Nieprawdą było, że tylko potomkowie Demeter odwiedzali tereny zielone. Prawdziwe było natomiast, to że Selina praktycznie tutaj nie przychodziła. W słoneczne dni roiło się tu od półbogów, a pojęcie spokoju i ciszy, które przypisywano temu miejscu nagle traciło na znaczeniu w skutek hałasu rozmów oraz ogólnego harmideru.
Było to miejsce względnie zadbane, niektórzy powiedzieliby że ładne. Ale nie córa Eris, która miała bardzo określone standardy piękna. Nie lubiła natury, a więc ani wygrzewania się na słońcu, ani leżenia na trawie i wpatrywania się bez celu w zachmurzone niebo, ani tym bardziej pielęgnacji roślin. Wszystko w tym miejscu było jej obojętne i właściwie mogłoby nie istnieć.
Powtarzała sobie w myślach, że pozostali herosi muszą po prostu mieć miejsce, gdzie bezkarnie mogą marnować czas pod pretekstem odpoczynku. Nie zamierzała zostać tu długo. Jeszcze tylko kilkadziesiąt kroków i znajdzie się w bibliotece. Kolejne miejsce warte ominięcia, gdyby nie potrzeba rozpracowania pewnej formuły. Westchnęła teatralnie.
Zawiało trochę mocniej. Jakaś kartka zaglądała jej się pomiędzy nogami. Przytrzymała ją czubkiem buta, przenosząc wzrok to z papieru to z mężczyzny ze szkicownikiem, który siedział pod drzewem. , Miała nadzieję, że nie pomyślał, iż schyli się po jego zgubę i jeszcze mu ją przyniesie.
Po kilku uderzeniach serca skapitulowała. Przeszła te nieszczęsne kilka metrów do członka drużyny Asklepiosa i w dość dramatycznym ruchu wciągnęła mu kartkę w dłonie nie przejmując się wymownym odcinkiem buta zasłaniającym rysunek.
- Nie ma za co. Następnym razem sam rusz tyłek. – mruknęła, odwracając się na pięcie. W tym całym swoim aroganckim postępowaniu zapomniała wspomnieć o talencie Hoshiego, co niezasłużenie pewnie nie przeszło jej przez gardło.
Blind, that’s what I am. I never opened my eyes. I never thought to look into people’s hearts, I looked only in their faces
