Tajemniczy Sad

Płatki śniegu leniwie wirowały w powietrzu opadając z wolna na ziemię i okrywając ją bielutką perzyną. Mróz nierozłączny towarzysz królowej śniegu zacisnął w swych rękach północną Amerykę do tego stopnia, że północne stany były momentalnie sparaliżowane przez warunki pogodowe. Jednak byli ludzie i tacy, którym zła pogoda nie przeszkadzała, ba radowali się z niej i wykorzystywali każdą możliwą chwilę na cieszeniu się tą prawdziwie zimową aurą.
Arthur, medytował klęcząc w luźnych bawełnianych spodniach na śniegu. Kurtki, ani żadnego cieplejszego okrycia nie posiadał, gdyż nie odczuwał, aż tak dotkliwie mrozu jedynie biała koszulka opinająca się na jego wyrzeźbionym torsie stanowiła górną garderobę. Rzecz jasna obuwia również nie miał, a jedynym dodatkowym przedmiotem był topór obusieczny, który spoczywał w śniegu przed mężczyzną. Walka, trening, medytacja to był nierozłączny rytuał wojownika, a że nie miał na dzień dzisiejszy żadnych specjalnych planów pozwolił sobie na przedłużenie treningu i medytacji rzecz jasna na dworze. Wszak hart ducha to równie istotna kwestia co dbałość o rzeźbę, czy kondycję.
Herosa z dryfowania po swojej świadomości wyrwały kroki dziecka i sapanie psa. Otworzył oczy i faktycznie dostrzegł jakiś ruch dwadzieścia metrów od niego. Zaklął z cicha, gdyż uważał iż o tak wczesnej porze raczej nikt nie przyjdzie do sadu. Nie przeszkadzała mu oczywiście obecność innych ale wolał być sam by poddać się słodkiej chwili milczenia i kontemplacji nad życiem i walką. Widząc jednak jak nieznajoma przytula drzewo i zauważywszy zmianę jaka przy nim nastąpiła nie odrywał wzroku od wspomnianej postaci. Zaciekawiła go i to sprawiło, że porzucił trening wstając i ruszając z miejsca nie zapomniał o broni i szedł w stronę ciemnowłosej heroski spokojnie nie spiesząc się. Uważając jednak by zanadto nie skradać się, gdyż mogło to nieoczekiwanie zaskoczyć dziewczynę i w konsekwencji przestraszyć.
Zbliżywszy się na dogodną do konwersacji odległość Crow, spojrzał wpierw na dziewczynkę później na psa, a wzrok miał taki jak gdyby wspomniana dwójka okradła go ze wszelkich kosztowności.
– Ładny pies – odrzekł, gdy minęło kilka chwil i skłonił się by ten mógł go obwąchać, a jeśli zechciał to heros pogłaskał go po pysku.

Arthur, zdawało by się poświęcił całkowicie uwagę psu, który pałętał się wokół niego czekając widać na pieszczoty i wnet ich uświadczył. Heros, uwielbiał zwierzęta, a sam mając jednego czworonoga nie mógł przejść obojętnie, gdy taka słodka psina domaga się o pieszczoty. Wprawdzie dla ludzi był zazwyczaj oschły i stonowany to przy wszelakich stworzeniach pękał i zmieniał się nie do poznania. Jak w tym przypadku, ba co niektórzy mieszkańcy obozu sądzili, że wiking uśmiecha się tylko i wyłącznie podczas walki, która jest dla niego podstawą egzystencji i czymś co go napędza w tym życiu.
Słowa dziewczynki wyrwały go z zabawy z psem i spoważniał na moment. Otaksował ją wzrokiem, a klęcząc na jednym kolanie był niemal jej wzrostu.
