Jade trochę niewczas pojawiła się w obozie, bo ten był w trakcie istotnych przemian oraz próby ogarnięcia całej sytuacji przez Corvusa, który do tego momentu nie miał aż tak dużo wspólnego z całym tym procesem. On przecież nie był zbyt długo kapitanem drużyny Asklepiosa, nim nie zginął i nie wrócił z powrotem do żywych. Można więc było zaryzykować stwierdzeniem, że Grey została ofiarą niedoświadczenia Corvusa, gdyż Scott nie podejrzewał go o aż takie wyrachowanie, jakie wybrzmiało z wypowiedzi córki Melinoe. Z drugiej strony Juarez był dla niego niemal obcą osobą, a wiadomym było, że z rodziną najczęściej wychodzi się dobrze jedynie na zdjęciach.
Uniósł lekko brew w geście zdziwienia, jednak zrobił to tylko po to, by zamaskować swoją irytację. Nie chciał wierzyć w to, że Tanja spotyka się z Jellalem, dlatego też każde kolejne precyzowanie widoku, jaki zastała Jade, było dla niego uderzaniem w wykreowany w jego głowie wizerunek Gashi, który z jakiegoś powodu zaczynał zaciemniać mu prawidłowy osąd.
- Raz się zdarzyło, że oboje byliśmy nadzy. Misja na Nowej Zelandii, nie pamiętasz? – przypomniał jej o jednej z sytuacji, kiedy musieli improwizować i siłą rzeczy przebywać przez krótką chwilę w swoim towarzystwie nago. Co prawda miało to miejsce lata temu, kiedy Grey dopiero co skończyła 18 lat, ale jednak się zdarzyło i nawet zapadło w pamięć Mercera, więc warto to było przywołać w tej sytuacji. Swoją drogą, na wspomnienie o tym, od razu w jego głowie pojawiły się losowe obrazy z tamtego dnia i nawet prychnął z rozbawieniem, przypominając sobie okoliczności ich ekshibicjonizmu.
Zerknął nawet na moment kątem oka na Grey, lustrując ją wzrokiem od góry do dołu i przytaknął sam sobie w duchu na to, że jako nastolatka była mniej atrakcyjna niż teraz. Jade nigdy nie była brzydka, ale w tamtych czasach brakowało jej kilku rzeczy, by być uznawaną za gorącą laskę. Teraz nie brakuje jej niczego, więc można było powiedzieć, że Jellal miał szczęście.
Mina zrzedła mu jednak, gdy córka Melinoe ponownie wywołała Tanję do tablicy i napomknęła o czymś, czego syn Hollera był całkowicie świadom. Albanka miała taki styl bycia i nie dziwiło go to, że kokietowała innych facetów oraz zwracała się do nich pieszczotliwymi zwrotami. On co prawda doświadczył tego tylko w ramach zorganizowanej mistyfikacji w San Jose, ale przecież przez lata polował między innymi na nią, toteż trochę o jej zachowaniu się dowiedział i nauczył. Jednak fakt, że mówiła to również do Fernandesa, wywoływał pewien niepokój.
- Nie są ze sobą – wyparcie, po raz kolejny. Scott powiedział to jednak w tak oschły i beznamiętny sposób, że tylko idiota nie dostrzegłby, jak bardzo go do wkurzyło. Wychodziło na to, że mężczyzna nieco zaprzeczał sam sobie, jednak gdzieś tam w duchu cały czas miał nadzieję, że pomiędzy Tanją i Jellalem jest tylko przyjaźń i że nawet jeśli kiedyś byli sobą zainteresowani, to teraz już tak nie jest. W końcu i Gashi i Fernandes mają swoich cichych lub głośniejszych adoratorów w obozie.
