Maryline DiLaurentis

✧ Dzień nie był zbyt przyjemny. Padało, a wiatr jeszcze to wszystko pogarszał. Najgorsze jednak w tym wszystkim było to, że blondynka miała na sobie cienki płaszcz przeciwdeszczowy. Oczywiście pod spodem cienka koszulka oraz dżinsy, które przylegały niewygodnie do skóry Maryline. Były całe mokre od deszczu, płaszcz wcale nie pomagał. Wlekąc za sobą nogi przez las pełen obrzydliwych roślin w końcu dotarła na miejsce. W jej oczach zabłysnął ten sam blask, kiedy przyszła tu po raz pierwszy. "Dom" wyszeptała cicho, a gdy już podeszła do bariery nie zwlekając ani chwili dłużej weszła do obozu...



Przez ponad pięć miesięcy tropiła Ulfherdina, który notorycznie przeszkadzał mieszkańcom w okolicach Paryża w spokojnym życiu. Kilka dni temu otrzymała informację o jego prawdopodobnej lokalizacji. To było w końcu to. Przez te tygodnie nie dostała prawie nic. Żadnego tropu, tylko pogłoski i ciała, które nie mogły zbyt wiele pomóc w dochodzeniu Maryline. Ta wiedziała jednak, że nie może się poddać i zlekceważyć swojego zadania. Czas spędzony we Francji poświęcała nie tylko tropieniu bestii, ale również treningowi. Im mocniejsza była, tym lepiej dla niej, mogła być pewna, że podoła takiemu zadaniu, a skoro osobiście wręczono jej to zadanie, to oznaczało to nic innego. Tylko ona mogła temu podołać. Nie wybierała się w te tereny z drużyną, poszła sama, co może i nie było dobrym rozwiązaniem, ale ona najlepiej pracowała samotnie. Każdy najmniejszy szczegół ona musiała przeanalizować, nikt inny. Nie ufała ludziom na tyle, by powierzać im takiego poważnego zadania do wykonania.
Tego dnia zadecydowała, że łowy rozpocznie nocą. Wiadomo, ubranie tylko i wyłącznie przystosowane do walki, lekkie, wygodne i miało chronić. Posrebrzana broń też znalazła swoje miejsce w jej ekwipunku. Noc była bardzo spokojna, wskazane miejsce przez informatora było strzałem w dziesiątkę. Oczywiście gęsty las, lekka mgła, słaba widoczność, sporo paproci, krzaków i trochę kamieni. Maryline miała dwa wyjścia, wykorzystać swoje zdolności i zatrzymać potwora z ukrycia albo nie patyczkować się i go po prostu zaatakować. Oczywiście wybrała... to pierwsze. Potwór był zajęty swoją osobą przy leżu, które sobie zrobił. Wyglądało to jak istny kabaret. Nie wyglądał wcale na groźnego, ale zadanie mówiło jasno: zlikwiduj Ulfherdina. Stanęła za jednym z drzew blisko swojego celu. Stwór o dziwo jeszcze jej nie wyczuł, możliwe, że miał zepsuty węch. Blondynka nie była tym kompletnie zainteresowana. Wychyliła się powoli i ostrożnie zza drzewa mierząc ręką w potwora. Zamroziła biedakowi łapy, skowyt był tak głośny, że zdenerwowanie Maryline tylko dołożyło ulfherdinowi. Blondynka zamroziła mu i pysk. Stała co prawda ukryta za drzewami w odpowiedniej odległości, ale widziała wszystko, ból i cierpienie. Bestia błagała o litość... ale jej nie znalazła. Widać było, że wilkołak próbował się bronić, jednakże dziewczyna miała zupełnie inne plany. Zamachnęła się posrebrzanym mieczem, przebiła serce wilkołaka i kilka razy obróciła miecz w jego ciele. Jakby cieszyło ją znęcanie się nad przegranym. Wyjęła po kilku chwilach miecz z ciała potwora i już miała palić jego ciało. Już wyjmowała z kieszeni zapalniczkę, a do plecaka sięgała po butelkę z benzyną. Poczuła dziwne mrowienie po plecach. Wydawało jej się to zbyt proste. I miała oczywiście rację. Osoba, która podała jej informację wprowadziła ją w samo centrum pułapki. Maryline zaatakowana z zaskoczenia dostała mocno pałką baseballową w tył potylicy i zemdlała.

