Alodie C. I. Dear

Nie sprawia wrażenia osoby, przy której można czuć się swobodnie. Jej ostre rysy twarzy, grube ciemne brwi i czarne oczy, przeszywające na wskroś są specyficzne, jak cała ona. Gęste czarne kręcone włosy odziedziczyła po prababce, którą ledwo pamięta i to chyba tylko tyle z jej atutów. Swoją aparycją odstrasza wielu młodych, jak i starszych, nawet ci, co ją znają niechętnie, przebywają w jej towarzystwie. Aura dziecka Fobosa nie pomaga w ociepleniu jej wizerunku, który tylko przybiera na sile. Usta zaś wąskie, zaciśnięte w kreskę mówią, że nie należy się odzywać do tej kobiety bez zezwolenia. Nie jest wysoka, ale przecież wzrost to nie wszystko (1.71 m). To nie tak, że się nie uśmiecha, bo kiedy się śmieje to głośno, całą sobą i cały stres wokół znika, no może częściowo. Piętna Fobosa ciężko się pozbyć. W zamyśleniu, na jej czole pojawia się kilka zmarszczek. Makijażem ukrywa swoją starość. Mimo wielu stoczonych bitw jej ciała nie zdobią żadne poważne blizny, pewnie to coś mówi o skuteczności tej kobiety na polu bitwy. Jej ubiór jest różny, wszystko zależy od sytuacji, ale jednak ubiera się szykownie i elegancko, nie brak jej klasy, ani gustu; tak zresztą ona sama uważa.

Nie znosi braku szacunku do jej osoby. Jest osobą starszą i liczy się z, chociażby zachowaniem pozorów jakiejkolwiek kultury. Nie odzywa się na zaczepki czy głupie zagrywki, ale jeśli ktoś przesadzi, to nie cacka się i przechodzi do czynów. Zna wszystkich i ma pojęcie niemal o każdym w tym obozie, a niektóre grzeszki innych zabierze do grobu ze sobą. Akurat w kwestii lojalności można na nią liczyć i trzymaniu gęby na kłódkę. Arogancja czy buta nie przejdą, dla niej liczą się czyny niż słowa bez pokrycia. Czasami w jej zachowaniu może kryć się odrobina szaleństwa, zwłaszcza w trakcie walki na polu bitwy, zachowuje się wtedy dziko i nieokrzesanie. Dla bliskich jej osób jest w stanie zrobić wiele, a usługiwanie bogom ma całkowicie w dupie. Na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie osoby nieczułej, niemiłej czy zbyt poważnej, ale pod tą grubą warstwą dziwnych nieprzyjemności, pozorów skurwielstwa czy braku empatii, kryje się kobieta, naprawdę czuła i troskliwa. Wysłucha, zrozumie i doradzi. W końcu była matką dwójki dorosłych dzieci, jednak ich śmierć trochę ją zmieniła, może dlatego w jej ruchach, mowie i ciału nie widać już tej łagodności co niegdyś.