Łąka

Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie?

Czy to ptak? Czy to morowa dziewica? Czy to morze z fal wzięło i orkę wyrzuciło?
Nie, to Arzu wyrwała się wreszcie z krytycznego trójkąta bermudzkiego, jakim było jej mieszkanie, mieszkanie pewnego osobnika po greckiej, a więc w założeniu heretyckiej części obozu, i wreszcie szpitala. Pasja, która regularnie pożerała jej czas, chęci do życia i energię od czasu do czasu wypluwała spomiędzy swoich sterylnych szczęk kobietę, pozwalając jej przypomnieć sobie, jak wygląda świat zewnętrzy. Pisemka medyczne pisemkami, ale trzeba było być przygotowanym nie tylko na nagły powrót dyzenterii do świata trosk codziennych, ale też bardziej przyziemne sprawy. Na przykład atak trolla. Albo ragnarök. Nie znasz, półczłowieku, dnia ani godziny kiedy Jormugand wreszcie zatopi kły w ciele Thora, to był tylko kolejny punkt zwrotny w tej serii niefortunnych zdarzeń. Z jakiegoś powodu czuła, że gdyby przepowiednia miała faktycznie dojść do skutki, a nie była tylko straszydłem opowiadanym przy ogniosku i halucynogenach, greckie bękarty też wpadłyby w ogień krzyżowy. Ta świadomość poprawiła jej humor. Jak mieć przewalone, to wszyscy!
Zaczęła swój wolny dzień od spaceru. Potem przeszła w trucht. Tak łagodnie, żeby sie rozruszać. Odziana w wygodne obuwie, spodnie i kolejny z serii rozciągniętych swetrów, choć wyjątkiem była utknięta pod spodem koszulka z logiem którejś z kolei firm sportowych. Może i zbroje powinni nosić wcześniej, bo oswajał się człowiek z jej ciężarem i ograniczoną ruchowością, ale nie miała na to dzisiaj nastroju. Potem doszła do wniosku, że a i owszem, pobiegnie, robiąc standardową, godzinną trasę, ale na ostatniej prostej zamiast z powrotem do mieszkania, udała się do najbliższego punktu z kawą. I tak oto dzierżąc w jednej dłoni papierowy kubek, a w drugiej już odpalonego papierosa (zdrowie przede wszystkim), snuła się już drugą godzinę, spacerując po okolicy. Łąka wydawała się miejscem na tyle oddalonym, żeby nie zrobić komuś krzywdy, ale też na tyle otwartym, żeby każdy tego miejsca trochę dla siebie miał. Co nie zmieniało faktu, że skrzywiła się, widząc, jak ktoś okupuje jej ulubione miejsce. Tak, można mieć ulubione miejsce na łące. Dokładnie między tym jednym wielkim głazem, a tym przypadkowym klombem iglaków karłowatych z gatunku abies balsamea nana, które niewprawnej osobie mogły wydawać się jakimś krzakiem, ale ona spędziła ciężkie godziny swojego życia hodując je w tym miejscu od ziarenka. Teraz były pokryte szronem, a jego źródło siedziało kawałek dalej. Zmrużyła oczy. Aż się prosił, żeby wyskoczyć na niego z pełnym wyrzutu wrzaskiem pokroju "panie, do jasnej anielki, moje krzaki! MOJE PETUNIE!". I pewnie gdyby wykorzystać element zaskoczenia, to nawet za te petunie zacząłby przepraszać, nie zauważając, że nic takiego tu nigdy nie rosło. Rozważyła w głowie za i przeciw. W gruncie rzeczy były to tylko głupiutkie rośliny, a i żart niskich lotów. Poza tym nie wyglądały na uszkodzone. Westchnęła. Najwyraźniej bycie dzieckiem Frerja upośledzało którąś część mózgu i człowiek nie potrafił obyć się bez szczegółowej analizy flory w najbliższym otoczeniu. Nawet udawane oburzenie byłby dużo śmieszniejsze i dosadne, gdyby całość działa się w szklarni, w której hodowali rzadkie rośliny na chwałę każdego paskudnego okładu, destylatu i maści.
