Gabinet lek. Arzu Anvari, Chirurg ogólny, toksykolog.

Dyżury w szpitalu miały to do siebie, że były obarczone wysokim stopniem nieprzewidywalności. Jednego dnia nie mogli odgrzebać się z nawału pracy, jakby wszyscy nowicjusze doszli do wniosku, że to jest ten dzień, o tak, dokładnie ten, ażeby przetrącić sobie kończyny chwytające albo zbiorowo wbiec w ścianę, bo na to wskazywały obrażenia poszczególnych gagatków. Innym znowu razem między jednym a kolejnym pacjentem mogła w spokoju wertować jakiś opasły almanach, ostatnio na biurku przykładowo zalegał ten traktujący o działaniu światła księżycowego na rośliny. I tak dalej. Nigdy nie wiedzieli, co ich zastanie. Dzisiaj akurat miała święty spokój, który postanowiła wykorzystać na odespanie nocy spędzonej na fascynującym, acz troche bezowocnym przekopywaniu sieci. Tylko jakieś dziesięć razy traciła skupienie na oglądanie śmiesznych kotów, by ze zdziwieniem odkryć, że jest 6 rano, a za dwie musi wybyć i tak gdzieś cały nocny spoczynek szlag trafił. Pięć godzin wystarczało jej w pełni, osobną kwestią było ustalenie, kiedy postanowi je odespać. Kiedy przypadkiem zbiegało się to z pełnią w szpitalu posługą, trzeba było sobie radzić. Taki naprzykład zabiegowi miał całkiem wygodną kozetkę, przyciemniane szyby i parawan, za którym  mogła się schować i przekimać. Problem był taki, że po tylu miesiącach współpracy pięlęgniarki doskonale wiedziały, gdzie zbłąkanej duszy szukać i bez słowa tylko wręczały jej karty, nawet nie siląc się na prośby i przekonywanie. Złorzecząc całemu światu (tak jeszcze z godzinę by pospała...) zarzuciła na ubiór kitel i skierowała się w stronę trzeciego piętra. A tam już się ktoś czaił pod drzwiami gabinetu. Zerknęła na osobnika i na trzymaną w dłoni kartę ze zdjęciem. Bingo. Przynajmniej się nie spóźnił.  
-Assalamo aleikum, jak mawiają nasi dalekowschodni bracia w niedoli. – Gruchnęła tuż za mężczyżną, zwracając tym samym uwagę, że właścicielka gabinetu stoi za nim, bo kiedy otwierał drzwi, była na ostatniej prostej, tuż przed wejściem w zakręt.
Po takim czasie w obozie szło się już przyzwyczaić, że każdy mniej lub bardziej chętnie wywierał efekt na otoczenie. Mogła tylko dziękować losowi, że trafiła na rodzica, który w genach podarował jej coś użytecznego. Tym sposobem kiedy inni marzli, ona zakładała dopiero kurtkę. Kiedy otoczenie rozpływało się w trakcie upału stulecia, ona ubierała kapelusz i wyciągała wachlarz, żeby odgonić od siebie swąd spoconych ciał. To było przydatne. Biorąc pod uwagę, spod jakiego wezwania się Frejr urwał, mogła na przykład samą swoją obecnością wywoływać w ludziach poczucie, że trzeba się mnożyć, tu i teraz. Chyba nie chciała rozważać potencjalnej nazwy takiej aury ale była na sto procent pewna, ze ktoś rykoszetem i tak oberwał. Skądś się wszystkie te gaje ku czci płodów rolnych brały.
Inną sprawą było samo wrażenie, takie jak teraz, jakby ktoś jej mokrą ścierą przejechał po karku, jednak zamiast się zaniepokoić, zjeżyła się. Pięknie, przewróciła oczami. Wyminęła mężczyznę i klapnęła na siedzeniu, ruchem głowy wskazując krzesło po drugiej stronie biurka. Jednocześnie rozłożyła przed sobą kartę. Heron Varr, lat 30, bla bla bla, zgłoszony kilka tygodni wcześniej z ciężkim objawem hipotermii. A to ci nowinka. Pomylił kierunkowy i zjechał do Jotunheimu układać lodowe babki z olbrzymami? Może i by się roześmiała na taką wizję, ale trochę nie wypadało.  Spojrzała w kartę na opis obrażeń, na drugą jej stronę z opisem leczenia i wreszcie na pacjenta. Jakby się tak zastanowić, to chyba robiła jakąś maść, która miała przyspieszyć odbudowę skóry po odmrożeniu. Zerknęła znowu. O, jej pismo, potwierdzenie wydania. Potarła czoło, rozmasowując tworzącą się tam zmarszczkę, wynik wiecznego mrużenia oczu albo krzywienia się na cały świat.
