Elaine Weasley

Szła za swoim przyjacielem przez gęsty las czując jak zaraz padnie z nóg. Nie żeby jakoś specjalnie się tym przejmowała. Lubiła podróżować, ale lubiła też znać cel swoich podróży. Ojca zawsze pytała dokąd jadą i nigdy nie robił żadnych tajemnic. Nie licząc tego, że nie wyjawił jej iż jest pół boginią. Nie miała mu tego za złe, rozumiała, ale jednak to była jedna, jedyna tajemnica w ich życiu. W końcu wyszli na polanę z wielkim rozlewiskiem, nad którym unosiła się niewielka ilość mgły.
— Możesz poćwiczyć – powiedział Anthony z uśmiechem, a Elaine zaśmiała się i go przytuliła.
Zaczęła tworzyć niewielkie ilości płomieni na swoich dłoniach. Otoczenie nie ułatwiało jej zadania. Było tu wilgotno, a ogień nie lubił mokrych miejsc. Jej przyjaciel był naprawdę wspaniały, więc miała zamiar mu pokazać, co już potrafi. Zaczęła tworzyć kule ognia, które ciskała w taflę wody przed nią. Były one słabe i marnej jakości, ale z każdym uderzeniem stawały się mocniejsze.Wytknęła język z buzi i stworzyła coś w rodzaju ognistego małego ptaka, który sunął wokół nich nad ziemią. Zaśmiała się cicho i spojrzała na chłopaka.
Nagle z wody wyskoczyło jakieś stworzenie, które zaatakowało Anthonego. Oboje nie spodziewali się takiego obrotu sprawy. Chłopak aktywował natychmiast swój miecz i odrzucił od siebie stwora. Za diabłem wodnym wyskoczyły dwa kolejne trupy.
— Utopce – Elaine nie zadawała więcej pytań. Złapała swój tłuczek do mięsa, a po chwili w jej dłoni pojawił się wielki młot, którym machnęła w taki sposób, że jeden z utopców wybił się w powietrze. Anthony natychmiast zmroził taflę wody, aby zbyt wiele utopców nie wyszło z rozlewiska. I tak za tymi trzeba zjawiło się ich więcej, ale teraz już nie miały szansy na wsparcie.
Elaine cofnęła się widząc, że stworzeń było tu znacznie więcej niż tylko trzy. Woda niespokojnie zaczęła falować pod wpływem tego jak diabły płynęły w ich stronę. Walka rozgorzała. Elaine była raniona z każdej strony czując jak krew spływa jej po policzku. Uderzała raz po raz swoim młotem, a Tony starał się ich mrozić. Wokół było chłodno i szarawo, raz po raz otoczenie rozświetlane było ogniem, którym dziewczyna starała się odstraszyć stworzenia. Elaine cofnęła się i wytworzyła ścianę ognia odgradzając ich od rozlewiska. Tony zaczął odpychać utopce od siebie. Póki ogień płonął dziewczyna odrzucała stworzenia w stronę ściany za pomocą swojego młota. Elaine uderzała w każdego utopca i odbijała ich jak piłeczki baseballowe w stronę płomieni, by zginęły śmiercią mniej naturalną. Gdy tylko już utopce nie zagrażały złapała swojego przyjaciela za rękę i uciekła w stronę obozu.
— O matko – westchnęła, gdy byli już w odpowiedniej odległości. Oparła dłonie o kolana i oddychała ciężko czując jak skok adrenaliny znika.

☼ Jej ojciec był zafascynowany historią legend arturiańskich i gdy tylko dowiedział się, że ma córkę nazwał ją Elaine po Pani z Shalott. Rzucono na nią przekleństwo, które na zawsze miało uwięzić ją na wyspie Shalott – jeśli tylko by ją opuściła czekała ją niechybna śmierć. Elaine z Astolat jednak zakochała się w pewnym rycerzu, którego dostrzegła przez okno i nie bacząc na klątwę wsiadła do łodzi i popłynęła do Camelotu. W trakcie płynięcia słabła, ale nie zawróciła. Była piękna i uparta, gdy tylko wpłynęła do Camelotu zmarła, a rycerz, w którym była zakochana prosił o litość dla niej u Boga. Ojciec chciał, aby Elaine dążyła do swoich celów mimo przeciwności losu.
☼ Elaine jest Strzelcem.Strzelce idą naprzód i przekraczają granice. Ich motto to optymizm, entuzjazm, przygoda, szczerość. Jako strzelec dziewczyna kocha wolność i brak rutyny. Uwielbia szukać wrażeń i nowej wiedzy. Nie zastanawia się, tylko działa, aby czuć, że żyje.
☼ Elaine boi się Klaunów. TO mogło zdarzyć się każdemu, ale TO zdarzyło się właśnie jej. Emocjonalnej dziewczynce. Kiedyś była w cyrku ze swoim tatą i był tam taki jeden klaun. Sprzedawał balony, nie uśmiechał się i pachniał alkoholem, gdy Elaine chciała go rozśmieszyć ten na nią nawrzeszczał i powiedział, że powiesi jej flaki na hakach w mieszkaniu. Wprawdzie wylali tego mężczyznę, ale trauma została.
☼ Elaine marzy o otworzeniu swojej własnej restauracji, gdzie każdy heros po swojej misji będzie mógł bez problemu przyjść, usiąść i odpocząć. Nikt nie będzie mu zagrażał, a troski z pola bitwy umknął w momencie, gdy wezmą pierwszy kęs jej jedzenia.