To był ten moment, kiedy zorientowała się, że wdepnęła w szron, który przy okazji dość głośno zabrzmiał pod podeszwą buta i już na pewno zaalarmował sprawcę tego mini-zlodowacenia. Nie planowała specjalnie przeszkadzać chłopakowi, ale skoro już weszło się w to (dosłownie) jedną nogą, no to mogła wejść w drugą. Interakcje socjalne też trzeba codziennie ćwiczyć.
- Mam tę moc, maaam tę moc.~ – Zaintonowała, wyrzucając też gdzieś pomiędzy z siebie parsknięcie śmiechem.- Przygotowania do najnowszej ekranizacji Krainy Lodu wyglądają niesamowicie, totalnie powinni ci płacić za te realistyczne efekty specjalne. – Tym razem zamiast śmiechu wyrzuciła z siebie kłęby dymu papierosowego, mając na tyle faktu, by nie chuchać nimi w rozmówce, a obok. Końcówkę papierosa utopiła w resztce kawy w kubku trzymanym w prawej ręce. Pamiętajcie dzieci, nie śmiecimy.

Jakby tak na nich spojrzeć z profilu, to mogliby się spokojnie zamienić rodzicami. On jasnowłosy i zielonooki, ona raczej śniada i błyskająca złotymi ślepiami. Złote, nie piwne, tłumaczyła przez wiele lat namolnym petentom. Piwny to miała, ale twoja matka brzuch, dopiero potem biedaczka musiała się zorientować, że to nie golonka a imbecyl na dwóch nogach.
Jakby się tak nad tym zastanowić, to mogła wspomnieć dużo innych sopli pop kulturalnych, chociażby zimnego typka z tego serialu, co to wiecznie się mordują i zdradzają. Albo któregoś w spandeksie. Dla Elsy miała szczególną nienawiść w sercu z tego tylko prostego powodu, że nic tak nie uprzyjemnia dnia, jak słuchać na izbie przyjęć po raz 40 tych samych scen i dialogów, bo się podlotek boi nowego otoczenia i dostaje jedyną obecnie znaną formę kupienia sobie kilku minut świętego spokoju – danie tabletu z bajką. Obiecała sobie, że jeżeli jeszcze raz będzie musiała słuchać jak Anna podejmuje decyzję życia o poślubieniu księcia, co to najwyraźniej pomylił bajki, to je zwyczajnie zaleje. Mniej nienawiści kierowała w stronę innych bajek, na przykład tej o króliku i lisie na kwasie czy walczących z kapitalistycznym wyzyskiem pszczołach i pszczole konfidencie, co najpierw rozpala ogień rewolucji a potem zmienia zdanie. A przynajmniej ona sobie ten film tak tłumaczyła.
Jak tak ostatnio analizowała filmowe podobieństwa, to się powinna tytułować aquamanem. Staruszek swego czasu opowiadał, ze jedno z jego dzieci przez bardzo długi czas nie musiało wynurzać się po tlen. Nie doprecyzował, czy 'bardzo długo' bije obecny rekord świata we wstrzymywaniu oddechu i jakoś mgliście kojarzyła, że oni tam raczej po prostu oddychali pod wodą, no ale zawsze mogła zrobić ten dziwny efekt przyspieszenia i wkręcać ludziom z okolicznych wsi, że 'oto ja, rusałka, przyszłam bo haracz bo inaczej wywołam takie tsunami, że zaleje wam wszystko i jeszcze więcej'. Albo mogła zostać Poison Ivy i samej wcisnąć się w obcisły spandeks. Tylko farbowanie na rudo jej się średnio widziało. Podobno miała już wystarczająco wredny pysk.