Kiedy po całym zajściu w klubie znaleźli się już w opuszczonej piwnicy, Scott zaczął analizować ich położenie oraz fakt, że Andre był w tym momencie nieprzytomny i niczego za bardzo im nie powie. Wykorzystał więc ten czas na zadanie kilku pytań, bo od samego początku nurtowało go to, jakie narkotyki heros zażywał, że tak szybko go poskładały. Na balkonie VIP przecież wyglądał całkiem dobrze.
Umysł Mercera rozjaśnił się w momencie, kiedy Jade wprost przyznała, że za sprawą eliksiru nadającemu półbogom nowe moce, nabyła zdolności trucicielskie niczym dzieci Asklepiosa.
- To teraz rozumiem, że mam cię nazywać jadowita Jade? – prychnął rozbawiony, siląc się na małą gierkę słowną, w której wykorzystał imię swojej przyjaciółki. - Yosemite Sam, Jadowita Jade… nawet pasuje – zachichotał nieco głośniej, jednak zaraz spoważniał, dostrzegając drobny ruch nieprzytomnego półboga. Ten jednak jedyne co zrobił, to przekręcił głowę, by najpewniej złapać nieco więcej powietrza niż w pozycji, w której znajdował się chwilę wcześniej.
Sam syn Hollera nie zamierzał siedzieć, więc nie ściągnął folii, która uchroniłaby jego pośladki przed brudem i kurzem tak jak Grey, toteż ograniczył się tylko do skrzyżowania rąk na klatce piersiowej oraz obserwacji Andre, który w dalszym ciągu nie podnosił się.
- To na pewno – przytaknął. - A potem posra się w gacie – dodał, bo nie wątpił w to, że mógł wywoływać strach oraz popłoch u swoich wrogów. Zwłaszcza takich, którzy na własne oczy doświadczyli tego, co Mercer jest w stanie zrobić i ile kałuż krwi stworzył, korzystając z zaledwie cząstki swojej mocy.
- Masz jakąś truciznę, która sparaliżowałaby go od szyi w dół?[b] – spytał spokojnie, bo jeśli nie, to prawdopodobnie Scott będzie musiał zająć się spacyfikowaniem drania i za pomocą mocy tworzyć wokół niego takie pole grawitacyjne, by nie był w stanie nawet ruszyć małym palcem. Nie mogli wszak lekceważyć Andre, który w dalszym ciągu pozostawał herosem posiadającym magiczne zdolności.
Członek NoGods w końcu zaczął się wybudzać, na co Mercer zareagował na jeden z dwóch sposobów: albo sparaliżował go za pomocą ciążenia, albo zostawił to dla Grey, która korzystając z nowych mocy ubezwłasnowolniła półboga i tym samym sprawiła, że na kilka chwil będzie on niegroźny.
Nie patyczkując się, syn Hollera od razu podszedł do leżącego Andre i kopnął go z dużym impetem w środek klatki piersiowej, na co mężczyzna syknął z bólu. Heros nadepnął na jego klatkę swoją stopą i zaczął ją dociskać, jednocześnie opierając swoją rękę o zgięte kolano.
[b]- Gdzie jest Corvus? – zadał pierwsze, najistotniejsze w jego mniemaniu pytanie, na które NoGods nie zareagował. Mercer kopnął go zatem jeszcze raz, przesuwając go nieznacznie po podłodze i wrócił do poprzedniej pozycji.
- Jeszcze raz… gdzie jest Corvus Juarez? – sprecyzował, by idiota nie pomyślał, że chodzi o jakiegoś Corvusa Sancheza, sprzedawcę amfor z Tijuany.
- Nie wiem… – wydukał Andre, któremu nie w smak było to, że nie ma jak bronić się przed ofensywą przygotowaną przez dwójkę półbogów z obozu.
Scott kątem oka spojrzał na siedzącą Jade, która dotąd była cicha, jednak po jej minie było widać, że blondynka nie będzie w tej kwestii grzeszyć jakąś wielką cierpliwością. Mercer odsunął się zatem, by dać miejsce córce Melinoe na zadanie „odpowiednich pytań” w „odpowiedniej formie”.
