Anthony Monroe

Nie potrafił zrozumieć, co było z nim nie tak. W porządku, nie brał sobie do serca faktu, iż niektórzy herosi dostawali szansę na sprawdzenie nowo nabytych umiejętności już po kilku miesiącach szkolenia. Rozwarte paszcze pełne ostrych zębów, zdeformowane ciała ghuli, mdlące zapachy świeżej padliny - wbrew pozorom nie każdy dziesięciolatek o nich marzył.  Pierwszy rok pobytu w Obozie Herosów był czasem rozpoznania, a Anthony wiedział, że adaptował się do nowej rzeczywistości nieco wolniej niż pozostali herosi. Nie chował też urazy za rok drugi, który w dużej części spędził w szpitalu przyswajając wiedzę pod ścisłym nadzorem dzieci Asklepiosa . Wszyscy przecież wiedzieli jak istotne mogły okazać się umiejętności medyczne w kryzysowej sytuacji, dzielnie zaszywał więc nawet brzydkie rany - można było powiedzieć, że przy zabiegach ostatecznie przelał równie wiele krwi co walczący... - i poznawał wszystkie techniki usztywniania kończyn.
Podczas trzeciego roku czuł się już gotowy. Pełny nadziei spoglądał na swoich mentorów, a jego oczy dosłownie lśniły niepospolitą determinacją, ilekroć zbierana była grupa herosów... I żądne przygód serce za każdym razem było łamane niesprawiedliwym wyrokiem, choć przecież jego strzały raz po raz trafiały w cele i - nie śmiał takich sugestii wysnuwać na głos - w swoje najlepsze dni radził sobie wcale nie gorzej od naturalnie utalentowanych dzieci Apollina...
W czwartym roku był po prostu zły. Na towarzyszy, którzy jakby z litości ściszali rozmowy na temat bohaterskich czynów i zdobytych bliznach. Na nauczycieli - doskonale zdawali sobie sprawę, jak bardzo zależało mu na jednej, głupiej wyprawie. Najbardziej zaś zły był na bogów. Na matkę, która palcem nie kiwnęła, by wesprzeć syna. Której wcale nie obchodził. Która być może czuła wstyd wobec innych bogów, musząc przyznawać się do nieudolnego potomka...
Ale teraz nadszedł rok piąty i wreszcie był tutaj, stawiając prężne kroki pomiędzy bujną roślinnością lasu i czując na twarzy rześkie smagnięcia porannego powietrza. Fakt, iż nie było w tym nawet krzty jego zasługi zupełnie ignorował -  już dawno przestał wierzyć w przypadki i jeśli tego dnia Morfeusz otulił prawowitego herosa marami sennymi, to może właśnie po to, aby on, Anthony, zajął jego miejsce. I choć stanowiło to spełnienie jego marzeń, ramiączka plecaka wżynające się niekomfortowo w skórę,  kropelki rosy strząsane przypadkiem na czubki nosów i lepkie pajęczyny zaczepiające się o palce skutecznie sprowadzały ciemnowłosego do rzeczywistości.
Towarzyszyła mu córka Ateny, młoda dziewczyna, być może młodsza nawet od niego, o przenikliwym jastrzębim spojrzeniu i głosie nieznoszącym sprzeciwu. Późniejsze opowieści bez wątpienia miały twierdzić, że z wrodzoną łatwością przejęła dowodzenie nad całą grupą, że syn Aresa w bitewnym szale jako pierwszy wskoczył pomiędzy wrogów i własnoręcznie położył przynajmniej połowę z nich, że on, Anthony, ukrył ich przed oczami wrogów w nieprzeniknionej ciemności... Pomiędzy tymi wszystkimi heroicznymi wyczynami był jednak czas na wątpliwość przecinającą zmarszczką czoło i na nerwowy skok adrenaliny, gdy niespodziewanie zając nurkował w gęstwinie. Był czas na przekomarzania i typowo ludzkie narzekanie - ślady stada palua prowadziły dalej niż się spodziewali, toteż krótki wypad przeciągał się w dniach.
A wszystko się zaczęło, kiedy rozprężenie wdarło się pomiędzy zmęczonych herosów. Monroe przekręcał się z boku na bok, próbując skraść choć kilka chwil ożywczego snu. W tle złowrogo szumiały liście, a wiatr gwizdał wśród konarów; były to jedyne odgłosy zakłócające nienaturalną ciszę.  Nawet bzyczenia owada trudno było uświadczyć...
Zagrożenie dostrzegł na kilka sekund przed resztą towarzyszy - głęboka ciemność rozwarstwiała się pod spojrzeniem potomka Nyks, odsłaniając przed nim wszelkie tajemnice. Z jego gardła wydobył się tylko krótki okrzyk, przestraszone " palua!" połączone z chaotyczną próbą zebrania się w sobie. Zgubił moment w którym srebrna przypinka znalazła sie w jego dłoniach już jako groźny łuk; instynktownie i błyskawicznie naciągnięta cięciwa wypuściła strzałę, która miękko zatopiła się dokładnie pomiędzy oczami bestii i odesłała ją z głuchym łoskotem padającego cielska prosto na drugi świat. Serce podeszło mu do gardła, kiedy rzeczywistość zaczęła rozpływać się w chaosie kłów, sierści i żałosnego skomlenia. Sekundy zbijały się w minuty, a te mogłyby zbiegać się nawet w godziny. Lub może już kawałek wieczności? Czas w ogóle przestał dla niej istnieć. Istotne było tylko to, że lwiopodobnych potworów nacierało coraz więcej, choć topór syna Aresa wirował w powietrzu, tnąc, raniąc i siekając. Monroe wypuszczał kolejne strzały, trzymając stworzenia na zbyt szybko zmniejszającą się odległość - polana, na której rozbili obóz nie nadawała się do walki. Pokrzywy psotnie łapały go za kostki, a korzenie zdradziecko wychylały się spod ziemi sprzymierzając się ze stworami, których zatęchły oddech niemal czuł już na szyi. Nie mając czasu wypuścić kolejnej strzały, ciężkim łęczyskiem uderzył w podłużny pysk i z sapnięciem pełnym wysiłku wbił strzałę w gardło palua . Krew trysnęła, lepką czerwienią oblewając dłoń Monroe, a krople pienistej śliny wściekłego stwora bryzgały na jego twarz. Drgawki wstrząsające rdzawą bestią nie osłabiły jej woli walki - podczas szarpaniny długi pazur wbił się w jego udo, rozrywając spodnie i orając skórę, by dać miejsce przyszłej bitewnej bliźnie. Odepchnął od siebie dogorywające zwierzę i powiódł spojrzeniem po polu walki - zaszczute i ranne niedobitki na daremne próbowały umknąć przed zabójczym duetem dzieci Aresa i Ateny. Monroe postąpił krok do przodu, chcąc ich wspomóc, zawiodło go jednak ciało. Noga ugięła się pod jego ciężarem, a obraz przed oczami całkowicie się zamazał, jakby zbyt duże emocje dopiero teraz uderzyły do jego głowy. I choć  piekły go mięśnie, jego ciało pokrywała krew - własna i cudza - a zapach doprowadzał do mdłości, to przede wszystkim czul się szczęśliwy.
Bo, na wszystkich bogów. Zrobił to.