- Jak kiedyś finansowanie obozu szlag trafi to zaproponuje to swojemu kapitanowi. Drużyny herosów zamienią się w cztery konkurujące ze sobą fabryki śniegu, wybuchów i innych takich. Gorzej jak japoński przemysł filmów się o nas upomni. Znowu będzie trzeba hydre łapać na smycz. – Sarknęła. Tego ostatniego tematu nie trzeba było wybitnie zgłębiać żeby wiedzieć, żeby wiedzieć był po prostu dziwny. I nie miała na myśli kolejnej wersji godzilli. Zimno nie robiło na niej aż takiego wrażenia, chociaż z drugiej strony widziała, jak jej oddech zmienia się w parę, tym razem czystą, białą, bez nikotynowego wyziewu. Czuła je na policzkach i odsłoniętych fragmentach skóry, co w połączeniu z mokrymi od potu plecami dawało dość oślizgłe uczucie.
- Jasne jasne, Sub-zero.- Burknęła nań.- Teraz mówisz, że wszystko cacy, a potem zrobisz ze mnie lodowego jednorożca szpikulcem do lobotomii. – Oglądali z Varrenem wszystkie te popieprzone kompilacje filmów aż oznajmiła, że gore to on może oglądać na karcie incognito, a nie na kozetce lekarskiej. Poza tym, kiedyś już oberwała lodowymi szpilkami i uczucie to było tak przejmująco niesamowite, że aż postanowiła go nigdy więcej nie doświadczać. Pieprzone śnieżynki.
Uniosła w górę wskazujący palec lewej ręki, po czym skierowała go w dół. W śniegu przecież z definicji było całe mnóstwo wody, tylko trzeba je było zmusić do współpracy. Wdech i wydech. Trwało to kilka sekund, ale wreszcie krople wody poddały się jej woli i krytycznemu spojrzeniu, którym je poddawała. To był wyraz twarzy, który przyjmowała mniej więcej od zawsze, na każdym możliwym zdjęciu i w każdej sytuacji, tylko teraz trochę bardziej. Określało go piękne, angielskie wyrażenie scowl, które niestety w jej rodzimym języku już tak majestatycznie nie brzmiało. Krople ciągnęło powoli do jednego, zbiorczego punktu, tuż pod czubkiem jej palca. Miała wtedy wrażenie, jakby to prąd płynął jej pod skórą. Skupiła kulkę wielkości piłki do ping ponga, po czym ponownie uniosła ręke, tak aby wyrośnięty bąbel H2O mieć na wysokości twarzy. - Moana albo Vaiana, co moim zdaniem totalnie brzmi w każdej wersji jak pseudonim gwiazdy porno, no ale w sekrecie powiem ci, że poza scenicznym wizerunkiem mówią do mnie Arzu. Taki reboot, w sequelu odnajdziemy zaginionych mieszkańców Atlantydy i pobijemy ich wodą.- Kula płynnym ruchem krążyła między jej rozwartymi obecnie palcami, jakby była wykonana z szkła, nie zostawiając żadnych śladów. - Teraz to już chyba trening -Mruknęła, ni to do siebie, ni to do swojego rozmówcy. A już głośniej, wyraźnie do niego. - Dzięki, ale to wbrew mojej religii, wyznaje tylko kofeinowe bóstwo. – Kulka przepłynęła do drugiej ręki, obecnie wolnej, skoro tylko papierowy kubek upchnęła w niewielkiej torbie noszonej na biodrze. Po czym zacisnęła palce, zaraz je prostując, a kulka dosłownie wybuchnęła, robiąc rozprysk niewielkich gabarytów i kończąć swój kulisty żywot.