-Proszę przejść za parawan i ściągnąć koszulkę. To standardowe, nieinwazyjne badanie, musimy się upewnić, że wszystkie uszkodzenia się zregenerowały. Nie tylko na oko. – Większość (pół)ludzi w obozie miała jakąś dziwną tendencje do wysuwania podejrzenia, że jak nic nie widać i ich nie boli, to znaczy, że już jest okej. Lekarze zazwyczaj kręcili w tym momencie głowami z żalu nad własnym losem. Fakt, dzieci bóstw leczyły się szybciej i sprawniej. Ale żadne zdarzenie, rana, blizna, trucizna czy złamanie nie odchodziło w siną dal niepamięci, a wywierało wpływ na organizm. Zdecydowana większość obozu miała awersje do lekarzy, sądząc, że jak ktoś ich leczącą kończyną posmyra po odwłoku, to wszystko zniknie jak ręką odjął. Arzu dla przykładu w asortymencie zdolności leczącej magii nie miała. Zwykle, kiedy kończyły z kuzynką nastawiać, odtruwać, oczyszczać i szyć, wzywały jakiś asystentów, żeby oni się tym babrali. W końcu heros nie mógłby posiedzieć na tyłku dwa tygodnie. Nie, trzeba następnego dnia iść robić dokładnie to samo, co do szpitala ich zaprowadziło. Sięgnęła po nitrylowe rękawiczki. Trzeba pacjenta zbadać.

Zamienić się? Nigdy tego nie rozważała. Spędziła lata szlifując swoje umiejętności, z krwotokami z nosa i ciężką migreną, kiedy próba wyhodowania kwiatka z ziarenka skręciła w bardzo złym kierunku. Albo trzymana na głową kula wody nagle spadła na nią z siłą zrzuconego z piętra worka cegieł. Za to kiedyś zastanawiała się, czy znalazł się już jakiś odważny, który się swoich mocy zrzekł. Nie słyszała o nikim takim, bo było to swoiste tabu. Po pierwsze, taka osoba zaliczyłaby szybką wyprowadzkę z terenów objętych patronatem obozowych opiekunów. Po drugie, prawdopodobnie skoro się ich zrzekła, to już dawno sama wzięła nogi za pas i toczyła swoje nudne, ludzkie życie, każdego dnia całując ziemię. Po trzecie, prawdopodobnie ktoś taki musiałby się salwować ucieczką tak czy inaczej, przed hordą rozzłoszczonych i nabuzowanych herosów, którzy obnoszą się ze swoim dziedzictwem jakby co najmniej w darze dostali wyjątkowo okazałe cojones. Ciekawość była wpisana w jej naturę, więc podchodziła do tematu czysto akademicko. Jakie zmiany zachodziły w organizmie? Czy tracił tylko moce, czy cała fizjonomia się zmieniała? Czy dało się ten proces odwrócić? Ileż antycznych dramatów by się wzięło i zesrało, gdyby była taka możliwość. Piszesz sobie o herosie a tu dupa, typ w połowie pisania eposu pochwalnego zabiera swoje kredki i wraca do orania pora, jak feudalny pan przykazał. U nordyckich bóstwo sprawa była chyba podwójnie ambicjonalna, bo każde marzyło, bo zająć miejsce w Valhalii i chlać na umór po wsze czasy. Czy Olimp dużo się w tym względzie różnił? Chyba nie. Za to zapewne każdy bóg, z jej ojcem włącznie, wywinąłby się od udzielenia bezpośredniej odpowiedzi. Jakiekolwiek odpowiedzi, prawdopodobnie. Równie prawdopodobne jest, że zostałaby podkablowana i oskarżona o działalność wywrotową na szkodę tej republiki bananowej. Tylu ich się już ujawniło, że jeden mniej by różnicy nie zrobił.
- Mogłabym też na słowo uwierzyć, że gluten kiedyś wszystkich nas zabije, ale i tak wolę sprawdzić empirycznie. - Fuknęła, podnosząc się z krzesła.- Powiedz, jeżeli gdzieś poczujesz ból. -Poinstruowała, naciskając kolejne fragmenty skóry na prawej ręce, wszędzie tam, gdzie jeszcze kilka tygodni wcześniej było wyraźne znamię odmrożenia. Miała przy tym niewzruszoną minę. Może w niektórych okolicznościach obmacywanie muskulatury byłoby zachętą do czegoś więcej, ale to był gabinet, on był pacjentem a ona czuła nikotynowe ssanie w dołku, które obniżało nastrój. Nagle się zreflektowała. - Mówię poważnie. Wszyscy zachowujecie się, jakby w szpitalu trzymali was za karę. Jeżeli chodzi o moje prywatne odczucia, to możecie nawet latać z kończynami przyklejonymi na słowo honoru albo ślinę. Ale profesjonalizm wymaga, żeby was poskładać i umożliwić jeszcze efektywniejsze okładanie hydry pałką. Czy co tam robisz w wolnym czasie. – Posłała mu karcące spojrzenie. Jej palce rozpoczęły powolną wędrówkę w górę ręki, aż do barku. Raz czy drugi się wyraźnie skrzywiła, jednakże wynikało to ze stanu blizn, które łapała kątem oka. Zszywaczem to łączył? - Odczuwałeś w przeciągu ostatnich tygodni mrowienie w tych miejscach? Ból? Uczucie swędzenia które nie przechodziło po podrapaniu? – Wbiła palce mocniej, zastanawiając się, czy wyczuty pod palcami zrost to coś więcej. Kilka sekund takiego intensywnego uciskania tkanki i upewniła się w przekonaniu, że pod spodem nie zbiera się płyn. Huh.

