Ana Lucia Montes

Była idealna. Onieśmielała mnie.
Wiedziałam, że to część jej boskości, a jednak z każdym krokiem, który mnie do niej zbliżał, czułam narastającą panikę. Czułam się niezgrabna, nie dość dobra, by uszczknąć choć drobną część tego, co czyniło ją taką. Nie czułam jej krwi płynącej w moich żyłach, a mimo już kilku lat spędzonych w obozie, wciąż miałam wrażenie, że odstaję. Zbyt miękkie serce czyniło mnie niechętną korzystania z mocy manipulacyjnych, którymi mnie obdarzono; bałam się ich oraz tego, co ze sobą niosły. Jak śmiertelne mogły się stać, kiedy opanuję je do perfekcji. Moja psychika postawiła więc blokadę; tej miała mi się pomóc pozbyć moja matka. Jakże dziwnie brzmiało to słowo dla dziewczyny, którą na siłę wyciągnięto z sierocińca. Dziewczyny, która dawno już straciła nadzieję na to, że jej życie może być wyjątkowe. Ale nie byłam taka jak Afrodyta, a w każdym razie nie potrafiłam tego dostrzec. Jej piękno nie było zwykłym; przeciwnie: coś na wzór aury magnetyzmu otulało ją jak subtelny zapach, któremu nie sposób było się oprzeć. I pewnie to właśnie on sprawiał, że parłam do przodu mimo targających mną wątpliwości. To zabawne, bo działo się tak ilekroć moja matka była w pobliżu. Sądziłam, że przy którymś razie to piorunujące wrażenie w końcu minie, a ja będę w stanie zaczerpnąć swobodnie oddechu, ale tutaj znowu się pomyliłam.
— Jeśli przeszkadzam, mogę przyjść potem — zasugerowałam, niemal z nadzieją spoglądając na boginię pochylającą się nad kartkami, rozsypanymi na jej biurku. Nawet przy tak prozaicznej czynności potrafiła sprawiać wrażenie, że to najbardziej frapująca rzecz pod słońcem.
— Podejdź — rzekła i wyraźnie rozbawiona zaśmiała się, a dźwięk ten przypominał brzęczenie małych, srebrnych dzwoneczków poruszanych wiatrem, które ciotka Maria zawieszała na ganku, by odstraszały złe duchy. Moje nogi poruszały się same, niemal gnały w jej kierunku, skuszone powabem jej głosu. Chciałabym jej nienawidzić za lekkość, z którą potrafiła wpływać na innych, a jednak nie byłabym w stanie.
Afrodyta wstała, a suknia którą miała na sobie, szeleściła przy każdym ruchu. Czasem się zastanawiałam, czy nie unosi się kilku centymetrów nad ziemią, biorąc pod uwagę z jaką łatwością przychodził jej każdy krok i gest, wykonywany jakby od niechcenia.
— Osiemnaście lat minęło szybko — odezwała się, podchodząc do szafy. Otwarła drzwi i stojąc do mnie tyłem, zaczęła czegoś szukać. Wykorzystałam ten moment na to, by wyprostować się nieco i zerknąć kątem oka w lustro. Ostatnie lata przyniosły wiele zmian, stałam już u progu dorosłości. Mimo wszystko czyniłam postępy, a z każdym treningiem stawałam się coraz silniejsza, nawet jeżeli nie raz i nie dwa musiałam znosić przytyki sugerujące, że każdy odniesiony przeze mnie sukces to tylko kwestia manipulacji. Nie przysparzało mi to pewności siebie. Nie czułam się wojowniczką, nie byłam też najlepszym medykiem, a moje próby rozpracowania mechanizmów wszelkiej maści, kończyły się jedynie katastrofą. Moja siła miała leżeć w umiejętności wpływania na innych i wywoływaniu w nich konkretnych emocji. Afrodyta mawiała, że taka właśnie jest miłość. Uderza do głowy i czyni świat lepszym, ale w mgnieniu oka potrafi ten sam świat obrócić w perzynę, choć z natury miała wszak nie znać zazdrości i nienawiści. To było złudne. Też miałam taka być.
Czegokolwiek bogini szukała, odnalazła to. Odwróciła się do mnie, trzymając w dłoniach drewnianą, rzeźbioną w misterne wzory szkatułę.
— Chciałabym wręczyć ci prezent — zaczęła, zbliżając się. Wstrzymałam oddech. — Wiem, że czujesz się jeszcze niepewnie. W miejscu, gdzie wojnę toczy się mieczem, umiejętności takie jak twoje wydają się nieprzydatne. Ale to nie jest prawda — dodała, sięgając do zamka. Otworzyła wieko szkatuły, gdzie na wyściełanym aksamitem dnie spoczywała zdobiona szpila do włosów. Odruchowo uniosłam brwi, nie rozumiejąc, do czego moja matka zmierza. Z wrażenie zapomniałam o tym, że mnie onieśmiela.
— To, co wydaje ci się słabością, obróć w siłę — ciągnęła, podnosząc szpilę. Zwolnienie mechanizmu powodowało, że rozszerzała się i przyjmowała kształt sztyletu. — Kiedy ktoś bierze cię w ramiona, nikt nie spodziewa się ciosu w plecy, ani dźgnięcia pod żebra. Kiedy ukochana dłoń dzierży kielich, nikt nie spodziewa się, że wino będzie doprawione trucizną. Pamiętaj o tym — uniosła kąciki ust w uśmiechu. W pierwszej chwili wydawało mi się, że nie rozumiem. Przyjęłam prezent z wdzięcznością, podziwiając perły, którymi ozdobiona została srebrna szpila. Najwyraźniej nie wyglądałam na szczególnie przekonaną. Afrodyta odłożyła szkatułę i delikatnie złapała mnie za ramiona, odwracając w stronę lustra. Widziałam jej twarz ponad swoim ramieniem; w przeciwieństwie do mnie, uśmiechała się, a z każdą chwilą rosło we mnie przekonanie, że poradzę sobie. Czy była to część jej boskich mocy? Nie wiem. Do dzisiaj nie jestem w stanie tego powiedzieć na pewno. Pamiętam jednak dokładnie to, co powiedziała mi potem:
— Jesteś boginią, więc zachowuj się jak ona — szepnęła.
Zacisnęłam palce na sztylecie.
Uwierzyłam jej.

— Jej ojciec uważał, że Afrodyta uwiodła go podstępem, dlatego oddał dziecko do sierocińca, nie chcąc mieć z nim nic do czynienia.

— Posiada prawo jazdy i jeździ jak pirat drogowy.

— Lubi kubańskie cygara i tequilę.

— Unika bezpośredniej walki. Jej domeną jest raczej podstęp.

— Nie rozstaje się ze szpilą do włosów, która przeistacza się w sztylet. Zdobiona srebrem i perłami błyskotka to prezent od matki.

— Uwielbia poezję; raczej czytać, niż tworzyć.

— Dokarmia wszystkie gołębie, jakie znajdą się w zasięgu jej wzroku.

— W mieszkaniu hoduje mirt. Dość charakterystyczny zapach unosi się w powietrzu już od progu.