5th Avenue

Nowy York.... „Miasto, które nigdy nie śpi", wieczory takie jak ten, utwierdzały Setha w przekonaniu, że większość tego, co wiemy, o świecie to gówno owinięte pięknym papierem. Pamiętał, jak zawsze marzył o tym, by odwiedzić osławione NY city, jak planował i sprawdzał, do którego pociągu czy autobusu musi wsiąść, by się tam dostać. Sam mieszkał w mieście, lecz mityczne wschodnie wybrzeże USA, jarzyło się w jego głowie jako coś o zupełnie innej skali i na zupełnie wyższym poziomie, przeprowadzka z Vancouver do obozu herosów, w żadnym wypadku nie zmieniła jego planów.... Kiedy jednak w końcu uzyskał pozwolenie na opuszczenie obozu i odwiedzenie Nowego Yorku.... cały urok prysł. Miasto, które nigdy nie śpi, było tak samo głośne, zatłoczone i brudne jak wszystkie inne metropolie. Hałas był tak samo męczący, jak w Kanadzie, a korki tak samo uciążliwe. Zdecydowanie Seth mógł nazwać to przeżycie jednym z największych rozczarowań w swoim życiu. Mimo tego jak bardzo Nowy York go rozczarował, zaczął go regularnie odwiedzać. Dlaczego? Bo czasami po prostu odczuwał potrzebę, zanurzenia się w ludzkim morzu i poczucia czegoś bardziej żywego, niż kolejny spokojny wieczór w obozie. Właśnie tak było dzisiaj. Jak się jednak okazało, mimo względnie przyjemnej temperatury i tego, że w piątkowy wieczór ludzie powinni wręcz walić drzwiami i oknami do centrum i umiejscowionych w nim lokali, na ulicach, biorąc pod uwagę wielkomiejskie standardy, było pusto. Seth był lekko mówiąc, zdenerwowany. Jego plan z wejściem do jednego z najlepszych klubów nie wypalił. Ochroniarz, jak widać specjalista w swoim fachu, od razu rozpoznał słabo podrobione papiery wywalił go z klubu i kazał się tam więcej nie pokazywać, bo inaczej weźmie policje i skończy się to MacLarena trochę inaczej. Teraz chłopak przemierzał puste Nowojorskie ulice, próbując wyrzucić z siebie, co tu dużo mówić wkurwienie. Nie miał ochoty na tak wczesny powrót do obozu, nie widział jednak zbyt wielu perspektywy na kontynuowanie tego wypadu. Zatrzymał się na jednym ze skrzyżowań 5th Avenue i zaczął się rozglądać, jakiż był jego smutek, kiedy nie dostrzegł wokół siebie prawie żadnej żywej duszy. Zmęczony bezcelowym łażeniem, przysiadł na schodkach prowadzących do jakieś zamkniętego sklepu z ubraniami i począł grzebać w kieszeni swojej ciemnoczerwonej bluzy. Nagle jego rozmyślania, przerwał stuk obcasów, który, choć sam w sobie nie był zbyt donośny, to w ciszy, jaka panowała na ulicy, rezonował kilka razy głośniej. Chłopak miał okazje zaobserwować, jak zza rogu wyłania się całkiem przyjemna dla oka ciemnowłosa dziewczyna w długich butach i kurtce, stosunkowo długiej jak na panującą temperaturę. Chłopak często bywał w NY wieczorem, zdołał więc stworzyć sobie kilka typów "nocnych wędrowców" i każdą napotkaną osobę przypisywał do jednego z nich. Dziewczyna wyglądała mu na „klubowicza”, była więc zapewne wstawiona, a i z kontaktowaniem mogło być różnie. Chłopaka dziwiło jedynie to, że była sama, zwykle o tej porze, powinna być, albo z koleżankami, albo z chłopakiem. Mimo wszystko kobieta nie zawsze bywała bezpieczna wieczorem w mieście, szczególnie tak blisko klubów i wielu pijanych mężczyzn, którzy miewali różne pomysły. Seth wzruszył ramionami. Chrząknął, by zauważyła jego obecność, po czym wstał, otrzepał spodnie, które lekko przybrudziły się od siedzenia na ziemi i podszedł do śmietnika, przy którym stała. Już w trakcie wstawania zaczął mówić
-Masz może papierosa? Jakiś jegomość zajebał mi kurtkę, a tam miałem i paczkę i zapalniczkę.- Oczywiście to co mówił nie było prawdą, ale każdy sposób na rozpoczęcie rozmowy jest dobry prawda? Dopiero kiedy skończył mówić był na tyle blisko, by ze zdziwieniem stwierdzić, że dziewczyna nie wygląda na pijaną. Czyżby pomylił się w swojej ocenie i wcale nie wracała z klubu? No cóż, bywa i tak, nikt nie jest nieomylny.
