Kuchnia

Tak bardzo jak brak potrzeby długiego snu brzmi jak pewnego rodzaju błogosławieństwo, bo marnuję na to jedynie niespełna cztery godziny w całej dobie, tak brak możliwości zaśnięcia o normalnej godzinie zdecydowanie jest pewnego rodzaju wyrokiem. Cały obóz pogrążony w błogim śnie, a przynajmniej właśnie takie sprawiał wrażenie, a godziny mojego snu wciąż były dalekie. Sęk w tym, że niewiele było rzeczy, które mogłam robić. Wszystko było jakieś tysiąc razy głośniejsze nocą. Nawet chodzenie po mieszkaniu brzmiało tak, jakby biegło się ze stadem dzikich koni, a za dnia było przecież niemal bezszelestne.
Całe szczęście, zawsze potrafiłam znaleźć sobie jakieś zajęcie. Najczęściej było to chodzenie po całym obozie jak strażnik; ktoś musiał pilnować porządku, prawda? Jeszcze trzy lata temu było to niemal pozbawione sensu, natomiast aktualnie spotykałam się nawet z zachwalaniem co niektórych - co jeżeli kolejny atak nastąpi nocą, w chwili, kiedy wszyscy śpią? Ktoś musi odeprzeć początkowy atak, albo kupić na tyle czasu, żeby inni mogli wstać i złapać za broń.
Szczerze mówiąc, to nie wiem, czy zawiadomiłabym też greków. Prędzej biegłabym do Tyra przez dzielnicę nordycką, drąc się atak!; z moich ust grecy chyba nie dowiedzieliby się o tym, że jesteśmy atakowani. Ale to już tylko gdybanie, sama nie wiem, jak bym postąpiła. Choć szybka reakcja jest rzekomo kluczem do wygranej walki.
Miałam już wracać do mieszkania; było trochę po pierwszej, a ja przeszłam się dookoła obozu już kilkukrotnie; powoli nadchodził czas na ostatnią kanapkę i spanie, ale moją uwagę przykuły światła zapalone w pawilonie jadalnym. Mogłabym przysiąc, że trzy razy jak go mijałam to były zgaszone; czyżby ktoś postanowił zrobić sobie jeść akurat tam? A może ktoś robi jedzenie na jutro?
Ciekawość to pierwszy stopień do piekła. To i tak mi zagraża, więc po prostu zdecydowałam się pójść prosto do kuchni, z której to światło właśnie się wydobywało zastając widok, którego w ogóle się nie spodziewałam. Mała blondynka, która w obozie była niecały miesiąc, o której nasłuchałam się tylu rzeczy, a jednak na sam jej widok słyszałam pierwszy riff Sweet Child O' Mine. Budziła we mnie pewne macierzyńskie odczucia, może to przez to, że przypominała mi trochę samą siebie. Też byłam problematyczna podczas treningu. Nie wiem tylko, czy aż takie obelgi szły w moją stronę.
- Ładne skarpetki - przyznałam, przyglądając się małej. - Potrzebujesz czegoś, Stella? - pozwoliłam sobie nawet zapamiętać jej imię, ba, nazwisko też znałam. Skoro i tak była w mojej drużynie, mogłam wiedzieć o niej wszystko. Skoro mnie rozczulała własną osobą i sprawiała, że miałam ochotę chronić ją, nawet kosztem własnego życia, to wolałam mieć na nią oko. Po prostu, żeby nie zrobiła sobie krzywdy.

Nigdy za bardzo nie wnikałam w to, czy ktokolwiek inny po odbyciu treningu też miał problem ze snem. Co prawda, swojej przypadłości nie mogę nazwać efektem ubocznym treningu; zanim pojawiłam się w obozie czymś problematycznym był dla mnie sen, a ten cały trening chyba to tylko wzmocnił. Grunt, że potrafiłam znaleźć dla siebie zajęcie, nawet jeżeli miałoby to być teoretycznie bezcelowe chodzenie po obozie z nadzieją, że natrafię na kogoś. Albo ocalę obóz przed inwazją, chociaż kto wie, czy to w ogóle miałoby kiedykolwiek jeszcze miejsce.
Znalezienie jednej z najmłodszych obozowiczek w kuchni nie było czymś, czego się spodziewałam, ale przynajmniej nie mogłam narzekać na żadną nudę. Tak to musiałabym wrócić do swojego mieszkania i z pewnego rodzaju zmartwieniem stwierdzić, że znowu nic się nie działo, potem mieć nadzieję, że zasnę w miarę szybko, może chwilę po drugiej czy trzeciej, a zegar biologiczny postanowi już o godzinie piątej zerwać mnie z łóżka. I gdzie tu jakakolwiek rozrywka? Tak to mogłam, chociaż na chwilę, porozmawiać z drugą osobą. Mimo że nie przepadałam jakoś szczególnie za towarzystwem.
Na jej komentarz jedynie delikatnie się uśmiechnęłam i podeszłam do blatu, przyglądając się jej poczynaniom. Ledwo miesiąc w obozie, status, póki co, najmłodszej; wydawałoby się, że jej to zupełnie nie przeszkadzało w robieniu tego, na co ma ochotę. Cóż za urocze stworzenie. Przypominała mi kogoś, jakby młodszą wersję mnie samej. I jakoś nie chciało mi się wierzyć w to, że była całkiem zła i okropna, jak opowiadał kapitan.
- Do oliwy i patelni nie sięgniesz - zauważyłam, w końcu podchodząc bezpośrednio do szuflad. Na jednej z wyższych półek, do której musiałam aż stanąć na palcach, była oliwa, którą chciała, a patelnia, choć umiejscowiona trochę niżej, nadal była poza jej zasięgiem, nawet mimo stołka. Też ją zdjęłam i położyłam na kuchence. - Nie wiem, czy terapia to dobry pomysł. To tylko przejściowe, chyba - wzruszyłam ramionami, przyglądając się jej poczynaniom i odchodząc o krok w tył, krzyżując ramiona na klatce piersiowej. - Pewna jesteś, że dasz sobie radę sama?