Po kilku godzinach obudziła się przez chluśnięcie wody. Cała mokra krzyknęła i rozglądając się dookoła dostrzegła, że znajduje się w tym samym miejscu, w którym wcześniej była, ale teraz siedziała przywiązana do drzewa. Dwójka rabusiów przeglądała plecak DiLaurentis, gdy informator stał przed nią i zadowolony ze swojego podstępu splunął jej między nogi.
-A myślałem, że herosi są silniejsi.
Maryline powstrzymując gniew czekała tylko, aż mężczyzna odsłoni się, by mogła rozerwać łańcuch, który trzymał ją mocno przy drzewie. Dwójka pozostałych mężczyzn świetnie się bawiła wyjmując bieliznę i ubrania Maryline. Dziewczyna wiedziała jednak, że musi się opanować, jeśli chce przeżyć. Taka walka mogła być dla niej bardzo niebezpieczna.
-No już kochana, zaraz się Tobą zajmiemy...
Wymruczał informator kiedy schylał się w jej kierunku. Nie przewidział tylko tego, że Maryline w ciągu kilku sekund zamrozi łańcuchy, zerwie je i przywali jego głową w drzewo. Podnosząc się szybko z ziemi spojrzała na pozostałą dwójką.
-Dawajcie skurwysyny...
Rzuciła do mężczyzn z lekkim uśmiechem i zamrażając ich w miejscu, tam gdzie stali, przeszła obok nich i zabrała swoje rzeczy. Obróciła się ostatni raz w ich stronę i pokazała im środkowego palca. Pewnie zginęli na miejscu, no chyba, że ktoś tamtędy przechodził, licho wie. Jej spacerowi powrotnemu przeszkodził jednak ryk wilkołaka, który najwidoczniej nie dawał za wygraną. Widać było, że się zregenerował. Maryline tym razem nie miała zamiaru zmarnować benzyny i zapalniczki na jakieś popychadła. Wyciągnęła z pochwy miecz, z plecaka szybko wyjęła butelkę z benzyną. Bestia była szybka, ale nie na tyle, by zaskoczyć DiLaurentis. Gotowa do odskoku ominęła szarżę potwora i wbijając mu miecz w grzbiet przycisnęła go jak najmocniej do ziemi. Oblała go szybko benzyną i odskakując od niego uskoczyła przed jego agresywnym atakiem. W kieszeni miała jeszcze posrebrzany nożyk. Wystarczyło skoczyć w odpowiednim momencie na bestię i przebić jej serce.  Kiedy wilkołak ponownie rzucił się w stronę blondynki ta zrobiła unik w dół i jak wąż wybiła się do góry by wbić nóż w serce bestii. Drugą ręką odpaliła zapalniczkę i podpaliła potwora. Ryk, skowyt, pisk. Maryline stała i patrzyła jak ulfherdin pada na ziemię i ginie w płomieniach z nożem w sercu. Stała tak dobre dziesięć minut upewniając się, czy aby na pewno wilkołak już nie wstanie. A gdy była już gotowa zabrała swój sprzęt, wyczyściła go i odwróciła się na pięcie. Ona już była w drodze powrotnej do ukochanej Ameryki...



Jej mieszkanie nic a nic się nie zmieniło. Stawiała za sobą okropne ślady błota, wchodząc do środka, ale nie przejmowała się tym. Najważniejsze było, że znajdowała się w swoim domu. Po tych kilku miesiącach, tak bardzo brakowało jej tego miejsca, że pierwsze co zrobiła w swoim mieszkaniu to podeszła do regału z książkami i zdjęciami. Na jednej z półek było zdjęcie jej i pewnego mężczyzny, który skradł jej serce. Uśmiechając się jak młoda nastolatka pod nosem wyszeptała jego imię zamknęła oczy rozkoszując się tą chwilą.