Alice Brighten

Ona nie należała do osób lubiących zabawy z walką czy też sprzeczek swego rodzaju, unikała takich rzeczy. Lecz w zamian lubiła pomagać innym, tak po prostu, bo sprawiało jej to radość, a uświadomiła to sobie będąc na obozie. Bo wcześniej jakby nie przywiązywała do tego większej uwagi, a tutaj nawet na treningu mógłby stać się wypadek to i tego kogoś trzeba zaprowadzić do lekarza, który by się tym zajął.
Pewnego razu okazało się, że jeden z młodszych rekrutów zranił się w trakcie treningu, dla zabawy wszedł na drzewo, a gdy był już na samym górze to tam stracił równowagę, a gdy spadał jakoś niefortunnie rozciął sobie wewnętrzną część dłoni o kawałek ostrego kamienia. W tamtej chwili akurat Alice była w pobliżu więc to do niej należało zadanie zaprowadzenia młodszego kolegi do lekarza. Jak się okazało gdy weszli do szpitala i stali na tym parterze to chwilowo zabrakło lekarza by się nim zaopiekować. Dlatego Alice widząc szok i zmieszanie chłopca poprosiła jedynie o opatrunki, parę gazików i wodę utlenioną by móc odkazić jego ranę i jednocześnie w jakiś sposób go uspokoić. Wygląd jego twarzy powodował u niej pewien dyskomfort i czuła, że wypadałoby coś z tym zrobić. A gdy wróciła do chłopca odezwała się:
- Hej wróciłam, usiądziemy tam, okej? - palcem skazała na wolne łóżko szpitalne. A gdy chłopak na nim usiadł, Alice przysiadła się do niego wyciągając w jego stronę dłoń - Pokaż m swoją rękę, okej? Trzeba ją opatrzeć - odezwała się spokojnym i opiekuńczym tonem. Krew w dłoniach miała tendencje do siebie, że bywała rzadsza przez co upływało jej więcej w krótkim czasie, jednak zatamowanie jej przychodzi z łatwością o ile ma się do tego doświadczenie i dobre podejście.
- B-będzie bolało? J-Ja się boję... - mówił chłopiec, a Alice dostrzegła dwie łzy cieknące po jego policzku.
- Spokojnie to tylko trochę wody utlenionej, najwyżej trochę poszczypie, wytrzymasz, prawda? - Dalej przemawiała do niego spokojnie i opanowanym tonem, wiedziała, że jeśli sama zachowa spokój ducha chłopiec odczyta te informacje i sam też zacznie po chwili się uspokajać. Dlatego też w trakcie oczyszczania jego rany widziała kątem oka to jak mocno zaciska powieki by nie okazać tego bólu. W zamian uśmiechnęła się do niego ciepło.
- Byłeś dzielny i poszło nam to raz-dwa. było aż tak źle? - spytała zaciekawionym tonem kładąc na ranie parę gazików, które przez jakiś czas powinny zatrzymać krwawienie. Chłopiec w odpowiedzi pokiwał głową mówiąc, że było okej i choć wyglądał teraz na mniej przejętego i przestraszonego, to przede wszystkim czuła, że się uspokoił, a to naprawdę duży postęp.
- Owinę Ci rękę bandażem, okej? Jak później przyjdzie lekarz to zajmie się Tobą - wytłumaczyła mu na spokojnie co robi krok po kroku by chłopak wiedział co się dzieje i był na bieżąco ze wszystkimi informacjami. Dobrze poinformowany pacjent to zaopiekowany pacjent. Gdy skończyła wiązać bandaż na samym końcu zawiązała tam supełek aby na pewno wszystko trzymało się na swoim miejscu.
Chłopak na samego lekarza czekał koło piętnaście minut, w tym czasie Alice zdążyła przeprowadzić z chłopcem rozmowę na temat samego lekarza, ale i prawdopodobnego scenariusza, że gdyby ta rana była na tyle głęboka, to są potrzebne szwy. Oraz w tym samym czasie odpowiedziała mu na kilka innych pytań, które zadawał w tym czasie, nawet z raz czy dwa chłopiec zaśmiał się, a Alice odwzajemniała to swoim uśmiechem. W momencie gdy lekarz przyjął pacjenta, dziewczyna pożegnała się z nim i wyszła ze szpitala. Jej ubranie było brudne od zaschniętej krwi, bluzka jak i same spodnie, obie te rzeczy trafią do śmietnika, cóż bywa. Na sam koniec spojrzała w niebo i oddychając głęboko przez nos pomyślała dzień jak co dzień, nie? A następnie wróciła do swoich zajęć w obozie.

Boska broń: Jedyny złoty naszyjnik wiszący na jej szyi zmienia się w łuk wraz ze strzałami. Prywatnie dokupiła jeszcze karwasz łuczniczy, ochraniający rękę od uderzeń cięciwy oraz trzypalcowa rękawiczka łucznicza lub ochraniacz na palce ręki, którą naciągamy cięciwę, ochraniające od otarć od cięciwy i strzały.
W trakcie bitwy: Alice była tą osobą, która potrafiła wspierać inne osoby dalekich odległości, gdyż wtedy mogła wykazać się swoimi umiejętnościami strzeleckimi. Tak poza tym gdy cała bitwa się skończyła, opatrywała wszystkie ranne osoby i okazywała Pierwszą Pomoc wszystkim którzy zostali w jakimkolwiek stopniu ranni.
- Naucza innych rekrutów na temat Psychologii oraz Psychoterapii
- Jest miłośniczką ciepłej herbaty, raz na jakiś czas pija alkohol i kawę, zaś do tego pierwszego nie ma za mocnej głowy.
-Potrafi nauczać w ciekawy, interesujący i wciągający sposób.
- Regularnie w trakcie dyżurów odprowadza rekrutów do szpitala lub sama pomaga przy Pierwszej pomocy danej osobie, a gdy rana przewyższa jej umiejętności to wtedy wykorzystuje moc rozmowy na odciągnięcie uwagi od głównego zmartwienia. [W tym przypadku jakaś rana albo stłuczenie]