Atë Drăculești

[Jedna z pierwszych walk, 19 lat temu]
Kolejny przyjęty na tarczę cios pokruszył znacznie nadwątlone wielogodzinną walką drewno i pogruchotał kości lewego przedramienia. Zawyła z bólu, wtórując krzyczącym pod niebem wronom; krążyły nad wyściełaną ciałami kotliną niczym ponury cień przesłaniający niebo. Przeciwnik natychmiast wykorzystał rozproszenie młodej wojowniczki. Zamachnąwszy się, uderzył tarczą w jej głowę, posyłając gówniarę na kolana. Nie zdołała złapać równowagi. Zmarznięty grunt nie przyjmował przelanej krwi - ścinał ją, ściągając z pobliskich lasów wygłodniałe zwierzęta...
Ate nie była zdolna dłużej się bronić; dzwoniło jej w uszach. Nie była gotowa na tytaniczny wysiłek, jaki wymusiła na niej tocząca się bitwa. Nie była gotowa na podejmowanie decyzji i odpowiedzialność, jaką ze sobą niosły. 
Upadła w kałużę zastygłej posoki, wyczekując końca. Spierzchnięte, popękane wargi poruszały się w niemej apostrofie kierowanej do kogokolwiek, kto chciałby wysłuchać - nie o ocalenie, lecz rychłą śmierć dla siebie i swoich ludzi. Cios jednak nie padał… Srebrzyste oczy zdawały się zachodzić mgłą, a białe, pozlepiane w strąki włosy wystawały spod pękniętego hełmu, który tkwił krzywo na głowie dziewczyny.
 Przerwał jej dźwięk rogu. Wróg się przegrupowywał. Zmusiła powieki do uległości i rozwarła je szerzej. Wkrótce wiedziała już, że nikt nad nią nie stał - zapewne pozostawiono ją na dobicie. 
Przegrywali… Pomimo skrupulatnie przygotowanego planu, ponieśli sromotną klęskę...
Wreszcie spróbowała się podnieść. Pierwsza próba roznieciła tępy ból w czaszce. Przewróciła się więc tylko na brzuch, by móc wesprzeć na ręce. Zrazu wspomniała wszystkie ballady, w których to bohaterski wojownik posyłał pożegnalne spojrzenie ku swym braciom, nim wydał z ust ostatnie tchnienie. 
Dlaczego śmierć nie chciała przybyć?
Kolejny raz zadęto w róg. Tym razem dźwięk był jej doskonale znany. Ktoś z innego pododdziału zarządzał odwrót. Dla kogo? Niemal nikt się już nie ostał… 
Zrozumiała po chwili, gdy poczuła drżenie. Coś się zbliżało… 
Nie miała odwagi obrócić głowy. W przypływie woli życia, jęła czołgać się w kierunku wąskiej przełęczy, w której nie zmieściłaby się konna jazda. Tam właśnie ścieliło się najgęściej. Próbowali uciekać… Teraz służyli jej za oparcie, gdy brodziła w morzu trupów. I choć bardzo tego pragnęła, nie potrafiła oderwać wzroku od pokruszonych czaszek, odrąbanych kończyn i widoku walających się trzewi. Gdyby jej żołądek nie był od dawna pusty, z pewnością zwróciłaby pod siebie całą jego zawartość. 
W zachodzącym słońcu porzucona stal połyskiwała złotem i czerwienią, a krew zdawała się niemal czarna. 
Natura działa teraz na jej korzyść - gdy nastanie ciemność, będzie mieć szansę… Z temperaturą być może zdoła sobie poradzić. A nawet jeśli wolą bogów pogoda ją pokona, w objęciach kostuchy będzie jej ciepło…