Gullveig Johnson

Słońce chyliło się ku zachodowi, a mgła niczym polujący kot pełzła nisko przy ziemi. Vei była wkurzona jak nigdy, a miała dopiero szesnaście lat. No dobra, to doskonały okres w życiu, by wkurzać się o wszystko z każdego, nawet najmniejszego powodu.
W obozie jej nie szło, a teraz jeszcze głupi autobus, który miał ja dwie godziny temu dowieść do domu się popsuł. Do domu ostatecznie dotarła, ale nie obeszło się bez kilku, nieprzyjemnych sytuacji.
Drzwi otworzyła z rozmachem, aż futryna jęknęła, a ściana zawyła z bólu. Z takim samym rozmachem zamknęła te drzwi, przez co jej matka wybiegła z kuchni.
- Dziecko drogie, czemu wyżywasz się na bogu ducha winnych drzwiach? - Zapytała kobieta o anielskiej twarzy. Niemalże takiej samej, jak twarz Vei.
- Bo nie mam nic innego pod ręką - rzuciła ciężką torbę na podłogę, by potem podejść do matki. - Nienawidzę być herosem. Nie mogłaś się przespać z jakimś normalnym facetem?
Kobieta bez wahania przytuliła córkę do piersi i zaczęła gładzić jej jasne włosy.
- Ależ kotku, on był normalny. A potem jak zaszłam w ciążę, to okazało się że to bóg - wzruszyła ramionami. Vei za to zaśmiała się cicho, wtulając w rodzicielkę.
- I wcale cię to nie ruszyło, stara hipisko - wybuchła śmiechem Gullveig. Kobieta wzruszyła ramionami.
- A bo to on pierwszy mianował się bogiem. Faceci tacy są córciu. Dlatego musisz na nich uważać. Bo najpierw mówią, że są bogami, a potem wychodzi z nich paskudny wąż - powiedziała z uśmiechem kobieta.
- Dość już o wężach i bogach, chodźmy jeść. Jestem głooodna! - Rzuciła wesoło Vei. Wystarczyła chwila z matką, by humor jej się poprawił.
W tamtej chwili Vei nie wiedziała, że widzi swoją matkę ostatni raz. No, przedostatni. Bo ostatni raz widziała tę kobietę w trumnie, chwilę przed jej zamknięciem.

ᚨᚻ Jej imię to imię jednej z bogiń skandynawskich, patronki alchemii wszelakiej;
ᚨᚻ Nienawidzi zdrobnienia "Gull", woli "Vei" i tak się najczęściej przedstawia;
ᚨᚻ Kociara, straszna kociara, ale jakie to ma znaczenie?
ᚨᚻ Zna się uwaga, czas na zaskoczenie, na alchemii!
ᚨᚻ I medycynie polowej, a także pierwszej pomocy i ogólnie stara się bardziej ratować życie niż walczyć;
ᚨᚻ Specjalizuje się w strzelaniu. Na dobrą sprawę ze wszystkiego;
ᚨᚻ Co jest zabawne, bo wcale nie ma najlepszego wzroku;
ᚨᚻ Właściwie to od dobrych 2 lat w zastraszającym tempie... ślepnie;
ᚨᚻ Nie nosi jednak okularów, a szkła kontaktowe. Zaś kiedy strzela... ściąga je;
ᚨᚻ Jak sama twierdzi, łatwiej jej się trafia gdy nie widzi celu;
ᚨᚻ Jej matka została zabita - do teraz nie wiadomo przez kogo;
ᚨᚻ Śledztwo w tej sprawie zostało umorzone, co niezmiernie wkurzyło Vei.
ᚨᚻ Ma pecha do facetów, a przynajmniej sama tak twierdzi;
ᚨᚻ Zawsze przy sobie ma łuk refleksyjny wyglądający jak wykonany z czarnego drewna, a przeważnie ukryty pod postacią bransoletki noszonej w połowie ramienia lub na przedramieniu.
ᚨᚻ Nie mówi wprawdzie po norwesku, ani w żadnym innym, skandynawskim języku, ale zna mity i legendy z tamtych stron, wszystkich bogów i pismo runiczne.