-To okropne, że nie ma nawet 12, a człowieka mogą spotkać takie okropności nie uważasz? Zresztą, kurtka to jeszcze nic, spotkałbym jakichś czarnuchów z getta i skończyłbym o wiele gorzej.- Zdawał sobie sprawę, że w ogóle zaczynając rozmowę sam wychodzi na pojeba, nie chciał jednak wracać do obozu całkowicie zawiedziony, a nawet rozmowa mogła, choć trochę zmienić status tej "wycieczki". Przez cały czas, który mówił, jego twarz i oczy przybrały lekko rozbawiony wyraz, w którym dało się wykryć nutę kpiny.

Tak naprawdę Nowy Jork był miastem, jak każde inne i miał w sobie swoistą magię, niezadowolenie chłopaka, miało swą genezę w jego wygórowanych oczekiwaniach i dziecinnych wyobrażeniach, na temat tego, jak wspaniale musi być gdzieś tam daleko. Gdyby traktował to miejsce jak każde inne miasto, a nie jak krainę, do której dążył, na pewno pokochałby NY takie, jakim było. Był wszak synem Eola, stale pragnącym zmian, doznań i nowych doświadczeń. Nie wyobrażał sobie życia na wsi. Miał Nature swego ojca, jak i jego domeny, był jak wiatr, nie lubił gościć zbyt długo w jednym miejscu. W oczekiwaniu na odpowiedź nieznajomej wpakował ręce do kieszeni i zaczął obrzucać ukradkowymi badawczymi spojrzeniami. Miała w sobie coś, co sprawiało, że uznał za stosowne bliżej się jej przyjrzeć. Przerwał, dopiero kiedy wystawiła w jego stronę papierosa, spróbował go od niej wziąć, ale dziewczyna prostym gestem uświadomiła mu, jaki ma do niego stosunek. Z trudem powstrzymał westchnięcie, a w odpowiedzi na jej słowa roześmiał się i pseudo poważnym tonem odpowiedział.
-Moim skromnym zdaniem trucie się nie należy do mądrych pomysłów niezależnie od wieku, no, chyba że wyznaje się zasadę „na coś trzeba umrzeć”, choć i w tym przypadku wydaje mi się, że są na to przyjemniejsze sposoby niż rak płuc. Mimo tego robisz to ty i ja również mam na to ochotę, ale nie nalegam, sam niechętnie dziele się tym, co mam.- Wzruszył ramionami, a rozbawienie na jego twarzy zmieniło się w obojętność, jedynie oczy zdradzały dalsze zainteresowanie prowadzeniem rozmowy. Nie wiedział, czy dziewczyna poprawnie to odczyta, ale niepewność była nieodłącznym elementem smutnego ludzkiego życia. Ciekawiło go tylko, czy nie chciała się z nim dzielić, bo tak, czy może wyczuła, że kłamie.
-Oczywiście wśród tego całego zła i tych wszystkich okropnych rzeczy, zdarzają się też miłe zaskoczenia.- To powiedziawszy ostentacyjnie puścił jej oczko nawiązując do ich jakże porywającej konwersacji, a na jego twarz znów zawitało rozbawienie. Dziewczyna była dla niego zagadką, nie była po imprezie, bo byłaby w gorszym stanie, nie była przed imprezą, bo by się śpieszyła, nie wyglądała też na kogoś, kto zmęczony wracał po całym dniu pracy. Czyżby trafił na rzadki przypadek kogoś, kto po prostu wyszedł sobie na spacer w piątkowy wieczór? Cóż za szalona myśl! Jej kolejne słowa były odpowiedzią na jedno z pytań, które padły w jego głowie i sporo mówiły mu o samej dziewczynie.
-Naprawdę nie wyglądam na kanalie? Całe szczęście, ale może gdybym na takiego wyglądał może tamten facet nie ukradłby mi kurtki nie uważasz?- Przyjął od dziewczyny zarówno papierosa, jak i zapalniczkę, sprawnie go odpalił i oddał dziewczynie jej własność. Potem, na krótką chwilę, w której czasie chłopak delektował się smakiem fajka. W końcu znów przemówił i miał nadzieje, że jego słowa nie wywołają burzy.