– To zwykły topór nic wyjątkowego – odparł po chwili namysłu ze zdziwieniem w głosie, że też można zachwalać coś tak prostego i byle jakiego, wręcz pospolitego. Gdyby pokazał jej swój prawdziwy oręż misternie rzeźbiony o ostrzu, które lśni w świetle jutrzenki, a ostre jest niczym żyletka, to tak. Można taki oręż zachwalać. Ponownie przeniósł wzrok na czworonoga widząc widać, że lepiej dogadać mu się z psiną niż z dziwna dziewczynką. Głaskał go za uchem, gładził po grzbiecie, uśmiechając się przy tym niezwykle serdecznie.
Kiedy ciemnowłosa amatorka drzew ponownie przemówiła spojrzał w jej oczy i zmartwiał. Bardzo wolno wyprostował się i westchnął.
– Tęczowy most załamał się, gdy próbowałem przejść widać krasnoludki nie chciały bym dotarł do Midgardu – odpowiedział dość pewnie, a wyraz jego twarzy mógł świadczyć wyłącznie o jednym, a mianowicie jak skłonić "amatorkę drzew" do powrotu na salę szpitalną skąd niezawodnie uciekła. Niewątpliwie była ofiarą jakiejś misji słyszał o tym, że z ostatniej walki z trollem jaskiniowym wróciło zaledwie trzech półbogów z siedmioosobowej grupy. Może była tą ocalałą? Tylko chyba bestia zbyt mocno uderzyła ją maczugą, biedne dziecko.
– Co tutaj porabiasz? – spytał nagle.

Obóz był azylem dla wszystkich zbłąkanych i pragnących bezpieczeństwa dusz. Stanowił on coś w rodzaju „domu” do którego chce się wracać, a ludzie tu mieszkający raczej byli pozytywnie nastawieni do innych. Wiedział również to, że nie każdy heros musi być mistrzem we władaniu orężem, walce wręcz czy strzelaniu. Czasem spotyka się istoty, które zwyczajnie nadrabiają swoje braki w fizyczności poczuciem humoru, osobowością, głębią i mocami. Dziewczyna stojąca przed nim nie miała dobrego dowcipu to widział, a raczej słyszał, lecz nie przejmował się tym zanadto. W myślach rozpamiętując chwilę kiedy to podeszła do drzewa, a przyroda wokół niej nagle ożyła czary, magia? Co by to nie było niewątpliwie była uzdolniona.
– Posługujesz się piękną magią – stwierdził nim piesek odbiegł. Teraz to było nawet czuć rozmowa z nią stawała się jakby przyjemniejsza. Ciepło bijące z jej oczu odzwierciedlało niewątpliwie pogodną i niewinną duszę. A aura jaka okala ją sprawiała, że człowiek czuł się bezpiecznie jakby w objęciach matki.
– Tak… – odparł gapiąc się na psa, lecz po chwili zmitygował się i wrócił spojrzeniem do kobiety. – Masz w zupełności rację lubię odpoczywać i trenować na łonie przyrody zdecydowanie bardziej, niżeli w zamknięciu. – Wytłumaczył pokrótce i ku własnemu zdziwieniu uśmiechnął się pogodnie. Jak widać aura ciemnowłosej działała i na niego.
Widząc jak zajmuje się psem z jaką czułością go dotyka nie przestawał się leciutko uśmiechać. Lubił z miejsca ludzi, którzy dbali o swoje zwierzaki. Obdarowanie pupila uczuciem było naprawdę piękną sprawą, a więź jaką można nawiązać często przekraczała granicę przyjaźni, a była czymś w rodzaju braterstwa. Zaskoczyła go sugestia by rzucał kijkiem, wzruszył ramionami i wykonał prośbę. A kawałek drewna zawirował w powietrzu opadając jakieś piętnaście metrów od nich.
– Mówiąc szczerze wolę miejsca takie jak to ze względu na ciszę i spokój… – stwierdził i dając do zrozumienia dziewczynie, że nie przepada za tłumami.