Popkultura jako taka była wdzięcznym tematów żartów jak i ciężkich dysput alkoholowych, zwłaszcza w kwestii filmów, animowanych kreskówek, a ostatnio także gier. Nikt nie mógł odmówić sobie tej przedłużonej chwili samozadowolenia, kiedy stwierdzał, że łamana noga wcale się tak nie wygina albo że dana moc jest bez sensu. Najpierw wzrastali w poczuciu, że są identyczni jak inne dzieci, więc zrobienie własnego zamku z lodu pozostawało w sferze fantazji. Potem okazywało się, że jednak trochę odstają, później – że odstają aż za bardzo, bo raczej Jimmy z ławki obok nie wysadza w powietrze najbliższego śmietnika, jak się przerazi. Początkową fascynację połączoną z trafieniem do obozu zaburzał krytyczny etap zwątpienia – zwłaszcza gdy porównywał swoje wątłe umiejętności z szalejącymi po arenie starymi wyjadaczami, którzy ruchem brwi potrafili coś spopielić. A przynajmniej ona tak zapamiętała jojczenie koleżanki z wspólnego dormitorium, jakkolwiek za cholerę nie umiała sobie przypomnieć, co dziewoja potrafiła poza nagłą, mentalną przemianą w dżdżownicę i tarzanie się po ziemi, kiedy zaliczyła zupełnie nieprzypadkowy prawy sierpowy w nos. Co ciekawe, po drugiej stronie nosa nie było Arzu. Tak to już bywa, jak się nowicjuszy uczy, za którą część łapie się sztylet i jak wyprowadzić cios. Czasem ktoś zbiera fatality prosto na twarz. Tam, gdzie element destrukcji był w zdecydowanej przewadze względem szczęścia, przydawał się jeszcze jeden bonus, wyrażaj Każda  kolejna produkcja filmów dla najmłodszych groziła tą samą falą zachwytu i zbiorowym zapaleniem mózgu, jak i napędzaniem koniunktury przez tonę inspirowanych nimi akcesoriów.
Zerknęła na chłopaka z ukosa, kiedy wspomniał o przynależności grupowej. Bez konkretnego powodu, bo nie było takiej siły, żeby była w stanie zapamiętać wszystkich z obozu. Zwyczajnie się zastanawiała, czy uczestniczył w jedynym wykładzie do którego Stary Dziad ją zmusił. Miało to miejsce jakieś dwa, może trzy lata temu. Bóstwo każe, niewolnik musi. Jako, że ta ich niedorzeczna fundacja pod wezwaniem "ratowania młodzieży problematycznej, bo przedmioty siłą woli niszczącej" jest w zasadzie państwem w państwie, bóstwa opiekuńcze uznały, że trzeba zapewnić, zwłaszcza dzieciakom, kompleksową opiekę, w tym również edukację wykraczającą poza klepanie słupków i próbę zinterpretowania Odysei Homera. W związku z tym bardziej doświadczony stażem zasób ludzki, w postaci chociażby personelu medycznego, miał co jakiś czas robić prelekcje czy inne wykłady. Tak żeby kształcić, uświadamiać, uwrażliwiać na pewne kwestie. Anvari miała pecha.Wiła się, negocjowała, tłumaczyła, że ona to do dzieci niekoniecznie (zapewnienia, że na audytorium będzie młodzież jej nie przekonywały, wszystko poniżej pewnego wieku było dzieckiem) ale ostatecznie Stary pozostał niewzruszony. Motywem przewodnim miał być bodaj zbliżający się światowy dzień walk z aids, jakkolwiek miała generalnie mówić o tym, że warto się zabezpieczać, dzieci nie płodzić, chorób nie łapać i takie tam inne bzdety. Przy czym podobno ktoś inny wziął na siebie rozmowę o uświadamianiu, więc miała mieć przetarty szlak. Szlag to trafił, ale ją. Ale przecież była profesjonalistką, prawda? Postanowiła zanieść światło oświecenia tym młodym duszom, nieznającym tak naprawdę zagrożeń świat zewnętrznego. Nikt nigdy nie powiedziałby