Nikt nie pomyśli, dopóki los nie skopie go po nerkach i jeszcze poprawi ostatnim, złotym strzałem  w żebra podkutym butem. Długie godziny spędzone na leżeniu w łóżku, gapieniu się w sufit i odpalaniu jednego papierosa od drugiego skłaniały do głębokich, egzystencjalnych refleksji nad kierunkiem, jaki można obrać w życiu. A ponieważ nie należała do osób nadmiernie miękkich, wpadających w zadumę a już tym bardziej dołek, najpierw zaczynała się z siebie śmiać a potem szła  wyżyć się na w jakiś bardziej efektywny sposób. Także destrukcyjny, bo nic tak nie poprawia krążenia krwi, jak mordobicie. Tak już po prostu miała. Mogła myśleć  nad czymś długo, ale przejąć się tym bardziej? Szkoda czasu i energii.
Wszystko chyba zależało od predyspozycji człowieka. Czuła, że coś jest nie tak i musiało to być jakoś powiązane z jego osobą, ale jeszcze nie potrafiła tego nazwać. Efektem czego uruchamiał się jej mechanizm obronny – irytacja. Jedni dół przeżywają, zamykając się w sobie, w domu, wyrzucając te emocje płaczem albo kumulując je, do momentu dużo gorszego wybuchu. Uciekają od negatywnych doświadczeń, do koszyczka nieszczęść dokładając syndrom kukułczego jajka na który, tytułem dygresji, chorowała chyba większa część obozu. Arzu do tej grupy nie należała. Wielokrotnie słyszała od swojej matki i nauczycieli, że jest jak rozpędzony pociąg – i przebiłaby głową mur, gdyby tylko usłyszała od nich, że nie może tego zrobić. W związku z czym, pojawienie się nowego odczucia zaalarmowało ją. Miała taki brzydki zwyczaj, że na lęk i wszystkie pokrewne mu uczucia reagowała agresją. Stąd może wcześniej wbiła palce trochę mocniej, niż było to konieczne, żeby po chwili się zreflektować, że to tylko zrost, naprawdę, nic więcej. Przezorny zawsze ubezpieczony, prawda? Przy okazji nie uszły jej uwagi dwie rzeczy.  Po pierwsze, lekki rumieniec. Uniosła brew, ale i tak stali pod takim kątem, że nie bardzo miał to  jak zobaczyć. Nic nie powiedziała, bo przecież nic takiego się nie stało. Różnie ludzie reagują na badanie. Jedni wstydem, inny zaczynają nadmiernie gadać, czasem ktoś pyta, czy też może ją zbadać, żeby było uczciwie. Specjaliści ginekologii się, urwał mać, znaleźli. Druga sprawa była taka, że odpowiadał dość lakonicznie, a ona tu z sercem, zaangażowaniem, troska... Wydęła usta w lekko oburzonym geście. Mogłaby go męczyć. Ponawiać te same pytania, aż uzyskałaby zadowalające odpowiedzi i wszystkie skrzętnie notować. No właśnie, mogłaby... Zrezygnowała. Hm. Dziwne. Trzeba było kończyć te tortury, zanim jej pacjent oknem wyjdzie. A biorąc pod uwagę jak wąskie były okna w tych gabinetach, to byłoby całkiem niezłe widowisko.
- Zdrowo. – Pochwaliła za to, chociaż nie czuła się wybitnie przekonana. Odsunęła się i ściągnęła rękawiczki, wrzucając je do kosza. - Możesz się ubrać. Zrobię jeszcze wpisy do karty i dostaniesz przepustkę na ubijanie potworów. – Talon na kurwe i balon, chciałoby się rzecz, tak jak zawsze dogadywali sobie w czasie studiów ze znajomymi, ale nie wypadało. Co ona mogła o nim wiedzieć? Jeszcze by się obraził. Usiadła z powrotem za biurkiem i zaczęła klepać w komputer swoje spostrzeżenia. Znak czasów. Zamiast skazywać ludzi na odczytywanie paskudnego pisma, wszystkie informacje zbierano w cyfrowej bibliotece pod znakiem jakiejś zgrabnej, czytelnej czcionki. No, fonta. Drukarka o dziwo za pierwszym razem zaskoczyła i wypluła z siebie druk, który kobieta podbiła i podpisała, jednak nie podała go od razu. Nie, ciągle leżał bezpiecznie po jej stronie biurka, zapobiegawczo pod jej dłonią, jakby co najmniej spodziewała się, że Heron papiór wyrwie i ucieknie. Z wrzaskiem albo drzwiami.
