Noemi Enamorado

POSTAĆ

Przykładowy post

- Pokaż, nowy, na co cię stać! - Krzyczy któryś z obozowiczów, który stoi za mną. Właściwie też jestem ciekawa jakie posiada umiejętności nowy chłopak, który niedawno dołączył do obozu i naszej grupy. Interesuje mnie to głównie dlatego, że to ja mam stanąć z nim do walki, dlatego właśnie ściskam w swojej drobnej ręce drewniany kij do treningu. Przeciwnik kompletnie nie odpowiada na zaczepkę, robi teraz dokładnie to, co ja. Ocenia swoje szanse, szuka słabych punktów. Jest wyższy ode mnie zaledwie o dwa, może trzy centymetry. Jesteśmy w tym samym wieku, tylko to ja jestem tutaj od dwóch lat, a on dopiero przybył. Nie znaczy to jednak, że go zlekceważę, sama już coś potrafiłam, gdy tutaj trafiłam, nie wykluczam takiej możliwości u niego. Trzyma swój ćwiczebny kij w sposób, który sugeruje, że będzie go używał nie jako sztylet, czy miecz, jak większość osób, ale jako coś bardziej dystansowego. Nie pozwoli mi się zbliżyć, więc będę go musiała trochę rozproszyć, by wygrać tę potyczkę. Och, nie znoszę siebie w tych momentach przed samą walką, zawsze czuję się jak maszyna, wychowana przez obóz do walki i chłodnej strategii. Wiem, że to może mi kiedyś uratować życie, ale mimo wszystko nie czuję się dobrze w tej roli, wolę iść na żywioł.
Rozbrzmiewa krótki gong, a ja spinam wszystkie mięśnie na spotkanie przeciwnika. Przez jakiś czas jednak krążymy wokół siebie. To daje mi znak, że nowy nie jest taki głupi na jakiego wygląda. Wie, że jak zbliży się za szybko i za blisko to się prędko sparzy. Punkt dla niego.
- Nie mamy całego dnia na ten teatrzyk! - Krzyczy ten sam głos z tłumu, który w końcu poznaje. To ten chłopak, który był moim własnym przeciwnikiem przy pierwszej walce. O dziwo, nie rozprasza mnie to, tylko pobudza do działania. Ruszam na nowego trzymając kij w pogotowiu i na samej końcówce wykonuję sprytny ślizg, by zbliżyć się do niego, on jednak znakomicie przewiduje mój ruch i próbuje mi zadać cios, jestem jednak od niego szybsza, a moje mięśnie reagują już instynktownie i odpieram atak swoim kijem, rozlega się pusty dźwięk drewna, uderzającego o drewno. Nie czekam na jego kolejny ruch, tylko wymierzam kolejny cios w jego bok, on jednak uchyla się, próbuje mnie trzymać na dystans. Podnoszę się z powrotem na nogi, lustruję jego czarną czuprynę i czuje spojrzenie wpatrzone w moje ramiona. Tu cię mam. Doskakuję do niego, jak pantera wymierzając ciężki cios prosto w jego kij, skupia się na jego odparowaniu, a wtedy podcinam mu nogi zgrabnym kopnięciem i uśmiecham się z satysfakcją, on jednak swoim kijem także sprowadza mnie do parteru. Upuszczam swoją broń pod jego ręce, podnosimy się na równe nogi. Teoretycznie jestem bez szans, nie mam kija, a on ma dwa. Nie widzę jednak u niego satysfakcji. Jego twarz nie wyraża nic, gdy zbliża się, by skończyć tę walkę. Staje w porządnym rozkroku, wymierza cios kończący. Wtedy wybiegam mu na przeciw, a w ostatniej chwili wykonuję ślizg między jego nogi, mając nadzieję, że zmieszczę się w tej przestrzeni… Na całe szczęście jestem drobna, szybko wstaję na podłogi i w chwili, gdy on odwraca się zdezorientowany, ja wykonuję wysokie kopnięcie. Trafiam w jego szczękę, a wtedy walka ostatecznie kończy się moją wygraną.

Sala treningowa powoli pustoszeje, aż zostajemy tylko ja i nowy. Jest zupełna cisza, kiedy podchodzę do niego. Moje buty skrzypią na podłodze.
- Trochę cię pokiereszowałam, co? - Pytam podchodząc do niego bliżej, niż pozwala przestrzeń osobista, nie czuję się z tym jednak źle, bo przywykłam do wcinania się ludziom w ich przestrzeń. Przyglądam się jego rozciętej wardze. Nie odpowiada, nadal milczy. Co za gbur. Podnoszę ręce do jego twarzy i odwracam ją do siebie. O dziwo chłopak nie stawia oporu, jest tylko trochę skamieniały z powodu niespodziewanego dotyku - Masz jakieś imię? - Pytam i nakrywam palcami krwawiące jeszcze zranienie. Znów odpowiada mi cisza - Okej, bezimienny i bez języka, zrobimy taki szybki myk - Gadam, żeby nie zauważył jak wpływa na mnie proces leczenia. Wszyscy myślą, że po prostu mnie to męczy, zabiera mi część energii, może po części tak jest. Za każdym razem jednak czuję się tak, jakby krew zmieniała mi się w płynne złoto, albo czekoladę, jak kto woli. W każdym razie coś takiego, a ja sama oddaję nie tyle co swoją energię, a coś… innego, nie wiem jak to nazwać, może jak kiedyś dorosnę to będzie to łatwiejsze do nazwania. W każdym razie trwa to zaledwie parę chwil, a ja coś gadam - Wiesz, też po swojej pierwszej walce skończyłam z rozciętą wargą - Mówię i nawet swoją wolną ręką pokazuję bladą bliznę, która odznacza się na mojej ciemniejszej karnacji - Więc teraz jesteśmy trochę tacy sami - Rzucam, a na twarzy nieznajomego pierwszy raz odkąd widzę go w obozie widzę lekki uśmiech, a właściwie czuję go pod swoimi palcami. Ja też się uśmiecham, zabieram ręce. Rana już nie krwawi, ale nie gwarantuję tego, że zeszła opuchlizna, jest tylko już lekko zasklepiona. - Więc no, to był zamierzony efekt, wcale nie zrobiłam tego specjalnie żeby tylko wygrać - Mówię i kieruję się do wyjścia - Trzymaj się nowy, obyś odzyskał głos - Rzucam na odchodne, a potem opuszczam salę treningową i nowego znajomego.