jej, że jest niesumienna albo miga się od obowiązku, co to, to nie. Sumienność została nagrodzona solennym opierniczem od instancji wyższej, kiedy okazało się, że z godzinnego monologu, jaki im zgotowała, zaopatrzona nawet w multimedia (z jednym obrazkiem -  wykresem przyrostu naturalnego z ostatnich dwustu lat i prognozami na najbliższych sto)  zapamiętali tylko część o tym, że waginosceptycy to tak na teraz-zaraz nie mogą, jak ich potrzeba zawezwie a i partner konsensusu udzieli, bo może się to skończyć źle i jezusmaria dzieci, wazelina naprawdę się do tego nadaje, nie musicie przepłacać za  jakieś dziwne żele, młodzi jesteście, jeszcze nic sobie wcierać ani łykać nie musicie. "Przynajmniej coś im w głowach zostało!" zauważyła, prawie dumna, jakkolwiek depresyjnym był fakt, że najbardziej zapadło im w pamięć tłumaczenie, że wewnętrzny krwotok, pęknięty hemoroid lub ropień albo ciężka atrofia mięśnia zwieracza (który w związku z tym nie wykonuje swojej podstawowej funkcji) jest jedynym naturalnym powodem, dla którego zakończenie ich pleców miałoby zyskać większe nawilżenie pod wpływem ruchu mechanicznego. Po tamtym numerze nikt więcej nie prosił jej o żaden wykład. Może i nawet by się oburzyła za tak niesłuszne traktowanie, gdyby nie to, że przynajmniej miała święty spokój. Nikt nie docenił jej polotu i geniuszu, pffff.
- Już widzę tę akcje promocyjną. "Proszę państwa, proszę się nie pchać, hydry starczy dla każdego, pan asystent zaraz tu kawałek łba odetnie." Peta miałaby używanie. – Wybrała drogę rozgrzania się w postaci drugiego papierosa, wyciągając paczkę z torby.- Ciężko przejść obojętnie obok tego fikuśnego trykotu jaki na sobie miała, prawda? – Takie tam, nieinwazyjne kpiny.
Określenie "maszyny do zabijania" niezmiernie ją bawiło. Jak spotykała element określający się tym mianem to już wiedziała, że ktoś miał ciężkie dzieciństwo i najprawdopodobniej ołowiane kraty w kojcu. Nie była jakąś opętaną pacyfistką, bo nic tak nie pobudzało krążenia krwi jak wyprawa na potwora, ale czynienie z tego sensu życia brzmiało głupio. Jak równia pochyła i zapędy destrukcyjne, które każą szukać co raz trudniejszych wyzwań bez realnego spojrzenia i powzięcia odpowiedniej miary siły na zapędy.
- Nic do niej nie mam, ten film to taki wstęp do oglądania Władcy Pierścieni ze swoim motywem odnoszenia kamyka na miejsce. – Dobra, te odniesienia musiały się skończyć, zanim zaczną wymieniać się nazwami podcastów, które słuchają, i dlaczego właśnie te o filmach są najpopularniejsze. - Tak to zwykle bywa, zaraz padną zarzuty o herezję, palenie na stosie innowierców, a koniec końców i tak ktoś nawiedzony postanowi pogodzić zwaśnione strony łącząc je. -Zrobiła kółko z dymu. - Ten twór już istnieje i nazywa się czaj, jest mieszanką herbaty z kawą i smakuje absolutnie obrzydliwie.

Część ludzi zwyczajnie uciekała, przytłoczona całym tym jej urokiem osobistym, równie przyjemnym co papier ścierny. Uznawała to za konieczną preselekcję, tym bardziej, że odpowiednio wyrobione pierwsze wrażenie oszczędzało jej użerania się z ludźmi, którzy na śniadanie musieli brać jakieś kolorowe pastylki, bo odmawiała uwierzenia, że można być tak bezmyślnym i radosnym przez całe swoje życie. Chłopak sprawiał dość... Pluszowe wrażenie. Jeszcze nie uciekł, nie obraził się, nie przybrał postawy skrzywdzonego misia.