- Od strony fizycznej nic ci nie dolega. – Stwierdziła wreszcie, obdarzając go badawczym spojrzeniem złotych oczu. Takim, które nie skupia się na brwiach czy każdym innym punkcie, tylko prosto w oczy rozmówcy.- Ale to było ciężkie doświadczenie, więc muszę zapytać: czy jest coś, o czymś chciałbyś porozmawiać? Związane z tym wypadkiem, bądź nie. Jako lekarz jestem zobowiązana do zachowania tajemnicy lekarskiej. Nic, co powiesz, nie wyjdzie poza ten gabinet. – Jak to szło, otwarta postawa ciała? Ramiona rozluźnione, dłonie widoczne.

Grunt, że tego nie wyartykułował, bo za "wyuczone formułki" prawdopodobnie szlag by ją trafił i krew zalała. Kiedy wchodziła w rolę lekarza, wydłużał jej się lont zapalny, ale jej cierpliwość ciągle miała swoje granice. Uważała swoją pracę za ważną i potrzebną i gotowa była walczyć z każdym mądralińskim, który za ciężkie katusze uznawał odrobinę koniecznej uwagi.
Ale Heron najwyraźniej ten lot postanowił nie tylko odpalić, ale też zapobiegawczo oblać benzyną, coby szybciej poszło. Od niego mogło wiać chłodem, ale jej orientalna krew, a co za tym szło, ognisty temperament, podbijała temperaturę o kilka stopni. Wszyscy w jej otoczeniu powinni się cieszyć, że to nie ogień się jej słuchał. Ktoś musiałby non stop chodzić za kobietą z wiadrem z wodą, żeby gasić te nieustające pożary. O jej biedne włosy. Były pierwsze do skopcenia się. Za czasów nastoletnich krany namiętnie wybuchały w jej otoczeniu, nie wytrzymując nagłego ciśnienia wody, ale ten etap miała za sobą.
-Heron. – Warknęła, jakby w ramach potwierdzenia, że tak, dobrze załapał jej imię, a i ona przyswoiła sobie jego. No i bombki się potłukły, mniej więcej tak jak jej otwarta postawa, bo w tej chwili przypomniała jakieś kotowate stworzenie, które tylko czeka, żeby zeżreć kanarka. Czyli w sumie... Standard. - Pierdoli mnie równo, z góry na dół i ruchem posuwistym, co myślisz o mnie poza tym gabinetem, o moich rodzicach, wstępnych, zstępnych, jaki masz stosunek do władz obozu, półbóstw, polityki Stanów Zjednoczonych względem imigrantów, czy jakości ciastek najbliższego kurwidołka zwanego kawiarnią. – Nie podnosiła głosu, nie akcentowała jakoś wybitnie słów. Gdyby nie treść, w zasadzie można by ją uznać za całkiem spokojną, prawda? Mówiła dokładnie tak, jak wcześniej, ale beczka kwasu już się wylała. Spust odpalony, proszę państwa, pociąg ruszył. Ujmująca jak zawsze, jakkolwiek ciągle daleko jej było do bycia wyprowadzoną z równowagi czy jakoś bardziej zezłoszczoną. Ona miała po prostu choleryczne usposobienie. I słowotok. Zawsze była gadatliwa. - I na tej same tobie również powinno walić, co myślę prywatnie. Służyć życiu i zdrowiu ludzkiemu, właśnie to robię. Tak długo jak łączy nas stosunek lekarz-pacjent, w tym gabinecie, na tym cholernym plastikowym krześle, twoje zdrowie fizyczne interesuje mnie w takim samym stopniu jak psychiczne, bo kogoś, cholera jasna, musi. Jakbyś nie zauważył, wszyscy tu jesteśmy pod specyficznym rodzajem presji, a większość przeżywa co poranek schemat porzucenia przez jednego albo obydwoje rodziców. Toteż ponawiam, kurwa ja cię proszę mać, pytanie. Czy jest, co leży ci na sercu i chciałbyś o tym tutaj porozmawiać? – Ostatnie zdanie było wypowiedziane niemal przyjaznym tonem. Drgnęła jej powieka a powietrze jakby uszło, kiedy wygodniej usadowiła sie w swoim fotelu, czekając, jak odbije piłeczkę jej rozmówca. Teraz to już definitywnie nie zamierzała odpuścić. Czasami rozmawianie z co trudniejszymi przypadkami naprawdę przypominało walenie głową w mur, a ona nie miała specjalizacji z psychiatrii. Ona sama, samiutka, przeciw bandzie emocjonalnych upośledzeń, uzbrojona jedynie w materiały piśmiennicze. Paradoksalnie, chociaż mogłoby się wydawać, że taki manifest zadziała zniechęcająco, zwykle spełniał swoją funkcję. Może dopiero jak zaczynała bluzgać docierało do nich, że nie jest wypraną z emocji służbistką? A może dopiero naciśnięcie tam gdzie boli przekonywało ich do porzucenia głupich wątpliwości czy innych zahamowań.

