojnie można czillować dalej!
Jakże chłopak był zdziwiony kiedy usłyszał znajomy skrzek z nieba. Nie. Nie. Nie. Nie....
Aiden szybko skrył się w środku schowka.
- Cholera jasna! - Wysyczał pod nosem.
W tym samym momencie usłyszał jak coś huknęło o dach pomieszczenia, w którym się znajdował. Nastolatek doskonale zdawał sobie sprawę z tego co się właśnie dzieje, lekkie stąpnięcia zdawały się przesuwać w kierunku drzwi.
- No co tam herosiku, pobawimy się w chowanego? - Wysoki i skrzekliwy, przypominający kobiecy głos rozbrzmiał z okolic dachu.
Długo się nie zastanawiał i nacisnął bransoletkę na swoim lewym nadgarstku - momentalnie przemieniła się w łuk z przewiązanym kołczanem. Zapas strzał nie był w żaden sposób wystarczający by bronić się odpowiednio długo do pokonania harpi, ale chłopak powoli już układał w głowie plan. Aiden lekko uchylił drzwi i napiął łuk przykładając cięciwę do ust. Niczego za drzwiami nie było...
Chłopak podniósł swą rękę w stronę nieba i przesunął ją na lewo. Cały śnieg zsunął się po krawędzi dachu. Teraz! Wybiegł i ponownie napiął łuk, a jego oczom ukazała się niezgrabna postać pół kobiety pół ptaka o paskudnym wyrazie twarzy.
Zielonooki wystrzelił strzałę celując prosto w korpus, niestety harpia doskonale wiedziała co się szykuję i sparowała cios jednym ze skrzydeł tym samym wygrzebując się z zaspy śniegu. Pobiegł do domu co sił w nogach w oddali na tarasie już widząc swojego ojca.
- Wsiadaj do samochodu! - Zaczął krzyczeć. - Szybko!!!
Mężczyzna nie wiedział co się do końca dzieje, ale intuicja podpowiadała, żeby posłuchać syna. Aiden powoli dobiegał już do domu kiedy poczuł, że powoli traci równowagę, upadając. Poczuł, że bestia chwyciła go za nogi, przez co upadł twarzą prosto w śnieg. Czuł jak szpony harpii powoli przesuwają się po jego plecach. Próbując zrzucić z siebie przeciwnika, nastolatek przekręcił się wokół własnej osi i jednym zamaszystym ruchem wbił strzałę prosto w pysk potwora.
Potwór zaczął wić się z bólu, skamleć odczołgując się w bezpieczne miejsce.
Obaj z ojcem skinęli tylko do siebie głowami, po czym szybko zaczęli się pakować. Nie mieli zamiaru czekać na kolejne wrażenia.

Ciekawostki

Ma dwa tatuaże - na karku i nadgarstku. Kark zdobi uproszczony model płatku śniegu w odcieniach szarości natomiast na nadgarstku znajduje się bliżej niekreślonych kształtów linia - jest to tatuaż odwzorowujący granicę pomiędzy Francją a Włochami.
Uwielbia kuchnie włoską
Nie przepada za sportami zimowymi z wyjątkiem łyżew
Ma słabość do kotów
Mówi płynnie po włosku i francusku
Z racji miejsc zamieszkania ciężko jest ściślej sprecyzować jego akcent
Jego ulubionym owocem jest marakuja
Uwielbia trampki i uważa je za najlepsze obuwie na ziemi
Nienawidzi latać samolotem
Jego ulubionym kolorem jest niebieski