To chyba była cecha każdego palacza, który znajdował się jeszcze w fazie głębokiego wyparcia. Pół paczki dziennie? To tylko nerwowy dzień. Dwie paczki? Bardzo, ale to bardzo nerwowy dzień. Podobnie twierdziła, że pali, bo po prostu lubi i jakoś trzeba przyspieszyć proces rozkładu, bo jak zaufa siłom natury, to pewnie koło 120 urodzin dopiero wyciągnie nogi. W sumie ciężko stwierdzić, ile maksymalnie jest w stanie przeżyć półbóstwo. Nie istniały żadne sprecyzowane dane na ten temat, bo większość dokonywała żywota na przykład ze szponami w okolicach tchawicy. Na legendach też nie mogli polegać, bo to, że ktoś dożył dwusetnego roku życia mogło być wynikiem otrzymanego błogosławieństwa, a nie naturalną tendencją. Inni znowu co jakiś wpadali w wojny prowadzone między rodzicami, stając się tak argumentem siłowym jak i mięsem armatnim. Ostatnio było nawet spokojnie. Może kiedyś uda zebrać się konkretne dane medyczne, bo cholerne bóstwa nabierały wody w usta, kiedy ktoś pytał je o te sprawy. Wracając do samego nałogu, zaczynała dzień od porannego dymka i kawy, jakoś lepiej jej się myślało, kiedy te dwie substancje krążyły jej w żyłach.
-To ja już chyba wolę rajtki ze spandeksu. – Zauważyła i naprawdę była przekonana, że mając do wyboru jakąś dziwną sukienkę, która grozi rozpuszczeniem się po wejściu do pokoju, a obcisłym wdziankiem, to chyba wolałaby to drugie. Nic nie powiewa, nic nie odstaje, w krzak się nie zaplącze. Oni po dziś dzień biegali w zbrojach, kiedy zachodziła taka konieczność, ale były już daleko bardziej praktyczne i dostosowane do potrzeb. Na przykład – nie topiły się jak guma po kontakcie z kwasem z jakiegoś paskudztwa. A przynajmniej, nie tak szybko. No i człowiek mógł zdecydować, czy woli taką w której da się turlać i robić uniki, czy przyjmować ciosy na klatę ale mieć mobilność żółwika.- Na pewno robią modele z oddychającego materiału.
Według ekstremistów z fandomu Tolkiena wszystko dało się sprowadzić do stwierdzenia, że on wymyślił to pierwszy i nic oryginalnego już nie powstanie. Jak się miał do tej teorii taki Łowca Androidów, nie wiedziała ale też zapobiegawczo – nie pytała. Bajek nie oglądała jakoś namiętnie, raczej jako ciekawostkę, żeby wiedzieć dlaczego cały internet wypluwa nagle obrazki z kobietami o niemożliwie wielkich oczach. Chociaż nie, Ralph Demolka był śmieszny. Do pewnego etapu, Vanelopa mogła zostać wymazana z gry.
Grunt, ze zgodzili się co do tego, że czaj był abominacją, o której należało zapomnieć. Popełniła ten błąd tylko raz, w czasie studiów, kiedy znajomi przekonywali ją, że to jest dobre. To tyle w kwestii zaufania ludziom.
Ćmiła fajka jeszcze przez chwilę, po czym również zgasiła go i dołączył do poprzedniego, w pustym już kubku.