Arthur, spojrzał na dziewczynę niepewny dlaczego ta właściwie mu dziękuje przecież nic szczególnego nie powiedział, ot prawdę jedynie. Jednak to nie pierwszy raz kiedy płeć piękna go zaskakuje i już nauczył się, że czasem tak jest. Albowiem są rzeczy, które rozumie się od razu i są też takie, których nie zrozumie się nigdy. Do tego ostatniego mógł bez wątpienia zaliczyć sytuację z GoT w której na dalekiej północy grupka szkieletorów pod komendą pana śnieżynki wydobywa z dna jeziora skutego lodem truchło martwego smoka za pomocą olbrzymich żelaznych łańcuchów, gdzie i w jaki sposób szkielety pozyskały tyle żelastwa? Acz ta sytuacja nieco odbiegała od normy wychodząc poza skalę logiki, chociaż z drugiej strony kobiety nie myślą logicznie więc jednak trochę to pasuje.
Kiedy w dzieciństwie matka powtarzała, że uśmiech przełamuje bariery młody wiking słuchał i starał się być pogodnie nastawionym do innych ludzi i istot. Jednak przychodząc do obozu nieco zatracił z dziecięcych odruchów, a jego mina sposępniała i to nie tak, że nie potrafił się szczerzyć jak hiena, owszem potrafił. Jednak tonował emocje jakie w nim rosły i mało kiedy pozwalał im by go niosły w rozmowie z kimś. Rose, była jednak niecodzienną istotką, która sprawiła, że chętniej sięgał po uśmiech niż ponurą minę. Jakby naturalnym było, że dumę i wyniosłość może schować do kieszeni, a zostawić zwykłą pogodę ducha. Widząc jak kobieta promieniuje zdecydował się na taki wyjątek, ot spodobał mu się jej uśmiech.    
– Fakt, ludzie to największa zaraza jaka pustoszy tą krainę – powiedział to takim tonem jak gdyby miał zaraz wytępić połowę ludzkości, by zaprzestali niszczenia środowiska i planety, która jest ich matką. Wzrokiem podążył za psem, który poleciał za kijaszkiem, aż żałował że nie zabrał swojego czworonoga do sadu. Psina miałaby towarzystwo, a oni kolejny temat do rozmów, ale może następnym razem?
– Nie lubisz zimna. – Stwierdził widząc reakcję kobiety. Cóż dla niego to nie stanowiło jakiejś specjalnej różnicy jasne że wolał kiedy słonko świeciło ale co poradzić nie miał mocy, by wpłynąć na pogodę. Mógł natomiast zrobić coś innego bez słowa zbliżył się do ciemnowłosej i przytulił ją przyciągając jej wątłe ciało do swojego. Uśmiechnął się pogodnie i ruszył z wolna w kierunku czworonoga.

Mężczyzna spoglądał przez chwil kilka nic nierozumiejącym wzrokiem na kobietę, by w końcu skwitować jej zachowanie wzruszeniem ramion i lekkim acz znaczącym uśmiechem. Nie przeszkadzała mu bliskość kobiecego ciała, ot normalne zachowanie skoro ktoś odczuwa tak dotkliwy chłód uznał, że należy temu zaradzić. Jednakże zapomniał o nieśmiałości płci pięknej, ech… czasem zdawało mu się, że kobiety naprawdę są jakieś inne. Dopatrują się sygnałów, których nie ma, oskarżają o oddychanie tym samym powietrzem co ta „blondi z budynku obok o lazurowym wejrzeniu rozpustnicy”, a co więcej mają skan na wszystkie atrakcyjne laski w okolicy. Bywało to upierdliwe jednak czasem wystarczyło pacnąć taką w łebek i nagle mózg zaczynał normalnie pracować i nie skupiał się na teoriach spiskowych facetów.
