Cassandra Sarris

Poczuła, jak jej serce przyspiesza. Tępo wpatrywała się w punkt, w którym przed chwilą stała wraz z Moną. Dokładnie w tym samym miejscu płonął teraz ogień, pozostałość po solidnej kuli, która z impetem uderzyła o ziemię. Będąc w olbrzymim szoku, wszak gdyby nie córa Aresa, jej życie właśnie dobiegłoby końca, zdołała jedynie przytaknąć prostym skinieniem głowy. Pomimo niewielkiego otarcia, nie ucierpiała na całym zdarzeniu.
- C-co się dzieje? - wydukała w końcu.
Jakby jej towarzyszka mogła to wiedzieć. Znały się już na tyle długo, że bez problemu zauważyła cień strachu w brązowych oczach kobiety. Nie myślała jednak logicznie, nie była nawet pewna, w jakim języku zadała to pytanie. Jej umysł wciąż z trudem pojmował fakt, że przed chwilą otarła się o śmierć.
- Jesteś pewna, że chcesz tam iść? - zapytała, nawet nie siląc się na to, by zamaskować drżenie głosu.
Mona nie przestawała jej imponować. Bała się, zapewne tak samo jak i ona, a mimo odczuwanego strachu, zamierzała pobiec w kierunku sceny, aby wspomóc tamtejszych półbogów. Nie było cienia wątpliwości, obóz został zaatakowany i obie doskonale zdawały sobie z tego sprawę, choć Cassandra w dalszym stopniu nie chciała pogodzić się z prawdą. W końcu kto byłby na tyle szalony, albo co gorsza potężny, aby to zrobić? Może i wybrał najdogodniejszy moment do wcielenia swojego morderczego planu w życie, jednak liczbę znajdujących się tutaj półbogów, śmiało można było przyrównać do liczebności małej armii.
Nie minęło zbyt wiele czasu, gdy otrzymała odpowiedź na część nurtujących ją pytań. I oczywiście owa odpowiedź nie przypadła nastolatce do gustu. Ta bowiem momentalnie zbladła, gdy drogę przecięły im portale, z których zaczęły masowo wychodzić potwory. Nawet jeśli przygotowywano ją do takich starć, żadne treningi nie mogły choć w części oddać tego, co w chwili obecnej działo się na terenie kampusu.
Momentalnie dobyła broni, trzymając się blisko kobiety. Starała się jak mogła, aby utrzymać stabilną postawę na drżących nogach. Dopiero okrzyk bojowy, który wydała z siebie Mona, pozwolił jej zapanować nad przerażonym ciałem. Nie chciała siedzieć bezczynnie i patrzeć, jak kobieta ryzykuje własne życie, stając oko w oko z wygłodniałymi maszkarami. Może nie umiała zbyt wiele, jednak zamierzała dać z siebie wszystko, aby pomóc towarzyszce. Jakby nie patrzeć, ich życia teraz od tego zależały.
Wziąwszy głęboki wdech, zaszarżowała na tego samego minotaura, co Mona. Nie chciała jednak walczyć z nim osobiście, zamierzała go dekoncentrować, aby dać córce Aresa okazję do czystego uderzenia.

➢ Jej boską bronią jest miecz. Znajduje się on w bransolecie z wygrawerowanym wężem
➢ Gdy bitwa się rozpoczęła, zmierzała wprost na ceremonię
➢ Zna dwa języki: grecki, będący jej językiem rodzimym, oraz angielski
➢ Po angielsku mówi z charakterystycznym akcentem
➢ Pomimo piętnastki na karku, nigdy się nie zakochała
➢ Boi się własnego ojca. Do dziś nie wie, co jest gorsze: on czy stado rozwścieczonych minotaurów
➢ Najbardziej przeraża ją myśl, że będzie ciężarem dla innych
➢ W dalszym ciągu obwinia się o śmierć Mony. Niechęć do spojrzenia jej w oczy jest kolejnym powodem, który trzyma ją przy życiu
➢ Wstydzi się swoich blizn. Uważa je za symbol hańby
➢ Żyje w przekonaniu, że Hekate uważała ją za zbyteczny balast i dlatego trafiła w ręce ojca
➢ Rozważa karierę medyka