Mowa była cudownym wynalazkiem, który hołubiła każdym oddechem i myślą dnia. Dzięki niej mogła wyrażać, jak bardzo nie podoba jej się zastany świat albo ludzie w nim przebywający. Niestety większość ludzi brała nogi za pas, kiedy wpadała w kolejny epizod wyprostowywania wszelkich niejasności tak językowych jak i sytuacyjnych. Zwykle wtedy burczała jeszcze chwile pod nosem i odpuszczała, bo mało kto wracał na rundę drugą. Ci, którzy potrafili wytrzymać z nią te werbalne przepychanki, zwykle wracali po więcej sami albo przynajmniej nie uciekali, kiedy ona ich dopadała, w geście zwanym spotkaniami towarzyskimi. Kwiecistość mowy była dodatkowym atutem, bo słowa nabierały niesmakowitego smaku i kształtu na języku, kiedy można je było potraktować solidną dawką pieprzu. Co nie znaczy, że zawsze i w każdej sytuacji rzucała mięsem na prawo i lewo. No dobra, czasami nie rzucała.
W tym konkretnym przypadku agresywne zagranie przyniosło skutek, bo wreszcie się ta konserwa troche otwarta i wionęła aromatem duszy swej zatęchłej. Obrona dobrego imienia i samopoczucia? Póki rozmawiał i odpowiadał, była jakś szansa.Teraz trzeba było powoli robić wyłom, kawałek po kawałku, zanim on się zorientuje, że zwiększył limit słów wyrzucanych w jednym zdaniu i znowu się zamknie w swojej skorupie.
- To tak jakby wyrzucać lekarzowi pierwszego kontaktu, że nie jest endokrynologiem, więc po co kieruje na badania krwi. – Zauważyła.- Pytam cie, bo mamy anno domini mocno dwutysięczne, kiedy medycyna wykazała wyraźny związek pomiędzy tym, co w głowie a co w ciele i tym prawom natury jeszcze się nie wymknęliśmy. A z twojej wypowiedzi wnioskuje, że widać ktoś w końcu musiał je zadać. – Wymykały się tylko przypadki wyjątkowo głupie. Głupim zagraniem w przypadku Herona byłoby teraz wstać i wyjść, gdyby połączył dwie kropki, zgodnie z którymi wcale nie musiał tutaj siedzieć, był wolnym człowiekiem i mógłby wypiąć się na świstek papieru, skoro tylko enter dzielił ich od oficjalnego zatwierdzenia stanu jego zdrowia jako zdatny do użytku. Nie pomyliła się tak bardzo zakładając, że wszyscy w około cierpieli na syndrom odrzucenia i inne traumy powodowane swoim boskim rodowodem. Nie musiała nawet zerkać w kartę, sam podał wszystkie informację potrzebne do stwierdzenia, kto przyłożył ręke do jego stworzenia. I może nawet mogła przyznać, tak cicho, przed samą sobą, że to obciążą psychikę mocniej, niż bycie dzieckiem bóstw sztuki czy innego kopania w polu, ale od wewnętrznego przyznania się do artykułowania swoich myśli na zewnąrz była jeszcze daleka droga. 10, 9, 8, 7, 6.... Odliczyła w głowie aż do zera, żeby odwlec w czasie kolejny wybuch i wzięła dwa głębokie wdechy.
- Semantyka. – Stwierdziła wreszcie, robiąc po tym jednym krótkim słowie pauzę, żeby dokładnie przemyślał jego znaczenie. - Możemy prowadzić akademickie dysputy o tym, czym jest bóstwo, ale wedle ostatnich danych inne wierzenia, a w takie wpadają politeistyczny panteon grecki i nordycki, mieszą się zaledwie w 0,8% wszystkich wierzeń na świecie. A miej na uwadze, że ich nie dominują. Nawet nie wiem, czy możemy mówić o konkurencji z shinto, taoizmem, czy zaratusztrianizmem, a między nami mówiąc, wyznawczyni tego ostatniego nie zwątpiła nawet, kiedy poznała mojego ojca. Trochę kiepscy ci wyznawcy, prawda? W zasadzie to nasi rodzice powinni byli zgodnie z tym kryterium zdechnąć dawno temu, skoro nie kierowano do nich życiodajnej energii płynącej z zarzynanych zwierzątek i codziennych pretensji. – Taki tam prywatny akcencik w to wplotła. Podniosła ręke, zanim nawet pomyślałby o odpowiedzi.- W tym wypadku rozchodzi się o pytanie co było pierwsze, jajko czy kura. Nadnaturalne istnienia, co do którego bytu oraz efektu na otoczenie oboje się zgadzamy, które ludzie zaczęli czcić i zmiana frontu nie zrobiła im żadnej różnicy? Czy najpierw były ludzkie pragnienia, które ukształtowały ich całe wieki temu i okazali się na tyle silni, by przetrwać swoją monoteistyczną konkurencję? Jesteśmy dowodem ich istnienia, tylko tyle. Radziliby sobie równie dobrze bez swojego potomstwa, tak jak trwali całe stulecia. – Aż musiała przerwać, żeby znowu zaczerpnąć oddechu, ułożyć ciąg logiczny zdania i postawić ostatnią kropkę w całej wypowiedzi. - Odpowiedź brzmi, nie wiemy i prawdopodobnie przekracza to nasze zdolności pojmowania. Chodzi mi tylko o to, że nie zmienisz przeszłości. Swojego ojca. Ani sposobu, w jaki zapamiętała go historia. Możesz tylko zmienić swoje nastawienie względem tej sytuacji. – Normalnie powinna się nagrywać, kiedy wygłasza takie motywujące mowy. - Widzę, że coś robisz, tylko nie umiem jeszcze stwierdzić, czy intencjonalnie czy nie, ani już tym bardziej tego nazwać. Wkurwia mnie to tak czy inaczej, ale to już problem mój i mojego nastawienia, prawda?

