Vilija Nesheim

- No to skaczesz czy nie? - wręcz znudzony już głos dziewczyny rozniósł się echem po okolicy, podczas gdy jakiś młody chłopak próbował odebrać sobie życie, stojąc w ramie okna, jednego z wysokich budynków. Unosiła się obok niego w powietrzu, najzwyczajniej w świecie siedząc sobie ze skrzyżowanymi nogami.
- Ni-nie zbliżaj się do mnie bo skoczę! - wykrzyczał, jednak jego postawa mówiła co innego; trzymał się kurczowo framugi dosłownie wbijając w nią paznokcie. Patrzył raz na kobietę, raz na ziemię, będąc wyraźnie zaskoczonym faktem pojawienia się Vi obok niego.
- Tak, tak. - pokiwała głową, przewracając przy tym oczami - mówisz to od jakiś - spojrzała na zegarek  - no, jakiś 15 minut przynajmniej i dalej się nic nie zmieniło.
- Zrobię to!
- Zrób.
- Zrobię!
- No to zrób.
- Przysięgam, że skoczę!
- Jezus Maria Święta ileż można.. to skacz!
- Skoczę!
- Vi nie prowokuj go! Miałaś pomóc, a tylko szkodzisz! - usłyszała zdenerwowany głos swojej znajomej, która wraz z tłumem gapiów obserwowała próbę samobójczą chłopaka.
- No przecież pomagam - odkrzyknęła w jej stronę i rozłożyła szeroko ramiona - nie moja wina, że nie chce skoczyć.
- Vilija!
- SKOCZĘ! - wykrzyczał chłopak, zaciskając mocno oczy.
- Co to za kabaret - wymamrotała pod nosem Vi i wzięła głęboki oddech. - Toż Ci mówię od 15 minut, żebyś skakał.
- Nie chce żyć, skoczę!
- No nie wytrzymam... pozwól, że Ci pomogę - powiedziała do siebie, po czym uniosła dłoń w jego stronę. Chłopak zdążył otworzyć w międzyczasie oczy, jednak zaraz tego pożałował. Skumulowany podmuch powietrza wydostał się z dłoni dziewczyny, uderzając go mocno w twarz; niedoszły samobójca zachwiał się tracąc równowagę najpierw do przodu, poźniej do tyłu, a następnie znów do przodu. Nastała chwila grozy - wydawało się, że już wyleci, gdy kolejny podmuch wręcz wepchnął go z powrotem do pomieszczenia z którego przyszedł. Kobieta wciąż unosząc się w powietrzu złapała się parapetu, na którym jeszcze przed chwilą stał chłopak i usiadła na nim wygodnie.
- Voilà! - odkrzyknęła radośnie, gdy misja zakończyła się z powodzeniem, przynajmniej dla niektórych.

- uwielbia wszelkiego rodzaju zwierzaki;
- lubi jak się coś dzieje, nie cierpi monotonii;
- często nie potrafi się zachować adekwatnie do sytuacji;
- matka oddała ją do domu dziecka, gdzie następnie co jakiś czas zmieniali jej rodziny zastępcze, aż w końcu zabrali ją do obozu;
- chciałaby poznać swojego ojca, jednak do tej pory nie było jej to pisane