- Miałeś jakieś 50% szans żeby trafić. – Zauważyła.- Co mnie wydało? Włosy blond w kolorze pola pszenicy? Oczy niby zimowe niebo nad norweskim Trondheim porą wiosenną? Czy krzaczasta, rudozłota broda, a w niej korale z runami? "Biała płeć, zęby jak śnieg, taż farba warkoczy"? – Ostatnie nawet zaakcentowała wymownym ruchem palców. Próbowała przypomnieć sobie więcej absurdalnych opisów ze starych tekstów, odnośnie nordów generalnie, chociaż ostatnia wstawka było czysto ironiczna, bo odnosiła się do wiersza rzekomo wymieniającego cechy idealnej kobiety. Terefere Na tym etapie mógł równie dobrze założyć, że nocą wyrastają jej kopytka i zamienia się w satyra, jednego z tych starych pierdów, które biegają po obozie i pilnują... Cholera w sumie wie czego. Żeby w powietrzu przypadkiem kwiatkami zbyt ładnie nie zapachniało. - Na zasadzie ślepego trafu to ja mogłabym założyć, że byłeś w grupie docelowej kilka lat temu, którą Asklepios zmuszał do słuchania szeregu wykładów ku pokrzepieniu młodzieńczych serc. - Ślepego, bo nie miała pojęcia, ile chłopak mógł mieć lat. Nawet nie próbowała zgadywać. Wyglądał młodo, ale na tej samej zasadzie to i ona nie wyglądała jak kobieta, która zaraz zamieni przednią cyferkę wieku na 3.

Wszyscy zaczynali od socjalnego fajka, najczęściej w atmosferze poczucia, że robią coś nielegalnego, bo wiek przyzwolenia na takie używki wynosił w Stanach 21 lat, ku zdziwieniu reszty świata a i absolutnego braku poszanowania ze strony młodzieży. Od znajomych znad granicy z Kanadą słyszała, że każdego roku tabuny młodzieży w wieku lat 18 regularnie przechodziły do kraju płynącego syropem klonowym, coby się urżnąć w sztok a potem z powrotem do siebie do domku, salutować panu orzełowi. Pisownia celowa. Na dobrą sprawę niezależnie od tego, jaki był wiek dozwolony, młodzież i tak zaczynała dużo wcześniej, bo w sumie, czemu nie? Arzu wyszła już poza etap szukania towarzystwa do wspólnego karmienia raka, paliła kiedy tylko naszła ją na to ochota, ograniczając się tylko w godzinach pracy, bo biegać ciągle na zewnątrz ani jej się nie chciało ani nie zawsze była okazja.
- Najbliższej to chyba stroje sił specjalnych. Którychś. Nie śledzę najnowszych trendów w modzie dla wojskowych. Ale chyba pasuje, nie? Trochę przewiewne, troch przy skórze no i mnóstwo kieszeni. Jakąś kolczugę na pewno da się pod to wsadzić. – Ale byłby dym, gdyby FBI czy jakakolwiek inna agencja się zorientowała, że na określonej jednostce terenu gromadzone są duże ilości już nie tylko niezarejestrowanej broni, ale też wyposażenia zarezerwowanego dla wojska. Powtórka z Waco z 93' murowana., z tym że to policjanci i swat mieliby konsekwentnie przesrane. Humanitarnie byłoby wypuścić osoby z najbardziej defensywnymi zdolnościami i kogoś od mieszania w głowach, żeby panowie wrócili kulturalnie do swoich zajęć i zapomnieli o całej sprawie. Zabawnie byłoby wypuścić wszystkie te nabuzowane hormonami dzieciaki i patrzeć, jak świat płonie. Dosłownie.
