Ambrose Carlisle

Ambrose nie wygląda na dobrze zbudowanego mężczyznę. W sumie nie widać tego po nim, mimo że jak każdy heros przeszedł zabójczy trening, to jego ubrania w żaden sposób nie uwydatniają jego wysportowanej sylwetki, której tak właściwie nie ma. Jest chuderlawy i może widać kilka mięśni, ale on ukrywa je pod luźnymi koszulami. Nie jest typem, którego można spotkać na ćwiczeniach czy w bibliotece. Ciemne włosy w wiecznym nieładzie lub ulizane wódą z pewnością odziedziczył po swym boskim ojcu, chociaż tego nie wie, czy jego stary używa do włosów zamiast odżywki, wysokoprocentowego napoju. Na pewno nie ma szmaragdowych oczu, a piwne — zdecydowanie bardziej nawet podchodzące pod brąz niż pod kolor browaru. Bywają dość ciemne, czasami aż za ciemne, gdyż wyrażają dogłębny smutek, który od jakiegoś czasu siedzi w Ambrosie. Można powiedzieć, że jego twarz jest osobliwej urody. Nos wydaje się lekko złamany, ale zawsze taki był, a oczy podkreślone czarną kredką — tak bywa, że nawet usta maluje, ale to nic dziwnego, że lubi o siebie dbać. Wiecznie twierdzi, że nie ma w co się ubrać, głównie to doprowadza go do ataków paniki niż zaglądanie w oczy śmierci. Jak na mężczyznę jest dość wysoki - 1.85 m, ale nie waży za dużo, można powiedzieć, że ma lekką niedowagę. Jako kobieta jest zdecydowanie niższy - 1.71 m, a także lżejszy. Ma ciemniejszą karnację, a także długie proste włosy; oczy bez zmian.

Przede wszystkim musimy powiedzieć, że Ambrose lubi być w centrum uwagi, swoje emocje ukazuje innym w dość teatralny sposób. Arogancki z niego dupek. Co nie znaczy, że nie potrafi okazywać zainteresowanie otaczającymi go ludźmi, a nawet jest dla nich uprzejmy — zwłaszcza dla osób, z którymi tworzy głębsze relacje. Jednak to minęło. Jego związki stały się płytkie, nie angażuje się emocjonalnie. Nadużywa alkoholu i całkowicie się z tym nie kryje, popijając na dyżurze w szpitalu (na luźniejszych zmianach, a zwłaszcza kiedy Elisa nie widzi), czy nawet w trakcie bitwy, jak powiada, na alkohol zawsze jest czas i pora. Wygląda jakby miał wszystko gdzieś. Najlepiej czuje się, przebywając w towarzystwie pijanych, lepiących się do siebie herosów — imprezki. Prostolinijny w mowie, jeśli już coś chce powiedzieć; postępuje w sposób szczery i otwarty, z różnymi tego skutkami. Nie czuje wstydu czy zażenowania. Mimo ignorancji czy wulgarności jest naprawdę empatycznym mężczyzną, którego upodliło życie. Dlatego chcąc zagłuszyć ból, poddaje się chaosowi, pijaństwu i zabawie. Nie jest już tym herosem, co był niegdyś — pełnym troski, opiekuńczości i ciepła. Za bardzo kochał i to go zniszczyło. Nie zależy mu na niczym ani na nikim. Przez swoje destrukcyjne skłonności zazwyczaj jest oceniany, nim zostanie wysłany na misje. Stara się przetrwać każdy dzień, nawet jeśli czasem wydaje się to niewykonalne. Ma poczucie humoru i mimo trzydziestki na karku zachowuje się jak małolat, wykręcają herosom głupie żarty lub ich prowokując na różne sposoby po to, żeby dać sobie przywalić lub zwyczajnie się z nich pośmiać.