Tak jak nigdy nie interesowałam się tymi najmłodszymi, a największą frajdę sprawiało mi straszenie ich swoją własną osobą, tak jakoś przy tej małej blondynce nie potrafiłam obudzić takich uczuć. Naprawdę miałam ochotę ją przytulić, chociaż tego też nigdy nie potrafiłam w sobie obudzić, takiego ciepła wobec innych. Co prawda, rola niańki do mnie całkowicie nie pasowała, ale pomaganie jej chyba wchodziło w grę, prawda? Nie kłóciło się jakoś szczególnie mocno z moim podejściem, a nawet jeśli, dla tego małego diabełka w ciele aniołka mogłabym zrobić wyjątek. Takiej uroczej istotce odmówić?
Przyglądałam się jej poczytaniom, nawet zwróciłam na moment uwagę na książki, które pewnie ze sobą przyniosła; gdzie w kuchni miejsce na takie pozycje? Chociaż jak tak się im przyglądnęłam, to chyba były dla niej zbyt poważne; a może nie doceniałam maleństwa? Taka powaga może i nie pasowała do dziesięciolatki, ale dziewczynki chyba zaczynały dorastać szybciej; może na nią nadszedł już czas? Sama już nie pamiętałam jak tak naprawdę było ze mną; może to tylko kwestia wychowania, albo i chęci złapania się za cięższą pozycję... Chyba faktycznie miała w sobie dość duży potencjał. Ale czego innego można było się spodziewać po córce tak potężnego bóstwa?
Zaskakiwała mnie jej samodzielność. Była naprawdę wyjątkowa; fakt, że chciała wszystko zrobić po swojemu dość rozczulał. Czułam pewien obowiązek, żeby dopilnować tego, by nie zrobiła sobie krzywdy, czy też najzwyczajniej w świecie nie spaliła całej kuchni, a kto wie, może do tego była zdolna. I nawet ten wątek o kapitanie... Czy męczenie takiej małej istoty było konieczne?
- Luz, ufam ci - skomentowałam fakt, że sobie poradzi, a jednak wciąż stałam w kuchni i obserwowałam, co tak naprawdę robi. Tego zaskoczenia na widok kuchenki nie dało się ukryć, więc może i będzie potrzebowała pomocy? Skoro nawet wywołała u mnie ciche prychnięcie przez słowa, że chyba nie spali kuchni, to zdecydowałam się pomóc jeszcze bardziej. - Dobrze maleństwo, pomogę ci z ogniem; nie pokroisz sobie palców? - podeszłam do kuchenki i, jak należy, odkręciłam gaz na tyle, żeby był jedynie mały ogień, na którym bez problemu mogłaby zrobić jedzenie. - Jakbyś czegoś potrzebowała, to mów - i bezpiecznie odeszłam na dwa kroki w tył po tym, jak położyłam patelnię na ogniu.