-Musisz mi wybaczyć banał, „ale co robi taki piękna dziewczyna sama o tej porze w centrum Nowego Jorku?”, oczywiście poza tym, że się truje.- Miał nadzieje, że dziewczyna nie każe mu odpowiadać na pytanie o podobnej treści. Mimo wszystko głupio przyznawać się komukolwiek, że nie wpuścili cię do klubu, bo jesteś za młody, a facet, który robił ci lewe papiery zjebał sprawę. Postanowił więc ją ubiec.
-Uprzedzając kontrpytanie, ja wybrałem się na wieczorny spacer w pięknych miejskich uliczkach.

Im dłużej rozmawiał z dziewczyną, tym bardziej zaczynała go bawić. Z każdym jej słowem, rosło jego rozbawienie, a szacunek i branie jej na poważnie spadały wprost proporcjonalnie. Zachowywała się bardzo arogancko, wyniośle, jak ktoś, kto z jakiegoś powodu, umiał lub wiedział więcej. Nie wyglądała wszak na dużo starszą od niego, nie zachowywała się też jak ktoś obdarzony dużą ilością doświadczenia. Chłopak chciał po prostu porozmawiać, a spotykał się z lekceważeniem i poczuciem wyższości, tak już niestety bywało, ludzie to debile. Seth wiedział to od dawna, zawsze łudził się jednak, że tym razem trafił na kogoś „wyjątkowego". Podsumowując całą konwersacje, ona mogła palić, a on nie, mimo tego, że w świetle prawa mógł je palić już od roku. Logika ta, jeszcze bardziej go rozbawiła i choć tego nie potrafił przyznać, lekko zdenerwowała.
-Tak to już bywa.- Rzucił obojętnie i urwał temat papierosów, by nie rzucić przez przypadek żadną kąśliwą uwagą. Mimo tego, że ona nie traktowała go jak należy, on nie zamierzał odwzajemniać takiego postępowania...przynajmniej nie w tym momencie. Na jej kolejne słowa otwarcie się zaśmiał.
-Nie wiem, czy jestem ekspertem w tej materii, sam nigdy nie kradłem, ale pozwól mi na wysnucie śmiałej tezy. Nie musisz się z nią zgadzać, to moja personalna, możliwe, że głupia, opinia.- To powiedziawszy, zaczął mówić teatralnym szeptem. -A więc.... wydaje mi się, że każdy złodziej ma jakiś powód, by to robić.- Znów wrócił do normalnego tonu głosu i z niewinnym uśmiechem na ustach dorzucił jeszcze.
-Ale to oczywiście tylko moje zdanie.- Idąc jej przykładem, przerwał dialog, by wypuścić z ust odrobinę trującego dymu. Sam nie wiedział czemu tak zależało mu na tym by dała mu papierosa, nie lubił ich na tyle, by o nie błagać, wcześniej uznał to po prostu za dobry sposób na nawiązanie konwersacji. Teraz sam nie wiedział, czy miało to sens, nie wydawała się ani zbyt kontaktowa czy interesująca. Typowa pani „za wysokie progi na twoje nogi”, posiadająca o sobie za duże mniemanie. Spotykał całe mnóstwo takich dziewczyn, które zawsze myślały, że są „inne nie wszystkie”.
-No tak, oczyszczanie umysłu, czy to nie zabawne, że oczyszczając umysł zanieczyszczasz organizm?- To powiedziawszy wskazał papierosa i po raz kolejny wypuścił z ust szary obłok. Normalnie po prostu odszedłby w swoją stronę i nie przeszkadzał, normalnie, czyli w obozie. Nikt nie mógł oczekiwać, że będzie mógł w samotności się wyciszyć, będąc zarazem nocą w Centrum, poza tym MacLarenowi nie chciało się chodzić.
-No nie tak po prostu. Jeśli chcesz streszczę ci jak było. Siedziałem sobie w parku i myślałem gdzie by się tu dalej udać. Było dość ciepło więc zdjąłem kurtke. Nagle podszedł do mnie jakiś chłopak, który prosił mnie bym wskazał mu drogę do jednego klubu, tak zajęty tłumaczeniem, nie zauważyłem, że jego kolega cichaczem zawinął mi kurtkę.- Gdyby powiedział, że nie było żadnej kurtki, konwersacja zapewne by się zakończyła, a on nie dopalił jeszcze papierosa, dlatego kontynuował.
-Wyczujesz? Obawiam się, że mylnie, identyfikujesz mój durny wyraz twarzy, ja zawsze tak wyglądam, to nie dlatego że sobie z ciebie żartuje.-