Charlie Lowell

Na trzy dziesiąte sekundy pojawia się ciemność — tyle trwa mrugnięcie. Dosłownie chwile. Czas nie spowalnia. Dziesięcioletni chłopiec spogląda na swoją matkę, której głowę zdobi wielka dziura w skroni. Ścianę zaś części jej mózgu i krew, mnóstwo krwi. Obserwuje to niczym krytyk sztuki surrealistycznej, zaskoczony dziełem, które widzi przed sobą. Wraca do momentu, początku tego aktu, ale nie widzi w tym sensu, bo po prostu go nie ma.
Grace Lowell wsadza do ust zimną lufę rewolweru i pociąga za spust. Uczucia nabierają intensywnej barwy, zalewając ciało chłopca przerażeniem, szokiem, a także niedowierzaniem. Tak powstał strach, który utopił dziecko. Nie może pamiętać, że za nim wcisnęła spust, z jej ust wydobyło się nieme — przepraszam. Patrzył na jej śmierć, która nastąpiła szybko, sam rozpoczynając proces agonii, który był niczym powolny rozkład ludzkich zwłok, gdzie ciało jeszcze nie zaczęło być pożywką dla robaków.
Nie zrozumienie, tym właśnie jest życie — dla nas wszystkich, dla chłopca w pasiastej piżamie jest czymś, czego nigdy, nie będzie mógł pojąć, ale będzie bardzo tego chciał — tak powstają koszmary. Podobno Grace Lowell była chora, a może po prostu nie mogła znieść nieuchronnego odejścia jej jedynego synka.

Zawsze trzymał dystans, jakby w obawie, że ktoś może go skrzywdzić. Dłoń zaciskał kurczowo na swoim naszyjniku od boskiego rodzica. Z oddali często przyglądał się walką młodym adeptom. Wolał spędzać czas samotnie. Rzeczywistość go przerażała. Ludzie go przerażali. Tak długo już był wśród swoich i nadal się ich obawiał. Zaklętego w ich umysłach chaosu, który wylewając się na zewnątrz, pożerał niczym Charybda, ściągająca do swojego legowiska tych niespodziewających się na długą i bolesną śmierć. Może tym właśnie była jego matka? Może tym właśnie byli wszyscy?
Obserwował. Najlepiej wychodziło mu przyglądanie się innym. Wyruszanie na misje nie było przyjemnością. Ataki paniki nawiedzały go zbyt często, zbyt szybko.
Trzymając w rękach miecz, z odrazą odcinał łby potworą. Niechętnie pociągał za spust. Jednak to było jego życie — zabijanie. Od początku, kiedy tu trafił, miał być wyszkolony na mordercę, a za każdym razem tak bardzo się bał. Największą walkę toczył sam ze sobą, z własnymi demonami.
Naszyjnik zmienił się w miecz, a on kolejny raz musiał zmierzyć się z bestiami tego świata. Jedno cięcie, drugie i w końcu ostateczne. Jego oddech przyspieszał, ale wysiłek nie był tu jedynym winowajcą. Drżał. Jego całe ciało przyjmowało ogrom intensywności uczuć, a kiedy opanował się, nie pozwalając nikomu dostrzec swych lęków — wpadał do mieszkania, pogrążając się w swoim bólu. Na nowo toczył bój z głębokością swoich kuriozalnych emocji, które wbijały w niego swoje szpony.

Broń: od boskiego rodzica ma naszyjnik w kształcie smoka, który zjada swój ogon, przybiera on formę miecza.
W trakcie bitwy: walczył na obrzeżach, ciężko oberwał i zapadł w śpiączkę na ponad rok.
- Jego matka popełniła samobójstwo, strzelając sobie w łeb na jego oczach, kiedy miał dziesięć lat. Ojczym to alkoholik — nadal żyje, mają sporadyczny kontakt.
- Często ma silne napady paniki, ale nigdy nie na misjach. Zazwyczaj jest to odreagowanie po wszystkim. Jego ciało wręcz nie może wytrzymać tak intensywnych emocji.
- Nie pije alkoholu, ponieważ jego żołądek wręcz sam protestuje przed tymi trunkami.
- Dużo czyta głównie horrory, fantasty i kryminały.
- Nie zawsze wszystko pamięta. W jego głowie za dużo się dzieje.
- Lubi popływać lub pobiegać, spędzanie czasu z naturą też jest dobre.
- Często można go zobaczyć, jak chodzi ze słuchawkami w uszach, słucha jakiejś ckliwej muzyki i ignoruje innych.
- Zapewne ma jakieś zaburzenia psychiczne, ale nigdy nie pozwolił się nikomu zdiagnozować.
- Jest na pewno aspołeczny i żyje w swoim świecie.
- Czasami łapie zawieche, coś w rodzaju transu. Może siedzieć i godzinami wpatrywać się w spadające krople z kranu.
- Usypia tylko przy jakimkolwiek dźwięku, jeśli jest za cicho i nie słychać nawet stukania zegara, nie zaśnie.
- Ma bujną wyobraźnię. Może siedzieć w swojej głowie, całkowicie ignorując świat na zewnątrz, co dwa razy nie za dobrze się skończyło.
- Nigdy nie był w żadnym poważnym związku. Jego relacje są dość skomplikowane. Boi się otworzyć na innych, a co dopiero pozwolić się komuś dotknąć nawet po przyjacielsku, wzdryga się niczym poparzony. Na pewno jest aromantyczny.
- Uwielbia psy.