Uwielbiała wygłaszać monologii, może nawet nie w tyle w przekonaniu o słuszności wypowiadanych przez siebie poglądów, co dla brzmienia własnego głosu. Nie, wróć. Uważała, że skoro ma coś istotnego do powiedzenia, to powie to tak czy inaczej, a co druga strona z tym fantem zrobi, to już nie był jej problem. Nawet jeżeli po wszystkim kiełkowało małe ziarenko samozadowolenia. Manipulacją byłoby zmuszenie go do powiedzenia słowa 'bańka', choćby zupełnie nie wynikało ono z treści rozmowy. Skoro sam tak chętnie odpowiadał, średnio jednym słowem na jej trzy, co i tak dawało niezły wynik, to widać coś mu na wątrobie leżało i chciał się tego pozbyć. Jakby się tak zastanowić, gorzej dla niej. To miał być szybki wpis informacyjny do karty, ogłaszający światu, że facet raczej nie ma zapędów samobójczych i raczej już nie da się potraktować lodem w tak bliskiej styczności z ciałem. A przynajmniej, nie intencjonalnie.
- Inne dane mówią, że w samej Danii nordyckich bogów wyznaje od 500 do 1000 osób. I raczej robią to ironicznie, bo im chrześcijaństwo nie odpowiada. – Wzruszyła ramionami.- Znowu rozbijamy się o semantykę. Czy odpowiednik to ciągle to samo? Czy taka modlitwa może dotrzeć do kogoś, o zupełnie innym imieniu i znaczeniu dla tej osoby – Żonglowała kontrargumentami, nie dając się zbić z tropu. Mógł sobie być lodowym soplem, już został wciągnięty w wir dyskusji. - Twoje nastawienie jest prawdopodobnie takie, jak wszystkich innych smutnych misiów tutaj. – Postukała pomalowanym na fioletowo pazurem w kartę pacjenta, po czym odkaszlnęła.- Nie ma dnia żeby ktoś nie stękał, jaka to go ciężka w życiu kara spotkała, że jest dzieckiem tego, a nie innego bóstwa. Jak to mu ciężko w życiu, bo czasem coś podpali, innym razem wysadzi, prawdopodobnie nie umrze od zbyt wysokiego cholesterolu i wreszcie nie doświadczy powrotu do standardów wyznaczonych przed dziesiątym rokiem życia. Wszyscy śnią o normalności. – W jej ton wdarła się nuta kpiny, choć nie wymierzona bezpośrednio w rozmówcę. Wkurzali ją. Swoim stękaniem i jojczeniem. Pielęgnowanym w grupie przekonaniem, że spotkała ich jakaś ogromna krzywda. Obóz przecież w założeniu miał ich chronić, zwłaszcza przed losem ich poprzedników, sprzed, na przykład, wieku czy dwóch. O ile nie wykańczały co słabszych sztuk choroby wieku niemowlęcego, to nie znało się dnia ani godziny żeby kogoś coś nie zeżarło ciemną nocną, jeszcze przed ukończeniem 10 lat.- Ty decydujesz, czy jesteś ojcu cokolwiek dłużny. – Zauważyła, ale myśli nie kontynuowała. Jeszcze pomyśli, że wzywa go do dezercji. Faktem było, że często byli wykorzystywani jako pionki w grze, której zasad ani nie pojmowali ani nawet nie mieli poznać. Doraźnie radzili sobie z zagrożeniami, ale to podobno przekraczało ich ograniczone umysły. Wspaniała technika manipulacyjna, nie ma co. Powinna sama z niej korzystać. - Irytuje mnie fakt, że coś na mnie próbuje oddziaływać wbrew mojej woli. – Odgryzła się niemal natychmiast, jakby nie chcąc przyznać, że w tym tylko względzie ją uprzedził. Jeszcze za bardzo nie miała świadomości, na czym dokładnie to polega, więc musiała trzymać się na baczność. Nie planowała pozwalać przypadkowej osobie bawić się swoim umysłem. - Nie mam pojęcia, jak traktują cię inni tutaj, ale brzmi to bardziej tak, jakby sam dar był problemem, a nie ty. – Zauważyła dość spokojnie. - I możesz się kłócić, że jest integralną częścią twojej osoby, ale nie oznacza, że definiuje cię jako człowieka.