Ciekawostki

★ Na początku, jak większość młodych półbogów, wychowywała się w świadomości, że jest po prostu człowiekiem. Miała wspaniałą rodzinę, kochających rodziców i trzech starszych braci, z którymi była związana bardzo silną więzią.
★ Zawsze była oczkiem w głowie swoich braci, poniekąd to oni ją wychowywali, dlatego była straszną chłopczycą, gardziła zawsze “dziewczyńskimi” sprawami, zajęciami i towarzystwem. W szkole siłą, albo ripostą zaczerpniętą z ust swoich braci wymuszała akceptację chłopców jedynej dziewczyny w ich paczce.
★ Jej ludzki ojciec, który wychowywał ją przez pierwsze siedem lat życia, zmarł niedługo po świętach Bożego Narodzenia na nowotwór. Po jego śmierci, matka musiała pracować na kilka etatów, dlatego Noemi i jej rodzeństwo we większości radzili sobie sami.
★ Teraz myśli, że żyła sobie w szklanej kuli, w bajce, nawet po śmierci swojego nie biologicznego taty, z kochającym rodzeństwem, opiekuńczą matką. Do czasu, aż zaatakowało ją to… coś w drodze ze szkoły do domu. Przerażona i zapłakana dobiegła do domu, gdzie akurat była jedynie jej matka, która bez jakichkolwiek wyjaśnień wrzuciła swoją zszokowaną córkę do samochodu, a potem długo wiozła w nieznanym jej kierunku. W jednej chwili na jaw wyszło to, że jej matka dopuściła się zdrady, a jej owocem, była właśnie Emi, która okazała się być córką Askepiosa.
★ Tak oto w wieku standardowych dziesięciu lat Noemi trafiła do obozu herosów, do zupełnie nowego środowiska, bez wspierających ją i broniących jej braci, na odchodne wyrzucając tylko matce, że jej nienawidzi.
★ Mimo tych tragicznych okoliczności, w jakich się znalazła w obozie, szybko się wdrożyła w tutejszy rytm życia, nie miała większego wyboru, bo do domu i tak nie mogła wrócić.
★ Jako nowicjusz miała dużo zajęć, ale najbardziej cieszyła się z tego, że może kontynuować zajęcia ze sztuk walki, do których solidnie się przykładała już za czasów dzieciństwa.
★ Od ósmego roku życia uczęszczała na zajęcia mieszanych sztuk walki, czym zaraził ją jej starszy brat, Luis. Dlatego miała już solidne podstawy do tego, by kontynuować zajęcia w obozie na szerszą skalę.
★ Mimo upływu lat nadal świetnie pamięta wiele sytuacji ze swojego dzieciństwa i niesamowicie mocno tęskni za braćmi. Żyje nadzieją, że jeszcze kiedyś uda się jej ich zobaczyć.
★ Jest przebojowa, towarzyska i beztroska, nikt nie powiedziałby o niej, że męczą ją demony przeszłości, które głównie stanowią setki listów, które wysłała do rodziny, nie otrzymała jednak nigdy żadnej odpowiedzi.
★ Przywykła do tego, że bierze sobie to, co uważa za swoje. Tak też było w przypadku jej ukochanego, Corvusa. Gdyby zostawić sprawę ich związku tej amebie uczuciowej, to do dzisiaj byliby na etapie wymieniania spojrzeń na korytarzu czy treningu. Za to w walce to on przejmuje kompletnie inicjatywę, a ona tylko się o niego wiecznie troszczy.
★ Mimo, że oficjalnie ma status “Zajęta” to nie przeszkadza jej to w flirtowaniu z innymi facetami, zazwyczaj oddaje się tej przyjemności przy okazji leczenia w ich obozowym szpitalu.
★ Ogólnie całkiem nieźle dogaduje się ze swoim ojcem, Asklepiosem, często się przekomarzają, Noemi uważa go za staroświeckiego dziada, który wiecznie sili się na żarty, ale w środku gdzieś tam go chyba nawet kocha, głównie za opiekę.
★ Uwielbia owoce jagodowe, nie znosi cytrusów, chyba, że stanowią jedynie dodatek smakowy do wody.
★Kompletnie nie potrafi pływać, jest to jej największa słabość, a widok otwartej, głębokiej wody porządnie ją przeraża.
★Potrafi świetnie gotować, nadawałaby się na panią kucharkę. Za to fatalnie wychodzi jej pieczenie ciast, jednak nawet zepsuty piekarnik nie odbierze jej przyjemności próbowania.
★ Mistrzowsko opanowała umiejętność walki glewią, potrafi także sprać komuś skórę czymś innym, ale to glewia jest taką jej bronią.
★ Ukrywa swoją broń w bransoletce w kształcie węża, która na co dzień oplata jej rękę, do walki początkowo uaktywnia się jako bicz, ale po odpowiednim ruchu zamienia się w glewię.