Mati Ahonen

Mati po obu rodzicach zyskał urodziwe powłoki ciała, co narobiło mu nieraz biedy, gdyż cieszył się niechcianą popularnością wśród dziewcząt. O ile koledzy w szkole szybko zrozumieli, że z tym bursztynowookim chłoptasiem nie da się bawić, tak dziewczynki albo oblatywały go na przerwach i zagadywały, albo wpatrywały się w bezpiecznej odległości w jego popielatą, niemal siwą czuprynę. Z biegiem lat uroda nie zniknęła, lecz wypracowana aura dziwaka w połączeniu z dziwnym chłodem, jakim emanował, skutecznie odstraszała kogokolwiek. Wzrost jego jest przeciętny (178), również sylwetka mieści się w normach - ani szczupła, ani zbyt zaokrąglona. Lekko pucołowata i dziecięca twarz nie jest skalana zarostem. Wpatrujące się z ciekawością lub zamyśleniem oczy są dość duże, okolone rzadkimi, jasnymi rzęsami. Brwi zakrzywione pod kątem ostrym łagodzą jego jakby wiecznie zdziwiony wyraz twarzy. Cerę ma gładką, bez większych przebarwień czy znamion, tak jak i resztę swego całkiem ciemnego, jak na taki genotyp, ciała. Co nie oznacza, że na tle populacji ogólnej wypada jak Latynos - po prostu nie jest blady jak ojciec czy matka. Na twarzy wąskie wargi w niemal wiecznie szerokim uśmiechu.

Porusza się dość żwawo, chociaż często potrafi zastygnąć niczym sopel lodu na dłuższy czas w różnych pozycjach. Ton głosu jego nie jest specjalnie niski, nie wiedzieć czemu, jest dość skrzekliwy. Ma twardy, dość świszczący akcent, z którego nie zdaje sobie sprawy. Dość uboga ekspresja to jedna z głównych cech składających się na otaczającą go aurę. Związane jest z tym również słabo rozwinięte wnętrze emocjonalne.

Mati preferuje ubiór dostosowany do pogody, chociaż zasada ta nie dotyczy upałów - chłopak przejawia silną niechęć do niepotrzebnego odkrywania ciała, tak więc nawet wtedy potrafi zasuwać w sweterkach, czy pulowerach założonych na koszulę. Nie można ukrywać, że chłodna aura po tatusiu jest w takich dniach niezastąpiona. Szafę Ahonena wypełniają głównie wspomniane już wytwory wełniane i bawełniane górnych części garderoby, co dotyczy również spodni - żadnego dżinsu, lnu, ani tym bardziej poliestru, chociaż ten ostatni zdarza się w formie domieszek. To nie tak, że Mati jest modnisiem - po prostu ma bardzo wyczulony zmysł dotyku, a noszenie plastiku go drażni. Z powodu praktycznego podejścia do życia, jego ubrania nie należą do gniotliwych, również koszule stara się wybierać takie, aby nie trzeba było ich jakoś mocno prasować. W jego palecie kolorystycznej można znaleźć głównie barwy ciemne i głębokie - czerwienie, zielenie, granaty i szarości. W przypadku spodni czy koszul także brązy. Obuwie wygodne, ale nie sportowe. Nie ma tendencji do ich niszczenia, tak więc najczęściej zakłada swoje ulubione buty za kostkę z brązowej skóry. O ile ubranie jest zazwyczaj w nienagannym stanie, tak o pastowaniu butów często zapomina. Dotyczy to też czesania włosów, których burza sięga mu nigdy nie dalej niż do połowy karku.

Trudno zawrzeć w słowach osobowość kogokolwiek, ale Matiego dość łatwo streścić. Wyobraźcie sobie dziewiętnastowiecznego młodzieńca wychowanego zgodnie z najstaranniejszą etykietą. A teraz dodacie do tego niechęć do bezsensownych tradycji przy jednoczesnym nieświadomym sentymentalizmie oraz ścisłą logikę myśli zdolną do popadania w zbyt długie rozważania nad najmniej pragmatycznymi zagadnieniami. Jak już wcześniej wspomniano, Ahonen nie jest zbyt bystry społecznie czy emocjonalnie. Trudno mu zrozumieć co czuje w dane chwili, zaś jego ekspresja może być mylna dla otoczenia. Z powodu wychowania przez głuchą matkę, podczas rozmowy utrzymuje dość natrętny dla przeciętnego człowieka kontakt wzrokowy, zaś samą wymianę zdań nawiązuje tylko po nawiązaniu tego kontaktu. Reagowania na wołanie po imieniu nauczył się dość późno jak na osoby w jego sytuacji, bo w pełni dopiero w obozie. Ale lepiej późno niż wcale.

Jest samotnikiem, ale od czasu do czasu lubi poobserwować ludzi. Zazwyczaj mówi to co myśli, co często może być dość nieskładne i przez to niezrozumiałe. Na ogół nie wyczuwa ironii ani dwuznaczności, jego poczucie humoru praktycznie nie istnieje. Śmieszy go czasem, kiedy komuś coś nie wyjdzie, co często połączone jest też z deprecjonowaniem danej jednostki. Mati ogólnie uważa się za lepszego od innych, w dziedzinach, którymi się zajmuje, lecz nie ma to związku z pychą czy egocentryzmem, sam uważa to za bardzo obiektywne stwierdzenie. Trudno powiedzieć, żeby był perfekcjonistą, ale w pewnym sensie pasuje do niego to określenie, jeśli wziąć pod uwagę jego nietypowe normy odniesienia.

Nie jest jakimś fanem natury i zwierzątek, lecz nazewnictwem gatunków operuje po łacinie. Z nauk uwielbia matematykę i fizykę, jest zapalonym inżynierem, lecz nie interesuje go informatyka. W walce preferuje ucieczkę, w czym jest naprawdę dobry (codzienne długaśne spacery wokół obozu robią swoje). Brak w nim brutalności, stara się być precyzyjny, żeby jak najszybciej zrobić co trzeba.