Miło było widzieć, że dziesięciolatka radzi sobie lepiej niż większość, dawno już dorosłych obozowiczów. Może i to przez ciekawość, której pewnie nie brakuje jej rówieśnikom, albo chęć bycia niezależną, co byłoby objawem pierwszych, dziecięcych buntów... Tak czy inaczej, bardzo dobrze się to obserwowało. Dawało poczucie, że nie wszyscy będą ot tak, zwykłymi pasożytami. Skoro ta wykazywała to już od tego dziesiątego roku życia, to ciekawe kiedy Galichet zdecydował wykorzystywać innych, żeby wykonywali za niego niektóre, jak nie wszystkie, zadania. Jeszcze trochę i stary kapitan drużyny Dionizosa albo się roztyje, albo padnie na jakąś chorobę. Może na nieróbstwo...
Nie mogłam powstrzymać się od niewielkiego uśmiechu na jej komentarz o krojeniu palców. Już ją lubię, nawet jeszcze bardziej! Może i dlatego kapitan tyle złego o niej opowiadał? Może po prostu nie pasowało mu jej nastawienie, zachowanie i fakt, że jest naprawdę cięta jak na zwykłą dziesięciolatkę, a jej charakterek nie pasował do tych stu dwudziestu kilku centymetrów wzrostu? I w mojej głowie rozległ się cichy śmiech, kiedy ta zaprzeczała temu, że nie jest maleństwem. Cóż, jeszcze trochę i będzie wysoką, silną i niezależną kobietą, prowadzącą całe armie do zwycięstwa z siłą porównywalną do Thora, którego to była córką, w ręce dzierżąc jego młot. Póki co, miała dziesięć lat, nieco ponad metr dwadzieścia i dużo chęci, a to dobry początek. Coś jeszcze z niej będzie, coś wspaniałego, wystarczy tylko poczekać, a efekty przyjdą jakby same. Jeżeli ta determinacja z niej nie wypłynie pod wpływem innych osób, morderczych treningów lub jakiejś traumy.
Ta cisza nawet mi nie przeszkadzała, mogłam patrzeć co robi i mieć pewność, że nic jej się nie stanie, przy okazji nie musiałam w żaden sposób ciągnąć rozmowy i wystarczyło, że po prostu stałam i patrzyłam, z dłońmi w kieszeniach i ledwo widocznym uśmiechem na ustach. A jednak to jej pytanie... To naprawdę było ciekawe, że zaczęła interesować się akurat tymi sprawami. I wyciągać sama wnioski. - Wiesz co, to wszystko zależy od tego, jak chcesz na to spojrzeć. Jeżeli mowa o ubiorze - tak, wyglądają dość współcześnie, głównie chyba dlatego, że dziwnie wyglądaliby w pełnych zbrojach - albo białych prześcieradłach, jak nazywałam te greckie stroje. Wzruszyłam tylko ramionami, zastanawiając się, jakby jej to wszystko przybliżyć. - Na przykład kochany Dionizos, bóg wina, ma aktualnie coś w formie kary na picie, bo każdy alkohol w jego rękach zamienia się w wodę - a to akurat widziałam na własne oczy, było równocześnie zabawne i przykre. - Ale ich tok myślenia... Zależy, o kogo zapytasz. Pewnie dostosowali go do współczesności, ale znajdziesz takich, co trzymają się mocno przeszłości - bo przecież głównie od boga i jego widzimisię zależało to, jak wszystko widział. - A zasady między nimi... Wiesz co, jakoś nie zagłębiałam się w takie sprawy. Znaczy, niby są pewne systemy wartości, kar i tak dalej, które są w pewien sposób egzekwowane, ale to wszystko chyba jest bardziej modernistyczne, niż prehistoryczne - przecież ciężko byłoby w obozie stosować takie same kary jak w Starożytnej Grecji czy Skandynawii. Zresztą, spotkałoby się to z potępieniem; w końcu postęp wyparł większość sposobów na ukaranie, uznając je za niehumanitarne. Zresztą, dziwny temat do rozmowy przed drugą w nocy w obozowej kuchni z dziesięciolatka, ale skoro miała pytania, to wypadało na nie odpowiedzieć. To przecież nic złego, że łaknęła wiedzy tak, jak jajecznicy w tym właśnie momencie.

/Wbijam do tematu.

Dwa bite dni spędziła w szpitalu na asystowaniu w dwóch operacjach i doglądaniu pacjentów. Tak się zestresowała, że nic przez ten czas nie jadła i ledwo co spała. A gdy stan jej dwóch obozowych kolegów się unormował, starsi medycy odesłali ją do domu w trybie natychmiastowym. Nie chciała iść, ale gdyby została dłużej w szpitalu, prędzej czy później urwałby jej się film i tylko dodałaby w ten sposób innym roboty. Zgodziła się więc, a przed pojsciej do łóżka, udała się do kuchni po coś do jedzenia. W pomieszczeniu na szczęście nie było nikogo, więc nikt nie widział jak Ler zagląda do wszystkich szafek i lodówek, by przygotować sobie posiłek. I nie, nie da nic bogom! Jej ojciec nie przyniósł jej w pracy swoich pysznych kanapek z serkiem, to i ona niczego mu nie da! Bułeczki, plasterki kiełbasy, serek topiony i majonez... Tylko... Dla... Niej!
- Pyszności!- uśmiechnęła się od ucha do ucha i zaczęła szamać. Smak typowo polski, jak w domu. Brakowało tylko coli zero, albo Żubra. Eh, mamusia by jej nie darowała, gdyby wiedziała.

/najnowsza/

Oczywiście jak to Hoshi miał całe ręce roboty jako medyk, ale cieszył się z kwitniejącej relacji z Ian'em. W końcu wszystko sobie powiedzieli i pokazali. Wtem obaj mężczyźni są szczęśliwi. Jak zwykle zapracowany Usami nie miał kiedy zjeść, ale jak już większość rzeczy skończył wybrał się do kuchni.
Zobaczył jakąś dziewczynę. Chyba ją kojarzył ze szpitala.
- Kogo tu mamy? Załapie się też na coś dobrego? - zapytał.
A nóż może dziewczyna coś mu zrobi do jedzenia, a jak nie zawsze ma dwie ręce i zrobi sobie jakąś pyszną kanapeczkę.