Nie on pierwszy, nie ostatni. Ludzie generalnie odczuwali potrzebę bronienia swoich poglądów, kiedy wpadali pod pociąg zwany Arzu i jej niewyparzony język, bo dla samej tylko przekory potrafiła skrytykować rzeczy z którymi się zgadzała. Ot tak. Wystarczy komuś obrazić ulubiony zespół, kolor, matkę albo pogląd, a już wpadali w tryb tłumaczenia każdego zdania i przecinka, zdradzając przy okazji tysięcy historii pobocznych, które dopowiadały więcej, niż dana osoba pierwotnie chciała powiedzieć. Wszystkie te małe szczegóły, które zaczynały tworzyć jakiś obraz człowieka. Doszła też do wniosku, że nie będzie pisać z tego żadnego raportu. A niech się obozowy psycholog wykaże, jeżeli zechce coś z Herona wyciągnąć, ona się swoimi sukcesami nie będzie dzielić, a co.
-Pewnie, bo są nieszczęśliwi z innych powodów. Nie jesteśmy tutaj zamknięci. – Wytknęła słaby punkt, a raczej małe nieporozumienie, jakie między nimi zaszło. Najlepszym dowodem tej swobody był fakt, że mogła udać się na studia. Mogła robić wiele rzeczy. Obóz był po prostu bezpiecznym przyczółkiem, bo każde oddalenie się poza jego tereny wiązało się z ciągłym oglądaniem się za siebie, czy przypadkiem jakiś piekielny ogar albo inna zmora nie podjęła tropu zbłąkanego herosa. A że niektórzy tak lubili ciągle czuć oddech na karku, to robili to relatywnie często. Jakby chciała być bardzo dramatyczna to powiedziałaby, że więzienie, a zwłaszcza takie od przekonań, zaczyna się w głowie. Dotknęła palcem skroni, wysyłając kolejną wiadomość: stary, człowiek ma przede wszystkim nasrane w głowie.
- Co żyje, musi umrzeć. Co umiera, ulega rozkładowi i staje się pożywką dla nowego życia. I tak w kółko, nazywamy to wielkim kręgiem życia, śpiewali o tym w kilku piosenkach. – Sarkazm był całkowicie intencjonalny. Ten pan był, delikatnie mówiąc, zbyt ponury jak na jej standardy. Jakoś nikt nigdy nie wyrwał jej na wewnętrzny mrok, a przynajmniej sobie nie przypominała. Może po prostu czuła się głęboko oburzona, że musi powtarzać formułkę, której kiedyś nauczył ją Frejr. Tuż obok pogadanki o pszczółkach i kwiatkach. Nie mógłby się ograniczyć do prostych tłumaczeń, nie, on musiał zrobić cały wykład na temat cyklu życia, śmierci, zwyczajów godów pingwinów a na dokładkę jeszcze wyjaśnić budowę 20 gatunków kwiatów i sposobów ich zapylania. Tendencję do przesady miała wyraźnie po nim.- Mój ojciec jest bóstwem opiekuńczym plonów, urodzaju i patronem wszystkiego takiego... – Machnęła dłonią, wyraźnie dając do zrozumienia, że szkoda strzępić języka. Do końca sama nie była pewna co się w zasadzie dzieje. Prawda była taka, że jakaś część niej miała ochotę kazać sobie iść. Żeby dał jej święty spokój, zabrał papier i spadał. Narastało może nie od początku jej rozmowy, ale pewnego jej momentu. Tyle że przekorne było z niej stworzonko, taki trochę chomik ze strzykawką kofeiny w tyłku, który zamiast biegać w środku kołowrotka, biegł po zewnętrznej jego części. Zacisnęła usta, mając na końcu języka, że niewiele potrzebowała, by za bardziej błahe powody kazać ludziom wypierdalać. Nie planowała też przypominać, że spełnia przede wszystkim lekarski obowiązek i widać bardzo mu było potrzebne z kimś pogadać.

Jako, że los poskąpił jej nadnaturalnych zdolności zaglądania innym w duszę, a koło psychiatrii stała tylko w czasie studiów, nie była świadoma konfliktów, jakie właśnie zachodziły we wnętrzu rozmówcy. Patrzenie w twarz niewiele dawało, bo unikał jej wzroku a i mimikę miał, lekko mówiąc, twardo ciosaną. Czy by się przejęła jakoś mocniej wiedząc o nich? Odpowiedź brzmi: prawdopodobnie nie. Ze swoimi zapędami raczej próbowałaby oderwać plaster i nacisnąć tam, gdzie boli najbardziej, jako orędowniczka twierdzenia, że ranie zawsze dobrze robi odrobina tlenu.