Na całe szczęście pies uratował tą niezręczną dla heroski sytuację alarmując ją o czymś. Raczej z jego zachowania można było wnioskować, iż upatrzył górę psiego żarcia ale na przeszkodzie ku temu przysmakowi stoi coś czego sam nie da rady pokonać. Bo nie oszukujmy się, gdyby jedzenie leżało w łatwo dostępnym miejscu dziewczyna psa, by tak szybko nie oderwała. Mimo psującej się pogody i mrozu, jedzenie to jedzenie i już.
Blondasa, nie trzeba było zachęcać, aby skierował się za psiakiem jednak wyciągniętą ku niemu dłoń przyjął, ba nieco nawet zaskoczony tym gestem. Kto wie może panienka od drzew nie jest taka nieśmiała jak to założył z początku?
– Prowadź – powiedział nie wiadomo czy do psa, czy dziewczyny. Spoglądał przed siebie czujnie nasłuchując dźwięków otoczenia jak zawszę zachowywał czujność.

Bez obaw dał się prowadzić kobiecie spieszącej za podekscytowanym psem, który ponaglał za każdym razem, gdy tępo marszu spadało. Czworonóg widać musiał zaobserwować coś niepokojącego, że tak reagował, a nie ukrywajmy miał na co dzień styczność ze stworzeniami magicznymi, centaurami, satyrami i wieloma innymi toteż to co zaobserwował musiało być albo tak niezwykłe, albo niepokojące. Chociaż wzmianka o żarciu też wpisywała się we wspomniane zachowanie całkiem nieźle.
Heros instynktownie zacisnął palce na trzonku topora zawszę spodziewał się niespodziewanego to sprawiało, że tak ciężko było go zaskoczyć czymkolwiek. A większość stworów, które w swym krótkim życiu widział nie robiły na nim wrażenia, a to już coś. Bowiem pokonanie pierwotnego instynktu ucieczki oraz zahamowanie paniki były niezwykle istotne w walce nie tylko z potworami ale i ludźmi. Człowiek ogarnięty przerażeniem stanowi nikłe zagrożenie. Trzeźwe myślenie, koncentracja i spokój ducha były, są i będą podstawą dobrego żołnierza.
Widząc co wywołało w psinie taką gamę emocji Arthur, wcale, ale to wcale nie dziwił się czworonogowi samemu na jego miejscu niewątpliwie tak samo by zareagował. Wyraz twarzy herosa momentalnie stracił na poprzedniej pogodzie ducha, a miast niej jego oblicze przybrało dość poważny, ba można nawet pokusić się o stwierdzenie „przerażający” wyraz. Emocje jakie w nim rosły na widok tak potraktowanego psa były ciężkie do zrozumienia dla kogoś kto nigdy nie kochał zwierzęcia.
Z pewnym zachwytem spoglądał na czyny towarzyski, która bez wahania postanowiła działać. Jego serce wręcz zabiło cieplej na myśl o czarnowłosej. Była naprawdę dobrą osóbką, a takich coraz mniej na tym parszywym świecie. Kiedy ona zajmowała się wyziębniętym psem Arthur rozejrzał się wokół jego wzrok był na tyle dobry, że dostrzegał szczegóły, które większość by zignorowała. Miał już podejść do śladu jaki widniał na śniegu ale w tym samym czasie słowa kobiety przebrzmiały w powietrzu, a priorytety się zmieniły momentalnie.
– Nie...– odparł śmiertelnie poważnie, lecz nim ta mogła zacząć protestować przejął inicjatywę i uwolnił psinę z lodowej pętli. Blondyn nie chciał aby dziewczyna taka jak ona trudziła się. – Wezmę go – przykucnął obok ciemnowłosej i wymownie spojrzał jej w oczy. Był silniejszy, cieplejszy, a przede wszystkim był facetem to jego powinność w tej sytuacji. Wiedział jednak to, że pani kwiatuszek, raczej nie myśli teraz o swoim komforcie, a tylko i wyłącznie o psinie. Dlatego tym bardziej chciał jej pomóc i nie czekając na odpowiedź zgarnął niezwykle delikatnie zmarzniętą kuleczkę.