Marc Deverill

Marc przypomina stereotypowego greckiego herosa z podań i mitów, który sylwetką nawiązuje do wysportowanych gladiatorów. Jest dużym człowiekiem nie tylko dzięki swoim 193 centymetrom wzrostu, ale również dzięki sporej wadze, która jest odpowiednia dla niego według BMI, ale jest ona na styku z lekką otyłością. Wszystko dzięki sporej masie mięśniowej i ograniczeniu zbędnego tłuszczu do minimum. To odziedziczył po ojcu, który jako nastolatek już osiągał pułapy na wysokości 90 kilogramów. Z genami się nie walczy.
Zawsze chodzi dobrze przystrzyżony i ogolony, aczkolwiek nigdy nie farbuje włosów, ani też nie eksperymentuje z fryzurą. Póki dobrze czuje się w lekko zaczesanych na bok, nie zamierza tego zmieniać. Jasnobrązowe oczy idealnie współgrają z jego owłosieniem na twarzy i głowie, gdyż każdy jego włos jest koloru ciemnego brązu, który nie przypomina jeszcze czerni.
Ciało posiada wysportowane niczym prawdziwy grecki bóg i nie dostrzeże się u niego nigdzie zbędnych kilogramów. Wszystko to jest zasługą ciężkiego treningu, którego nigdy sobie nie odmawia, uważa to za absolutną podstawę do zdrowego ciała i ducha. Nie jest przesadny jeśli chodzi o ubiór czy przyozdabianie ciała tatuażami, ale widać, że dba o siebie i jeśli już robi coś w tym kierunku, to po głębokich przemyśleniach jak w przypadku tatuaży, czy też nie ze swojego wyboru jak chociażby blizny. To poskutkowało tym, że dorobił się dwóch tatuaży na ciele: czerwonego, jadowitego węża, który otacza kartę asa pik na bicepsie oraz małego czarnego rekina po prawej stronie szyi, a także blizny po pazurach harpii, która rozpościera się po skosie w lewą stronę od dołu jego pleców aż po środek kręgosłupa.

Marc nigdy nie rozprawia nad tym kim był kiedyś, lecz nad tym kim jest teraz i jeśli w życiu chodziło o poczynienie znacznego progresu emocjonalnego, to można śmiało powiedzieć, że Deverill się stoczył. Jako młody człowiek był jeszcze pełen ogłady i tylko ta jego konfliktowość była czymś, co mogło przeszkadzać. Z czasem jednak narosła w nim ogromna potrzeba wyładowywania agresji, kłótliwość czy też nienawiść, która była powiązana z tym, że został praktycznie odebrany swojemu ojcu i przymusowo zaciągnięty do obozu. Po latach zrozumiał, jakie mechanizmy zadziałały w tej sprawie, ale jako młoda osoba, pełen bojaźni i niepewności heros, Marc z czasem stał się tym, kim nigdy nie chciał się stać.
Choć zarzekał się, że brzydzi go wręcz porównywanie do matki, tak z czasem zaczął dostrzegać, że jak ona, również jest bardzo kłótliwy oraz konfliktowy i roztacza wokół siebie nieprzyjemną atmosferę. To z kolei odsunęło go od wielu innych półbogów, którzy z czasem zaczęli go traktować jako postać negatywną. Pogodził się z tą opinią i z czasem zaczął dostarczać nawet argumentów ku temu, wywołując kolejne waśnie między herosami. Było to podyktowane sprytnym planem, który opracował lata wcześniej, by patrzyli na niego tak jak on chce, a nie tak jak powinni. Dzięki temu zyskał opinię nieprzewidywalnego, a to oznaczało, że ciężko było się zdradzić z prawdziwymi planami. A są one bardzo niepokojące. Marc przez swoją nienawiść chce bowiem zabić Eris, a także wszystkich innych bogów, którzy potencjalnie mogą stanąć po jej stronie.
Właśnie te myślenie zaprowadziło go do NoGods, z którymi był już dogadany. Nim jednak zdołał się zebrać w sobie i opuścić obóz, nastąpił atak na niego, a Deverill by nie zdradzić swoich planów, opowiedział się tymczasowo po stronie obozu. Na przekór jego planom, kilka tygodni później NoGods zostali zniszczeni, a on został z niczym. Musiał opracować nowy plan, co tylko wywołało u niego jeszcze większą frustrację.
Jego los się odmienił, gdy gruchnęła informacja o tym, że jego przyjaciółka z dzieciństwa, dziewczyna, w której jako przedszkolak się podkochiwał (i z którą chodził) - Olivia Gale, również jest półbogiem. Z tego powodu trochę spokorniał i brał nawet udział w przekonaniu jej oraz eskorcie do samego obozu, w którym okazało się, że jest córką Ullra. Wtedy też wyszły na jaw jego pozytywne cechy, które dotąd nie były przez nikogo dostrzegane. Okazał się być obowiązkowym herosem, dobrym trenerem i przyjacielem, bowiem od samego początku czuł chemię z Olivią. Zaczął więc mieć wątpliwości, czy doprawdy aż tak nienawidzi bogów i obozu, by zrezygnować z tego, co odzyskał po tych kilkunastu latach. Okazało się, że Marc potrafi być czuły, opiekuńczy i spokojny, że nie reaguje tylko agresją, nie kłóci się ze wszystkimi i nie jest piątym kołem u wozu. Dzięki Gale zaczął wierzyć w to, że zemsta za odebranie go ojcu nie musi być jedyną drogą, jaką można obrać. A ponowne zadurzenie w Olivii tylko mu to potwierdziło. Tylko dlaczego nie zaczął tego traktować jak kolejnej manipulacji Eris?