- No to jesteśmy zamknięci czy nie? – Zapytała niemal z humorem. Drążenie tematu do upadłego było jakąś formą rozrywki, zwłaszcza takiego, który był dosyć skomplikowany. Nikt nie chciał zostać przekąską, kolacją-niespodzianką ani ozdobić swoimi flakami najbliższego parku, kiedy wściekła bestia przeciągnie jego ścierwo do swojego legowiska. Były i takie przypadki, które oddalały się kiedy chciały, na własną odpowiedzialność, ale większość zgłaszała wyjście w celach czysto rozrywkowych chociażby swoim znajomym. Poza tym czuła, że chyba docierali do muru.- Ostatnio jak sprawdzałam, to 'nawet' kapitanowie drużyn muszą zgłaszać wyjścia, żeby wiedzieć skąd potem kości pozbierać. – Chociaż miała zastrzeżenia co do jego funkcjonowania, system istniał po to, żeby chronić ludzi. Zarówno tych, których chromosom został wzbogacony jak i tych przeciętnych. Zwłaszcza młodsi stażem porywali się na zadania, demolując swoimi zdolnościami budynki, infrastrukturę i narażając wszystkich na niebezpieczeństwo. Starsi mieli nieco więcej wyczucia ale i wprawy w skutecznym szlachtowaniu wroga niczym dojrzałego tucznika. Klasnęła w dłonie, niezbyt głośno ale jednak nie dało się tego gestu przegapić. - Gratuluje, uśmiechnąłeś się! Mogę wpisać w kartę, że ludzkie odruchy masz w porządku, co pozwolą mi z czystym sumieniem dać ci wypis a także mnie samej skonać tu i teraz z poczuciem dobrze wypełnionego obowiązku obywatelskiego. – Może nie był tego świadomy, ale z miejsca jakoś tak przyjaźniej wyglądał kiedy porzucił minę człowieka, który każdego dnia zaczyna od soku z cytryny albo czegoś równie mocno wykrzywiającego mordę. Powinna mu to wypisać na recepcie. Mniej lub bardziej świadomie też odpowiedziała na uśmiech. Komplement może nie robił większego znaczenia, ale czuła, że postawiła na swoim, a to zwykle wystarczyło, żeby poprawić jej humor. - "Wyciągnąć komuś język z ust"? Jestem niemal pewna, że potrafię zrobić to przynajmniej na trzy albo i cztery sposoby. – Zapobiegawczo nie rozwodziła się w tym temacie, bo przynajmniej dwa zakładały użycie siły, a więc mogły być potraktowane jako groźba, a trzeci mógłby zostać nieopatrznie odebrany jako próba flirtu w rytmach kategorii filmów, które ogląda się za pomocą sieci TOR.
Profesjonalny lekarz prawdopodobnie wytknąłby mu, że nie wypada się tak poza gabinetem zaprzyjaźniać, ale była to o tyle specyficzna sytuacja, że wzruszyła jedynie ramionami. - Zwykle piję pod płaczącym mamutem. I myślę, że nie ma takiego bólu szczęki którego nie doleczyłaby solidna ilość tequilli. – Nie mówiąc o tym, że po przekroczeniu pewnego poziomu stężenia alkoholowego można jej było powiedzieć absolutnie wszystko i nie ryzykować, że oberwie się siarczystą litanią przekleństw. - Zadam idiotyczne pytanie. – Zasygnalizowała, unosząc rękę. - Próbowałeś rozmawiać o swojej, hm, zdolności ze świrami od zaklinania? - Pewnie próbował, ale nie zaszkodziło zapytać. A przynajmniej nie wiedziała, czy grecy coś takiego praktykowali, chociaż co chwilę słyszało się o szczątkach też czy innej broni dotkniętej boskim błogosławieństwem. Wolała sobie nie wyobrażać okoliczności ani sposobów "napełniania broni boską mocą". Po prostu nie. Zaklinaczy było mało, bo w przeciwieństwie do swoich boskich rodziców mieli to skutecznie utrudnione. Zazwyczaj mieli szalone spojrzenie, trochę byli niedomyci, czasem przydałoby się ich zaszczepić na wściekliznę... Broń zaklinali już coraz rzadziej, ale wychodziły im talizmany ochronne. Takie z modlitwami i innymi pierdołami. Może potrafiliby zrobić coś, co tłumiłoby umiejętności Herona a tym samym chroniło resztę braci heroicznej. Problem z zaklinaczami był taki, że ciężko było tych cholerników znaleźć, zwykle siedzieli w swoich pieczarach i wznosili pieśni pochwalne nad runami i innymi kamykami.