- Jestem głęboko urażona faktem, że bardziej byłeś skłonny zapamiętać ładną buzię niż mądrości płynące z tych wykładów. – Sarknęła, wznosząc oczy ku niebu, jakby oczekiwała kary boskiej wykonanej tu i teraz. Komplement nie przeszedł bez zwrócenia na niego uwagi, ale postanowiła poznęcać się nad tematem, skoro już się chłopak sam podłożył. Wytykać mu, że startuje do dużo starszej od siebie osoby może później.- To my tu sobie, wasi seniorzy, żyły wypruwamy, materiał opracowujemy, żeby był przystępny, wyłożony zrozumiałym językiem ancymonki wy nasze pieprzone i co? I po wszystkim słyszę, że fajny ten wykład o tyłku, mogłaby pani więcej takich robić. – Wydała z siebie pełen boleści odgłos, taki przechodzący od stęknięcia po pełne egzaltacji westchnięcie. A mówiła staremu, że te wykłady to był głupi pomysł, ale nie wpadłaby na pomysł, że największą ścianą zaporową przekazywania młodzieży wiedzy będzie ich niezdolność do skupienia się na 10 minut na słowie mówionym.
Czyli w sumie oboje byli żartem na linii genetyka-mitologia. Ona była śniada, choć po ojcu powinna być raczej jasnej urody. On mógł śmiało wmawiać wszystkim czysto północo-europejskie pochodzenie, choć z tego co mówił wynikało, że geny skręcały mocno na południe starego kontynentu. - Cóż, my jak mamy ochotę na coś zagranicznego to zamawiamy tajskie, nasi rodzice uprawiają trochę inny rodzaj turystyki. – Nie miała siły już nawet używać bardziej dosadnych słów. Była głęboko przeciwna tej praktyce, tego pozostawianiu sierot na pastwę losu i zębisk potworów. Nie chodziło nawet o całe pokolenia dzieciaków, które miały pecha wychowywać się w niepełnej rodzinie czy, tak jak w jej przypadku, odkryciu że człowiek który cię wychowuje nie jest twoim biologicznym ojcem. Nie naruszyło to więzi, które zdążyła z tym człowiekiem wykształcić, tylko o świadomość, że jest wybrykiem natury. Efektem kaprysu i niezdolności utrzymania pewnych części ciała w spodniach. Bite pół roku się do matki nie odzywała po tej rewelacji, bo choćby chciała strzelić na Frerja fochem, to jego nawet nie było, żeby doświadczyć pełni nastoletniego gniewu swojej latorośli. Jakby był pewnie by się zastanawiał jakim cudem wyszło mu tak marudne dziecko. Wszyscy kurka wodna odpuszczali sobie ten etap wychowywania, tylko oczekiwali, że 10latki chętnie przyjmą rolę małych wojowników. Potrząsnęła głową, patrząc jak jeszcze kilka płatków śniegu spada. Śnieg był... Miły. Dla oka. Czysty. W odpowiedzi kucnęła, gestem ręki wskazując, żeby chłopak zrobił to samo. Roztarła lekko zmarznięte dłonie i wyciągnęła je nad trawą. Wdech, wydech, Uspokoić oddech, nadać mu miarowy rytm. Przymknęła oczy. Na łąkach w każdy miejscu można było znaleźć całe mnóstwo ukrytych w ziemi nasion, które tylko czekały, żeby wyrosnąć. Nie umiała tak z marszu stwierdzić, co wyrośnie, ale umiała skłonić będące nawet w stanie hibernacji nasionka do szybszego rozwoju. Palce lekko jej drgały w naturalnych skurczach, okazjonalnie też poruszała nimi sama z siebie, próbując nagiąć wolę już nie tylko wody, tak jak wcześniej, ale samej ziemi do swojego widzimisię. Coś ruszyło, czuła to niemal namacalnie, nawet jeżeli był to tylko przyspieszony ruch korzeni. Najpierw pojawiły się młode, zielone, soczyste listki, potem łodyżka a na końcu, kiedy kwiat już zaczął się formować okazało się, że to... Mlecz. Piękny, złocisty, mlecz. Zacisnęła usta.
- Urwę ci nogę jeżeli zaintonujesz głos Sida. – Oznajmiła z kamienną miną, nie dając poznać po sobie, czy mówi poważnie czy tylko się nabija.